Blog Susanne Blijlevens-Bos: “Verborgen armoede bij ondernemers in de paardenbranche”

Paardenwelzijn

De eerste blog van deze serie waarin de financiële kant van de hippische ondernemer wordt toegevoegd, trap ik af met een onwijs leuke Zeeuwse onderneemster die er alles aan doet om paardenwelzijn te verbeteren. Ze droomt dan ook van het realiseren van groepshuisvestiging met net dat beetje extra luxe, zoals een mineralenbuffet.

Kerngegevens

Soort ondernemer: pensionstal, training en lesgeven

Provincie: Zeeland

Omzet 2021: € 62.868,-

Resultaat 2021: € 13.297,-

Gemiddelde werkweek: 50 uur

Uurloon: € 5,11

Pensioenopbouw: nee

Arbeidsongeschiktheidsverzekering: ja

Mijn paarden zijn mijn enige bezit

Op het eerste gezicht ziet alles er super uit. De paarden staan aan huis en er is zelfs een binnenbak van 20 x 20 meter. Deze onderneemster heeft haar bedrijf aan huis. Superluxe zou je zeggen! Helaas is het niet helemaal zo. Het paardengedeelte huurt ze en dan loopt er ook nog eens een lening voor alles wat ze heeft opgebouwd. Denk hierbij aan de binnenbak, stallen, paddocks, kantine, buitenbak, longeer-cirkel, enzovoorts. Als ik vraag wat er wel van haar is, dan vertelt ze trots over haar vijf paarden, waarvan er één in de opfok in Frankrijk staat en de rest thuis.

Genoodzaakt om een paard te verkopen

“Om veranderingen te realiseren komen er weer grote kosten aan en hoop ik één van mijn paarden te kunnen verkopen. Hierdoor kan ik deze kosten weer betalen en kan ik de vrije stal vullen met een nieuwe klant. Dit brengt me hopelijk weer een stapje dichter bij mijn droom”, aldus de onderneemster.

Kopzorgen

“Regelmatig heb ik de laatste twee jaar kopzorgen. Hoe moet ik die hoge rekeningen nu weer betalen? Tot nu toe is het gelukkig iedere keer goed gekomen, daar hou ik me dan maar aan vast. Maar ik zie nu alweer op tegen de jaarlijkse inkoop van hooi en stro.”

Het allerliefste train ik paarden en heb ik meer tijd voor mijn dochter 

“Als het mogelijk zou zijn, dan zou ik mij het liefste bezighouden met enkel het trainen van paarden. Normale werkweken maken, zodat mijn dochter niet meer vijf dagen per week naar de opvang hoeft. Helaas is die ruimte er nog niet om meer trainingspaarden te ontvangen, waardoor ik nevenactiviteiten moet hebben, zoals lesgeven en het organiseren van clinics. Om mijn dochter meer thuis te hebben moet ik er financieel op inleveren, omdat alleen pensionstalling niet voldoende opbrengt als ikzelf niet alle uren op de werkvloer sta om bijvoorbeeld les te geven.”

Meer geld zou naar de paarden gaan

“Als ik meer zou verdienen dan zou ik dit geld meteen stoppen in betere voorzieningen voor de paarden. Ik zou direct beginnen met het realiseren van de groepshuisvestiging die van alle gemakken en luxe voorzien is (paddock paradise, mineralenbuffet, automatische ruwvoer-voorziening, individuele brok voeren, een mestzuiger). Pas als daarna nog geld zou overblijven zou ik eindelijk kunnen investeren in meer personeel, zodat ik meer tijd voor mijn dochter heb. Ook zou ik dan eindelijk mijn pensioen kunnen opbouwen.”

Als er niets verandert dan stop ik over twee jaar

“Mijn grootste angst is dat als ik mijn prijzen verhoog, klanten hier geen begrip voor hebben en weggaan. Aan de andere kant als er niets verandert, dan houd ik het financieel niet meer dan zo’n twee jaar vol. Ik geniet echt van mijn werk en vind het harde werken geen probleem. Wel vind ik het lastig dat ik mijn dochter vijf dagen moet wegbrengen om enigszins uit de kosten te komen.”

Het grootste probleem is tijd

“Mijn klanten vertel ik regelmatig over welke kosten ik maak en ze begrijpen het ook wanneer ik prijsverhogingen doorvoer. Waarvan ze minder weet hebben is het aantal uren dat ik erin steek. Alle paarden die bij mij staan krijgen 24/7 zorg. Het houdt niet op bij dagelijks een schone stal en twee voerbeurten, er gaat veel meer tijd inzitten. Binnen- en buitenzetten, contact met klanten, controleren van de paarden, bereikbaar zijn voor klanten en extra zorg als er een paard ziek is. Een dagje weg is daarom niet zomaar mogelijk, daar moet vooraf een hoop voor geregeld worden, zodat alles door blijft draaien.”

Ik ben niet zielig!

“Wat ik nog even wil benadrukken is dat ik echt niet zielig ben. Ik kies hier namelijk zelf voor en geniet ontzettend van de paarden. Mijn grootste angst is niet voor niets dat ik de rekeningen niet meer kan betalen en daarom zou moeten stoppen.”

Laten we meer gaan samenwerken!

“Ik denk dat veel (kleine) ondernemers in de hippische branche zich herkennen in mijn verhaal, daarom zou het goed zijn als we allemaal andere tarieven zouden hanteren in plaats van tegen elkaar op concurreren met bijvoorbeeld prijzen voor pensionstalling.”

Hogere tarieven

Susanne Blijleven-Bos is eigenaresse van Paard en Winst (www.paardenwinst.nl), hippisch ondernemer en hobbyfokker. “Doordat ik de cijfers van veel hippische ondernemers zie, weet ik dat er veel verborgen armoede is bij de ondernemers. Er moeten hogere tarieven komen, zodat ondernemers iets kunnen opbouwen (denk hierbij bijvoorbeeld aan pensioen of investeringen op het gebied van paardenwelzijn). Het gaat mij er niet om dat de ondernemer rijk wordt, maar wel dat de ondernemer een normaal (boven minimumloon) salaris ontvangt en dat ook de ondernemers dit ontvangen, inclusief pensioenopbouw. Vandaar deze maandelijkse blog om hier meer inzicht in te geven!”

PS Wil jij hieraan meewerken? Neem dan even contact met me op.