Blog Stephan Wensing | “De jeugd heeft (niet) de toekomst!”

Groen en geel ergeren

“De afstand tussen juryleden en ruiters is veel te klein, maar ook weer veel te groot. Een ieder zal zich groen en geel ergeren aan ‘ons kent ons’ en het bekende verschijnsel dat een ruiter voor aanvang van de proef wel erg gezellig met het jurylid staat te keutelen. Juryclinics worden massaal bezocht in de hoop dat het de volgende keer meer punten oplevert. Ik weet van een buitenlandse bekende Grand Prix amazone dat zij op grote concoursen het voltallige jurycorps uitnodigt voor een exorbitant diner. Juryleden hebben het niet makkelijk met al die ruiters die zeer creatieve plannen bedenken om maar aan punten te komen. Ik ken ook ruiters die best wel brutaal na de proef op de jury afstappen en hun ongenoegen uiten, ook weer in de hoop dat het de volgende keer wat oplevert. Er heerst veel onvrede en de rubrieken worden ook steeds leger reden voor de KNHS om toe te staan dat van alles door elkaar samengevoegd mag worden (scheelt weer prijzengeld of kaarsenstandaards).”

Keurslijf

“Nu de zijde van de jeugdruiter. Daar waar anderen gezellig gaan stappen, uitslapen, feest vieren, voetbal kijken en heel veel leuke dingen doen, zit de jeugdruiter in een keurslijf en werkt feitelijk zeven dagen per week en offert werkelijk alles op voor dat ene rondje van vijf minuten. Deze passie vergt het uiterste qua mentaliteit en doorzettingsvermogen. En dan verschijn je als jeugdruiter voor de juryleden en dan ben je nog zo jong en al compleet gevormd in de zin dat je spreekt over “die geeft mij geen punten“, “die is aardig“, en “die moet mij niet, heeft geen zin“. In het algemeen worden juryleden van tevoren niet bekend gemaakt en dat zal zeker een reden hebben; de helft meldt anders af. De harmonie tussen ruiter en jurylid loopt niet bepaald synchroon. En de ruiter durft niets, want er is maar één iemand die je kan maken of breken en dat is de jury.”

Motiveren jonge topsporters

“En de lijn zet zich voort, want ook bij het losrijden word je al in de gaten gehouden. Recent werd een zeer jong meisje door een steward aangesproken (liep te diep). Kind helemaal van slag. Is dit dan de bedoeling van toezicht? Alleen het woord al. Ik hoor de lezer al denken: “Stop met klagen of ga anders springen”. Maar dat is niet de essentie van deze bijdrage. Het gaat niet om bedrijfsblindheid of ouders die hun kind altijd de beste vinden. Het gaat om het motiveren van jonge topsporters en het bijdragen van een positieve ontwikkeling in de sport. Ik merk dat dit helaas ver te zoeken is.”

Voor een zes hoef je amper iets te doen

“De jeugdruiter is er inmiddels wel wat aan gewend; een zes is best goed en het behalen van een winstpunt is al een hele prestatie. Hier moet het anders. Al op de basisschool is een zes nu niet iets waar je over gaat opscheppen. Een zeven is redelijk en bij een acht ontstaat pas blijdschap. Bovendien hoef je voor het halen van een zes amper iets te doen. De jeugdruiter moet ongeveer het uiterste van zichzelf vergen om maar aan die zes te komen. Gelukkig zijn er in juryland ook zeker een aantal juryleden die van hoog naar laag gaan en niet andersom en dat draagt bij aan een motiverende ontwikkeling. Niemand wordt beter van afbranden en narrige feedback waar je niets mee kan. Sterker nog, je wordt alleen slechter en onzekerder.”

Volle ringen interessanter

“En de regelgeving biedt geen enkele ruimte, want over subjectieve meningen valt niet te twisten. En daarom trek ik mijn betoog op naar een breder vlak. Stimuleer en motiveer de jeugd! De kwalificatie eisen voor kampioenschappen en opname in een kader zijn voor de meerderheid onuitvoerbaar met als gevolg dat slechts een handjevol dit weet te bereiken. Volle ringen is voor de sport toch veel interessanter? De jeugdkaders zijn praktisch leeg en op de meeste internationale wedstrijden komen maar heel weinig Nederlandse jeugdruiters aan start. Op deze wijze blijft de ontwikkeling wel steken en gaat zelfs achteruit.”

Taak bij juryleden

“De sport moet groter en jeugdruiters moeten gemotiveerd worden en daar ligt een zeer belangrijke taak bij de juryleden. Weg met vijven en zessen; daar doet niemand het voor. Durf te belonen en te stimuleren en dan worden de resultaten de volgende keer alleen maar beter!”

Tekst: Stephan Wensing

Stephan Wensing is bekend als advocaat en gespecialiseerd in hippische kwesties. Maar Stephan is ook dressuurjury, -trainer en -liefhebber. Voor De Hoefslag blogt Stephan over alles wat hem in de paardenwereld verbaast en bezighoudt. Behalve over rechtszaken.