“Of Sirius nou veel of weinig dekt, hij wordt er voor mij niet minder om”

Ermelo op zijn kop

In 2018 ging de hengst na het overlijden van Gert Hofs via een omweg naar de familie Nahuis toe. Wat hebben Pascal en Sirius sindsdien allemaal gedaan? “We hebben vooral veel geouwehoerd”, lacht hij. “Zo hebben we bijvoorbeeld een keer Ermelo op zijn kop gezet tijdens een hengstendemonstratie. De show was toen al tien jaar hetzelfde en we wilden een keer wat anders laten zien. Op het nummer ‘Oerend hard’ van Normaal gingen we de baan door. Dat paste goed, want daarin zingen ze over het ‘Hengelse zand’. Sirius is in Hengelo geboren en staat nu ook weer in Hengelo. Met een vlag in de hand sprongen we over een paar strobalen heen. Dat soort gekkigheid vind ik geweldig om te doen.”

Geen seconde spijt

Als kleine jongen was Pascal al te vinden bij de stallen van Gert Hofs, waar Sirius toen nog stond. “Daar mocht ik toen een keer proberen om wat rondjes te lopen met een paard. Twee weken later liep ik mijn eerste hengstenshow. Sindsdien wist ik altijd al dat dit was wat ik wilde gaan doen. Ik ben van oorsprong springruiter, maar ik kon geen springhengst vinden die me echt aansprak. Toen Sirius weer op ons pad kwam wist ik dat we het voor het dekgeld niet hoefden te doen. Uiteindelijk hebben we hem toch gekocht en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Echt nooit”, benadrukt hij.

Sirius op 22-jarige leeftijd onder Oscar Tolkamp - Foto: Theo Janssen

Bloedwisseling nodig

“Sirius is gewoon zo’n heerlijke mafkees, hij is net zo gestoord als mij”, grapt hij. De ruiter vindt het belangrijk dat de hengst nog wel blijft dekken, ook al is het niet veel meer. “Dat vind ik belangrijk omdat we bij het stamboek een beetje in tweestrijd zitten. Omdat we bloedwisseling nodig hebben zie ik steeds meer bloed van scherpe rijpaarden bij de Gelderse paarden komen en ik weet niet of dat de goede match is. Sommige paarden worden eerst aangeboden bij het KWPN, maar zijn daar te grof voor. Als ze het dan nog een keer proberen bij het Gelderse stamboek wordt de hengst ineens aangewezen ‘want we hebben springbloed nodig’. Ik weet niet of dat is waar we naartoe moeten willen.”

Genoeg springpaarden

Volgens Pascal zijn er genoeg Gelderse hengsten die springgenen kunnen vererven, zoals onder andere zijn eigen Sirius. “Daarnaast hebben we ook nog WV Saron (v. Creool) en Casaron (v. Ginus) heeft volgens mij ook in de sport gesprongen. Floris BS (v. Negro) is niet uitgebracht in het springen, maar kan dit volgens mij wel goed vanwege zijn Negro- en Ferro-bloed. Er is dus wel veel springbloed aanwezig in het stamboek, alleen het wordt niet echt gebruikt. Ook kunnen Gelderse paarden heel goed ingezet worden bij merries die wat vlak galopperen of paarden die wat meer body nodig hebben. Sommige paarden hebben zulke tandenstokers als benen, ik heb zelf graag wat meer bot in mijn paard. Dan ben ik minder bang dat ze hun benen breken.”

Museumstukken fokken

“Bij het Gelderse stamboek willen sommige fokkers naar het modernere paard toe. Ze willen van die museumstukken af. Maar dat is juist wat ik zo mooi vind: een goed, vierkant paard met vier witte benen en een mooie bles erop. Dus laat mij maar lekker museumstukken fokken! Daarnaast zijn paarden met veel Gelders bloed ook veel vriendelijker. Ze worden toch veel ingezet als familiepaarden en daarvoor is het niet handig om veel bloed in de fokkerij te brengen. Er is op dit moment meer vraag naar dan aanbod van Gelderse paarden. Dat is wel heel erg jammer. Je ziet ze daardoor zowel in de basissport als in de hogere sport maar heel weinig.”

Sirius op 22-jarige leeftijd. - Foto: Frank Megens

Ontzettend lief

Ondanks dat het niet rendabel is, blijft Pascal Sirius aanbieden voor de dekkerij. Dit seizoen heeft hij tussen de tien en vijftien merries gedekt. “Sirius is in mijn ogen het prototype Gelders paard. Hij is makkelijk, groot en is ontzettend lief. Onlangs liep ik door een blessure met een rollator. Ik kon hem gewoon meenemen aan een touwtje aan de rollator, zelfs tijdens het dekken. Nu ik een paar maanden later weer kan rijden, gaat hij zo mee op bosrit en is hij super braaf. Ik denk dat het voor zowel spring- als dressuurpaarden goed is om een beetje massa te houden. De motor blijft toch altijd achterin zitten...”

Tot het einde

De voshengst is inmiddels 22 jaar, al gedraagt hij zich volgens Pascal niet zo. “Hij is echt het paard waarop ik op een zondag met mijn brakke kop het bos in kan. Ik hoop dat hij nog een heel aantal merries dekt. Sirius is beschikbaar voor wie wil, maar als ze niet willen is het ook prima. Hij wordt er voor mij niet minder om. Ik heb zijn voormalige menner, Truus Middelkoop, een belofte gemaakt, en daar wil ik me met alle liefde aan houden. Sirius blijft bij mij totdat het klaar is, maar ik hoop dat dat voorlopig nog wel even duurt”, besluit hij.

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan.

Foto: Theo Janssen