Karin ’t Hardt-Leendertse met twee kanshebbers naar het EK: “Het EK is voor mij de Olympische Spelen”

In het zadel van Pearl gaat ze haar geluk beproeven in de Zware klasse, dat zijn proeven op ongeveer Z2-niveau. Daarin zijn deze merrie en haar amazone al heel ervaren, want in de officiële wedstrijdsport zijn ze inmiddels ZZ-Zwaar-startgerechtigd. De pas zesjarige Rustika heeft eerst twee veulens gegeven alvorens ze werd beleerd. Het werk onder het zadel pakte ze heel makkelijk aan. Vooral het springen doet ze opvallend goed. Zij komt met Karin aan start in de rubriek Eventing. Karin grapt: “Het EK zijn mijn Olympische Spelen. Jammer genoeg krijg ik hiervoor niet de ondersteuning die de Olympische ruiters wel krijgen; alles wordt voor hen geregeld en ook financieel worden ze ondersteund. Wat dat aangaat is het voor fanatieke amateurruiters een heel stuk lastiger. We moeten het maar zien te rooien met alles erom heen. In mijn geval betekent dat een eigen bedrijf, MondPlusZorg in Culemborg, mijn gezin met man en twee zoons en een moeder die tobt met haar gezondheid en dan natuurlijk de paarden. De jonge paarden staan bij mijn ouders dus daar heb ik minder omkijken naar. In een dorp verderop staan Pearl en Rustika in pension en daar ga ik een paar keer per dag naar toe.”

Nog even een droom

Karin zou haar paarden heel graag aan huis willen: “Maar met de huidige hoge prijzen voor onroerend goed zal dat nog wel even een droom blijven. In 2018 mocht ik ook naar het EK. Ik had vooraf weinig verwachtingen, maar werd reservekampioen in de Zware klasse en in de kür op muziek. Dat was prachtig om mee te maken. Die prestatie evenaren is nu mijn drijfveer en droom. Ik weet dus waarvoor ik het doe allemaal, maar het is echt niet altijd alleen maar vrolijk huppelend tussen de paarden. Er moet altijd heel veel en ik ben best perfectionistisch. Hoewel ik na het ongeluk van mijn moeder wel meer heb leren relativeren; komt het echt een keer niet van trainen dan kan ik dat nu makkelijker loslaten in plaats van me in allerlei bochten te wringen om het toch voor elkaar te krijgen. Mijn man heeft niets met paarden, maar hij staat achter mij en laat mij geheel vrij. Waarschijnlijk ook omdat hij na twintig jaar wel weet dat het paardenvirus toch nooit meer overgaat. Onze jongste zoon Tim van acht lijkt er inmiddels ook mee besmet en rijdt paard. Met Rustika gaan we wekelijks voor les over de weg naar de plaatselijke rijvereniging, De Lekzoomruiters.”

Foto: Privébezit

Overgestapt

Karin is begonnen met rijden op een pony, maar stapte eenmaal volwassen over naar KWPN-ers. “Mijn moeder Margaretha brak in 2008 haar sleutelbeen. Op dat moment had ze een dikke Haflinger in de wei staan, die ze aan het beleren was. Om haar in beweging te houden ben ik erop gaan rijden. Dat ging met deze Annika van de Vogelvanger meteen heel goed. Al vrij snel ging ik er mee starten en we gingen als een speer. Net voordat we Z zouden gaan starten, raakte ik zwanger. Tussen mijn eerste en tweede zwangerschap zijn we alsnog Z gestart, heeft Annika haar sportpredicaat behaald en werden we L-eventing. Mijn moeder heeft Z met haar gemend. Eigenlijk was ik met mijn ervaringen met Annika helemaal om; zo leuk, zo’n veelzijdig paard waar je alles mee kunt. Toen Annika ouder werd is ze verkocht aan een kleinschalige manege en daar zijn ze heel gelukkig met haar. Minke kwam, maar die raakte helaas geblesseerd. Gevolgd door Pearl en Rustika en dat zijn nu mijn troeven voor het EK. Ik kom regelmatig Haflingers tegen, maar de kwaliteit viel me niet altijd mee. Pearl is in mijn ogen de ideale Haflinger: groot met een mooi exterieur, een hele fijne manier van bewegen en een super vriendelijk en meewerkend karakter. Ik gun iedereen zo’n paard en daarom heb ik haar moeder gekocht en ben daarmee gaan fokken. Ook van Minke en Rustika hebben we veulens. Bij mijn ouders staan nu twee tweejarigen en in Friesland lopen nog een jaarlingmerrie en -hengst in opfok. Ik had het nooit gedacht, maar ik vind fokken bijna net zo leuk als rijden!”

Foto: Privébezit

Hard oordelen

In maart van dit jaar kreeg Karin te maken met een triest ongeval: “Mijn moeder wilde heel graag onze uit Italië afkomstige Haflinger Nobilis aanspannen. Hij was al enige tijd onder het zadel en super mak. Ook op de weg keek hij nergens naar, dus we voorzagen geen problemen. Normaliter spannen we onze paarden altijd voor het eerst in naast een ervaren paard, maar Minke liep niet lekker. Dus mijn moeder wilde haar niet belasten. We zetten Nobilis voor de wagen. Het ging goed totdat hij enorm schrok en er vandoor schoot. Ik probeerde hem nog vast te houden, maar dat mislukte. De vlucht eindigde op een hek en Nobilis was zo beschadigd dat we ervoor kozen om hem in te laten slapen. Mijn moeder was hard op de straat terechtgekomen en werd opgehaald door de ambulance. Ze werd meteen gestabiliseerd, maar goed ook want ze bleek een incomplete dwarslaesie te hebben. Na haar ziekenhuisopname volgde een langdurige revalidatie. Inmiddels is ze weer thuis en lijkt het de goede kant op te gaan. Waar ik enorm van geschrokken ben, was het harde oordelen op de verschillende social media. Onbekende mensen die de meeste verschrikkelijke dingen over ons zeiden zonder dat ze ons kenden of wisten hoe wij met onze paarden omgaan. Dan heb je verdriet om het verlies van je paard, vreselijk veel zorgen om je moeder en dan moet je ook nog dealen met dat gemene commentaar. Ik zou echt willen zeggen: “Mensen bedenk wat je aanricht met al die gemene uitlatingen en onwaarheden!”

Het beste van onszelf

“23 Augustus vertrekken we naar Stadl Paura, net nadat Pearl en Rustika zijn gekeurd door de NVWA. Het is 900 km rijden. Mijn man Laurens blijft thuis met de jongens, dan kan ik me helemaal concentreren op het EK. Ik hoef gelukkig het hele eind niet alleen te rijden, er gaan een goede vriend mee en mijn instructrice Ellen Stuart. Heel gezellig dus. In totaal worden er op het EK rond de 250 deelnemers verwacht. In voorgaande jaren evalueerde ik op de terugreis altijd de wedstrijd met mijn moeder. Dat zit er voorlopig nog niet in, dat is best confronterend en daar heb ik in de auto al regelmatig een traantje om gelaten, maar het is wat het is. Ik heb zo goed mogelijk getraind en hoop gewoon, dat mijn paarden en ik daar een hele nette prestatie kunnen neerzetten en het beste van onszelf kunnen laten zien!”

Tekst: Gemma Jansen

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto’s: Privébezit