Buitenrijden met Eva van der Linde: “Als je buiten om de pas kunt rijden, kun je dat overal”

Eva van der Linde op deze foto met Jerenzo Texel tijdens de KWPN Hengstenkeuring 2022. De hengst werd ook gezadeld voor deze buitenrit. © Digishots - Foto: DigiShots

Jerenzo Texel

Ze nam ons mee op zo’n prachtige strandrit. Bij een magische zonsopgang op een zondagmorgen vertelde ze ons vanaf de rug van hun oogappel, KWPN-hengst Jerenzo Texel (v. Enzo Ferrari), uitgebreid over de geschiedenis achter de inmiddels zeer bekende ‘Texel-paarden’ van familie Van der Linde.

Eva lacht: “Voor de beleving zullen we nu gewoon vanaf het erf vertrekken, maar ik moet bekennen dat ik zelf ook weleens de paarden oplaad en met het wagentje naar het strand rijd, hoor. Dat scheelt qua tijd net even, anders moet je natuurlijk eerst een stukje door de duinen stappen.”

Lange stukken over het strand

Eva vertelt dat ze met enige regelmaat naar het strand gaat om te rijden. “Zeker als ik met Jerenzo bijvoorbeeld een dag hard heb gewerkt, dan is het voor hem heel fijn om de dag erna even eropuit te gaan. Het is niet zo dat we dan helemaal niks doen, zeker niet.”

“Het mooie van het strand is juist dat je hele mooie lange stukken kunt rijden. Dat is perfect voor het rijden van series of appuyementen. We doen dus zeker wel iets als we naar buiten gaan. Ik denk ook altijd maar: ‘Als je buiten om de pas kunt rijden, dan kun je dat overal’. Je merkt aan de paarden dat ze het lekker vinden om naar buiten te gaan en voor mij is het een ideale manier om ze conditie te laten opbouwen. Bovendien vind ik het zelf ook lekker. Met het zonnetje op je hoofd en die ruimte en vrijheid om je heen, dan merk je toch dat je even lekker ontspant.” 

En dat kunnen we alleen maar beamen. Texel is werkelijk beeldschoon zo begin september, met een bloeiende heide en dat ook nog eens bij zonsopkomst.

“Texel-paarden zijn vaak echt mooie, royale en grote paarden”

Eenmaal een Texelaar, altijd een Texelaar

Eva is geboren en getogen op het eiland. Ze is verknocht aan Texel. Toen ze ging studeren, heeft ze even ‘aan vaste wal’ gewoond, in Leeuwarden, maar ook toen bleef Texel altijd trekken. 

“Men zei toen wel: ‘Als je eenmaal gaat studeren, wil je nooit meer terug’, maar dat was bij mij niet het geval. Tijdens mijn studie Accountancy ging ik ook doordeweeks altijd weer zo snel mogelijk terug. Naar de paarden, lekker rijden. Het is ook maar tien minuutjes met de boot hè. Het stelt eigenlijk weinig voor. Eenmaal afgestudeerd heb ik in het begin nog deels als accountant gewerkt, maar na mijn eerste zwangerschap ben ik daar mee gestopt en heb ik me volledig op de paarden gestort.”

Familiebedrijf

“Ik ben van huis uit opgegroeid met de paarden. Mijn ouders runnen het paardenbedrijf al sinds 1984, toen moest ik nog geboren worden. Mijn moeder reed destijds de paarden, later ben ik dat meer en meer gaan overnemen. Ons bedrijf bestaat uit meerdere takken. We hebben een paardentak, fokpaarden, waarvan mijn vader de fokkerij en opfok voor zijn rekening neemt, en ik heb de sportpaarden. Mijn oom neemt de huisjes- en fietsverhuur voor zijn rekening. Zonder die laatste tak waren de paarden ook niet mogelijk geweest. We hebben elkaar wel echt nodig.”

De fokmerries, opfok en sportpaarden staan allemaal gescheiden: “De fokmerries met veulens staan deels bij mijn vader en deels op een boerderij waar we vijftien stallen hebben gebouwd. ’s Ochtends doen we de merries met veulens naar buiten en ’s avonds halen we ze weer binnen. Ideaal. Bij mijn vader thuis zijn daarnaast nog vier loopstallen waar het jonge spul kan staan. De sportpaarden staan bij mij thuis. Op die manier houden we het echt gescheiden en voorkom je bijvoorbeeld ook dat de sportpaarden iets mee naar huis brengen waar de fokmerries en veulens vervolgens ziek van kunnen worden.”

Texel = kwaliteit

Ondanks dat Texel misschien op het eerste oog niet de meest handige locatie is om een fokkerij te starten, aangezien je voor alles per boot naar de vaste wal moet en eventuele klanten dus ook over water moeten, heeft de familie Van der Linde een naam op weten te bouwen. In de hippische wereld weet vrijwel iedereen direct dat een paard met het achtervoegsel ‘Texel’ een paard is uit de fokkerij van Van der Linde, wat bovendien garant staat voor een bovengemiddelde kwaliteit. “Mijn vader heeft onze paarden inderdaad op de kaart weten te zetten”, beaamt Eva. 

“Mijn ouders zijn begonnen met goede merries en ik denk dat ze daarmee de basis hebben gelegd voor een sterke fokkerij. Bovendien is mijn vader best een beetje eigenzinnig te noemen. Hij doet wat hij denkt dat goed is, waar hij achterstaat. Zo kan het best zijn dat hij een hengst kiest die niet meteen voor de hand ligt, maar omdat hij dan denkt dat deze goed bij de merrie past, maakt hij die combinatie.”

“Natuurlijk kiezen we ook weleens voor commerciële hengsten, zoals Glamourdale, want je moet ook je veulens weer kunnen afzetten. We hebben trouwens ook veel gedekt met Toto Jr. In het begin was dit wellicht ook deels een commerciële keuze, maar Toto blijkt inmiddels heel goed bij onze merries te passen. Waarom dan een andere hengst gaan kiezen als je weet dat je met Toto een goed veulen fokt?”

Drie keer klappen

Alhoewel Eva’s vader Wim een duidelijke visie heeft over zijn fokkerij, is de hengstenkeuze inmiddels veelal een familieaangelegenheid. “Hij heeft zo zijn ideeën over wat misschien goed kan passen en ik ook. Vaak belt hij dan met de vraag: ‘Wat zullen we erop gaan doen?’ Ik pak dan meestal de indexen erbij en zo zitten we samen wat te puzzelen. Een paar jaar geleden kwamen we op deze manier uit bij Henkie, voor onze Sorento x Jazz-merrie Jevarieta Texel.” 

“Henkie is misschien niet meteen de meest voor de hand liggende keuze, maar het leek ons goed te passen. En dat bleek wel! Nova Rieta Texel liep in de voorselecties van de Pavo Cup dit jaar naar een winnende score van 85 punten! Onlangs zei ik tegen mijn dochter Britt: ‘Rijd jij haar maar een keer’. Met grote ogen vroeg ze me: ‘Kan ik dat?’ Het ging echt hartstikke goed, ze stapte erop en reed er zo mee weg. Echt een heel lekker en nuchter paard.”

Wat is volgens Eva eigenlijk een typisch ‘Texel-paard’? “Persoonlijk vind ik ze heel knap. Het zijn vaak echt mooie, royale en grote paarden. Wel zit er een scherp randje op, maar op een goede manier. Ze willen graag werken en zijn niet dom. Klap drie keer in je handen en ze zijn er. Jerenzo is net zo. Hij is heel braaf, maar het is geen dooie.”

Paradepaardje

Dat Jerenzo Texel als jong veulentje op het eiland bleef, berust eigenlijk op pure pech. Inmiddels bleek dit een enorm geluk te zijn voor de familie Van der Linde. 

“Normaal gesproken, proberen we eigenlijk zoveel mogelijk veulentjes als veulen al te verkopen”, vertelt Eva. 

“Alleen de ‘leftovers’ blijven en die ga ik uiteindelijk rijden. Toen Jerenzo jong was, had hij een bult op zijn kaak waarvan we niet wisten wat we ermee moesten. Het trok maar niet weg. We zijn er zelfs mee naar Utrecht geweest, waar ze zeiden: ‘Laat hem maar inslapen, want dit wordt niks meer.’ Mijn vader weigerde dat. Hij wilde geen ‘gezond’ veulen laten inslapen. Jerenzo at, dronk en functioneerde immers verder normaal.”

“Uiteindelijk bleek de oplossing te zitten in een maand lang antibiotica geven. De bult trok weg en de rest van het verhaal is inmiddels bekend. Hij ontwikkelde zich ontzettend goed, werd goedgekeurd bij het KWPN en inmiddels zijn we op weg richting de Zware Tour. Hij is echt een beetje ons uithangbord geworden.”

Tekst: Wies Zwanikken | Foto’s: Eva Peereboom