Blog Liz Barclay: Een bijzondere paardenvriendschap

21 augustus 2017, 00:00 Algemeen Advertisement Het zal zo'n twintig jaar geleden geweest zijn. Het was rotweer maar ik was toch maar naar de Cornwall Agricultural Show gegaan. Een enorm jaarlijks festijn waar niet alleen koeien, schapen, varkens en wat nog al niet meer gekeurd worden, tot hangoorkonijnen aan toe, maar waar ook op hoog niveau wordt gesprongen. Niet alleen de Whitaker broers maar ook de zonen van Harvey Smith (ja, die man die graag een biertje lustte!) zouden van de partij zijn. Het zal zo'n twintig jaar geleden geweest zijn. Het was rotweer maar ik was toch maar naar de Cornwall Agricultural Show gegaan. Een enorm jaarlijks festijn waar niet alleen koeien, schapen , varkens en wat nog al niet meer gekeurd worden, tot hangoorkonijnen aan toe, maar waar ook op hoog niveau wordt gesprongen. Niet alleen de Whittaker broers maar ook de zonen van Harvey Smith (ja, die man die graag een biertje lustte!) zouden van de partij zijn.

Koppig meisje met sproetjes

[caption id=”attachment_80818” align=”alignnone” width=”252”] Royal Cornwall Show[/caption] Bij de springring aangekomen viel mijn oog onmiddellijk op een klein boos meisje van een jaar of vijf, met wipneus en sproetjes, die zich met beide armpjes aan een paal had vastgeklemd, terwijl de ouders voorovergebogen haar probeerden over te halen om los te laten. Ik kende deze mensen vrij goed -zij een pottenbakker, hij een muziekinstrumentenbouwer- en moest lachen om de koppige blik van hun dochtertje. Michael vertelde dat ze er al een hele tijd hadden gestaan voor Chloe, die nog nooit een paard had zien springen en volledig gehypnotiseerd was. Ze snapten er helemaal niets van. €˜You've got a problem', zei ik lachend toen ik doorliep, geen idee hebbend dat dit ooit op een prachtige manier mijn eigen leven zou aanraken.

Een zonnige herfstochtend

Het was een prachtige frisse herfstochtend en mijn man en ik zaten ganzen te plukken in de schuur met de deuren open om ook maar ieder zonnestraaltje niet verloren te laten gaan. Ik zag mijn eigen paarden de oren spitsen en hoorde tegelijkertijd het geluid van hoefijzers dichterbij komen. Het waren Chloe, inmiddels zo'n jaar of 14, en haar vader Michael. [caption id=”attachment_80835” align=”alignnone” width=”300”] Een prachtige winterdag in Schotland.[/caption] Ik had ze jaren niet gezien. Toen Michael ooit besloot om zijn redelijk lopende muziekzaak eraan te geven om een paard te kopen, een huifkar te bouwen en te gaan trekken, besloot ik om maar even de andere kant op te kijken. Zo met het idee van, €˜Oh mijn God, dit wordt een drama en ik wil hier niets mee te maken hebben.' Ik was bang voor dierenleed door onwetendheid en zag de bui al hangen; kon ik het allemaal weer oplossen. Gebeurde al veel te vaak.

Verkeerd ingeschat

Hoe verkeerd kun je soms iets inschatten. Michael heeft niet alleen twee gouden handen, maar had zich ook zodanig verdiept in €˜het paard', dat hij zich ongelofelijk snel het vak van paardenman had aangeleerd. Niet alleen de verzorging, inclusief beslaan -vaak langs de kant van de weg- , maar ook het eigenhandig aanleren van een jong trekpaard waarmee hij zich langs zijn routes van Schotland tot en met Frankrijk zelfs een naam verschaft heeft. Chloe, toen een jaar of acht en enorm verlegen, mocht een jaar van school om met haar vader mee te reizen en verdiende haar eigen centjes langs de weg met haar viool, terwijl Michael ergens verderop met z'n doedelzak stond. In die tijd hielp Dominingo de ezel ook nog mee trekken en het potje met opschrift €˜carrot fund for Dominingo' vulde altijd minstens zo snel op als de vioolkist van Chloe. En zo maakte dit kleurrijke gezelschap de dag van een ieder die zij tegen kwamen een stukje vrolijker.

Scally, de ondeugende pony

Soms kreeg Michael moeilijke paarden werkelijk zo'n beetje cadeau. Hij wist er altijd iets van te maken. Zo ook Scally, het pony’tje waar Chloe die mooie herfstochtend opzat. Scally was al ouder dan tien jaar en drie maal zonder succes zadelmak gemaakt. Chloe heeft toen van haar vader mogen leren dat zoiets nog omgekeerd kan worden; een prachtige begin voor dit meisje met wipneus en sproetjes. Chloe is op Scally met haar vader naast de huifkar meegereden van Cornwall naar Brighton in zuidoost Engeland; een effectievere manier om verkeersmak te worden is er niet.

Drama op de grote weg

[caption id=”attachment_80828” align=”alignnone” width=”204”] Michael verlaat mijn boerderij Wringford weer op weg naar het onbekende...[/caption] Het was ook een harde leerschool. Dat jaar was niet alleen Chloe's jonge paard door koliek overleden, maar was ook een van hun jonge paarden, dat achter de huifkar meeliep, aangereden en ter plekke afgemaakt. Kleine Chloe was daar bij. Zo verandert de romantiek voor je het weet in drama... Toen ik daar iets over zei, zag ik de twee dikke tranen wel opwellen en dacht, huil maar, is goed voor je, paardenmeisjes zijn altijd veel te stoer.

Op tijd op en netjes voeren

Twee maanden later was Michael weer vertrokken, nu misschien wel voorgoed, en zat Chloe bij mij in huis terwijl Scally en een nieuwe jonge bonte die ze voor niks had gekregen van zo'n typisch oud Engels vrouwtje met veel te veel paarden. Ze wilde de eventingwereld in en het was aan mij om haar daarvoor klaar te stomen. Dat was een uitdaging! Chloe was heel slim met paarden, maar op tijd opstaan, vegen en borstelen kwamen een beetje teveel op de tweede plaats. Daar heb ik dus zonder op haar boze smoeltje te letten verandering in moeten brengen voor ik haar met goed fatsoen kon doorverwijzen naar de eventing- en handelsstal van Lucy Wiegersma in Devon. In die tijd bij mij heeft ze met Scally haar eerste event gereden. Iets waar ze lang voor gespaard had en wat deed ze het goed! Haar debuut in de dressuurring verliep keurig, ik dus beretrots, terwijl voor Chloe en Scally natuurlijk de foutloze cross het hoogtepunt was.

Drie jaar verder

[caption id=”attachment_80831” align=”alignnone” width=”300”] Pool Harbour: Michael met zijn trekpaard in zee. (Foto: Dan Vellender)[/caption] En toen, een week geleden, stond Michael ineens weer op het erf. Wat een weerzien! Allebei wat ouder, en misschien hopelijk ook wat wijzer, en het was heerlijk om Michael trots over zijn dochter te horen praten. Het is allemaal wat anders gelopen dan Chloe dacht. Haar eigenwijze natuur heeft een keurig handje geholpen om haar eigen weg te vinden. Na bij de eventingstal te zijn vertrokken heeft ze een agrarische cursus gevolgd en ze melkt nu tweemaal per dag koeien bij een grote melkstal. Op die manier heeft zij overdag haar handen vrij om op haar eigen manier met paarden bezig te zijn.

Slim meisje!

Dit slimme meisje heeft haar pony Scally prachtig kunnen verkopen en nam op de valreep ook nog een volbloed te leen mee terug. Inmiddels heeft ze een jachtseizoen achter de rug, een aantal hunter trials gereden en ik zag haar net op Facebook zonder hoofdstel in een prachtig gebalanceerd galopje op de grote volte wat vrijheidsdressuur doen. Aartje naar d'r vaartje is hier passend. De jonge bonte veroverde een plekje in mijn hart en Pinokkio staat dus nog bij mij in de wei.

Nieuwe huifkar

En Michael? Die is weer een nieuwe huifkar aan het bouwen, na de ouwe goed te hebben verkocht aan iemand voor in de tuin. Zo nu en dan maken wij samen muziek, hij op de doedelzak en ik op m'n gitaar. Dan geniet ik en realiseer me dat ik in de luxe positie ben om een goede vriend te hebben die op een totaal andere maar ook zeer professionele manier met paarden leeft en werkt. Iemand die niet bang is om aan een nieuw avontuur te beginnen, een nieuwe kar te bouwen, een nieuw paard te zoeken -de vorige had er 12.000 mijl opzitten dus die is verkocht aan een baas die het wat kalmer aan doet-, weer een nieuw houtkacheltje lassen en hopelijk in het voorjaar de hort weer op. Soms ben ik, heel even maar, een klein beetje jaloers...

Roma, ‘gypsies’ en andere treklustigen

Of het nu de Roma zijn of de Engelse €˜gypsies', of zomaar mensen die treklust krijgen en met paard en wagen de hort op gaan; niet iedereen is altijd even blij als ze langs- of aankomen. In Engeland trekken er nog best veel rond en ooit zag ik zo'n prachtige groep huifkarren in de volle maan rond een kampvuur op de Bodmin Moor in Cornwall staan. Ik heb mijn auto aan de kant gezet en toen ik het raampje opendraaide hoorde ik prachtige melancholische vioolmuziek. Dit was een mij vreemde cultuur waar ik tegelijkertijd een beetje bang voor was en me er toch ook een klein beetje toe aangetrokken voelde. Ik heb inmiddels geleerd dat er, net zoals bij iedere groep of cultuur, goeie en slechteriken zijn. Dus niet anders dan in het normale leven en niks om dus extra bang voor hoeven te zijn.