Begin 1980, zo'™n vier jaar na mijn ongeluk. Blij weer op het paard. Een vierjarige merrie die bij buurman boer in de wei niets stond te doen. Nog te groen voor zijn niet zo heel ervaren dochter.Een van mijn leerlingen, Lucy Lloyd op haar eventingpaard Tomtom. Lucy zat niet zo zeer scheef maar had aan de ene kant een prachtige beenligging terwijl ze aan de andere kant kneep.
Begin 1980, zo'™n vier jaar na mijn ongeluk. Blij weer op het paard. Een vierjarige merrie die bij buurman boer in de wei niets stond te doen. Nog te groen voor zijn niet zo heel ervaren dochter.Een van mijn leerlingen, Lucy Lloyd op haar eventingpaard Tomtom. Lucy zat niet zo zeer scheef maar had aan de ene kant een prachtige beenligging terwijl ze aan de andere kant kneep.

Blog Liz Barclay I Beugelpraatje

Algemeen
Advertisement
Vanaf m'n 17de totdat ik zo midden 20 was werd mijn leven beheerst door weer netjes recht op het paard te zitten. Ik was altijd een handige jeugdruiter die graag ook op andermans pony klom als er problemen waren. Helaas maakte een verwarde dame in haar auto daar een bruut einde aan toen zij mij op m'n brommertje vergat voorrang te verlenen. Dokter de Boer in het streekziekenhuis van Zutphen was zeer trots dat hij de 9 stukjes van mijn linkerbovenbeen weer aan elkaar kon knutselen, en dat in een tijd dat schroeven en metalen plaatjes nog weinig gebruikt werden. Na twee jaar werd ik na de laatste controle zonder krukken de straat weer opgestuurd. Eindelijk, ik mocht alles weer!

Revalidatie, wat is dat?

Het woord revalidatie bestond toen misschien nog niet. Ik ben in ieder geval, na zo lang met een of twee krukken door het leven te zijn gegaan, heel raar gaan lopen. Erger nog, ik zat ook heel scheef op mijn paard en niemand die echt wist wat eraan te doen. Er werd altijd maar weer gezegd dat ik m'n linker hiel verder naar beneden moest drukken en rechtop moest gaan zitten, maar daar moest ik het mee doen. Pas toen ik het niet meer hield van de rug- en hoofdpijn kreeg ik wat fysiotherapie. Dat hielp wel een beetje met lopen, maar helaas, mijn droom, de instructeursopleiding in Deurne, zat er toen al niet meer in. Ik zat scheef en voorover gebogen op het paard en kon daarbij het zware werk helemaal niet aan.

Vallen en opstaan

Maar ik wilde kost wat het kost blijven rijden. Het was vallen en opstaan. Soms zag ik het echt niet meer zitten maar toch bleef ik proberen. Ook, omdat ik ondanks alles iedere keer weer paarden kreeg aangeboden die wat problemen hadden en dan kon ik het niet laten. Ik heb in die periode veel geleerd, vooral om heel kritisch mijn eigen lichaam per stukje te leren begrijpen. Iedere keer weer als ik op het paard zat ging ik in de eerste tien minuten stappen door m'n hele lichaam. Linkerbeen, tenen, enkel, knie, heup; rechterbeen, tenen, enkel, knie, heup; bekken, onderrug, bovenrug, schouderbladen, nek; linkerarm, hand, pols, elleboog, schouder; rechterarm, hand, pols, elleboog, schouder. Aanspannen en ontspannen. En dat met een hele rustige ademhaling zonder haast.

Doorgezakte enkel

Tot ik uiteindelijk gek genoeg bij m'n gezonde rechterbeen uitkwam. Die was leiding aan het geven, omdat '˜ie dat in de jaren na het ongeluk ook wel moest. Daardoor zat al het gewicht in m'n rechterbeugel met een volledig doorgezakte enkel. Ik heb toen een beetje geí«xperimenteerd en ben korte stukjes met maar een beugel gaan rijden, namelijk mijn linker. Iedere keer als ik op het paard zat moest ik van mezelf vijf minuten lichtrijden met die ene linkerbeugel. Het voelde belachelijk maar al heel snel voelde ik ook iets anders. Namelijk, dat ik volledig was vergeten dat ik best ietsje meer aansluiting met mijn rechterbovenbeen mocht zoeken zonder te knellen. Omdat ik met die ene beugel gedwongen werd meer steun op m'n linkerbeugel te zoeken, leerde mijn linkerbovenbeen juist meer te ontspannen.

Geen pijn meer

Een klein wonder geschiedde. Daar was m'n linkerzitbeenknobbel weer! En toen ik '˜m gevonden had wilde ik '˜m ook nooit meer kwijt! M'n linkerbeen leek opeens veel langer waardoor ik weer contact had met m'n linkerbeugel en niet meer constant bezig was om hem niet kwijt te raken. En opeens deed mijn doorgezakte rechterenkel geen pijn meer. Na een paar weken was ik rechter dan ik ooit geweest was en reed ik met twee beugels en benen die aan beide kanten aangespannen, ontspannen en zelfverzekerd hun werk konden doen en geen enkele instructeur heeft ooit meer iets over m'n houding gezegd. En natuurlijk werden de paarden die ik reed er ook heel blij van.

Als herhalen zeuren wordt, is de les kapot

Als instructeur is er niets erger dan heel vaak hetzelfde te moeten herhalen. Een leerling vindt niets erger dan iedere keer maar weer hetzelfde te moeten horen, vooral als je toch al heel erg je best doet. Als herhalen zeuren wordt is de les bij voorbaat kapot. [caption id="attachment_167046" align="alignnone" width="510"] Een van mijn leerlingen, Lucy Lloyd op haar eventingpaard Tomtom. Lucy zat niet zo zeer scheef maar had aan de ene kant een prachtige beenligging terwijl ze aan de andere kant kneep.[/caption] Natuurlijk, als ik een ruiter voor het eerst zie en deze zit scheef -wat trouwens vrij vaak voorkomt-, dan kijk ik eerst eens of het een veilig paard is. Meestal wacht ik tot de tweede of derde les voordat ik dit voorstel, ook om wat vertrouwen met de ruiter op te bouwen. Het is voor de meesten een beetje vreemd en angstig idee. Zonder beugels rijden is soms al een aanslag, maar met eentje? Dat is gek!

Een aanslag op je lijf

In het begin is het inderdaad, afhankelijk van hoe scheef je bent, een aanslag op je lijf en voel je superonhandig. Dus vijf minuten, maar wel iedere keer als je in de bak rijdt. En iedere keer weer gebeurt er een klein wonder. De ruiter begint het midden weer zelf te voelen en gaat vrij snel al aan z'n zadel trekken om alles weer op z'n plek te krijgen. Het mooie is dat ik er niet of nauwelijks iets over hoef te zeggen en het paard zelf ook door beter en gebalanceerder te gaan lopen aangeeft dat het zoveel fijner rijden is. Soms hoor je zo'n dier letterlijk een zucht van verlichting geven.

Vergeet je zadel en de fysio niet!

Vaak heeft ook het zadel door de langdurige eenzijdige druk wat werk nodig. En ook je paard moet wennen. Het is aan jouw scheefheid gewend en wil zich in het begin soms weer naar die plek terugwurmen. Maar dat gaat meestal gauw voorbij omdat je paard vrij snel zal voelen hoe lekker het voor hem is als je in het midden zit. Toch misschien geen slecht idee om er even een fysio bij te halen om te kijken of zijn rug ook wat werk nodig heeft.

Nooit zonder instructeur

Maar, begin er nooit zonder je instructeur aan! Ten eerste is scheefzitten vaak iets wat je zelf niet merkt. Ten tweede moet er, zeker de eerste keren, een vakkundig iemand bij zijn om het proces veilig te doen verlopen met het juiste resultaat.

En als laatste: een wedstrijdtrucje

Alhoewel helemaal zonder beugels rijden natuurlijk ook nooit vergeten mag worden, lost dat niet altijd alles op. Het gevoel een gelijkmatig en ontspannen contact met je beugels te hebben krijg je door ze te gebruiken, ze te leren voelen en niet bang te zijn om ze te verliezen. Als je een beetje zenuwachtig bent op een wedstrijd kun je nog wel eens een beetje gaan klemmen met je zitbeenknobbels met als gevolg dat opeens je beugels te lang lijken. Maak ze gerust even een gaatje korter en al gauw merk je bij het losrijden dat je benen weer langer worden.  
Begin 1980, zo'™n vier jaar na mijn ongeluk. Blij weer op het paard. Een vierjarige merrie die bij buurman boer in de wei niets stond te doen. Nog te groen voor zijn niet zo heel ervaren dochter.Een van mijn leerlingen, Lucy Lloyd op haar eventingpaard Tomtom. Lucy zat niet zo zeer scheef maar had aan de ene kant een prachtige beenligging terwijl ze aan de andere kant kneep.