Melissa van der Lee: “Rijproblemen los je niet altijd op door te rijden”

Unieke uitstraling

Van der Lee was al een tijdje op zoek naar een Appaloosa of een PRE. “Toen kwam ik Winnita tegen op Marktplaats, en zij was het allebei”, begint ze te vertellen. “In eerste instantie dacht ik dat het niet mijn type paard was, maar iets in mij triggerde om bij haar te gaan kijken. Uiteindelijk ben ik toch gegaan en een week later stond ze gekeurd en wel bij mij in de wei. Er was gewoon iets aan haar hoofdje, aan haar uitstraling. Ze zag er zo lief uit en wilde heel graag haar best doen, ondanks dat het niet altijd lukte.”

Grenzen nodig

De amazone vervolgt haar verhaal: “Degene waar we haar van gekocht hebben heeft haar omgeschoold van western naar Engels. Ze vroeg me of ik wilde rijden bij het kijken, maar dat hoefde van mij niet per sé. Door mijn ervaring met grondwerk wist ik: als dat goed zit, dan komt het rijden ook wel goed. Ik ben met haar gaan loswerken en dat vond ze verschrikkelijk. Ze was heel boos dat er geen duidelijke grenzen waren en wist niet wat ze met zichzelf aan moest. De verkoper zei tegen me dat rijden wel belangrijk was, dus dat het goed was om haar te proberen. Ik zei dat ik wel wilde rijden, mits ik haar gewoon even zou uitstappen.”

Zichzelf prijsgeven

“Vervolgens heeft zij haar voorgereden. Je zag in Winnita’s ogen dat ze braaf haar rondje liep, maar dat ze niet blij was. Toen ze bij mij op stal kwam heb ik de eerste paar weken niet gereden omdat ik nog geen zadel had. Daarna ben ik voorzichtig gaan opbouwen. Ik heb haar eerst veel aan de hand en los gewerkt. Toen ze doorhad dat ze er mocht zijn en dat ze mocht doen wat zij leuk vond, durfde ze heel langzaam wat van zichzelf prijs te geven. Ze was vooral heel moe. In de afgelopen jaren is ze wel acht keer verhuisd. Voor de meeste paarden is dat al niet goed, maar Winnita is heel sensibel en dit was voor haar gewoon te veel.”

Niet te remmen

De eerste keer dat Van der Lee op Winnita zat hebben ze alleen een paar rondjes gestapt. “Winnita was daarna zeiknat”, vertelt de amazone. “Ik reed haar toen nog met bit. De tweede keer ook. Toen we eenmaal begonnen te draven raakte ze in blinde paniek, ze rende alleen maar. Niet om je er vanaf te gooien, maar omdat ze bang was. Ik kon haar nog wel sturen maar niet meer remmen. Daardoor besefte ik me dat er heel veel achter moest zitten, dus ging ik op zoek naar mensen die haar kenden uit haar verleden. Ik kwam terecht bij iemand die Winnita een tijd verzorgoede. Uit die contacten en uit het gedrag dat wij zagen bleek dat Winnita een trauma heeft.”

Neckrope als oplossing

Het was dus niet gek dat de merrie ineens niet meer wist wat er van haar verwacht werd toen ze de vrijheid kreeg om op haar eigen benen te lopen. Van der Lee: “Ik rijd nu inmiddels al twee jaar bitloos met haar, maar nog steeds spant ze zich aan als ik de teugels oppak. Je ziet haar denken: Wanneer voel ik iets? Wanneer komt de pijn? Op een gegeven moment vroeg ik me echt af waarom ze toch altijd zo moest rennen. Ik heb toen alles af gedaan en alleen een neckrope om gedaan. Ik kon van ‘ho’ naar galop, naar stap en weer terug naar draf. Dat was me met teugels al twee maanden niet gelukt. Haar angst voor de ruiter en de ruiterhand zit zo diep, terwijl ze juist eigenlijk heel graag voor je wil werken. Alleen ze durft het niet...”

Vertrouwen

De amazone besloot de angst van Winnita niet onder het zadel maar op de grond aan te pakken. “Veel mensen gaven me het advies om juist te gaan rijden, en lekker veel ook. Zodat ze zou zien dat het niet eng is. Gelukkig dachten mijn instructrice, Michelle Bannink van Be Stalble, en ik er hetzelfde over: zo min mogelijk rijden. We lieten haar juist zien dat ze mij kan vertrouwen op de grond. Als ze mij op de grond niet vertrouwt, dan vertrouwt ze me ook niet als ik erop zit. Ik heb vooral met haar aan de hand gewerkt en haar geleerd om zichzelf uit te drukken. Dat ze haar mening mag geven en dat ze het mag zeggen als ze het niet met me eens is. Uiteindelijk zijn we ook weer onder het zadel begonnen. Eerst aan de longeerlijn, en dat hebben we steeds verder uitgebouwd. We doen zoveel mogelijk leuke dingen en ik probeer zo min mogelijk ‘echt’ te rijden. Ik wil haar gewoon laten zien dat werken juist leuk is, ook met een ruiter erop.”

Onbezorgd genieten

In de toekomoest wil Van der Lee vooral gaan genieten met haar merrie. “Ik zou heel graag onbezorgd met haar op buitenrit kunnen. We zitten aan de duinen en kunnen er prachtig rijden, maar het is voor haar nu nog te spannend om daar in volle galop doorheen te gaan. Ze is het niet gewend om zo hard te mogen. Dus ik gun haar de rust zodat ze zichzelf uiteindelijk durft te laten gaan. Ik zou het fijn vinden als we een beetje recreatief in de bak kunnen rijden zodat zij van die angst af is. Dus lekker naar buiten, springen en crossen, alleen het moet wel veilig kunnen dus de basis is nodig.”

Durf te zien

“Wat ik hoop dat mensen van dit verhaal leren is dat rijproblemen niet altijd onder het zadel opgelost hoeven te worden. Ik ben er van overtuigd, ook door Winnita, dat het niet altijd de beste optie is. Het meeste kun je op de grond oplossen. Als je op de grond een goede basis hebt, is rijden bijna vanzelfsprekend. Winnita is heel lang als ‘stout’ bestempeld, terwijl ze geen seconde stout is geweest. Gedrag van paarden wordt altijd door iets getriggerd. Het zou goed zijn als mensen eerst naar zichzelf kijken. Dat is confronterend, maar alleen daardoor kom je verder. Durf te zien wat je paard van jou vraagt”, roept ze op. 

Foto boven: Nikki de Kerf 

Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding en schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan