Ylse Werker: “Het voelde alsof Donny ons had uitgekozen”

Verwilderd

“Ik denk dat een eigen paard de droom van ieder jong paardenmeisje is, zo ook die van mij. Alleen is een eigen paard er nooit echt van gekomen, totdat mijn vader mij op een dag opbelde”, steekt de amazone lachend van wal. “Via via hoorde hij van een jongen die een paard had gekocht voor zijn vriendin, maar vanwege problemen moest Donny daar weg. “Toen we bij hem gingen kijken schrok ik me rot van wat ik daar zag. Hij was verwilderd, liet niemand bij hem in de buurt komen en stond als enige in een afgelegen hoekje in een stal die volgens mij al weken niet uitgemest was. We wisten het meteen: ‘Hij moet hier weg’”. 

Schuw

De Haflinger x Welsh was ontzettend schuw toen Werker hem aantrof. “Toch kwam hij meteen knuffels halen bij mij en mijn ouders. Het was volgens de mensen daar op stal een rotbeest en je kon er helemaal niks mee, maar het voelde op dat moment echt alsof hij ons had uitgekozen. Zo van ‘jullie vind ik fijn, neem me alsjeblieft mee’. Dus dat hebben we gedaan.”

Vertrouwen 

“Donny was zo schuw en beschadigd dat we hem niet eens veilig uit stal konden halen. Hij was zo ongelofelijk kopschuw dus een halster omdoen lukte al niet. Mijn intenties waren eigenlijk om hem gewoon weer zijn vertrouwen in mensen terug te geven en te kijken hoe ver ik daar mee kon komen, natuurlijk wil je ook rijden en leuke dingen doen, maar ik wist ook heel goed dat dat misschien niet eens mogelijk was, of dat dat heel lang kon gaan duren. Ik had eigenlijk geen verwachtingen en ben gewoon van dag tot dag gaan kijken wat kon. De eerste periode kon ik hem niet eens aaien of poetsen, dus ben ik gewoon bij hem in stal gaan zitten en dan kwam hij soms voorzichtig bij me kijken. Dat ging elke dag een beetje beter, en sommige dagen gingen beter dan de ander, maar toen het vertrouwen uiteindelijk beter werd ging het eigenlijk vrij snel.”

Dankbaar

“Tien jaar later is Donny niet meer alleen van mij. Een paar jaar geleden heb ik wegens omstandigheden op het punt gestaan om Donny te moeten verkopen, gelukkig heeft het niet zo ver hoeven komen en waren daar Anne en Yoshja. Yoshja reed Donny al bij en via haar heb ik Anne leren kennen, nu delen we de zorg voor Donny met z’n drieën. De meiden hebben er voor gezorgd dat Donny niet weg hoefde en daar ben ik ze elke dag nog heel dankbaar voor. En zeg nou eerlijk, welk paard heeft er nou drie moeders?”, vervolgt de amazone lachend. “Eigenlijk is het gewoon een mazzelaar.”

Struggle

Stapje voor stapje kreeg de combinatie steeds meer vertrouwen in elkaar en konden ze steeds meer samen doen. “Ik ben geen fanatieke wedstrijdruiter. Ik zou graag wedstrijden willen doen, maar ik word zo zenuwachtig dat ik vergeet hoe ik paard moet rijden. Ik denk dat veel ruiters daar last van hebben en ik weet dat de enige manier om er overheen te komen is om het gewoon te gaan doen, maar dat is een struggle waar ik probeer overheen te komen. Ik doe al steeds meer dingen buiten mijn comfortzone en achteraf vind ik het eigenlijk altijd heel leuk, dus wie weet geldt dat ook ooit de wedstrijden. Voor nu zijn we gewoon lekker aan het trainen, we rijden op L1-niveau en tijdens de trainingen zijn we al bezig met oefeningen van het M1.”

Niet makkelijk

Werker is het meest trots op het doorzettingsvermogen van haar en Donny. “De weg met Donny was echt niet makkelijk en een ieder ander had hem echt allang weg gedaan. Ik ben ook regelmatig voor gek verklaard, want wat moet je nou met zo’n paard. Maar ondertussen kunnen we wel bijna alles samen en ken ik hem echt door en door.”

Cadeau

“Het is heel cliché, maar ik ben toch blij met hoe ver we gekomen zijn. We zijn letterlijk begonnen met 3-0 achterstand. En nu zijn we lekker aan het rijden en ons ding aan het doen terwijl ik hem toen hij er net was niet eens kon aaien. Ik ben heel erg trots op Donny zelf, dat hij zich zo heeft durven toe te geven aan mij en de meiden en ons zo is gaan vertrouwen. Ik denk dat dat het mooiste cadeau is wat een paard je kan geven. Ik heb altijd gezegd dat ik graag het Z wil halen, maar daar moet je natuurlijk wel wedstrijden voor rijden. We proberen om uit die comfortzone te stappen en dat gaat al steeds beter, dus wie weet komt het er ooit nog van”, sluit ze enthousiast af. 

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via hoefslag@mphorses.nl is niet toegestaan.

Foto: Quillemette Kraaikamp / Hypic Hippische Fotografie