Kirsten van de Giessen: “We wisten dat het een lange weg zou worden, maar het was het waard”

Binnenvetter 

Toen Kirstens vorige paard zes jaar geleden kwam te overlijden, ging ze op zoek naar een nieuw maatje. “We konden heel lang niks vinden, maar toen mijn vader voor de laatste keer ging zoeken, kwam Clyde’s advertentie omhoog. Hij wist meteen dat Clyde wel iets voor mij was, dus de dag erna zijn we gaan kijken bij hem. Ik merkte aan hem dat hij heel erg in zichzelf gekeerd was en een beetje een binnenvetter was. Mijn vorige paard was juist ontzettend sociaal, dus dat was wel even raar voor mij om te zien”, vertelt ze.

“Dit is geen paard voor mij”

Toch besloot Kirsten over te gaan tot keuren. “Hij was echt heel erg braaf en deed alles wat hij moest doen heel netjes, dus hebben we besloten om hem te laten keuren en daarna te kopen. Toen hij bij mij op stal kwam, was ik nog heel erg jong. Ik kon wel paardrijden, maar Clyde had Z gelopen, dus hij was eigenlijk veel te veel paard voor mij. Ik ben zelf heel erg klein en hij heeft een enorm front en is heel erg sterk. Op een gegeven moment had hij dat door en ging hij lekker zijn eigen ding doen. Er waren momenten dat ik hem gewoon niet onder controle kon houden. Hij was nooit echt gemeen en bleef altijd voorzichtig met mij, maar vooruitgang boekten we hierdoor ook niet echt. Toen dacht ik nog ‘Als dit het is, dan is dit geen paard voor mij.”

Verkopen

In de hoop de juiste begeleiding te vinden, besloot Kirsten contact op te nemen met Golda Nunes Nabarro. “Ik kende haar al via via en dacht dat ik wel eens heel veel van haar zou kunnen leren. Ze zei in het begin heel vaak dat ik Clyde moest verkopen en dat ik een makkelijker paard moest kopen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde per se dit paard hebben. Ik heb Golda ook altijd gezegd dat ik nog liever afscheid zou nemen van haar als instructrice, dan van Clyde. Toen ze door had dat ik zo zeker was van mijn zaak, ging ze akkoord en zijn we aan de slag gegaan. We wisten dat het een lange weg zou worden en dat ik niet gemakkelijk vriendjes met hem zou worden, maar het was het dubbel en dwars waard. Golda heeft ons geweldig ondersteund en doet dit nu nog steeds. Daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.”

“Daar doe ik het voor”

In de loop der tijd kwam er verbetering in de trainingen en de band tussen paard en amazone. “Ik begon Clyde steeds beter te begrijpen en leerde rijden op een manier die ook bij Clyde past. Na een tijdje konden we op wedstrijd en naar trainingsweekenden, omdat het zo goed ging tussen ons. Het ging echt niet vanzelf en ik moest er in het begin echt aan rijden, maar ik ben ervan overtuigd dat hij het nu echt leuk vindt. Hij hinnikt altijd en heeft altijd zijn oortjes naar voren. Daar doe ik het voor, hij is gelukkig.”

“Dit kon en mocht niet gebeuren”

Toen de combinatie twee jaar geleden volop bezig was in de wedstrijden, kreeg de ruin een bacterie in zijn hoefwand. Iets dat misschien wel eens het einde zou kunnen betekenen. “Toen ik dat hoorde, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Dit kon en mocht niet gebeuren. Hij is de koning van stal, dus van alle paarden, mocht hij het zeer zeker niet zijn. We zijn dagelijks aan de slag gegaan met zijn hoef verzorgen en toen het cruciale moment kwam waarop hij goed moest weglopen op zijn hoefschoenen, dacht ik dat dat wel eens het einde zou kunnen betekenen. Gelukkig liep hij weg alsof het de normaalste zaak van de wereld was en hij nergens last van had. Zijn hoef is gewoon weer aangegroeid en hij heeft er nooit meer last van gehad. Vanaf dat moment wist ik dat hij er echt voor wilde vechten.”

Niet verwacht

Momenteel rijdt de combinatie M2 en maakt ze zich klaar om de overstap naar het Z te maken. “Als ik zo kijk, had ik dit zes jaar geleden echt nooit meer verwacht. Clyde is een onwijs moeilijk paard, maar uiteindelijk heeft hij zich aan mij overgegeven en sindsdien doet hij alles voor mij. Dat is zo bijzonder. Als ik iemand anders erop zet, gaat hij ermee aan de loop, maar bij mij zou hij dat nu nooit meer doen. Hij is mega voorzichtig met me en beschermt me waar hij kan”, vertelt ze lovend. 

Foto: Anne Roos Photography

Onbeschrijfelijke band

“De band die ik met hem heb, is niet te beschrijven. Zoiets vind ik nooit meer bij een ander paard, dat weet ik zeker. Ik heb momenteel ook nog een ander paard en hoewel ik daar zielsveel van houd, is het toch anders dan met Clyde. Ik kreeg hem destijds van mijn ouders en bedank hen tot op de dag van vandaag nog steeds iedere dag voor hem. Mijn vader is ook gek op hem en helpt mij met alles, van iedere avond wandelen met Clyde, tot aan mijn proeven voorlezen op wedstrijd. En dat terwijl hij voorheen totaal niks met paarden had.”

Nooit opgeven

Ondanks het feit dat de ruin zo groot en sterk is, heeft hij nu een heel zacht karakter. “Zes jaar geleden was dat gewoon heel anders. Hij had te veel kwaliteiten voor mij. Dan heb je twee opties: verkopen, of ervoor gaan en nooit opgeven. Die weg heb ik genomen, want ik voelde dat hij iets had, maar ik had het toen nog niet gevonden. Nu komen er soms op wedstrijd mensen naar ons toe die bedragen bieden waarvan ik nog zes andere paarden zou kunnen kopen. Maar dat wil ik niet. Clyde is niet te koop en zal ook nooit te koop komen. Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen”, vertelt ze.

Genieten

“Die hoge scores op wedstrijd zijn natuurlijk heel erg leuk, maar zo’n sterke band hebben, is zo veel meer waard. Je hebt zo veel mensen om je heen nodig die goed zijn, want anders ga je het gewoon niet redden. Helemaal niet met een paard als Clyde. Gelukkig hebben wij de juiste mensen om ons heen. Hij is springgefokt, maar tot nu toe hebben we alleen nog maar dressuur gereden. Hij is geen paard voor de Grand Prix, dat weet ik, maar ons doel is Z2. Daarna mag hij lekker genieten van leuke ritjes en lekker tutten, want dat is waar het om gaat voor ons; van elkaar genieten”, sluit ze af. 

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via hoefslag@mphorses.nl is niet toegestaan.