Tattjana Baas: “Ik heb altijd vertrouwen in hem gehad en dat wordt nu duidelijk beloond!”

Meisjesdroom

“Eigenlijk is het verhaal van mij en Americano is een beetje een meisjesdroom die uitkomt”, steekt Tattjana van wal. “Ik ben door omstandigheden vroeger nooit veel verder dan het L of M gekomen, maar ik wilde eigenlijk wel al heel erg lang wat verder komen in de sport. Mijn droom was om dat met een Spaans paard te doen. Na veel wikken en wegen ben ik zo’n vier jaar geleden daarom toch maar richting Spanje gegaan om stallen te bezoeken. Dat was een heel avontuur, maar ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van. Ik wilde per se een bruine Spanjaard, dus uiteindelijk kwam ik op een stal waar ze er een stuk of drie hadden. Toen ik Americano zag, was ik gelijk om. Ik was direct gek op zijn hoofd, zijn houding en kreeg heel sterk het gevoel dat hij mijn paard moest worden.”

Vertrouwen

“Toen hij bij mij kwam, kon hij eigenlijk alleen stap, draf en galop, dus het opleiden ging niet zonder slag of stoot. Hij was erg introvert en op zichzelf en vond veel dingen spannend. In het begin kon ik nauwelijks de bak rondkomen en bij een klein beetje spanning zette hij het op een lopen of schoot hij weg. Ik heb altijd heel sterk het gevoel gehad dat het wel goed zou komen en heb altijd vertrouwen in hem gehad, wat er ook gebeurde. Ik wist gewoon dat het uiteindelijk wel goed zou komen.”

“Heel erg trots”

“We hebben heel veel geoefend en zijn op heel veel verschillende plekken geweest, dus uiteindelijk is echt een beetje de knop omgegaan. Mijn motto is dat je nooit moet opgeven en nu blijkt maar weer dat dat ook werkt. We zijn nu echt een team en begrijpen elkaar steeds meer. We zijn heel snel gegroeid van het B tot waar we nu zijn, Z-startgerechtigd. Daar ben ik wel heel erg trots op! Hij is heel handig in de oefeningen, maar ik wil nog even doortrainen voordat we Z gaan starten. Het is voor ons beide allemaal nieuw, dus ik wil het eerst goed bevestigen.”

“We kunnen zo veel meer”

“In het begin was hij op wedstrijden best wel lastig. Dan ging de proef soms ook wel eens echt fout, omdat hij zo erg schrok en ik de controle en ontspanning niet meer terug kreeg gedurende de proef. Beetje bij beetje is dat steeds beter gegaan, waardoor ik hem nu goed kan begeleiden en hij veel meer rust heeft. Aan alle kanten werd tegen mij gezegd dat ik er maar beter mee kon stoppen en dat het niks zou worden, maar gelukkig hebben mijn trainster en ik wel altijd in ons als combinatie geloofd. We zijn allebei nog niet waar we moeten zijn, maar we groeien ontzettend snel en kunnen nog zo veel meer dan dit.”

Niet opgeven

“Het is iedere keer een verrassing hoe zo’n nieuw niveau gaat, maar ik heb echt het idee dat het einde nog lang niet in zicht is. Ik heb de hoop dat we ooit richting de Lichte Tour kunnen gaan. Daar zijn we nog lang niet, maar we gaan kijken hoe ver we kunnen komen. Hij pikt nieuwe oefeningen heel goed op, maar hij denkt soms iets te veel mee, dus daar moet ik nog even balans in vinden. Hij heeft met de oefeningen zelf nauwelijks moeite, dus ik heb er zeker vertrouwen in. We gaan er hard, maar met veel plezier voor werken en zullen niet opgeven, want ik ben overtuigd dat dat wordt beloond!”, sluit ze gemotiveerd af. 

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan 

Foto: BVO Fotografie