Carlijn de Boer: “Bijzonder zo vlak na mijn Grand Prix-debuut”

‘Dit moet ik niet doen’

Mijn eerste verzorgpaard was ook een tuigpaard, Mironiem, een van Fabricius. Dat ik in die tijd Z2 met haar reed vond ik al heel wat. Jaren later kocht ik de driejarige Zaffier, een Special D x Renovo. Met haar heb ik Grand Prix gereden en dat was ook iets waarvan ik dacht dat ik die klasse als amateur nooit zou kunnen bereiken. Zaffier heeft op allerlei gebieden heel veel voor mij betekend. Daarna zocht ik weer een jong paard en met mijn grote voorliefde voor een tuigpaard ben ik uitgekomen bij de toen driejarige Jarona, Juul zoals ik haar op stal noem. Ik heb haar gekocht bij Tuigpaardfokker van het Jaar 2019 Antoon Epskamp. Ik dacht nog ‘dit moet ik niet doen’ omdat ik eigenlijk op zoek was naar een dressuur- x tuigpaard. De vader staat namelijk altijd op de startlijst vermeld en ik dacht dat het nadelig zou zijn als daar een tuigpaardhengst stond. Toch kon ik het niet laten en ik heb er absoluut geen spijt van gekregen”, vertelt de amazone, die in de tijd dat ze Zaffier reed ook nog twee andere paarden naar de Zware Tour heeft gereden.

Ups and downs

Carlijn begon met de destijds vijfjarige vosmerrie met vier witte benen in de klasse M1 opeen onderlinge wedstrijd, waarna ze ook nog een keer onderling in de M2 is uitgekomen. Ze vertelt: “Het was altijd wel mijn idee om haar, als ik officieel zou starten, hoger uit te brengen, in het Z2 of zo. Ze pakte de oefeningen heel gemakkelijk op en liet als zesjarige eigenlijk het talent voor de zwaardere oefeningen al spelenderwijs zien. Het klinkt misschien gek, maar ik wist toen al dat ze Grand Prix ging lopen, alleen is het altijd maar afwachten of alles gezond blijft. Ook wij hebben ups en downs gehad. Ze had ze zich in de paddock tijdens een februaristorm twee jaar geleden aangetikt, sindsdien heb ik dus wel altijd beschermers om. Ze kreeg een schiefel op het griffelbeen die operatief verwijderd moest worden. Dat was best wel even zenuwslopend; komt het wel goed? Maar mede door Henk van der Veen van de Lingehoeve is het heel kundig gegaan.”

Clickertraining

Maar revalideren met een frisse merrie is nog niet zo makkelijk. “Juul kan heel hyper zijn en om haar in het hoofd bezig te houden begon ik met clickertraining. Ik had wat filmpjes gezien op Youtube en ben haar van alles gaan leren. Ze kan nu bijvoorbeeld zweepjes apporteren en de jambette, waarbij ze een voorbeen omhoog en naar voren brengt. Zo kon ik haar gedurende het revalidatietraject toch wat meer bezig houden. Uiteindelijk ben ik dit steeds verder gaan uitbouwen en kon ik haar los laten piafferen naast me. Op mijn Facebook staan er diverse filmpjes van. Het was tijdens de revalidatie ook belangrijk dat we veel rechtuit gingen rijden. Ik besloot veel te gaan buitenrijden, maar de eerste keer kwam ik er bijna niet op. Zo druk was ze. Door het veel te herhalen kan ik inmiddels heerlijk met haar buiten rijden en gaan we vaak naar het strand en loopt ze zo de zee in.”

Andere manier van trainen

Juul werd steeds gehoorzamer maar bleek nog wel kijkerig te zijn. Carlijn besloot met schriktraining haar merrie meer bomproof proberen te maken. “Ik ben met lopen over zeiltjes begonnen en als ze iets eng vindt dan moet ze het aanraken. Direct na het aanraken krijgt ze dan een beloning. Door de clickertraining, het buitenrijden en de schriktraining heb ik geleerd dat ik haar niet teveel lichamelijk hoef te trainen, maar haar juist geestelijk bezig moet houden. Ik train nu veel gerichter en Juul is enorm leergierig. Het is een aparte, zo trekt ze haar lip op als er nog biks aan haar tanden zit en dat moet ik er dan afhalen. En als ze los staat met borstelen, dan wijst ze mij aan waar ik moet borstelen.”

Dag van te voren

“Vorig jaar juni kon ik niemand vinden die met mij een strandrit wilde maken en alleen vind ik niet veilig. Maar ik wilde per se even van het erf af . Toen ben ik naar de vereniging gegaan om te oefenen tussen de witte hekjes. Een dag later zou er namelijk een subtopwedstrijd plaatsvinden en de ring stond al klaar. Tijdens het trainen besloot ik de Prix St. Georges-proef eens door te rijden en dat ging best wel makkelijk. Een vriendin en vaste groom, Miranda van der Meulen, opperde om toch mee te doen en dat was zo geregeld. De dag erna reden we onze eerste winstpunt in de Lichte Tour.”

Ben je gek?

Carlijn vervolgt: “In de corona periode ben ik niet meer gestart op wedstrijden. Toen zag ik dat er weer een subtopwedstrijd in de buurt was en besloot ik twee weken van te voren om me op te geven voor de Intermediaire 2. Juul kent de oefeningen en het maakt niet uit of ik B of Intermediaire 2 rij, het belangrijkste is dat ze geconcentreerd blijft. Ik had al twee jaar geen les gehad en enkel twee clinics gereden waarna ik mijn voorheen vaste trainster en tevens subtopjurylid Lia de Ruiter eens vroeg om mee te kijken of het ergens op leek. Ik reed een paar lijnen en Lia had het over hele andere lijnen. Toen bleek dat Lia het over de Grand Prix-lijnen had. Ze zei: ‘je rijdt toch wel Grand Prix? Ik zei ‘ben je gek?’, ik heb nog niet eens die zig-zag in galop geoefend’. Ik besloot te kijken hoe het in de komende week zou gaan en heb het een halve week voor de wedstrijd toch om laten zetten in Grand Prix. En daar waren de zenuwen weer. Toch wist dat als ik niet Grand Prix zou starten, dat ik er spijt van zou krijgen.”

Schop onder mijn kont

“De week ervoor sloeg de stress toch wel heel erg toe. Ik denk dat veel mensen het wel herkennen: je raakt ineens ontzettend onzeker. Ik reed echt geen deuk in een pakje boter en twijfelde aan alles. Juul is zo sensibel, die voelde mijn onzekerheid direct en snapte ook niet meer wat ik van haar wilde. Ik heb mezelf op tijd bij elkaar geraapt, een goede schop onder mijn kont gegeven, een lekkere bak herrie met metal muziek onderweg naar de wedstrijd opgezet en we zijn gegaan. In de proef waren we allebei super gefocust, meer kon ik er nu niet uithalen. Ze was super bij de les ondanks dat ze paarden langs de bak hoorde. Het was een groene Grand Prix-proef maar wel foutloos. Ze scoorde goed op haar passage en piaffe, die zijn heel ritmisch, net als de overgangen. Van te voren had ik voor 60% al getekend. Dat nu bijna 65% was, was echt ongelooflijk”, is De Boer nog steeds beduusd.

Nog net meegekregen

“Ik wist dat de fokker van Juul, Antoon Epskamp, leed aan de vreselijke ziekte kanker. Hij ging de laatste weken hard achteruit en toen ik de uitslag van mijn Grand Prix-proef kreeg, ben ik naar de trailer gelopen. Toen ik bij Juul stond heb ik meteen zijn familie gebeld en vertelt dat zijn fokproduct Grand Prix-dressuur is. De familie vertelde dat ze het gezegd hadden tegen Antoon en hij een reactie leek te geven. De volgende dag had ik een heerlijke buitenrit met Juul gemaakt en kreeg ik een berichtje dat Antoon de avond nadat ze het verteld hadden, overleden was. Ik vind het ontzettend bijzonder dat hij dit nog net heeft meegekregen vlak na mijn Grand Prix-debuut met haar. En ben blij dat ik meteen gebeld had.”

Wijze lessen

“Deze prestatie met Juul had ik niet bereikt zonder alle wijze lessen van mijn vorige paarden, maar is ook behaald dankzij een goede hoefsmid, tandarts, magnetiseur enzovoorts, die ik in de loop van de jaren heb leren kennen. Mijn doel is om een betere Grand Prix-ruiter te worden, maar wel op de manier zoals ik het nu doe. Ze mag gewoon paard zijn en staat veel buiten, we trainen niet teveel en wisselen veel af. Ik hoop nog heel veel plezier met haar te beleven op alle vlakken”, besluit de amazone.

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan   

Foto: Carlijn de Boer