Sharon Bross: “Ik moest Mack niet veranderen, ik moest mijn denkwijze veranderen”

Niet zoals verwacht

“Ik had een Fjordenmerrie, mijn eerste eigen paard. Het leek me hartstikke leuk om een jonge opvolger te hebben. Dat werd Mack, die ik als veulen kocht in 2011 van mensen uit de buurt. Tinkers spraken mij altijd al aan, dus het leek me leuk om met Mack aan de slag te gaan. Uiteindelijk werd het alleen niet zo leuk als ik dacht. Mack was totaal niet zoals ik had verwacht. Ik denk dat veel mensen daar tegenaan lopen wanneer ze een Tinker kopen. Je verwacht een lief, zachtaardig en rustig dier, maar dat was Mack niet.”

Mack bepaalde

“We konden Mack als jong paard niet in de wei houden en als je met hem wilde wandelen, dan rukte hij zich los. Hij zat altijd vol spanning. Hij werd alsmaar sterker en ik hing er vaak achteraan. Uiteindelijk ben ik hem wel gaan inrijden, maar alsnog bepaalde hij wat we deden en waar we naartoe gingen. Hij was in mijn ogen niet te vertrouwen, hij kon van iedere vogel die uit de boom vloog weggalopperen. Ik had steeds het gevoel dat Mack op elk moment kon ontploffen. Hij heeft daardoor zelfs op Marktplaats gestaan.”

Paard niet schuldig

“Op een gegeven moment had ik een geïnteresseerde aan de telefoon waarvan ik dacht dat ze geschikt zou zijn voor Mack. Ze wilde met hem naar het bos, springen, dressuren. Ik barstte in tranen uit: dat wilde ik ook gewoon met Mack. Ik wilde het niet opgeven! Toen heb ik in mijn hoofd een knop omgezet. Ik wilde het anders gaan doen en besloot het niet meer bij Mack te zoeken. Ik denk dat ik onbewust altijd Mack de schuld heb gegeven. Gedachten als: ‘Waarom doe je zo?’ en ‘Waarom kun je niet lief zijn?’ spookten dan door mijn hoofd.”

Niet willen veranderen

“Kort daarna kwam Ton Duivenvoorden op mijn pad. Ik kwam bij hem in de les met Mack en ik voelde gelijk dat hij er anders naar keek dan de trainers die we tot nu toe hadden gehad. Hij accepteerde Mack, hoe hij deed en hoe hij met zijn lichaam werkte. Hij hielp mij aanpassen, zodat ik het voor Mack zo gemakkelijk mogelijk kon maken. Ik moest hem niet willen veranderen, ik moest mijn denkwijze veranderen. Daardoor ging het langzaamaan steeds beter en begon ik eindelijk mijn eigen paard leuk te vinden. Natuurlijk vond ik hem daarvoor ook leuk, maar er zat altijd een vervelend onderbuikgevoel aan vast. Dat is weggegaan naarmate we verder kwamen.”

Alles samen

Nu doen Sharon en Mack alles samen. “We rijden in het bos, inmiddels ontspannen aan de lange teugel maar soms ook als intensieve training. Dat gaat super fijn. Ik hoef maar aan iets te denken en hij doet het. Daarnaast rijden we ook in de bak dressuurgericht. Ondanks dat we geen wedstrijden rijden, kent Mack de oefeningen tot en met het Z. Tegenwoordig nemen we in de lessen bij Ton ook Working Equitation obstakels mee en volgen we springlessen. Dat vindt Mack geweldig en doet hij heel goed.”

Leren loslaten

“Omdat mijn gezondheid wat slechter is moet ik wel keuzes maken. Ik ben vier jaar op rij in het ziekenhuis beland. Gelukkig neemt mijn vriend dan de verzorging van mijn inmiddels vijf paarden over. Mijn gevoel met Mack is zo goed, dat ik na een periode van niet rijden zo weer opstap. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik dan een achterstand oploop. Door mijn ziek zijn heb ik leren loslaten. De paarden doen het daar eigenlijk super op. Kan ik niet naar ze toe, dan zie ik ze vanaf binnen met elkaar spelen in de wei. Het is heerlijk om je dan te beseffen dat ze je niet super erg missen, omdat ze elkaar hebben.”

Stijgende lijn vasthouden

Wat zijn Sharons doelen? “Ik wil de stijgende lijn die we nu te pakken hebben graag doorzetten. Ik wil elke dag lekker genieten van mijn paarden en als het niet kan, neem ik rust. Als ik me goed voel zitten er pieken in de training, maar als ik me minder goed voel pas ik het daarop aan. Dan gaan we grondwerken of aan de fiets. Je wordt vindingrijk genoeg.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: Privébezit