Déjà Vu Johnson terug in de ring na EHV-5 virus: “Er was nog maar 25% van zijn longen over”

Slechte start

Joyce vertelt: “Ik heb Déjà zelf gefokt uit mijn oude merrie, dus we zijn al veertien jaar bij elkaar. Ik kreeg de kans om mijn merrie te dekken met Johnson, wat eigenlijk allemaal heel onverwacht ging. Na een periode in de opfok was het tijd om hem in een eigen stal te zetten op 2,5 -jarige leeftijd. Al snel brak hij op stal zijn kaak, waarbij zijn voortanden allemaal waren afgebroken. Met een beugeltje is gelukkig alles goedgekomen. We bleven niet lang weg van de kliniek, want zijn hengstengedrag werd toch allemaal wat te veel nadat hij naast een merrie had gestaan op de kliniek. Na zijn castratie konden we dan eindelijk aan de gang met hem beleren. Ik heb hem zelf helemaal zadelmak gemaakt. In het begin was hij heel braaf, daarna kreeg hij wat praatjes en ben ik er ook vanaf gevallen waardoor ik in het ziekenhuis belandde. Gelukkig viel dat mee en is zijn opleiding verder goed verlopen. Hij had altijd wel wat boevenstreekjes, maar meestal zat ik hem wel uit”, lacht Joyce. 

Succesvol

“Omdat ik Déjà’s moeder ook nog reed en het best druk met werk had, was er soms weinig tijd om echt goed te trainen. Ik merkte dat we er nog niet klaar voor waren om op wedstrijd te gaan, dus dat stelde ik nog even uit. Door blessures van mijzelf lag ik er zeventien weken volledig uit en na een tijdje weer op de rit te zijn geweest kreeg ik nog eens pech en kwam ik een jaar op de bank te zitten. Uiteindelijk na heel lang revalideren zijn we weer rustig gaan trainen en hebben we onze eerste wedstrijd gereden. We begonnen in het M1 en reden gelijk vijf winstpunten bij elkaar. Er volgden twee wedstrijden in het M2 en daarna zijn we gelijk overgestapt naar het Z1.”

Koorts

“Het drama begon ongeveer twee jaar geleden. Bij mijn oude stal is Déjà in de sloot terecht gekomen toen hij op de wei stond. De eerste tijd leek er niet zoveel aan de hand te zijn, ik had zelfs gewoon nog gereden. Twee weken later merkte ik dat hij veel met zijn hoofd naar buiten stond in z’n stal. Ik wilde met hem gaan wandelen maar hij vertikte het om met me mee te lopen en begon heel erg te hoesten. In de avond werd ik gebeld door de staleigenaar met het nieuws dat hij helemaal niet lekker was en koorts had. De dierenarts werd gauw gebeld en deze dacht dat het een verkoudheid was, dus hij kreeg antibiotica voor een week. De antibiotica sloeg niet aan en de koorts keerde terug. Een andere dierenarts werd erbij gehaald en die hoorde wat aparts aan zijn longen. We kregen nieuwe antibiotica, maar dat sloeg ook niet aan. De koorts werd alsmaar hoger en hoger en hij wilde niet meer eten.”

EHV-5 virus

“Op de kliniek in Bodegraven hebben ze een bloedje getrokken en zijn ontstekingswaarden lagen heel hoog, dus was het zeker dat er ergens een ontsteking zat. De vraag was alleen wat het precies was... In Bodegraven heeft hij bijna een week op de zwaarste antibiotica gestaan, maar ook dat mocht niet baten. De koorts liep op en hij stond helemaal te rillen in z’n box. Er moest echt iets gedaan worden om hem te helpen, dus werd er verder onderzoek gedaan. Op de röntgenfoto’s bleek dat hij witte vlekken op zijn longen had, wat normaal donker hoort te zijn. Dit betekende dat zijn longblaasjes stuk waren gegaan. De dierenarts in Bodegraven vermoedde dat hij het EHV-5 virus had. Dit virus wordt overgedragen bij veulens tot zes maanden en komt naar voren wanneer het paard heel zwak is. In ons geval was dit toen hij in de sloot was gevallen en daardoor zijn weerstand enorm was verlaagd.”

‘’Opgeven was geen optie’’

“We startten met de behandeling en hij werd verplaatst naar de kliniek in Utrecht. Elke dag kreeg hij een soort prednison, een medicijn voor zijn luchtwegen en pillen voor longvirus bij mensen, waar hij er 60 van per dag moest krijgen. Er werd verder onderzoek gedaan hoe we de koorts naar beneden konden krijgen maar de kliniek in Utrecht zag het heel somber in. Ze vertelden me dat bijna alle paarden moeten worden ingeslapen. Voor mij was opgeven geen optie, het kon me niet schelen wat het zou kosten. Dit paard is zo sterk, maar de kans was heel groot dat de behandelingen niet zouden helpen.” 

Het onmogelijke mogelijk

“Uit de onderzoeken bleek dat Déjà EMPF heeft. Dit betekent dat de longblaasjes stuk waren gegaan en af waren gestorven door het EHV-5 virus. De dierenartsen bij Utrecht vertelden me dat er nog maar 25% van z’n longen over was. We gingen door met de behandeling maar het sloeg niet aan. Hij wilde niet meer eten en stond sommige dagen met koorts van 41,9 graden. De koorts bleef aanhouden, maar werd minder hoog. Ik heb hem mee naar huis genomen zodat hij rust kon krijgen op zijn eigen stal. De eerste dagen liep de koorts weer flink op, dus bleven we medicijnen geven en hopen op het beste. Na een paar dagen was hij ineens koortsvrij en bleef hij dat ook. Het advies van de kliniek was om af te gaan bouwen met de medicijnen en ik moest hem om de dag gaan spuiten. Ik merkte gelijk dat op de dagen dat hij dat niet kreeg, hij meteen weer koorts kreeg. Mijn eigen gevoel zei toen dat ik niet om de dag het moest geven, maar af moest bouwen per week. Elke week ging er één milliliter af tot we na vijf weken op nul zaten. Tijdens het afbouwen bleef hij koortsvrij en zelfs toen we op nul zaten kreeg hij geen koorts. Wauw, het onmogelijke was werkelijkheid geworden.”

Back on track

“Hij is in totaal denk ik wel bijna 300 kilo afgevallen, dus hij had echt de tijd nodig om bij te komen. Mijn gedachte was om hem lekker van zijn pensioen te laten genieten, omdat geen enkel geval met deze aandoening nog heeft kunnen rijden als ze het überhaupt zouden overleven. Eigenlijk ging dat revalideren zo goed, dat ik toch stiekem weer de hoop kreeg dat ik ooit weer op hem zou kunnen rijden. Ik vroeg me wel af of het eerlijk naar hem was als ik dit zou doen, maar na overleg met de dierenartsen heb ik het toch eens geprobeerd. Heel rustig begonnen we weer met rijden en het leek wel alsof hij nooit was weggeweest. Inmiddels zijn we nu twee jaar verder vanaf het moment dat alles begon en vorige week zondag reden we voor het eerst de ring weer in. Dit is iets wat ik en de dierenartsen nooit hadden durven dromen. Dat hij nu gewoon twee Z proeven loopt met zoveel power, is voor mij het mooiste wat er is. Het leuke van hem is dat hij de ring in komt, zijn oortjes erop gaan en altijd 110% geeft. Dat is echt een fantastisch gevoel. He’s back en nog beter dan ooit!”

Emotioneel

“Nu is alles onder controle en heeft hij geen pijn, maar natuurlijk blijf ik alles heel goed in de gaten houden. Er is nooit meer een dag geweest dat ik niet meer bij Déjà ben geweest. Een paard heb je om er goed voor te zijn en dat laat ik zien ook. Ik ben zo blij dat ik ervoor ben gegaan en heb geloofd in mijn sterke en dappere Déjà. Tot nu toe hebben bijna alle eigenaren ervoor gekozen hun paard in te laten slapen met deze aandoening, maar ik wilde koste wat het kost alles eraan doen om hem er bovenop te krijgen. Het is zo bizar dat we weer terug zijn na alles wat er is gebeurd. We gaan knallen en dit wordt echt onze tijd en dat hij maar heel oud bij mij mag worden. Het raakt me nog steeds nu ik er zo over praat. Wij geven nooit zomaar op...” sluit Joyce af met een trilling in haar stem.

Bron: Hoefslag