Elizabeth Wouda: “Ik sta er gewoon van te kijken dat paarden zoals Pim bestaan”

Spelenderwijs leren

Elizabeth rijdt al paard sinds ze heel jong was. Eerder maakte ze met een paar vrienden de stad waar ze woonde onveilig. “We sprongen op iedere pony deden gekste dingen samen. Ik heb eigenlijk nooit rijles gehad in die tijd. We leerden op straat tijdens het rijden van elkaar.” Tot haar veertiende reed ze veel paard. Maar uiteindelijk werd ze ouder en werd ze moeder. Daarom heeft ze een aantal jaar niet paardgereden. Toen haar zoon een jaar of tien was, kwam ze in Ede terecht. Omdat daar veel heide en bos is begon het toch wel weer te kriebelen om te gaan rijden.

Mooiste avonturen beleefd

“Via-via kwam ik bij een Haflinger terecht. Ik begon met leasen en heb hem uiteindelijk overgenomen. Ook leerde ik in die tijd mijn beste vriendin Rina kennen. Rina en ik waren iedere dag samen op pad en gingen overal heen. We hebben de Veluwe Trail gereden, gingen dwars over de hei naar Arnhem toe, niets was ons te gek. Ik heb de mooiste avonturen beleefd met haar. Maar op een gegeven moment werd ik ernstig ziek. Ik kreeg baarmoederkanker en daarna schildklierkanker. Ik viel weg. En daarna viel Rina ook weg. Ze was omgeklapt met paard en wagen. Ze heeft nog enkele dagen in Utrecht gelegen maar is helaas overleden in 2011.”

Nieuw paard

Na een tijd niet meer te hebben gereden, kwam er toch weer een paard op Elizabeths pad. “Dat was Finn, een hele mooie Welsh pony die hoog in de dressuur had gelopen. Hij was een projectpaard. Hij keek alleen maar in de lucht en wilde zijn hoofd niet naar beneden doen. Vanaf de grond ben ik hem heel langzaam gaan opbouwen. Daar ben ik vier jaar mee bezig geweest. Met behulp van Henk Donkelaar heb ik hem beleerd voor de wagen en ben ik best ver met hem gekomen. Maar mijn lichaam was na mijn ziekte brozer en ik werd angstiger. Finn heeft de gekste dingen uitgehaald met me, maar op een gegeven moment konden we aan de lange teugel stap- en drafritjes maken.”

Getraumatiseerd

Ondanks dat het goed leek te gaan, ging het tijdens een buitenrit toch mis. “Finn explodeerde ineens. Er was een half jaar niets aan de hand geweest en hij was zo braaf, dat ik er niet meer op voorbereid was. Hij ging op een groot weiland met prikkeldraad af. Ik besloot van hem af te springen, omdat we anders dwars door het prikkeldraad heen zouden gaan. Finn was niet gemeen, hij was getraumatiseerd. Toen ik op de grond lag kwam hij dan ook gelijk naar me toe. Mijn been was helemaal kapot, ik kon niet eens opstaan. Daarna heb ik zes maanden plat gelegen. Finn is naar een vriendin in Duitsland gegaan, waar hij kilometers weiland heeft. Zij pakt hem rustig op en dat gaat heel goed.”

Rekening houden

Toen Elizabeth beter werd, had ze nog wel haar twee shetlanders lopen. “Ik liep de hele dag poep te scheppen met mijn kromme been, maar rijden deed ik niet meer. Ik miste het wel, vooral omdat je zo dicht bij de natuurgebieden woont. Mijn zoon heeft het een tijdje geobserveerd. Ik ben inmiddels 53 en als ik nog tien jaar kan paardrijden dan is dat lang. Daarom is hij op zoek gegaan naar een paard voor mij. Voor mijn verjaardag zijn we bij Pim gaan kijken. Ik durfde er niet op omdat hij zo groot is. Maar eenmaal erop hield hij zoveel rekening met mij en luisterde hij zo goed, dat ik ervoor ben gegaan. We zouden wel zien waar het schip ging stranden.”

Kalmeren

“Pim stond bij mij in het land en toen was ik ineens alleen met een knots van een paard. Toen kreeg ik weer spanning. Mijn maag draait op zo’n moment gewoon om. Na een les durfde ik wel naast hem te lopen. Hij lette goed op mij en op het moment dat ik spanning kreeg, deed hij zijn hoofd naar beneden. En dat doet hij nu altijd. Eerst dacht ik dat ik het me verbeelde, maar hij doet het constant. Ik ben nog niet van mijn angst af maar hij kalmeert me steeds weer. Ik merk dat ik makkelijker op hem ga zitten als er mensen om me heen zijn. Ik heb zelf veel oude trauma’s, maar Pim is Finn niet en dat moet er nog wel een beetje aan denken.”

Samen leren

Pim is nu iets meer dan een half jaar bij Elizabeth. “We zijn al zo ver gekomen. Ik rijd op hem en ga naar buiten met hem. Drie maanden geleden moest ik daar niet eens aan denken. We groeien nog iedere dag. Hij krijgt mij steeds weer een stapje verder. Ik heb nooit les gehad en wist niets over spiegelen, maar ik merk nu dat Pim dat echt doet. Pim legt mij alles uit wat ik moet weten. Ik vind het zo mooi dat hij weet dat ik soms als de dood ben voor hem, maar dat hij daar totaal geen misbruik van maakt. Hij is zo geduldig met me. Ik sta er gewoon van te kijken dat dit soort paarden bestaan. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt.”

Stap voor stap

Wat zijn Elizabeths doelen met Pim? “Ik zou het heel leuk vinden als Pim een keer meedoet aan een B-wedstrijd. Niet met mij, want dat vind ik veel te spannend, maar een vriendin van mij kan heel leuk met hem rijden. Daarnaast wil ik lekker met hem naar buiten aan een los teugeltje om samen te genieten van de natuur. Ook wil ik nog heel graag naar de plek waar mijn vriendin Rina is uitgestrooid op de hei. Dat is de plek waar we altijd reden. Maar dat is nog heel ver weg, en we hebben daar nog niet genoeg conditie voor. Ik wil nog één keer echt afscheid nemen van haar, samen met Pim. Maar we hebben vooral geen haast. Hoe harder je jezelf pusht, hoe harder je achteruit gaat. Dus we doen het stap voor stap.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: Privébezit Elizabeth Wouda