Blog Liz Barclay l De ogen van Saint Boy

De Pentathlon ronde van Annika Schleu

In de winkel aangekomen vroeg ik lachend of ik hier een tijdje mocht blijven zitten want alle meer dan 20 schermen stonden aan op de paardensport in Tokyo. Tenminste, dat dacht ik totdat op al die meer dan 20 schermen zich het meest gruwelijke paardenspektakel voltrok dat ik ooit heb mogen aanschouwen. De springronde gedurende de Pentathlon van Annika Schleu.

Afgesloten en bang

Ik kon me met geen mogelijkheid meer concentreren op wat de aardige mevrouw me allemaal uitlegde over mijn potentiele nieuwe smart tv. Want ik bleef hangen in de ogen van het paard Saint boy. Afgesloten en bang. Ogen die zeiden dat het genoeg was geweest, Dat hij dit leven niet meer wilde. Dat hij de adrenaline van de voor hem onbekende ruiter boven op zijn rug niet meer aankon, en niet meer wilde springen als geen afstand meer paste.

Geen leven en ook geen toekomst

Het werd nogal persoonlijk, daar in die televisiewinkel. Ik zag namelijk mezelf in de ogen van Saint Boy. Het kind dat niet meer leren kon, niets meer kon onthouden en lege repetitieblaadjes inleverde omdat ze gedurende een proefwerk alleen nog maar in een soort mist voor zich uit kon staren. Niet uit onwil, maar uit onmacht. Teveel druk van boven.

Omdat ik het geluk had mens te zijn kon ik gedurende mijn volwassen leven stappen nemen om mezelf te repareren. Het heeft weliswaar een half leven geduurd voordat ik weer voldoende zelfverzekerdheid had opgebouwd om de toekomst volop te omarmen, maar toch, als mens had ik die vrijheid.

Saint Boy is een paard en heeft die keuze niet. Hij zal moeten meewerken, anders is er voor hem geen leven en ook geen toekomst.

Het paard dat het verknald had

’s Avonds ging ik naar een folkconcert. Daar aangekomen viel ik met m’n neus in de boter. Iedereen praatte net over dat paard dat het voor Annika Schleu verknald had. Ze kennen me daar een beetje en moesten lachen om de hoeveelheid passie waarmee ik Saint Boy verdedigde.

Twijfel

Na mijn vorige blog zei een vriendin, ‘Liz moet ook overal wat op te zeggen hebben.’ Dus ik twijfelde of ik wel over dit incident wat te zeggen wilde hebben. Maar toen de folkzanger zijn kritische teksten zong, waar ook zozeer de liefde voor zijn geboorteland in doorklonk, wist ik het weer. Ik mag niet wegkijken en met mijn digitale pen kan ik misschien een heel klein beetje invloed hebben op een beter leven voor de paarden die ik zo liefheb. Of ze nou bij mij in de buurt staan, in Nederland, of op de televisie aan de topsport meedoen.

Wegens dierenmishandeling gedisqualifiseerd

Inmiddels is de coach Kim Raisner wegens dierenmishandeling gedisqualifiseerd van de rest van de Olympische Spelen. Zij moedigde Annika aan haar zweep te gebruiken en schijnt het paard met haar vuist te hebben geslagen.

Ik hoop toch werkelijk dat het daarmee niet ophoudt, maar dat deze miserabele gebeurtenis nog een langer staartje heeft. Want deze hele affaire staat niet alleen.

Over en in hindernissen vallen

Het klopt gewoon niet. Springen op een vreemd paard op snelheid door een berijder die vijf totaal verschillende sporten moet beheersen. De paarden worden geleverd door het land waar de wedstrijd plaatsvindt, las ik. In Peking op de Olympische Spelen in 2008 waren de paarden ook moeilijk te berijden, stond in hetzelfde artikel.

Vind je het gek. Ik zou er als paard knettergek van worden. Al die verschillende lui op m’n rug die ik niet ken en me de rondte in schoppen met hun ruige hulpen. Over en in hindernissen vallen.

Verandering en aanpassing van een sport

Dit jaar werd er op de pentathlon voor het eerst met laser guns geschoten in plaats van air pistols, dus verandering en aanpassing van een sport is mogelijk.

Vervang het paard door een motorfiets en maak dit onderdeel een behendigheidscircuit. Want dit wil toch niemand ooit meer meemaken.

P.S. Mijn vriendin Whatsappte me net met een link naar een foto van het drama. ‘Wat vind je hiervan dan?’ Dit dus.

Door: Liz Barclay

Foto: DigiShots