Binnenkijken bij de familie Rothenberger foto’s

27 maart 2014, 00:00 Algemeen

Ze vormen een van de meest gedreven en succesvolle ruitersportfamilies van Europa. Sven, Gonnelien, Sanneke, SÃ¶nke en Semmieke Rothenberger weten allemaal hoe het is om tot de besten te behoren. Tijd voor een huisbezoek op Gestüt Erlenhof, toevluchtsoord in een van de drukste gebieden van Duitsland. Het duurt even voordat je er bent, als je vanuit Nederland bij de familie Rothenberger op de koffie wilt gaan. Bad Homburg, de plaats waar de familie woont en werkt, ligt net boven Frankfurt. De drukke Deutsche Autobahn brengt je berg op, berg af in bijna vier uur naar een van de drukste streken van het land. Ook als er nog slechts twee af te leggen kilometers op het scherm van het navigatiesysteem staan, bevinden we ons midden in de bewoonde wereld. Dat verandert echter volkomen als de poort van Erlenhof open gaat. Gras, zover als het oog reikt. Het is alsof iemand even snel met zijn vingers geknipt heeft, we staan midden op het platteland. De lange oprit slingert langs de weilanden en passeert diverse panden in traditioneel Duitse stijl als we uiteindelijk aankomen bij Dressurstall Rothenberger, waar een gastvrije familie staat te wachten.

Weg van alles

€˜Mooi hè, daarom gaan we zo weinig met vakantie', begint Sven Rothenberger. €˜Als je hier woont, ben je eigenlijk al weg van alles. Frankfurt is hier nog geen twintig minuten vandaan, er wonen 4,5 miljoen mensen in de regio. Als je op Erlenhof bent, lijkt dat allemaal niet te bestaan.' De Rothenbergers mogen Erlenhof sinds 1993 hun thuis noemen, nadat de ouders van Sven het na lang overwegen kochten. Sven: €˜Gonnelien en ik waren hier in de regio op zoek naar ons eerste huis, we waren net getrouwd. Als kind groeide ik hier in de buurt op en reed altijd al met een skelter langs het landgoed. Het was zo mooi en wijds, je kon zo ver kijken. Daarom probeerden we een stukje te kopen, maar de eigenaar verkocht alles of helemaal niets. Mijn vader had altijd al de droom om meerdere huizen bij elkaar te bezitten zodat de kinderen bij hem in de buurt konden wonen. Erlenhof was de perfecte plek om dat te realiseren.'

Hengstenstal

Inmiddels staat er een Duitse Apfelstrudel op de terrastafel en ook Sanneke en SÃ¶nke zijn aangeschoven terwijl moeder Gonnelien vertelt over de bijzondere geschiedenis van het huis, dat voorheen dienst deed als Hengstenstal van het Gestüt. Een Gestüt dat bekend stond om zijn succesvolle renpaarden. Elf keer won een renpaard van deze bodem de grote derby. €˜Toen Erlenhof ons thuis werd, was er eigenlijk niets. De persoon die het bedrijf voorheen tot zijn beschikking had, verbleef er op huurbasis. Dat maakte dat hij geen cent investeerde in onderhoud of innovatie. Er stonden alleen maar oude schuren en infrastructuur tussen de diverse delen was er niet, dus er moest veel gebeuren. Ons huis was vroeger de plaats waar de hengsten werden gehouden. Het bestond uit drie grote boxen en een dek-gedeelte. Beroemde namen als Ticino en Orsini, vaderdieren die ook voor de Oldenburger-fokkerij nog veel hebben betekend, stonden gestald waar wij nu onze keuken en woonkamer hebben.'

Bonte kleuren en gezelligheid

De verbouwingen van het huis waren in volle gang tijdens de Olympische Spelen van Atlanta, waar Sven en Gonnelien beiden aan de start verschenen. In datzelfde jaar, 1996, werd het compleet gerenoveerde stulpje opgeleverd. Eenmaal over de drempel wordt direct duidelijk dat de traditionele stijl die van buiten zo duidelijk aanwezig is, ook binnen is vastgehouden. De bonte kleuren en het houtwerk geven direct een sterk gevoel van gezelligheid. Op de tafel staat Calvé pindakaas en een pak Venz-hagelslag, een duidelijke hint naar de afkomoest van Gonnelien. De hal, woonkamer en serre zijn statiger en klassiek aangekleed, maar nog altijd zijn de originele ornamenten en andere oorspronkelijke facetten behouden gebleven. Boven de televisie hangt nog wat Hollands glorie in de vorm van een portret van Grand Prix-paard Ideaal, geschilderd door Marli Hommel. Overal in het huis hangen talloze foto's van de kinderen, paarden, sportieve hoogtepunten en andere belangrijke herinneringen. De muren van de keuken worden gesierd door geschilderde prenten, vroeger zelf gemaakt door Sanneke, SÃ¶nke en Semmieke. De keuken is de plaats waar het allemaal gebeurt, het is het hart van het huis. Sven: €˜Het is maar goed dat de muren van deze keuken geen oren hebben. Hier wordt werkelijk alles besproken, van A tot Z. Gek genoeg gaat het meestal over paarden en zijn we het doorgaans nooit met elkaar eens, haha! In de zomermaanden zitten we zoveel mogelijk buiten. Ook dan geldt echter: als er iets besproken moet worden, dan gaan we richting keukentafel.'

Drie verschillende talen

De gesprekken die aan de befaamde keukentafel worden gevoerd, zijn veelal in het Duits. Dat is de moedertaal die iedereen heeft aangenomen. Hoewel Gonnelien uit Nederland komt, zijn de kinderen niet doelbewust tweetalig opgevoed. Sanneke en SÃ¶nke kregen jarenlang Nederlandse les op de Internationale School en ook Semmieke spreekt accentloos Nederlands. Gonnelien: €˜Ik geef ook les in het Duits als ik de kinderen help met rijden. Vroeger deed ik dat liever in het Nederlands omdat ik het jargon beter kende, de kinderen begrepen dat ook perfect. Op verzoek van Sanneke ben ik uiteindelijk toch overgeschakeld op volledig Duits, omdat ze daar graag aan gewend wilde raken vanwege de kadertrainingen. Die werden vanzelfsprekend in het Duits gegeven, wat maakte dat ze tijdens het rijden tijd verloor aan het nadenken over wat er nu eigenlijk gezegd werd. Dat gaat ten koste van je progressie, zonde toch? Daarom ben ik overgeschakeld. Als hier Nederlanders over de vloer zijn geweest, dan wil ik nog wel eens automatisch verder gaan in het Nederlands. Als ik dan les sta te geven, gebeurt het dat Sanneke soms moet vragen: €˜Eh mam, mag het nu weer in het Duits?' Sven: €˜We willen graag dat onze kinderen Duits, Nederlands en Engels spreken. Daarom kozen we voor de Internationale School, ze hebben er straks ontzettend veel aan. Grenzen verleggen gaat een stuk gemakkelijker als je meerdere talen spreekt, er gaat een wereld voor je open.' Gonnelien vult aan: €˜Tijdens het afgelopen Pony-EK zat Semmieke tijdens de persconferentie tussen die grote, zestienjarige Nederlandse meiden. Zelf is ze pas dertien, maar ze beantwoorde en vertaalde alle vragen die werden gesteld in drie verschillende talen. Daar was ik nog veel trotser op dan op die gouden medaille die ze in de Kür verdiende.'

Ambities

Het moge duidelijk zijn, familie Rothenberger is een ambitieus gezin. Sven en Gonnelien verdienden ruimschoots hun sporen in de dressuurwereld, nu is het de beurt aan de kinderen. Van aandringen of pushen was echter totaal geen sprake. Gonnelien: €˜Sanneke ging pas serieus ponyrijden toen haar nichtje thuis kwam van een kadertraining met een hele mooie teamjas aan. Die wilde Sanneke ook wel, maar zo'n jas moet je natuurlijk verdienen. Dat was een van de dingen die haar over de drempel tilden, want ze was in die tijd best bang om te rijden. Wij drongen niet aan, in die tijd hadden we zelf zes Grand Prix-paarden. Nadat die jas bij ons binnen kwam, vroeg Sanneke echter zelf of we wilden helpen. Toen zijn we er allemaal volkomen voor gegaan.' Alle kinderen werden in de afgelopen jaren een of meerdere malen kampioen. Iedereen is erop gebrand zo ver mogelijk te komen, allemaal hebben ze de wil om te winnen. Sanneke vond onlangs haar toekomoestpaard in Favourit (v. Fidermark). De ruin werd voorheen uitgebracht door Tinne Vilhelmsson, Sanneke scoorde onlangs tijdens haar debuut op het hoogste niveau direct ruim boven de zeventig procent. Ondertussen rijdt Semmieke de sterren van de ponyhemel met Golden Girl, de palominomerrie waar nichtje Antoinette te Riele voorheen ook succesvol mee was. SÃ¶nke stapte na een verdienstelijke dressuurtijd over naar de springsport en houdt zich ook volop bezig met het hengstenbestand dat onlangs werd uitgebreid met meerdere jonge dekhengsten.

Besef

Het zijn veel kansen voor relatief jonge mensen. Zaak is om met twee benen stevig op de grond te blijven staan. Sven: €˜De kinderen beseffen heel goed dat ze geluk gehad hebben met wat we hier hebben. Mijn tenen trekken altijd krom van mensen met veel mogelijkheden en goede paarden, die maar niet beseffen wat voor kapitaal ze onder hun kont hebben. Ik vind het belangrijk dat onze kinderen leren dat de zon niet altijd schijnt. Je moet nooit weglopen als er problemen of tegenslagen komen. Als iets mis gaat of als het allemaal niet loopt zoals gepland, moet je alle verantwoordelijkheid nemen die je toekomt. SÃ¶nke wilde bijvoorbeeld midden in zijn dressuurseizoen stoppen, omdat hij verder wilde met springen. Voor de start van het seizoen koos hij echter voor dressuur en ook de bondscoach rekende op hem. Dan kun je niet zo maar zeggen dat je ermee stopt. Daarom moest hij zijn seizoen afmaken, dan kon hij daarna zoveel springen als hij maar wilde. Dat is ook gebeurd, met het gevolg dat er inmiddels een springtuin bij het dressuurbedrijf ligt.' Als kinderen van dressuurprofessionals heb je in zekere zin een voorsprong. SÃ¶nke: €˜Wij hebben vanaf het hele begin het goede rijden aangeleerd. Daar waar veel kinderen slechte gewoonten af moeten leren, konden wij blijven groeien. Onze ouders hebben immers zoveel ervaring, daar profiteer je als kind ontzettend van.' Sanneke vult aan: €˜Ik besef ook heel goed dat onze positie uniek is. Onze ouders vinden de fijne paarden voor ons en we krijgen ze tot onze beschikking. Op Erlenhof wonen is ook iets unieks, dat beseffen we steeds meer nu we ouder worden. Als kind heb je dat nog niet zo in de gaten. Alle mogelijkheden maken topsport makkelijker, maar buiten dat feit is het aan ons om er het juiste mee te doen. Ik doe bijvoorbeeld zoveel mogelijk dingen zelf en ga er volledig voor, net als de rest. Het is echt teamwork, dat is het mooie van onze familie.' Dit artikel verscheen eerder in de Hoefslag. Overname zonder toestemming is niet toegestaan. Foto/Tekst: Lotty Verhulst