Blog Liz Barclay: Drie keer over de kop is genoeg

7 september 2018, 00:00 Algemeen Advertisement Inmiddels weet ik sinds een maand dat ik een nieuw paard moet zoeken. Helaas is mijn experiment met een lief, klein paardje met problemen op een vervelende manier aan z'n einde gekomen. Na drie jaar heel hard te hebben gewerkt aan de enorme achterstand in zijn spierontwikkeling is hij doodgewoon in de bak in een drafje volledig over de kop gevoel ogen en brak ik bijna m'n nek. Net als de vorige twee keer dat dit in die drie jaar tijd is gebeurd stond hij daarna heel rustig op en konden we gewoon weer aan het werk. Toch moet ik nu accepteren dat er iets fundamenteel verkeerd zit in het lichaam van mijn lieve Pinokkio en heb ik hem op rust gezet. Dit met het doel een nieuw paard te zoeken waar ik mee door kan trainen en Pinokkio, die tot nu toe alleen een paar koeien als gezelschap had, mag z'n maatje zijn.

Vier jaar en zo slap als een vaatdoek

Pinokkio kwam bij mij als vierjarig paard van een pupil op werkvakantie. Zij wilde hem niet meer en ik heb hem uit medelijden als een soort projectje overgenomen. Hij was ongelofelijk lief en makkelijk, maar werkelijk zo slap als een vaatdoek. Het meisje vertelde me dat hij als veulen verwaarloosd was en, na een aantal jaren in een zeer mager weitje bij haar thuis, had hij enkele maanden bij een boer waar zij werkte, in het gelpe gras tussen de melkkoeien gebivakkeerd. Dat was weer het andere uiterste en wat er in die tijd aan de ene kant in ging, liep er als zwarte drab aan de achterkant zo weer uit. Ik dacht en hoopte dat een foute balans in zijn proteine de reden was voor zijn gebrek aan spieren en het regelmatig struikelen en wilde dat oplossen met een goed dieet en aangepaste training. Ik zag het als een experiment waarmee ik tegelijkertijd weer meer ervaring als trainer zou op doen.

Maandenlang heuveltjes stappen

Maanden lang heb ik drie maal per week heuveltjes gestapt en een of twee maal per week gelongeerd. Alles was aangepast aan wat hij aankon en waar hij sterker van werd. Na een maand of vijf struikelde hij niet of nauwelijks meer en ben ik met tweemaal in de week rijden in de bak begonnen. Hij vond het leuk, was ijverig en ik begon te denken dat we het gingen maken, met z'n tweeen.

De eerste keer

Tot die dag, zo'n beetje een jaar later, dat hij, werkelijk zonder enige aanwijzing in een overgang van galop naar draf, alsof plots alles in zijn lichaam verlamde, volledig over me heen rolde. Hoe ik, behalve een paar hele grote blauwe plekken en even stokdoof te zijn geweest, verder niks had, was een wonder. Omdat ik dacht dat het puur pech was en toch nooit nog een keer zou gebeuren, ben ik er weer opgestapt en we hebben nog een tijdje doorgereden. Hij leek er niet anders van te zijn geworden en deed de rest van z'n werk alsof er niets gebeurd was.

Niet te diep en onbezorgd genieten

Ik besloot wel om op te passen met hem te diep te rijden, iets wat hij trouwens zelf wel lekker vond en een beetje te makkelijk aanbood met die super flexibele nek van hem. Dus van af nu wat minder lang en wat hoger. Het ging prima, hij voelde met de dag zelfverzekerder en was verbazingwekkend leergierig. [caption id=”attachment_139926” align=”aligncenter” width=”300”] Pinokkio (foto: Liz Barclay)[/caption] Inmiddels drie keer per week in de bak, wandelden we samen nog een paar keer per week door de weilanden en het bos. Struikelen behoorde nu helemaal tot de verleden tijd, dus ik begon werkelijk onbezorgd te genieten met het idee dat ik dit paard een leven had gegeven. En ik daarmee mezelf een heerlijk betrouwbaar paard, waar ik oud mee kon worden.

Een kudde schapen

Tot hij vorige zomer schrok van een enorme kudde schapen achter een hek, wegvloog, wat ik hem trouwens kan vergeven, en gedurende dat proces weer in elkaar zakte als een plumpudding. Toen ik weer bijkwam, stond hij naast me. Als m'n mobieltje bereik had gehad, had ik naar huis gebeld voor hulp. Helaas, als ik niet terug wilde strompelen moest ik weer opstappen en zo zijn we, ik zo gammel als wat, naar huis gewandeld. Daar besloot ik m'n wonden te likken en, na een paar dagen bijkomen, toch maar weer door te gaan met trainen.

Complimentje van Maarten van Stek

Omdat er zoveel tijd tussen beide incidenten zat, wilde ik hem, ook na de tweede keer een kans blijven geven. We waren zo'n eind verder. En toen dressuurtrainer Maarten van Stek ons dit voorjaar op zijn derde bezoek een complimentje gaf tijdens de galop, kon mijn dag niet meer kapot. Misschien was Pinokkio eindelijk een klein dressuurpaardje met een heel groot hart aan het worden.

Experiment mislukt

Imiddels iets meer dan een maand geleden ging Pinokkio weer, nu helemaal, over de kop. Dit keer dacht ik werkelijk dat ik m'n nek had gebroken. Die dag heb ik stiekem de beslissing genomen dat we op moesten houden. Experiment mislukt. Het deed zeer, en dan bedoel ik niet fysiek maar m'n hele hart deed pijn. Ik heb het pas een paar weken later aan mijn dierbaren en pupillen kunnen vertellen.

‘Mechanical wobbler’

Dit, nadat ik alles met mijn dierenarts had besproken. Uiteindelijk kon ik het maar op een manier uitleggen. Alle drie de keren voelde het als een soort stroomoestoring. Zij vermoedt dat Pinokkio een €˜mechanical wobbler' is. Vraag me niet wat de veterinaire beschrijving in goed Nederlands daarvoor is. Een €˜wobbler' is een conditie waarbij het paard geleidelijk evenwichtsstoornissen ontwikkelt, tot hij een keer omvalt en niet meer op kan staan. Een €˜mechanical wobbler' is een conditie waarbij een paard alleen in beweging en met een bepaalde hoofd- en nekhouding, in elkaar zakt. Een diagnose is meestal alleen een vermoedelijke constatering gebaseerd op een patroon zoals dat van Pinokkio. Onderzoek is duur en vaak zonder uitkomoest. [caption id=”attachment_139928” align=”aligncenter” width=”225”] Pinokkio (foto: Liz Barclay)[/caption]

Zoveel mooier, zoveel sterker...

Dus daar staat Pinokkio, zoveel mooier, zoveel sterker, nog maar zeven jaren oud. En ik ben aan m'n zoektocht begonnen. Ik heb drie paarden gezien. De eerste werd beschreven als een makkelijk paard, geschikt voor moeder/dochter. Leek me wel een veilige optie. Kom ik daar in rijtenue aanzetten, is ie nog niet eens aangereden. De tweede stond geadverteerd als 1.50. Was nauwelijks 1.45. De derde was een headshaker. De eigenaar wist niet wat dat was. Dit wordt nog wat. Pinokkio, echt, ik beloof je, ik doe m'n best...