Blog Liz Barclay I Het paard heeft altijd gelijk

2 november 2019, 00:00 Algemeen Advertisement Ooit dacht ik dat paardentrainer zijn betekende dat ik het paard dingen moest leren. En als het paard het niet deed, dat 'ie dan maar ietsje beter z'n best moest doen en moest luisteren. Zo was ik ook een beetje opgevoed in de paardenwereld, eerlijk gezegd. Door de jaren heen kwam ik steeds vaker na mijn lessen thuis met het idee dat ik meer ging zien. Doordat ik al die uren naar al die verschillende paarden en ruiters keek. Dat ik daardoor beter werd in het lesgeven en beter werd in het zelf rijden. Het moment kwam dat ik mij realiseerde dat niet ik de leermeester was, maar het paard. Die omslag ging heel geleidelijk en ik heb ook fouten gemaakt.

Leren luisteren

Ik leerde al beter luisteren naar de paarden waarmee ik werkte. Ik begreep dat als ze iets niet snapten, of erger, vervelend deden, ze doodgewoon niet de juiste signalen kregen van de ruiter. Op dat moment was geduld, en niet een grove correctie, de oplossing. Vooral het werk met merries heeft daarbij geholpen. Doordat zij over het algemeen veel minder pikken. Daar ben ik niet minder doortastend, maar wel beleefder door geworden.

Rotte appels

Natuurlijk zitten er rotte appels tussen. Net zoals bij iedere soort gaat er ook in de paardenfokkerij wel eens iets verkeerd. Toch zit achter veel van de beste paarden die op topniveau gepresteerd hebben een verhaal van: '˜hij kwam hier omdat de vorige ruiter er niks mee kon' of erger. Juist die superintelligente en sensibele paarden hebben vanaf het begin ruiters met veel ervaring en gevoel nodig.

'˜Schoolmaster'

In Engeland noemen ze een ervaren paard een '˜schoolmaster'. Die term wordt nog wel eens verkeerd uitgelegd. Ooit belde iemand mij op voor een les. '˜'Ik heb een '˜schoolmaster' gekocht, maar hij doet helemaal niet wat ik wil.'' Nee, een '˜schoolmaster' doet het als het goed is alleen als je de juiste hulpen geeft. Er zijn inderdaad zeer ervaren paarden die, als ze in galop al een diagonaal zien en een ruiter op hun rug hebben met een wat onrustige beenligging, meteen maar beginnen met de wissels. Misschien een puik gevoel, maar je leert er geen snars van.

Het leren houdt nooit op

Het paard heeft dus altijd gelijk. De 'schoolmaster', het jonge paard en alles wat er tussenin zit. Als het jonge paard duidelijk heeft begrepen dat vooruit vooruit betekent en we met een stil been en een contactteugel aan het werk kunnen, dan is het een kwestie van voelen en luisteren. En leren begrijpen hoe gevoelig en intelligent het paard is. Om te leren het paard nodig heeft om te blijven begrijpen wat hem wordt opgedragen. En, hoeveel nieuws we kunnen toevoegen zodat het werk interessant blijft. Maar nooit te veel en daardoor verwarrend. Als het paard protesteert geeft het aan dat er of teveel gevraagd is, of het niet goed is aangegeven. Dan moeten we daar als ruiters op een verantwoordelijke manier mee omgaan. Het leren houdt dus nooit op, begint bij ieder paard opnieuw en dat maakt het hele paardengebeuren alleen maar interessanter. Auteur: Liz Barclay