Blinde Anna Kruithof maakt trektocht te paard voor DVB Foundation

Steeds slechter

Voor zover de artsen kunnen zien is de conditie van de amazone aangeboren. “Mijn oogzenuw zit ergens vast waardoor hij langzaam afsterft. Er komt geen bloed doorheen. Het scheelt voor mij dat ik niet beter weet. Tot mijn achtste fietste ik nog naar school, daarna ging ik met een stepje en vervolgens ging ik lopen. Het laatste halfjaar op de basisschool liep ik met een stok naar school. Het is best snel gegaan, maar ik was er op die leeftijd nog niet zo bewust mee bezig. Daardoor heb ik er gelukkig ook geen trauma’s aan overhouden. Ook voel ik me zeker niet beperkt. Binnen de mogelijkheden die ik heb, en die vind ik oneindig, doe ik gewoon wat ik wil”, geeft ze aan.

Geen mogelijkheid

Anna is begonnen met paardrijden toen ze een jaar of 7 was. “Vriendinnetjes van mij reden op de manege en ik ging wel eens mee. Op die manier ben ik eigenlijk begonnen en ik ben het altijd blijven doen. In de tussentijd ben ik een paar keer van manege gewisseld. De laatste keer was toen ik 17 was. De manege waar ik reed zag door mijn beperking niet de mogelijkheid om me te platsen in een hogere groep. De enige optie was priveles nemen, maar paardrijden doe je ook wel voor het sociale contact. Ik vertelde dit op school aan vriendinnen. Zij zeiden dat ik maar eens een proefles bij hun moest nemen, want ze reden in een leuke vriendengroep. Zo ben ik verder gegaan.”

Eigen paard

Toen de amazone 19 was kreeg ze haar eerste eigen paard. “Op een gegeven moment zei ik tegen mijn ouders: ‘Pap, mam, iedereen heeft een fiets, een scooter of een auto en dat kan ik niet. Dus ik wil graag een paard.’ We zijn het gaan uitrekenen en eigenlijk is een paard niet veel duurder dan het onderhouden van een auto. Wel zei iedereen tegen me dat ik met een paard niet zo ver kon komen. Maar ja, met een auto kom ik ook de oprit niet af”, klinkt het nuchter.

Grenzen verleggen

Anna is inmiddels in het bezit van drie paarden. “Ik vind het fijn om met ze bezig te zijn. Ze geven me een gevoel van vrijheid en zelfstandigheid. Ik hoef niet bang te zijn dat we ergens tegenaan rijden, want mijn paarden zijn wel slim genoeg om zelf op te letten waar ze lopen. Het voelt veilig om samen met ze grenzen op te zoeken en te verleggen. Met mijn inmiddels gepensioneerde paard Urona heb ik 80 centimeter gesprongen. Al maakte zij er wel 1.50m van”, lacht ze. “Ik zette de hindernissen zelf neer, dus ik wist waar ik ongeveer heen moest rijden. Urona ging er altijd eerst rechts langs, daarna links langs en de derde keer ging ze er overheen.”

Ferro-merrie of Fjord?

“Urona wordt dit jaar 20. Zij was mijn eerste paard. Oorspronkelijk was ik op zoek naar een bonte Tinkerruin, maar het werd een bruinzwarte merrie van Ferro. Ik reed op de manege met haar en wilde gewoon lekker rijden, ik had niet zozeer ambities. Zij heeft dat alles echt waargemaakt. Toen ik haar net had wist ik nog niet zoveel oveer verschillende bloedlijnen en had dus ook geen idee wat voor naam Ferro in de sport had. Mensen vroegen me wel eens waarom ik een Ferro-merrie had. Ik kon toch beter een Fjord nemen met mijn beperking? Ik moet toegeven dat ze ontzettend heet kan zijn, maar ze is ook heel eerlijk en stabiel. In de 9 jaar dat ik haar heb ben ik er maar 1 keer afgevallen. Ik heb me nooit onveilig gevoeld met haar.”

Niet verkopen

Op een gegeven moment kreeg Anna meer de ambitie om wedstrijden te rijden. Urona vond dat niet zo leuk, dus ging ze op zoek naar een ander paard. “Twee paarden houden was niet handig, dus ik dacht in eerste instantie dat ik haar zou verkopen als ik een ander paard had gevonden. Precies op het moment dat ik 4 jaar geleden Borsato vond, werd Urona kreupel. Ik wilde haar niet op die manier verkopen en gelukkig heb ik haar kunnen houden doordat mijn ouders me tijdelijk ondersteunden. Met Bor ben ik inmiddels L2+6. Op wedstrijden maak ik gebruik van een caller. Dat is een persoon die midden in de bak staat en roept welke letter ik passeer. De proeven rijd ik uit mijn hoofd. Ik zit nog wel eens naast een letter, maar over het algemeen gaat het heel goed.”

Overnemen

Twee jaar geleden verhuisde de amazone naar een Drenthe, waar ze de paarden aan huis kreeg. De eerste zomer die ze op haar nieuwe plek doorbracht, kreeg ze een logee. “Een vriendin van me ging voor vier maanden naar Zweden op werkvakantie en moest haar Haflinger ergens kwijt. Ik heb haar die vier maanden in beweging gehouden voor haar. Vorige zomer stuurde ze mij een berichtje dat ze eigenlijk geen tijd meer had voor Larousch, dus vroeg mij of ik iemand wist die haar wilde overnemen. Ik was op dat moment op zoek naar een recreatiepaardje die de ‘taak’ van Urona kon overnemen. Ik wist hoe ze was, kende haar karakter en wist hoe ze met de andere paarden ging. Dus toen had ik ineens 3 paarden.”

Uitdaging centraal

Het idee voor de trektocht van de amazone begon dan ook nadat Larousch bij haar terecht was gekomen. Door de tweede lockdown begon ze na te denken over de vakantie van het komende jaar. “Ik wilde wel op vakantie, maar in Nederland is er niet heel veel spannends. Daarom wilde ik op vakantie te paard. Na even denken wat het werd, bedacht ik dat ik een trektocht wilde doen. Toen het plan er was dacht ik: wat ik ga doen is eigenlijk heel gek. Waarom zou je een trektocht doen op een paard in het bos als je niets ziet? Dus ik dacht: Waarom zet ik deze uitdaging niet centraal voor alle ‘struggles’ waar ruiters met beperkingen tegenaan lopen? Zo vraag ik aandacht voor deze groep ruiters en kan ik geld ophalen voor de DVB Foundation. Zij bieden hulpmiddelen aan ruiters met een fysieke beperking, waar ik ook meerdere keren gebruik van heb gemaakt.”

Samen rijden

Maar hoe vindt ze dan de weg in het bos? “Ik rijd met navigatie”, geeft ze aan. “In mijn ene oor heb ik een oordopje zodat ik kan horen wat de navigatie zegt, met mijn andere oor houd ik de omgeving in de gaten. Afgezien van wat takken tegen mijn hoofd gaat dat hartstikke goed. Ik laat Larousch heel vrij in hoe ze loopt. Ik kan haar wel gaan tegensturen, maar ik moet er maar op vertrouwen dat zij de veiligste weg kiest voor ons. Daardoor krijg je wel een super goede connectie samen. Mijn tocht begint op 13 juni en als het goed gaat en ik niet verdwaal, dan ben ik 19 juni weer thuis. Als er mensen zijn die het leuk vinden om op de route aan te haken en een stukje mee te rijden, dan zijn ze hartstikke welkom! Dat lijkt me leuk”, sluit ze af. Via haar Facebook-pagina Trektocht voor DVB Foundation kun je Anna’s voorbereidingen volgen. Ook houdt ze haar volgers op de hoogte van de rit die ze gaat maken. 

Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding en schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. 

Foto’s: Privebezit Anna Kruithof/Esther Meijer/Sandra Dekeling