Blog Liz Barclay: Nederland Paardenland (deel 1)

7 februari 2019, 00:00 Dressuur

Toen we op vrijdagochtend voor de hengstenkeuring aan kwamen rijden bij de Brabanthallen in Den Bosch stonden de bordjes 'uitverkocht' al aan de weg. Tja, de Black Magic Show, daar ging half paardrijdend Nederland de weg wel voor op. We zaten nauwelijks op de tribune of nummer 317, de hengst Le Formidable (v. Bordeaux), kwam binnen. “Zitten we nou meteen al naar de kampioen te kijken?,” zei ik half grappend voordat er al geklapt werd. Later, toen ik Lorna Wilson tegenkwam van Elite Stallions UK (zie deze vorige blog) bevestigoede zij dat gevoel.

Met kop en schouders

Deze vakkundige vrouw, die haar kennis al jaren heel slim vanuit Nederland en Duitsland mee terug naar Engeland genomen heeft, vond de afstammelingen van Bordeaux er met kop en schouder bovenuit steken. Dat vond de keuringscommissie trouwens ook met vijf zonen door naar het verrichtingsonderzoek. Zelf viel ik helemaal op Lloyd, een jonge Governor (vm. Charmeur). Misschien niet de allergrootste showbink, maar wel een krachtpatser die in mijn ogen prachtig liep. Ik blijf vinden dat die showbinken misschien prachtige wedstrijdpaarden zijn, maar voor de fok wil ik toch bij mijn bescheiden mening blijven dat een extravagante draf misschien niet altijd het beste is voor op de lange duur. Als de galop goed is kun je de draf maken, heb ik altijd geleerd.

Afscheid Glock’s Johnson

Naarmate de dag verliep werd het drukker. De hengstenkeuring is tegenwoordig meer dan alleen maar af- en doorverwijzen. De mensen willen romantiek en daar zit het drama onlosmakelijk aan vast. Dit jaar helemaal en het begon met het afscheid van Glock's Johnson. Hoe Hans Peter Minderhoud z'n toespraak nog min of meer droog heeft afgekregen, geen idee. Het is ook wat om te weten dat je na al die jaren succes, wat alleen maar kon door dag in dag uit samen keihard aan de slag te gaan, voor een publiek wat uit z'n dak gaat nog even te moeten vertellen wat je samen met de €˜koning' allemaal wel niet hebt meegemaakt. Hoeveel paarden worden er niet onder het gat van ruiters weggehaald en verkocht als er maar genoeg flappen voor terug komen. Vaak ook juist als de top in zicht of net bereikt is. Door het sponsorschap is er veel mogelijk geworden, maar de andere kant van het verhaal is die afschuwelijke afhankelijkheid.

Black Magic

Daar zouden we later op de avond nog een keer mee geconfronteerd worden, en hoe! De camera moest natuurlijk close-up op het emotioneel vertrokken gezicht van Edward Gal toen hij, na samen met Hans Peter en de twee zwarte hengsten de show gestolen te hebben, Totilas binnen zag komen. Ik werd er eerlijk gezegd een beetje naar van. De druk moet voor deze twee paardenmannen die dag zo immens zwaar zijn geweest. Maar de Black Magic deed zijn werk. Met z'n allen hebben we gestampt, geklapt, gefloten en gejuicht voor paard en mens als nooit tevoren.

Het gaat om geld

Laten we wel even eerlijk blijven. Het gaat natuurlijk allemaal om geld. De paardenfokkerij en handel nemen in Nederland een aanzienlijke plaats in de economie in. In 2014 exporteerde Nederland voor 273 miljoen euro aan paarden naar het buitenland. De gemiddelde prijs die een Amerikaan voor een Nederlands paard betaalt is 66 duizend euro (heb ik gelezen op NRC.nl). Als aan het eind van de tweede dressuurdag bij de Select Sale een niet-doorverwezen hengst voor zo'n 20.000 euro van de hand gaat, roept iedereen, €˜oh, wat goedkoop!' Het KWPN kent zijn pappenheimers. Wij houden van paarden, van hun beweging, hun uitstraling. En we hebben daar ongelofelijk veel voor over. Als deze twee topruiters voor ons hun ziel blootleggen op zo'n avond, dan zijn de kaartjes allemaal verkocht en floreert achter de schermen de handel. In paarden en in kwakjes. Ik bekritiseer niet, ik noteer. Maar ik heb het er soms wel moeilijk mee.

Nog meer tranen

Op het moment dat Le Formidable tot kampioen dressuurhengsten door de jury werd benoemd, liep Jeroen Witte met de Bordeaux-zoon vlak bij ons langs de tribune. Deze stoere voorbrenger sloeg zijn grote knuist voor zijn ogen en je zag daar weer hoe ongelofelijk veel er in deze dagen gestopt wordt. Hoe de spanning oploopt na maanden werk en druk op de ketel. Alles wat er in de voorafgaande maanden aan zorg is ingestopt, moet in een dag op z'n plek vallen. Het is zo'n ander vak dan wedstrijden rijden, waarbij de ruiters meestal altijd een langere band met hun paard kunnen opbouwen.

Linda Leeflang

Vandaar dat ik het leuk vond om nog even met Linda Leeflang te praten. Een van de weinige vrouwen die hengsten klaarstoomt voor deze keuring. Ik had vorig jaar even contact via messenger met haar gehad omdat ze King Schufro van rland Elshuis (nu bij Remy Bastings, zie volgende blog) voor de keuring had klaargemaakt en zag haar lopen met Liverpool (v. Apache) die doorverwezen werd voor het verrichtingsonderzoek. Deze jonge spontane vrouw met een bonk energie die zo duidelijk van haar afstraalt, geniet van haar vak. Ze vertelde hoe ze juist zo fijn kan werken met een wat rillerig type hengst. Dertien paarden op stal en ze werkt ze allemaal zelf. Linda is ook nuchter. “Als ze echt moeten lopen dan laat ik dat graag aan mijn vrienden Jordy en Teunis Andeweg over. Die kunnen dat veel beter dan ik, maar in de kooi doe ik het graag zelf. Die hengsten kennen me natuurlijk ook al een tijdje en dat werkt op die manier beter.”

Nooit loslaten

Wij kijken naar de hengsten en mogen de mensen in hun witte pak niet vergeten. Niet alleen halen zij het beste uit de hengsten. Kijk maar hoe ze een rillerige of een wat flegmatieke hengst €˜helpen' om op het juiste moment te €˜stralen'’. Maar ook hoe die vier keuringsdagen ieder jaar weer vrijwel zonder ongelukken verlopen. Dat heeft helemaal te maken met de vakkunst en behendigheid die deze paardenmannen en vrouwen laten zien. Met rooie koppen en buiten adem weten ze altijd weer op de goeie plek te staan om vooral de voorbenen van deze uitbundige, vaak ook gestreste, jonge hengsten te ontwijken, zonder ook maar ooit dat touwtje los te laten. Bij de tuigpaardhengsten wordt er daar door dat extreem felle voorbeen nog een enorme schep boven opgedaan. Ik kijk daar met zoveel respect naar.

Paardenmensen mogen huilen

Ik kijk dus niet alleen naar al die glanzende paardenlichamen maar net zo goed naar het ultieme vakmanschap dat gedurende dit festijn in de Brabanthallen is verzameld. En geniet daarvan. En als er dan afscheid genomen moet worden of er wordt er eentje kampioen dan mogen van mij die paardenmannen huilen. Blij dat die stoere kerels het kunnen... Liz Barclay