Vicky Tegel: “We hadden niet verwacht dat hij de kerst nog zou halen”

Steeds kreupel

“Ik heb Zeno ontmoet op de manege in Heerhugowaard”, begint de amazone te vertellen. “Daar ben ik hem gaan rijden in de les. De mensen van de manege vonden ons een leuke combinatie, al vond ik het op dat moment nog niet heel bijzonder. Zeno werd op de manege steeds kreupel. Dan stond hij even op rust, mocht ik er weer op, maar was het na een halve les toch te veel. Dat ging een half jaar zo door op deze manier. Op een gegeven moment stond ik nog net niet huilend bij de staleigenaar met de vraag hoe lang ze hier nog mee door wilde gaan, want anders wilde ik Zeno wel overnemen.”

Overnemen

“Op het moment dat ik dat voorstel deed was ik net achttien. Ik weet niet hoe jouw financiën waren toen je die leeftijd had, maar die waren bij mij nog niet zo goed op orde om een paard van te onderhouden”, lacht Vicky. “Daarom mocht ik eerst zo vaak als ik wilde naar de manege komen. Ik ging drie keer per week naar stal, wat later zeven keer per week werd, omdat niemand anders wat met Zeno deed. In de zomer moest hij toch weg en ik kon hem overnemen voor €500. Hij was nog geen maand bij mij en hij liep al niet meer kreupel. Dat was echt heel erg fijn.”

Sprong opzij

Ze vervolgt: “Sindsdien hebben Zeno en ik hartstikke veel lol gehad samen. We rijden recreatief in de bak, in de les en springen soms ook wat. We genieten vooral veel van elkaar.” Toch was er begin 2021 minder leuk nieuws. “Op 17 mei kwamen we erachter dat Zeno een zware peesblessure had. Een maand ervoor was ik aan het rijden in de bak toen een paard, dat naast de bak stond, Zeno aanviel. Daarop sprong hij opzij en raakte hij kreupel. Het werd niet beter na rust en een behandeling bij de osteopaat, dus zijn we toch naar de dierenarts gegaan. Het bleek dat hij een zware peesblessure had, waarvan het herstel minimaal een jaar zou duren.”

Afscheid genomen

Bij de eerste controle was het niet verslechterd, maar de blessure was ook niet beter geworden. “De keren daarna leek er ook nog botverkalking bij te komen. De dierenarts wist niet of we er nog iets mee konden. Hij heeft daarna nog drie weken op ontstekingsremmers gestaan en de maand daarna moesten we terugkomen om te kijken of het nut had gehad. Ik had mijzelf in overleg met de dierenarts al voorgenomen dat als de controle niet goed was, het meteen klaar was. Daarom had ik ‘s ochtends op stal al afscheid genomen van Zeno en een stukje van zijn staart geknipt.”

Gelijk een taart gekocht

Eenmaal bij de dierenarts bleek dat dit niet nodig was geweest. Vicky: “De dierenarts heeft hem laten stappen en draven aan de longe en rechtuit en zei daarna dat ik hem wel weer mee kon nemen. Zeno liep op 6 oktober weer helemaal goed. Ik stond helemaal versteld. De hele maand ervoor had ik me erop voorbereid dat ik zonder paard naar huis zou gaan. Ook toen we terug op stal kwamen was er bij iedereen totale verbazing. Ik heb gelijk die middag een taart gekocht, want er viel wat te vieren!”

Rust, liefde en hoop

Vicky heeft naar eigen zeggen niets bijzonders gedaan om Zeno er weer bovenop te krijgen. “Hij heeft heel veel rust gehad en ik ben elke dag voor en na mijn werk naar stal geweest om met hem te stappen. Na het stappen koelde ik zijn been ook nog twintig minuten. Het ging echt om rust, liefde en hopen. Ik zou anderen dan ook willen meegeven om door te zetten, ook als je je soms afvraagt waar je het eigenlijk voor doet. Overleg goed met je dierenarts en volg daarin ook je eigen gevoel als je denkt dat je een stapje terug moet doen. Het is soms zwaar, maar de kans is groot dat alle moeite die jij erin stopt, het laatste zetje is wat nodig is om te herstellen.”

Genieten

Met Zeno gaat het hartstikke goed nu. “We zijn vanaf 23 november eerst gaan opbouwen tot een halfuur stappen tot we ook stukjes gingen draven. Dat ging zo goed dat de dierenarts zei dat we zo door konden gaan. Hopelijk kunnen we in de loop van dit jaar de galop er weer bij pakken. Het zou mooi zijn als we binnenkort ook weer een aangepast lesje kunnen meepakken, zodat ik hem soepel kan houden. Ik hoop dat we weer de volledige stap, draf en galop in de bak kunnen doen en dat we ook uiteindelijk weer naar buiten kunnen. Ik wil vooral genieten en kijken wat de dag brengt. Niets moet en alles mag. Omdat ik Zeno al zo lang heb is het bijna een beetje mijn kindje. Soms kan ik hem achter het behang plakken, maar ik kan echt niet zonder hem”, sluit Vicky af.

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: Privébezit