Joy van Leest: “De paarden gaven me een reden om op te staan”

Altijd gereden

Joy begon al met paardrijden toen ze nog maar een jaar of zes was. “Ik heb een periode een eigen pony gehad en tussendoor heb ik wat paarden voor anderen gereden. Na een tijdje begon het toch weer te kriebelen om iets voor mijzelf te hebben. Toen heb ik elf jaar geleden mijn merrie Aripassoa, roepnaam Bo, gekocht. Drieënhalf jaar geleden heb ik met haar een veulentje gefokt. Hij is nu tweeënhalf en lijkt onwijs op zijn moeder. Tijdens de dracht kwam ik erachter dat Bo een peesblessure had. Dat heb ik in laten spuiten en laten behandelen.”

Ingeslapen

In de winter van 2019 pakte Joy haar merrie weer op. “Ik merkte na een tijdje dat er iets niet lekker zat. Het bleek dat haar peesblessure toch weer terug was gekomen. Daarom heb ik besloten om haar alleen nog als fokmerrie in te zetten. Ze kreeg na O’Malley een prachtig merrieveulen genaamd Rajah Passoa. Toen ze later dat jaar een ander veulentje verloor door de pijn van haar einschuss, besloot ik dat niet meer te doen. Ik besloot dat zo lang ze pijnvrij kon lopen, ze mocht blijven. Helaas werd het haar niet lang geleden te veel en heb ik haar moeten laten gaan.”

Snel gegaan

“Toen bleek dat mijn merrie niet meer gereden kon worden, kwam ik per toeval een hele leuke ruin tegen”, gaat de amazone verder. “Hem heb ik sinds mei 2020. We zijn in juni begonnen met wedstrijden in de dressuur en afgelopen najaar hebben we ons tweede punt in het Z1 gehaald. Boaz is springgefokt en dat was af en toe nog wel een uitdaging, maar het kwam helemaal goed. We hebben ook onze eerste twee B-parcoursjes gereden. Dat is echt super tof en daar ben ik heel blij mee.”

Gelijk doorverwezen

Dit alles deed Joy terwijl ze ziek was. Ze kreeg vorig jaar begin december de diagnose borstkanker. “Ik werd op een nacht wakker met pijn in mijn borst. Eerst zocht ik er niets achter, maar de volgende nacht had ik er weer last van. Toen heb ik toch maar een afspraak bij de dokter gemaakt. Zij verwees me voor de zekerheid door en ik kon gelijk dezelfde middag in het ziekenhuis terecht. Ik mocht de pletmachine in en daarna kreeg ik meteen een echo. Toen de dokter van het plekje op mijn borst naar mijn oksel en terug ging, wist ik al genoeg. Mijn enige vraag aan hem was: is mijn oksel schoon? Dat was gelukkig het geval.”

Geen goede reactie

Twee weken later kreeg Joy haar eerste chemo al. “Dat ging wel heel snel. De prognose was gelukkig goed omdat ik er op tijd bij was. Het nadeel was dat ik overal extreem op reageerde. Ik was allergisch voor de chemo en na de operatie reageerde ik ook slecht op de hormoontherapie. Op een gegeven moment wogen de bijwerkingen van de behandelingen niet meer op tegen de kwaliteit van leven, dus ben ik daar in overleg met de artsen mee gestopt.”

Meer sporten

“Het blijven rijden tijdens mijn behandeling was af en toe een uitdaging, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb”, vervolgt ze. “Het eerste wat de artsen tegen me zeiden was dat ik moest blijven bewegen. Ze zeiden dat ze liever hadden dat ik stopte met werken en meer ging bewegen. Ik heb altijd vijf à zes keer per week gereden, al werd het later wel minder intensief. Dat heeft me er wel doorheen gesleept. Als ik de paarden niet had gehad, was ik mijn bed niet uit gekomen. Zij hebben me er echt doorheen gesleept en gaven me een reden om op te staan en naar buiten te gaan.”

Waarom wachten?

“In de tijd dat ik ziek was ben ik ook na gaan denken. Ik was zo lekker bezig met de paardjes, dat ik merkte dat dit is wat ik wil doen in mijn leven. Ik heb een supergave baan als eventmanager, maar ik merk dat ik mijn droom achterna wil. Waarom zou ik wachten? Het leven is te kort om het niet te doen. Zo liep ik ook al langer met het idee in mijn hoofd om een modulair logboek voor ruiters te maken. Dat ben ik deze zomer gewoon gaan bouwen. Op dit moment ben ik bezig met een ondernemingsplan voor een fokkerij, opfok en trainingsstal. Daar wil ik naartoe groeien.”

Verder ontwikkelen

Op dit moment is Joy nog erg moe en moet ze herstellen van het afgelopen jaar. Wel kijkt ze vooruit naar de doelen die ze naast het opzetten van haar onderneming graag wil behalen. “Met Boaz train ik lekker door. Ons doel was het Z behalen dus eigenlijk is dat al behaald. Misschien dat we nog doorgaan naar het Z2 of ZZ-Licht als ik de wissels erop krijg, maar het blijft een springpaard. Daarom hoop ik dat ik daar wat meer vertrouwen in krijg zodat we verder kunnen starten. Ook wil ik O’Malley een goede start geven. Hij komt binnenkort naar huis toe en daar kijk ik naar uit.”

“Het was een erg slopend traject en ik denk dat anderen met borstkanker dit zullen herkennen”, sluit Joy af. “Maar hoe slecht je dagen ook zijn, je kunt er doorheen komen. Dieren zijn daarin echt een lichtpuntje in je dag. Het is echt de moeite waard om op te staan, hoe zwaar je het ook hebt.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: Melanie van der Tier