Blog Liz Barclay | Een kerstsprookje met een staartje

Ooit was alles anders. Niet alleen waren zijn oren kleiner, maar ook had hij een ander soort staart. Eerlijk gezegd zag zijn hele lijf er anders uit. Maar dat was in een vorig leven waar hij liever niet meer aan denkt.

Toch komen alle trauma’s soms weer even om de hoek kijken. 

Het begon allemaal heel mooi. In het vroege voorjaar werd hij ooit geboren. Ook in een stal maar heel anders dan dit gezellige plekje. 

Hij had een lieve zorgzame moeder en net als nu eigenlijk kwamen er iedere dag mensen kijken. Dan praatten ze over zijn lange benen en zijn edele hoofdje. 

En zijn goede afstamming, want hij scheen een beroemde vader te hebben. Niet dat hem dat wat uitmaakte, hij kreeg hem zelf nooit te zien. Grappig, dat hadden het kindeke in dat kribje en hij wel gemeen. 

Afijn, na een maand of wat met zijn moeder werd hij zomaar in een groot weiland met een hoop anderen van zijn leeftijd gekieperd. Hij miste zijn moeder maar heel eventjes, hoor. Want het was daar supergezellig. Er werd wat afgerend en gespeeld.

Maar na een jaartje of drie werd zijn hele leven op z’n kop gezet.

Hij moest weer in een stal. En iedere dag werd er van alles op en aan hem gehangen. Hij moest ook aan een lang touw rondjes lopen en commando’s leren. Stap, draf, en galop.

En halthouden, dat vond hij nog het moeilijkst, want hij had een hoop energie. Nu nauwelijks meer voor te stellen, haha!

Daarna ging het snel. Er ging iemand op zijn rug zitten en achteraf gezien was dat het begin van het eind. Iedere dag weer werd zijn kop tussen zijn benen getrokken en moest hij zo een heel uur rondlopen. Pas als het zweet van hem afdroop was het genoeg. Hij vond er al gauw niks meer aan, maar niet luisteren was geen optie. Daar kwam hij al gauw achter. Dus hij bleef zo goed als het ging zijn best doen en blijkbaar vonden de mensen het mooi, want hij werd overal mee naar toegesleept. De tribunes zaten altijd vol en hij kreeg staande ovaties.

Toch droomde hij in zijn vrije tijd van een ander leven. Vooral een leven zonder dat getrek aan z’n kop, want van al die stress kon hij soms niet eens meer goed slapen. 

Op een nacht, in een van die dromen, besloot de paardengod hem een bezoekje te brengen. En hij biechtte aan die god op dat hij dit leven niet meer wilde. Hij was moe en soms deed werkelijk alles hem zeer. ‘Wat wil je dan?,’ vroeg de paardengod. Zijn antwoord was simpel. Hij wilde rust, en als dat samen moest gaan met minder beroemd zijn, prima. ‘Ik zal kijken wat ik voor je kan doen,’ zei de god en toen hij ‘s morgens wakker werd stond hij op drie benen.

Daarna ging het snel. De spuiten in zijn been hielpen niet en dus kreeg hij een ander spuitje. Voordat hij insliep zag hij nog net dat iedereen stond te huilen.

‘Lekker puh,’ dacht ie nog snel. En toen zat hij opeens in die doos. Heerlijk, hij hoefde niets meer te doen en er werd niks meer van hem verwacht. Wat was hij dankbaar dat de paardengod zijn wens had ingewilligd.

Maar nu is hij er weer even uit. Ook wel weer leuk om even in de spotlight te staan, toch? Hij krijgt altijd complimentjes en de meeste aandacht. En hij hij hoeft er helemaal niks voor te doen.

Het is er gezellig met de schapen en de koe. En natuurlijk is hij getuige van iets waar de hele wereld ieder jaar weer vol van is. Best tof.

Nee, het is goed zo. Hij is blij met z’n lange oren en dat staartje met het gekke pluimpje onderaan. De tijd van ‘wie mooi wil zijn moet pijn lijden’ is gelukkig voorgoed voorbij en iedereen vindt hem lief zonder dat hij er ook maar een stap meer voor hoeft te verzetten.

Zalig kerstfeest, allemaal! En een voorspoedig nieuwjaar met veel paardenliefde en zo nu en dan een beetje zelfreflectie gewenst.

Door: Liz Barclay