Column Jacob Melissen I Zestien miljoen deskundige Coronavirus-bestrijders

24 maart 2020, 00:00 Algemeen Advertisement Het is nog niet zo lang geleden dat leraren en mensen uit de zorg optrokken naar Den Haag om te pleiten voor een hoger salaris en betere werkomstandigheden. Meer mensen voor de klas en meer handen aan het bed. Gewoon heel simpel: voor een grotere en bredere waardering uit de maatschappij. De leraren zorgen er voor dat onze kinderen goed opgeleid de toekomst aankunnen. De mensen werkzaam in de zorg hebben hun verantwoordelijkheid voor zieken en de steeds groeiende groep ouderen. Het zijn nu juist deze mensen die met ongekende inzet boven zichzelf uitgroeien om Nederland en haar inwoners door de Coronacrisis heen te helpen.

Steentje bijdragen

Maar niet alleen zij. Ook politie, brandweer, huisvuilophalers, straatvegers, krantenbezorgers en vele vele anderen dragen hun steentje bij om stad en dorp rein te houden. Er werd in de supermarkten gehamsterd en wie zorgden er voor dat de voorraden werden aangevuld en in de vakken terechtkwamen. Duizenden medewerkers van distributiecentra, vrachtwagenchauffeurs en vakkenvullers. Ik hoop dat u iets opvalt. Allemaal mensen in beroepen waarop de afgelopen jaren bezuiniging op bezuiniging werd doorgevoerd. Soms met nul-uren contracten naar huis gestuurd dan wel verplicht hebben moeten kiezen om als ZZP'er de kost te gaan verdienen.

Niets te betekenen

Ik hoop dat u nog iets opvalt. Al die mensen die als zogenaamde managers hun medewerkers aanstuurden en er in salaris en status alleen maar op vooruitgingen lijken in deze tijden van de coronacrisis inhoudelijk niets te betekenen hebben. Zo moesten de duur betaalde managers van Brabantse ziekenhuizen het ook door enorme bezuinigen geplaagde Nederlandse leger inschakelen om de logistiek te verzorgen van het transport van patií«nten naar het noorden. Ik hoop dat u nog iets is opgevallen. Naast 16 miljoen bondscoaches van het Nederlands elftal hebben we er plotsklaps ook 16 miljoen deskundige Coronavirus-bestrijders bij. En er is mij nog iets opgevallen. Kijkend naar onze hippische wereld hebben we altijd oog voor het winnende paard en de zegevierende ruiter in welke discipline dan ook en op ieder niveau. Wij overladen hen met jubelende klanken en strooien complimenten naar trainer, eigenaar en groom.

Letters op de juiste plek

Tegelijkertijd hebben we amper oog voor hen die de infrastructuur vormen van onze sport. Het leger naamloze vrijwilligers. De mensen die de dressuurbaan uitzetten en de daarbij behorende letters op de juiste plek zetten. De parcoursbouwers met hun assistenten die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat met staanders, palen en planken sjouwen. Voor de juryleden die de godganse dag een streepje zetten op vier, zes of acht. Voor hen die in koude tochtige hallen dressuurproeven beoordelen en zij die dan deze protocollen op een sukkeldraf verzamelen. Hebben we oog voor al die duizenden die het jaar rond de backbone vormen van de hippische sport? Ik durf te stellen dat we dat oog niet (genoeg) hebben. Maar zonder hen zou er geen hippische sport in Nederland kunnen bestaan. Mij is in ieder geval een ding heel duidelijk geworden. Onze maatschappij - lees ook onze hippische maatschappij - kan heel goed doordraaien zonder hen die zichzelf belangrijk vinden en die daaraan status en welzijn aan ontlenen. Onze maatschappij - dus ook onze hippische - kan echter niet doorleven zonder die duizenden onzichtbare werkers die in weer en wind, in tropische hitte en barre kou zich de kont uit de haken lopen om die maatschappij draaiende te houden.

Geen prominente rol

Ik hoop dan ook dat allen die zichzelf scharen onder de kop 'prominent in de hippische wereld' zich realiseren dat zij zonder al die duizenden naamloze werkers geen prominente rol kunnen vervullen. Ik roep dan ook alle prominenten en zij die zich (in meer of mindere mate) zo voelen op: heb nog meer dan in het verleden een open oog voor allen die jullie troon schragen en dragen! Niet u en niet de ruiters, maar juist zij zijn het kapitaal van de hippische wereld, dus eer en waardeer ze op eenzelfde wijze als u en de uwen geí«erd en gewaardeerd willen worden. En laten we hopen dat dit zijn weerslag Nederland breed gaat krijgen. Als dat gebeurt dan heeft de pandemie die Nederland in zijn geheel verlamt toch iets goeds gebracht. Tekst: Jacob Melissen