Reece Fokker: “Je kunt een paard bijzonder maken”

“Toen ik jong was, kwam er regelmatig een pony langs ons huis. Na een poosje stapte mijn moeder erop af en vroeg of dat, als de pony te koop zou komen, zij hem kon kopen”, vertelt Reece. “De eigenaresse gaf aan dat hij over een paar jaar pas te koop zou komen. Dat vond mijn moeder prima. Wij waren toch nog jong.”

Geen stal

“Een paar dagen later kwam de eigenaresse van de pony langs en zei ‘Je hebt de pony gekocht toch?’ Waarop mijn moeder reageerde: ‘Dat was toch pas voor over een paar jaar?’ ‘Ja, maar jij wilde hem toch?’ zei de eigenaar. ‘Maar ik heb nog helemaal geen stal!’ was de reactie van mijn moeder. ‘Dat heb ik allemaal al geregeld’, was het antwoord. ‘Mijn ouders gaan scheiden en ik krijg een grotere pony. Hij kan blijven staan waar hij staat en je krijgt alle spullen.’ Toen hadden we dus ineens een pony.” Calimero, zoals de pony heette, stond aan het begin van de carrière van Reece. Hij werd maar liefst 42 jaar oud.

Grand Prix

Inmiddels runt Reece, samen met haar moeder, Dressuurstal Una R Horses. Reece reed meerdere pony’s tot en met het Z2, nam deel aan Nederlands kampioenschappen en maakte vervolgens de overstap naar de paarden. Het eerste paard dat ze onder zich kreeg was de niet altijd even makkelijke Una Metall (v. Metall), oftewel ‘Astronaut’. “Hij kwam bij ons als probleempaard: hij was tot en met de Z1 afgericht, maar had een giga tongprobleem en je zag dat hij geen plezier meer had in zijn werk. Ze wisten niet meer wat ze met hem moesten. Ik reed nog bij de pony’s en had nog niet eerder op een paard gezeten. Ik stapte op en had meteen een klik met hem. Binnen 10 minuten waren de problemen met zijn tong over. Hij ging weer lopen en daarna ging het heel erg snel. Ik startte hem Z2 en heb vervolgens niet lang Junioren gereden omdat hij dat saai vond. Hoe hoger we kwamen, hoe beter hij ging lopen en des te leuker hij zijn werk vond.” Net voordat Reece 18 werd, startten ze Grand Prix.

Hartaanvallen

“We hebben het hogere werk samen geleerd. Ik weet nog dat ik de eerste keer Zware Tour reed en dat ik losreed met Diederik van Silfhout en Tommie Visser. Ik dacht: ‘Wow, zij doen passage. En daarna dacht ik: ‘Wow, ik ook!’ Ik was helemaal onder de indruk, waardoor ik niet heb losgereden zoals ik wilde. De keer daarna ging het veel beter, omdat ik me besefte dat ik tussen die grote jongens mocht rijden.” Helaas kwam er een abrupt einde aan dit succesverhaal. Vlak voordat ze een wedstrijd zouden hebben kreeg Astronaut een hartaanval, onder het zadel. Ze kwamen daarbij hard ten val en Astronaut liep daardoor een longbloeding op. Dat overleefde hij. Na één jaar was hij weer terug op niveau. Daarna kreeg hij opnieuw een hartaanval, ditmaal in de paddock. Reece besloot hem niet meer te rijden. Wéér een jaar later gebeurde het opnieuw. Dat overleefde hij niet. “Toen stond hij niet meer op. Dat was echt heel rot.”

Lange dagen

Reece werkt de helft van de dag op Stoeterij de Middenweg en de andere helft van de dag rijd ze haar eigen trainingspaarden van klanten voor Una R Horses, die gestald staan bij Taams Horses. In de avonden geeft ze les. Samen met Stoeterij de Middenweg heeft ze drie toekomstpaarden klaarstaan. Een daarvan is Epidaurus SDM (v. Zhenghis Khan). Hij is bijna klaar voor de Zware Tour. “Mensen vragen me weleens waarom ik zulke lange dagen maak. Een van de redenen is dat ik  heel erg blij kan worden van kleine verbeteringen, zoals een vliegende wissel die ineens lukt of het gevoel dat een pirouette heel erg goed gaat. Ik vind een paard verbeteren van fantastisch, ook als ik dat bij mijn leerlingen zie. Ik kan ontzettend genieten van kleine stapjes, die soms tot grote successen kunnen leiden. Dat kan dan echt mijn hele dag goedmaken.”

‘Bijzonder maken’

En paarden verbeteren, dat kan Reece als geen ander. “Ik heb paarden gehad die als probleem paard werden weggezet, terwijl er lichamelijk wel degelijk iets aan de hand was. Daar kwamen we dan met de dierenarts of  fysiotherapeut achter. Het is zó belangrijk om te luisteren naar je paard. Juwel Marilla SDM (v. Desperado) is daar een goed voorbeeld van. Zij is draagmerrie geweest en was geen super bijzonder paard om te zien. Nadat ze een zware bevalling had gehad en het veulen eraf was, zijn we begonnen haar te rijden. Ze was niet bijzonder en heel erg scheef. De fysio is met haar aan de gang gegaan, we hebben haar de tijd gegeven en inmiddels is ze een van de betere paarden van stal. Als ze niet naar de fysio was gegaan hadden we haar misschien weggedaan onder het mom van ‘leuk paard, maar niet bijzonder’. Ik ben ervan overtuigd dat een paard niet perse bijzonder hoeft te zijn, maar dat je ze dat wel kunt maken. Als je luistert naar wat hij nodig heeft.”

Bron: Hoefslag/Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan

Foto: Privébezit/Naomie Jansen fotografie