Esra de Ruiter: “Nog geen winstpunt in de Lichte Tour? Dat komt er zeker en vast!”

“Slipjas was een meisjesdroom”

Esra de Ruiter vertelt: “Het was altijd al een meisjesdroom om Lichte Tour te starten in een lange slipjas. In onze woonkamer hing altijd een schilderij van mijn moeder in haar lange slipjas, en dat wilde ik ook. Ik had er nooit echt een zicht op wanneer dan dan een keer zou gebeuren. We hebben vijf jaar geleden Halloween gekocht als vierjarige, net zadelmak. Mijn moeder en ik waren op zoek naar een paard dat we samen konden trainen. Een superbraaf paard, werkwillig en met een superinstelling. We wilden wel dat het paard een klein beetje aanleg had, maar het hoefde geen dressuurgefokt superpaard te zijn. Dat geld hadden we ook helemaal niet. Na drie weken had ik met Halloween een ongeluk waardoor ik uiteindelijk pararuiter ben geworden. Ook na het ongeluk was ik altijd heel erg betrokken bij zijn opleiding.”

“Kruising tussen tuiger en hackney”

‘We gingen met hem aan de slag met het idee: dit is het perfecte paard, qua mentale instelling. Lichamelijk is hij niet gefokt voor de dressuur, zijn moeder is een tuiger en zijn vader een hackney. Maar als we dit paard goed konden trainen om zijn lijf goed te gebruiken, zou het me zeker ook lukken met een paard dat voordeliger gebouwd is. Een leerling van mijn moeder heeft hem gestart in de B, ik dan na een jaar of twee het Z1. Toen ben ik paradressuur gaan rijden en begon die droom van de slipjas weer te kriebelen. Maar ik wist niet of dat met Halloween zou gaan lukken, hij moest zich lichamelijk gaan ontwikkelen om het te kunnen. En ik moest het ook kunnen, ik heb nu eenmaal een handicap en ben fysiek beperkt in bepaalde bewegingen.”

Niet geschoten is altijd mis

“Niet geschoten is altijd mis, dus we zijn langzamerhand verder gaan trainen. In de paradressuur waren niet heel veel wedstrijden, dus ik ben meer en meer regulier gaan rijden. Twee jaar geleden ben ik dan Lichte Tour gestart, alleen was het toen niet met Halloween. En toen dacht ik, laten we dan toch maar proberen of het kan! Ik ben een keer Z1 gestart, dan een keer Z2 gestart, daarna een keer ZZ-Licht en daarna mocht ik ZZ-Zwaar starten. Zo zijn we gaan verder trainen, en kwamen we dichterbij. Gelijk toen ik tien winstpunten had, na die verschrikkelijke ZZ Zwaar-proeven, heb ik beslist om Lichte Tour te gaan starten. Bij acht winstpunten heb ik wel die slipjas gekocht!”

“Symbolische datum”

“Afgelopen zomer heb ik de thuiscursus van Sanne Beijerman over mentale training gevolgd. Niet alleen het stukje over mentale topsporttraining, maar ook het analyseren wat je aan het doen bent. Ik werk heel vaak op gevoel, wat meestal wel werkt, maar voor zo’n groot doel moest ik een beetje meer orde op zaken stellen. Ik heb schema’s gemaakt, een wedstrijdboek met doelen en wat en hoe ik het precies ging doen. Ik heb een wedstrijd uitgekozen in Soest, een superfijne locatie om te rijden. De datum was 19 september, op 18 september was het precies vijf jaar geleden dat we ons ongeluk hadden. Dat leek me wel een mooie symboliek. Ik heb ook heel veel filmpjes van proeven gekeken, vooral van Charlotte Dujardin. Samen met mijn trainer Matti Boomaars heb ik de proef geoefend. Ik ging ook naar Rien van der Schaft, die me zei dat elk paard een dressuurpaard is. Alleen is niet elke ruiter goed genoeg om er een dressuurpaard van te maken. En toen moesten we dus gaan starten!”

“Heel blij mee”

“De proef was niet zoals ik had gehoopt. Ik had een hele volle week achter de rug en moest de dag na de wedstrijd een ingewikkelde presentatie geven. Ik was dus niet helemaal in mijn energie. Halloween was ook een beetje te braaf en minder scherp en enthousiast dan hij normaal gesproken is. Hij kent het in Soest natuurlijk ook heel goed. Als pararuiter rij je normaal in een grade, met proeven die aan je beperking zijn aangepast. Ik ben heel blij dat ik als pararuiter ook in de reguliere sport kan starten, maar ik mag geen aangepaste proef rijden. Ik mag bijvoorbeeld wel met een zweep rijden, lichtrijden en mijn voet vastmaken, maar verder wordt geen rekening gehouden met wat ik helemaal niet kan. Voor alles waar ik de rechterkant van mijn lichaam nodig heb, kan ik dus eigenlijk bijna niet. Ik werk mijn paard dus soms gewoon tegen, en ik word ook snel moe. Het lijntje in verzamelde stap, de keertwendingen en de uitgestrekte stap gingen wel heel goed. Ik was ook blij met het recht galopperen over de middellijn. Het was nog niet heel stabiel, maar dat komt wel met meer oefenen. Ik was er heel blij mee!”

“Zo hard gehuild”

“Ik heb afgegroet, heb Halloween en draaide om. Toen begon ik heel hard te huilen, terwijl ik nog nooit gehuild heb op een paard. Dit hadden we toch maar gedaan, vijf jaar na ons ongeluk. Mijn droom was uitgekomen, met mijn eigen paard en als pararuiter. Ik hing ongeveer om zijn nek toen we de ring uitgingen. Die jury moet wel gedacht hebben dat ik niet veel verstand van zaken had, als ik zo blij was met die proef. Ik was heel blij en overrompeld. Het interesseerde me niet dat het nog geen winstpunt was, ik geloof er vast in dat dat komt.”

“Proef nog beter maken”

“Ik heb nog geen volgende wedstrijd gepland. Het indoorseizoen komt eraan en wij zijn net verhuisd, dus ik ben nog wat onderzoek aan het doen waar we dan naartoe gaan. Ik ga in elk geval proberen om wat meer stabiliteit in de proef te krijgen. De dingen die we goed kunnen, wil ik nog beter maken. Zo kunnen we compenseren voor de dingen die ik simpelweg lichamelijk niet kan en onze proef nog beter maken.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. 

Foto: DigiShots