Blog Sara Ouwehand I De kracht van een staptraining

18 juli 2019, 00:00 Dressuur

'Mij te saai!', geïrriteerd slingertje ze het lepeltje in haar blauwe mok. Die suiker moet oplossen. Snel en efficií«nt. Haar paard staat onder hetzelfde regime. Niet lullen maar poetsen. Ik val even stil. De kat komt binnen en ploft zuchtend in een stoel. Ik overweeg hetzelfde. Ze snapt het niet en gaat het niet snappen. Voorlopig niet. Dus begin ik over het weer. De voorspellingen van vandaag, morgen en de hele komende maand draai ik er doorheen. Inmiddels heb ik geleerd: Choose your battles.

Fast Food

Huppelend kwam ik van mijn rijles af. Het was een staples geweest. Een staples?! Je bedoelt, als in, niet draven en galopperen? Ja klopt, en daar wil ik nog voor betalen ook! Graag zelfs. Ze draait de suiker bijna door de bodem heen. Kauwend op een gevulde koek denk ik: 'Ach, misschien had ik het 10 jaar geleden ook niet verteerd. Toen ging ik ook nog voor het Fast Food.' Ambitie en meters maken horen bij elkaar, dacht ik ooit. Zwoegen en zweten. Het onderste uit de kan en je tanden er in. Maar als ik eerlijk ben, met minder resultaat dan nu. Significant minder. En zijn stap werd er al helemaal niet beter van.

Slechtste stap in tijden

Met gepaste trots durf ik nu te zeggen: zijn stap is de slechtste stap die je in tijden hebt gezien. Hij krabbelt, is onregelmatig en heeft nog nooit van schoudervrijheid gehoord. Ook tussen de Haflingers valt het op. Stel je dit voor op het voorterrein van een Lichte Tour wedstrijd en je weet genoeg. Ieder vooroordeel wordt bevestigd. Ruim. Niks om blij van te worden, dus draafde ik snel aan. En daar ging het mis.

Geduld opbrengen

De drang om een traptrede over te slaan is wel begrijpelijk. Staplessen vragen iets van je. Net zoals de Tour de France kijken. Dat moet je ook leren. Geduld opbrengen, rust aan je kont hebben. Hoewel, bij de Tour heb je een flinke mentale voorsprong. Je weet namelijk zeker dat de finish komt. Maar je weet ook: dit duurt nog wel even. Toch volgt de finish, hoe dan ook. Kwestie van voldoende bier en chips, dan komt het wel goed.

Vlakke Etappe

Alleen bij je paard is die finish niet zo duidelijk in beeld. Weet jij veel waar en wanneer hij is. Dan komt het dus neer op vertrouwen. Ervaring. Durven te kiezen voor de langste weg. Die toch echt de kortste is. In ieder geval de vlakste. Maar de vlakste etappe in de Tour wordt vaak de saaiste gevonden. En daar zit wel een dingetje. We kiezen liever voor spektakel. Een zware bergetappe. Afzien en aanzien horen bij elkaar. Dus slaan we gewoon wat stappen over en hogen zo de berg die voor ons ligt op. Om er daarna heldhaftig over heen te klimmen.

Ultieme stretch

Ik geef toe, een staptraining heeft de schijn tegen. Maar net als in de Tour ga je zoveel zien als je werkelijk gaat kijken. Er zijn zoveel kleine, briljante, strategische moves in de stap die je kan maken. Als je over de lijntjes van de eerste saaiheid durft te kijken, gaat er een wereld voor je open. Het is de gang waar je de ultieme stretch in de bovenlijn kan bewerkstelligen. Door het gebrek aan zweefmoment kan er geen enkele spierspanning verhuld worden. Ook wordt het ultiem duidelijk of hij gelijk is in de achterbenen. Een harde eis voor de piaffe en passage. Trouwens ook voor de arbeidsdraf, mocht je minder ambities hebben. En wat dacht je van de diepe buiging?

Meer diepte

Omdat de coördinatie wat rustiger is in de stap, haal je hierin meestal meer diepte. Een appuyement verbeteren? Bij mij begint dat in stap. De series verbeter ik ook in stap. Hoe snel kan ik op een rechte lijn wisselen tussen de buiging links-rechts? Als dat in stap niet lukt, heb ik in de galop weinig te zoeken. En zo kan ik in stap een complete Intermediair I proef verbeteren. De kunst is om dat te kunnen gaan zien. Willen zien. Mijn punt is, een staples is zoveel meer dan een vlakke etappe. Als je er over heen kan kijken, dan zie je een complete Tour de France. Als dat geen spektakelstuk is'¦. Sara Ouwehand is initiatiefneemster van ruiterpilates.nl, start haar Haflinger Lichte Tour en loopt verwonderd rond in de paardenwereld Foto: Marcel Fischer | Fischer Fotografie