Blog Liz Barclay: Behoud de bijzondere ecostructuur van Dartmoor!

7 juni 2017, 00:00 Algemeen Advertisement Nadat ik vorige week het artikel over de nieuwe tactiek om de wilde pony’s op Dartmoor niet te laten verdwijnen las, werd ik nogal nieuwsgierig. Ik besloot lekker de middag vrij te nemen om wat rond te zwerven in het gebied waar ik ooit de beslissing nam om te vertrekken uit het vlakke en drukke Nederland. Ik moest toch €˜s morgens vlak in de buurt wat lessen geven dus deed ik eens een rondje Dartmoor. De Dartmoorpony mag dan in Nederland een geliefde rijpony zijn, in de prachtige en dramatische Dartmoor is dit wilde diertje wellicht het belangrijkste onderdeel van een bijzonder maar zeer gevoelig ecosysteem.

Bureaucratische maatregelen

Nog niet zolang geleden waren er teveel pony’s die met z'n allen de hele boel kapot graasden. Helaas waren de bureaucratische maatregelen van bovenaf zo heftig dat veel Dartmoor boeren, €˜hill farmers' genoemd, dan ook echt geen pony’s meer wilden houden en dat werd het nieuwe probleem. Hoe het exact goede aantal te handhaven? Nou, ik zou na vandaag een carrière als een soort Dick Francis van de Dartmoor kunnen gaan beginnen. Er gebeurt hier werkelijk van alles...

Met papieren

Even voor de duidelijkheid, en dit naar aanleiding van alle reacties op het artikel van vorige week over de Dartmoor pony; de Dartmoor Pony is een ras met papieren en mag alleen zwart, bruin, vos of grijs zijn, terwijl bont helemaal niet geaccepteerd wordt en overmatig wit aan de benen of hoofd niet gewild is. De Dartmoor Hill Pony is een wilde pony in allerlei kleuren en maten die al 4000 jaar wild leeft in dit gebied. Achter deze twee soorten zit dus een compleet andere filosofie en het artikel betrof de Dartmoor Hill Pony en niet de Dartmoor Pony met papieren van het Dartmoor stamboek. Door de jaren heen is door allerlei wetgeving het telkens moeilijker geworden een goed beleid te handhaven voor de Dartmoor Hill Pony’s, met alle gevolgen van dien.

Onwerkbaar

Tot overmaat van ramp hebben enkele liefdadigheidsinstellingen, door middel van het aanspannen van een door het agrarisch ministerie gestuurd onderzoek, zoveel roet in het eten gegooid dat de situatie bijna onwerkbaar werd voor de zo zeer toegewijde vrijwilligers van €˜The Friends of the Dartmoor Hill Pony'. De betreft ook een liefdadigheidsorganisatie, maar wel de organisatie die het dichts bij het welzijn van deze wilde pony betrokken is. Ik weet er na vandaag best veel van omdat ik op mijn 6 uur lange avontuur door Dartmoor zeer snel enkele sleutelfiguren van deze liefdadigheidsorganisatie tegenkwam.

Geweldig getroffen

Maar voordat dat toeval geschiedde, kwam ik Chloe en Rosie op de rug van hun twee schattige ponietjes Evie en Lily tegen, geleid door hun moeder. Evie en Lily waren onmiddellijk het eerste voorbeeld van twee Dartmoor Hill rescue pony’s die het geweldig getroffen hebben met hun twee nog zo jonge baasjes. €˜Als je Evie aait moet je Lily ook aaien, hoor', zei Rosie streng. Na enthousiast te zijn uitgezwaaid, reed ik via Two Bridges, een prachtig oud hotel en ooit uitspanning voor reizigers te paard , naar Hexworthy, een gehucht van zo'n 10 cottages en een landgoed. Ik kwam nog langs Huccaby Farm aan het prachtige wilde riviertje Dart, waaraan ik zo'n kleine 40 jaar geleden met mijn vriend wild kampeerde, om vervolgens de afgelegen pub met hotel €˜The Forest Inn' weer eens in te wandelen om wat te eten. In die pub komen heel veel €˜hill farmers' (een soort ongewone mix van boer en cowboy) een pintje drinken. €˜Maar die komen pas later', zei de landlord. Hij verwees me naar de overkant, waar ik mijn eten kon bestellen. €˜Die juffrouw weet er alles van.'

Bingo!

Nou, die juffrouw in de pub, SJ genaamd ( spreek uit: Esjay en afkorting voor Sarah-Jane) wilde zo graag praten. Een hele kordate meid met twee lange zwarte vlechten met een waterval aan informatie. Bingo! SJ heeft het grootste deel van haar leven op Dartmoor gewoond en is nu de fotografe bij alle evenementen, zoals bijvoorbeeld de €˜drifts' in de herfst. Dit is een jarenlange traditie waarbij per gebiedje alle Dartmoor Hill pony’s bij elkaar in een €˜pound' (paddock altijd speciaal hiervoor gebruikt) gedreven worden. Dit om te kijken wat er verkocht kan worden en, helaas, ook wat er afgeschoten gaat worden. Zoek SJ's timeline eens op; ze maakt werkelijk prachtige foto’s.

Gedreven en onverwoestbaar

Op het moment worden zo'n 400 veulens per jaar afgeschoten. In en in triest. Dit is een combinatie van factoren en SJ vertelde met respect over Charlotte Faulkner, de onverwoestbare motor achter de €˜Friends of the Dartmoor Hill Pony', die zo ongelofelijk hard voor werkt om dit afschuwelijke probleem op te lossen. Het doel is om het voor de hill farmers zo makkelijk mogelijk te maken hun pony's te behouden, het leven van de pony’s zo prettig mogelijk te maken en daarmee de bijzondere ecostructuur van Dartmoor, tot de plantjes en de vlindertjes toe, te beschermen. Anders dan de schapen en de koeien, eten de pony’s gaspeldoorn, een welig tierend struikgewas op Dartmoor, en andere prikkelige planten, waardoor zij minstens zo belangrijk zijn voor het overleven van Dartmoor in de huidige staat. De vraag waar ik mee kwam was deze: waarom niet die pil voor paarden? Waarom dit nieuwe idee om de pony’s tot drie jaar te houden, waarbij er nog steeds een aantal moeten worden afgemaakt. En trouwens, gaan de bezoekers van de restaurants dat echt eten? €˜Heb je dan niet gehoord over de rechtszaak?' Esjay werd zichtbaar emotioneel toen ze vertelde dat het contraceptieproject, dat meteen zo goed had gewerkt, op afschuwelijke wijze was gedwarsboomd. Maar dat moest Charlotte zelf maar vertellen.

Onterecht onderzoek

Terug in m'n autootje, reed ik genietend door een van de ruigste en mooiste stukken van Dartmoor om te eindigen in het karakteristieke stadje Ashburton waar ik Charlotte bij de kapper vond , haar jaarlijkse bezoekje. Charlotte Faulkner bleek een bijzondere vrouw te zijn, wiens handen boekdelen spreken. Ze werken hard en worden duidelijk niet verwend met tuinhandschoentjes. Daar, met natte haren, legoede ze uit, hoe enkele liefdadigheidsorganisaties haar hebben aangegeven en een onderzoek hebben geëist voor haar contraceptieproject voor de Dartmoor pony merries. Na zeer grondige research was zij gelegitimeerd om zonder het bijzijn van een dierenarts merries met een €˜dart gun' te injecteren waardoor zij dat jaar niet dragend zouden raken. Meteen, het eerste jaar al, was het project zeer duidelijk een succes; wat 20 veulens hadden kunnen worden, werden er maar twee. Waarom daar zoveel weerstand tegen was, laat Charlotte in het midden. Het belangrijkste: zij heeft haar eigen rechtszaak betaald, en...gewonnen.

Gedreven vrouw

Charlotte vertelde mij, en ik kon het verdriet in haar ogen lezen, dat het nooit en te nimmer de bedoeling is geweest om de Dartmoor Hill Pony’s voor de slacht te fokken. Alleen vergt het eindeloos geduld om het contraceptieproject weer op gang te krijgen. Helaas zijn door dat hele ellendige proces zoveel hill farmers bang geworden, dat het haar een paar jaar zal kosten om dit waterdichte project weer tot het volste recht te doen komen. En daarom heeft zij dit nieuwe, en hopelijk tijdelijke, plan voor de driejarige pony’s bedacht, wat door de Dartmoor Hill Pony Association is geaccepteerd, waarbij er inderdaad helaas nog een aantal dieren afgemaakt zullen moeten worden.

Hengsten weg

Ja, waarom die hengsten niet opruimen? Dit is voor een Nederlander misschien moeilijk te begrijpen. Maar Dartmoor is groot en wild. Hoe je ook je best zou doen, er weet zich altijd wel een slim hengstje te verstoppen achter een groot granieten rotsblok, om er net op tijd in het voorjaar weer achteruit te huppelen om zijn vruchtbare werk te verrichten. Zoals Charlotte stelt: €˜Dan zouden we beter een heleboel hengsten kunnen hebben en maar een paar merries.'

Losgelaten

Ooit las ik ergens dat in de 16^de eeuw Hendrik VIII alle paarden onder de 1.50 meter wilde laten afmaken omdat die het zware harnas niet konden dragen. Veel boeren hebben toen uit angst hun kleine paardjes op de verschillende moors, ook Dartmoor, losgelaten om hopelijk daar veiligheid te vinden. Ook in het verhaal dat mijn goede vriend Brian Webber, hoefsmid en geboren en getogen in Dartmoor, mij ooit vertelde, gaan romantiek en drama hand in hand. €˜In de zestiger jaren, gedurende een van de allerkoudste winters op Dartmoor, konden de boeren vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw niet meer bij hun ponies komen. Nadat na een maand de dooi inzette, vonden ze cirkels met de jonkies door oudere pony’s omringd, allemaal dood.' De oudere pony's waren gedurende hun taak om de kleintjes warm te houden aan de grond vastgevroren.

Social media

Niet alleen is het door middel van €˜quadbikes' een stuk makkelijker geworden om het deze kleine stoere overlevers een stuk plezieriger te maken als de winter toeslaat, ook de social media helpen mee. Staat er een oproep op Facebook voor hooidonaties als de moor niets meer te bieden heeft, dan komt het van alle kanten binnen. Maar wij, liefhebbers van de Dartmoor pony kunnen een ook handje helpen. De €˜Friends of the Dartmoor Hill Pony' is een liefdadigheidsorganisatie waarvan alle inkomoesten naar de wilde pony's gaan. De nieuwe opstart van het contraceptieproces kost duizenden ponden. Ik hoop echt dat mijn verhaal de Nederlandse liefhebbers van deze prachtpony's, en ook de prachtige Dartmoor zelf, kan motiveren om hun steentje bij te dragen en Charlotte en SJ te helpen om Dartmoor met al zijn viervoetige ingezetenen gezond te houden! [adrotate banner=”99”]