Blog Liz Barclay: Paardenfluisteraars en wat al niet meer

19 juni 2017, 00:00 Algemeen Advertisement De nieuwe garde: natural horsemanship, paardenfluisteraars en wat al niet meer; gevoelig onderwerp... Ik heb een probleem€¦ en het is geloof ik een behoorlijk gevoelig onderwerp, dus ik zal me zo voorzichtig mogelijk formuleren om een ieder die op een goede en verantwoorde manier met paarden bezig is, niet op de tenen te trappen. Het begon met Monty Roberts, die zelfs hier in Engeland bij de koningin op de thee werd uitgenodigd. Ik heb niets tegen Monty Roberts en ook niets tegen Pat Parelli of de inmiddels in Nederland gevestigoede Tristan Tucker.

Tristan Tucker

Toen Tristan met gek buikje en maffe hoed een paar jaar geleden begon de o zo serieuze dressuurwereld uit te dagen eens een keertje om zichzelf te lachen, dacht ik zelfs: €˜Heerlijk, eindelijk een fris windje met een vrolijke insteek'. En eindelijk eens iemand die probeert een brug te slaan tussen een aantal behoorlijk niet-ruimdenkende hippisch geïnteresseerde groepen.

Dame met cowboyhoed

Toen de nieuwe garde van alternatieve paardentrainingsmethoden zijn aantrede deed, samengaand met de verrassende ontdekking van klassieke dressuur alsof het nog nooit bestond (waar kwam dat in een keer vandaan?), paardenfluisteraars en barefoot-trimming, werd ik zo maar een keer uitgemaakt voor bekrompen dressuurfanaat met nare methodes, zoals rijden met een bit. Dit door een dame met cowboyhoed die net haar eerste examentjes in Australië had gehaald. Ik was volledig verbouwereerd. Van jong af aan heb ik me uit de naad gewerkt bij grotere en kleinere bedrijven, springstallen en dressuurstallen, om, dag in dag uit, meer en meer te leren en uiteindelijk te specialiseren in dressuur. Met altijd voor ogen het welzijn van het paard. Dat betekent zo nu en dan een sprongetje, regelmatig een buitenrit en ja, afhankelijk van de ontwikkeling van het paard, een aantal uren per week in de bak om gymnastiek te doen wat uiteindelijk dressuur genoemd kan worden.

Op bezoek bij Monty Roberts

Gedurende mijn bezoek aan een Monty Roberts-avond in Devon van een aantal jaren geleden met natuurlijk de zo geliefde join-up, dacht ik, €˜he, dat herken ik, ik doe dat aan de longe met een jong paard!' Ik durfde dat helaas echter niet hardop te zeggen om niet voor een opschepper aangezien te worden door Monty's gedreven volgelingen. Wij, de €˜ouderwetse' paardentrainers fluisterden dit naar elkaar, maar verder dan dat gingen we niet. [caption id=”attachment_76388” align=”aligncenter” width=”309”] Liz Braclay op de zelfgefokte merrie Marie, met wie ze Inter1 reed en zich twee keer kwalificeerde voor de regionale kampioenschappen PSG Freestyle[/caption] Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat wij zelf ook verantwoordelijk zijn voor de explosie van alternatieve methodes. Er lopen hier in Engeland, en ik neem aan ook in Nederland, wat trainers rond met een nogal kort lontje en als dat door onervaren paardenliefhebbers gezien wordt kan ik mij zondermeer in hun keus, om het €˜anders' te willen, inleven. Maar waar ik echt zo helemaal niet goed van word, is dat deze goedbedoelende groep de indruk wordt gegeven dat je met een paar cursusjes, soms ook nog via het internet, kunt leren hoe een paard aan te rijden en te trainen!

De verslaving van de join-up

Een typisch voorbeeld was een paard van een pupil dat tijdelijk bij mij op stal stond. Zij had besloten de Monty Roberts join-up te proberen. Dat ging heel goed; dat verbaasde me ook niets want deze meid had een hoop gevoel en al aardig wat ondeugende ponietjes gehoorzaam leren zijn. De ellende kwam pas later; iedere keer als dit paard een klein probleempje had, iets wat vaak gewoon vanzelf wel weer zou verdwijnen, werd er weer een join-up gedaan. Het werd gewoon een sport, erger, een soort verslaving om dat paard maar, na hem keer op keer weer €˜de kudde' uit te sturen, achter haar aan te laten sjokken. Ik zag dit paard langzaam een emotioneel wrak worden, apathisch, totdat hij mensen niet meer leuk vond.

Enorme schep engelengeduld

Ik ben ruimdenkend en geïnteresseerd in deze methoden, herken dingen en leer soms ook iets nieuws dat mooi aansluit bij de rest. Maar deze methoden moeten wel in de juiste handen blijven en zijn vaak ook niet zo nieuw en baanbrekend als men wel denkt. Wat ik zo graag duidelijk wil maken is, dat om een goed en eerlijk paardenman of -vrouw te worden, het aankomt op het spenderen van een eindeloze hoeveelheid uren, dagen, jaren met onze trouwe viervoeters, met nog een enorme schep engelengeduld er bovenop. En je van een cursusje hier of een dagje daar geen ervaren ruiter wordt die nu zomaar even in zes weken een paard zadelmak maakt.

Onverantwoord en belachelijk duur

[caption id=”attachment_76387” align=”aligncenter” width=”471”] Liz Barclay toen ze in Portsmouth in de Amerikaanse staat Virginia een aantal paarden en politiemannen trainde voor een nieuwe unit.[/caption] Ik maak me ook zorgen, want ik zie meer kreupele, vermoeide en depressieve paarden om me heen. Reden: een onverantwoorde manier van het doorgeven van informatie, die niet voldoende is begrepen. Hierdoor hebben beginnende paardenliefhebbers soms totaal niet in de gaten wat ze aanrichten. Eerlijke mensen die graag willen leren maar meegezogen worden in het cult-denken. De mevrouw met cowboyhoed en een Parelli-cursus in haar zak die mij bekrompen noemde, rekende bijna het dubbele van wat ik voor een les reken en hield er na een paar jaar doodleuk weer mee op omdat ze verliefd werd op een stierenvechter in Portugal. Nog een voorbeeld: een nieuwe klant van mij zei haar les af omdat ze een paardenfluisteraar op bezoek had gehad. Het paard had in haar oor gefluisterd dat het een tijdje vrij wilde vanwege een huidirritatie op z'n rug. Gedurende de eerste les had ik deze ruiter al verteld dat ze haar zadeldekje vaker moest wassen, want alles was echt gewoon vies! Zonder blikken of blozen betaalde ze de paardenfluisteraar 80 pond.

Zonder eten en drinken in de roundpen

Hier vlakbij werden in de stallen van een €˜officieel gekwalificeerde' natural horsemanship trainer paarden zonder eten, water of stro aangetroffen. Ze moeten toch een keer wat willen in die roundpen! Niemand van die organisatie die dit eens een keertje kwam controleren en omdat geen van deze trainers onder het officiële Engelse hippische orgaan, de BHS, vallen, kan Jan en alleman dus gewoon lekker z'n eigen gang gaan; de goeie...maar ook de hele slechte.

Misschien tijd voor vernieuwing

De kunst van het trainen van paarden is eeuwenoud en er gaat zo'n beetje een heel mensenleven in zitten om het helemaal te leren beheersen. Als we dat nou eens met z'n allen beginnen met te accepteren dan is het misschien ook tijd dat we het hele hippische educatiesysteem eens goed onderhanden nemen en proberen door de bomen het bos weer te gaan zien. Niet alleen de ontluikende paardenmens, maar vooral ook het paard heeft dit volgens mij zo heel hard nodig. Vrij vertaald, en aangepast, van een van mijn bloggen op mijn Engelse website op verzoek van goede vriend en gerespecteerd trainer Maarten van Stek. Liz Barclay groeide op in Gelderland. Verbleef enige tijd in de USA om zich daarna te vestigen in Cornwall (UK). Daar is ze actief als dressuurtrainer, heeft ze vele leerlingen, waaronder eventing ruiters. Ze ging ‘terug naar haar roots in Gelderland’ toen ze het boek ‘The farmer, The Coal Merchant, The Baker’ schreef. Een boek waarin ze terugblikt naar de invloed van grote fokkers uit Gelderland: Henk Nijhof, Johan Venderbosch en trainers rlie Bril en Jan Oortveld op de hedendaagse dressuursport. Meer informatie: http://www.youcaxton.co.uk/thefarmer/