Amanda van der Veer: “Jim heeft mij geleerd om niet te veel ambities te hebben”

7 september 2020, 00:00 Algemeen Advertisement Toen Amanda van der Veer aan de slag ging met Jim, merkte ze dat de ruin ontzettend introvert was. Jim vond de wereld heel erg spannend en kon compleet dichtslaan. Stapje voor stapje begon hij Van der Veer te vertrouwen, waardoor ze samen de wereld konden gaan ontdekken.

Zeker weten?

Van der Veer had in haar zoektocht al veel andere paarden langs zien komen. De meesten waren net niet helemaal goed. Jim voldeed eigenlijk ook niet aan haar wensen: ze wilde het liefst een ouder paard en een merrie. Maar toen ze ging kijken, was ze meteen verkocht. Ze vertelt: “Vervolgens liet ik hem keuren door de dierenarts. Elke keer als Jim iets moest doen, rende hij naar binnen. De dierenarts zei dat Jim helemaal gezond was, maar vroeg me wel of ik echt zeker wist of ik hem wilde kopen. Ik zei tegen hem dat ik veel ervaring met allerlei soorten paarden had, dus dat het wel goed moest komen.”

Geen vertrouwen

Echter zag ze het na een krap half jaar al haast niet meer zitten. “Jim was heel erg sterk en alleen maar aan het vluchten. Dat deed hij al helemaal onder het zadel, hij had totaal geen vertrouwen in de ruiter. Maar aan de hand was hij een heel vriendelijk en braaf dier. Dus ik dacht: als het aan de hand kan, dan moet hij het ook onder het zadel kunnen. Een vriendin van me heeft hem een paar maanden gereden en daarna ging ik er weer op. Dat ging toen wel aardig, maar Jim kreeg stofallergie. Daarom zijn we van stal verhuisd. We kwamen bij toen iemand aan huis te staan. Hier heeft hij een aantal jaar met één ander paard gestaan. Voor hem was dat heel overzichtelijk en dat gaf heel veel rust. Vanaf daar zijn we in hele kleine stapjes van alles gaan ondernemen.”

Onderzoeken

“Ik merkte dat Jim de hele wereld spannend vond”, gaat Van der Veer verder. “Daarom wilde ik leren hoe hij de wereld ziet. Iemand die ik sprak over het beleren van Jim voor de wagen zei ook dat Jim niet reageert zoals je van een paard zou verwachten. Dat heeft mij wel getriggerd om het te gaan onderzoeken. Daardoor kwam ik erachter dat hij heel introvert is. Hij kan zich enorm afsluiten en ondergaat het dan maar. Maar dat is één keer, want de volgende dag laat hij het niet meer gebeuren omdat hij zich heeft laten overdonderen. Het is namelijk heel moeilijk om bij Jim te zien wanneer je zijn grens bereikt, en dus ook wanneer je er overheen gaat. Daardoor wordt hij dus snel overdonderd, en om dat niet meer te laten gebeuren protesteert hij de volgende dag meteen. Het is altijd balanceren om maar niet over de grens heen te gaan. En soms juist wel, om ervan te leren.”

Bevriezen of rennen

“Onze eerste buitenrit duurde 20 minuten en in die tijd ben ik meer dan 10 keer afgestapt”, vervolgt de amazone over de manier waarop ze met Jim aan de slag is gegaan. “Zo zijn we met letterlijk heel veel vallen en opstaan de wereld gaan leren kennen. Ook het wedstrijden rijden hebben we toen opgepakt. Vaak ging het losrijden nog wel goed, maar eenmaal in de wedstrijdring bevroor hij of ging hij juist zo snel mogelijk de proef door. Op een gegeven moment hebben we de overstap gemaakt naar western. Daar mogen de paarden naar mijn idee wat meer paard zijn.”

Zo vriendelijk mogelijk

Samen met twee verschillende instructeurs gingen Van der Veer en Jim aan de slag. “De ene keek meer technisch naar wat mogelijk was voor het paard. Hij gaf ook aan dat Jim zo moeilijk in de oprichting kan lopen omdat zijn luchtpijp heel laag zit. Voordat we de overstap naar de westernsport maakten reden we L2 dresuur en daar wordt dat toch al wel van je verwacht, dus daar werden we op afgerekend. In de westernsport kon ik Jim wat lager instellen, wat veel makkelijker voor hem was. Mijn andere instructeur lette heel erg op mijn houding. Zo leerde ik Jim zo min mogelijk in de weg zitten en zo vriendelijk mogelijk hulpen geven. Dat heeft ons ook echt veel verder geholpen.”

Lekker jolig

Uiteindelijk is de combinatie gestopt met het rijden van wedstrijden. “Het bleef Jim gewoon te veel stress opleveren”, licht Van der Veer toe. “Ik heb alles geprobeerd: lang inrijden, kort inrijden, een dag alleen maar staan kijken. Het ging gewoon niet. Nu rijden we lekker in het bos en dat past wel bij hem. Hij wordt er heel blij van. Jim mag lekker zichzelf zijn en daar wordt hij heerlijk jolig van. Daar kan ik natuurlijk niets mee, maar ik vind het wel leuk dat hij het is. Mijn wedstrijdambities heb ik snel aan de kant geschoven. Ik wilde wel alles geprobeerd hebben, maar als ik mijn paard gelukkig wil houden moet ik mijn ambities bijstellen. Wedstrijden zijn leuk, maar het moet echt niet per sé voor mij.”

De tijd nemen

“Het meest trots ben ik op het feit dat hij uiteindelijk zo braaf is geworden”, geeft ze aan. “Ik durf zo een kind op hem te zetten, en dan hoef ik niet eens mee te blijven lopen. Ik ben blij dat hij het vertrouwen heeft gekregen om de wereld vrolijk in te kunnen kijken. Dat klinkt misschien zwaar, maar dat is het niet. Al het nieuwe moet hij gewoon goed over nadenken, hij moet daar de tijd voor nemen. Met de tijd heeft hij daarmee leren dealen. Hij heeft met de spanning om leren gaan. Jim heeft ook verlatingsangst, dus ik ben super trots dat hij gewoon met me mee het erf af gaat om in het bos te rijden. Het is echt niet vanzelf gegaan en ik weet ook niet of ik nog een keer zo’n paard zou kopen. Wel heb ik er heel veel van geleerd.”

Opvolger

Om die reden zocht Van der Veer nu dan ook een veulentje uit die van zichzelf nieuwschierig en braaf is. “Langzamerhand was ik op zoek naar een opvolger voor Jim, al heb ik wel met hem afgesproken dat hij minstens 30 wordt, hoor!”, lacht ze. “Ik heb inmiddels een Paint Horse-veulen gekocht, die hopelijk deze maand naar huis komt. Samen met Jim wil ik Noura spelenderwijs de wereld laten leren kennen. Jim is inmiddels mak en bomproof, al blijft hij natuurlijk altijd wel een beetje stressgevoelig. Met hem wil ik plezier blijven hebben in het buitenrijden. Met Noura durf ik nog geen ambities uit te spreken. Misschien dat we bij de Paint Club een wedstrijdje gaan rijden, maar het is vooral leuk dat zij straks het stokje over kan nemen als Jim oud en stijf is.” “Ik denk dat ik dat ook wel van Jim geleerd heb, dat ik niet te veel ambities moet hebben”, concludeert ze. “natuurlijk is het fijn om iets te hebben waar je naartoe kunt werken, maar het geeft ook een bepaalde druk. Wat als jij of je paard dat niet aankan? Ik werk nu in kleine stapjes naar de toekomoest. En dat we lol hebben, dat is eigenlijk mijn grootste ambitie. Dat moeten we zien vast te houden.” Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. Foto: Vera de Jong