Tamar Pietersma: “Je maakt mij niet wijs dat een paard zo geboren wordt”

14 september 2020, 00:00 Algemeen Advertisement Zonder hem gezien te hebben kocht Tamar Pietersma de 7-jarige Carado. Hij was volgens de vorige eigenaren nog groen en kende weinig. Eenmaal bij Pietersma op stal aangekomen bleek de ruin helemaal strak te staan van de spanning. En dat hield de eerste maanden ook nog wel even flink aan...

Eigen paard

“De manier van aankoop is misschien nog wel het meest maffe gedeelte van ons verhaal”, steekt Pietersma van wal. “Ik heb een tijd een merrie in bruikleen gehad van mijn werk. Toen zij vrij plotseling overleed, merkte ik dat ik wel klaar was met het rijden voor andere mensen. Daarom wilde ik graag een eigen paard. Mijn ouders hebben niks met paarden en zouden dus niet zo snel achter deze wens staan. Degene waarbij mijn minipaardje gestald staat stuurde mij toen ze van mijn zoektocht hoorde de advertentie van Carado door. Zij vond hem echt wat voor mij. Ik las de advertentie door waarin stond: hij moest snel weg, proefrijden kon niet en hij moest wennen aan nieuw terrein. Ik dacht dat het een handelaar was die van een probleempaard af wilde komen.”

Heel snel gegaan

“De staleigenaresse zei dat ik altijd even kon bellen, maar ik was bang dat ik geen nee zou kunnen zeggen”, vervolgt ze. “Dat was op vrijdag. Twee dagen later was ik op stal en dacht ik: ‘Ik kan altijd bellen’. Ik kreeg een vrouw aan de telefoon die in vervelende privéomoestandigheden zat. Ik zei dat Carado wel veel te duur te koop stond voor wat hij kende. Zonder dat er wat uitkwam hebben we de telefoon weer opgehangen.” Op zondagavond belde Pietersma de oude eigenaar van Carado toch terug. “Ik noemde een bepaald bedrag waarvoor ik hem zou kopen, zonder te komen kijken, en dan moest hij die week gelijk komen. Onder het mom van: dat doet ze nooit. Maar het was goed. Daar had ik niet op gerekend. Dinsdagavond heb ik het geld overgemaakt en woensdag had ik ineens een paard op stal, waar mijn ouders zelfs niets vanaf wisten.”

Steil overeind

Toch was het wel even spannend toen Carado bij Pietersma gebracht werd. “Hij liep van de trailer en ik dacht: ‘Oh oh...’. Hij liep bijna over me heen en stond helemaal strak van de spanning. Ik heb zelfs de bovendeur van de stal dichtgedaan omdat ik dacht dat hij er doorheen zou springen. De vorige eigenaresse had gezegd dat hij groen was en niet zoveel kende, maar wat is niet zoveel en wat is groen? Ik heb hem heel lang alleen maar gelongeerd. De eerste keer dat ik het zadel erop legoede en me omdraaide om de longeerzweep te pakken, kwam hij steil overeind. Ineens dacht ik dat ik het niet kon en dat hij weer weg zou moeten. Om dat gevoel weg te nemen ben ik er toch op gaan zitten. Hij bleek niet zo achterlijk als hij leek, maar hij bleek wel overal bang voor. Voor de gele bloemetjes, voor andere mensen, voor het stroomdraad.”

Laat lopen

De eerste periode kon de combinatie enkel wat kleine voltes door de bak heen draaien. Pietersma vertelt: “De eerste twee maanden heeft hij op de stal gestaan waar hij is aangekomen. De eigenaresse van die stal heeft mij heel erg geholpen met hem. Ze zei: ‘Laat hem lopen, laat hem met rust en laat het hem zelf uitzoeken’. Dat hielp enorm. Ook hebben we kilometers gewandeld samen. Als ik voor hem ging lopen, dan volgoede hij wel. Zo wende hij steeds meer aan verschillende omoestandigheden. Op een gegeven moment trok ik de stoute schoenen aan en zijn we gaan buitenrijden. Hij bleek best wel braaf, voor zijn doen dan”, lacht ze. “Daarom zijn we vanaf toen heel veel gaan buitenrijden, wandelen en proberen te rijden in de bak.”

Verstard en gespannen

Ondertussen gaat het al een stuk beter. “Ik ben er trots op dat Carado kan en durft te ontspannen nu”, geeft de amazone aan. “Alles was constant verstard en gespannen, zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd. Hij durfde niet te stoppen met het in de haten houden van de omgeving. Als hij op stal stond nam hij een hap hooi en vloog hij daarna van de ene naar de andere kant om alles in de gaten te houden. Als andere paarden kwamen snuffelen, dan rende hij weg. Hij begreep gewoon niet wat hij moest doen, dat was heel erg zielig. Ook is hij extreem gericht op mij. Laatst schoot hij in de stressmodus terwijl mijn vriend bij hem stond. Ik riep van een afstand ‘ho’. Hij luisterde, dus ik zei tegen mijn vriend dat hij hem wat lekkers kon geven. Carado nam het gewoon niet aan. Pas toen ik het snoepje voor hem hield, pakte hij het van mijn hand.”

Een combinatie van

Hoe Carado zo bang geworden is weet Pietersma niet precies. “In zijn paspoort staat dat hij uit Wales komt. Daar lopen de jonge paarden heel lang op de graslanden. Dan van de een op de andere dag worden ze van de wei getrokken, op de veewagen gejaagd en op export gedaan. Daar heeft hij denk ik een enorm trauma en verlatingsangst aan overgehouden. Waardoor hij zo bang is voor mensen weet ik niet. De vorige eigenaar heeft hem van een handelsstal gekocht. Het zal gewoon een combinatie zijn van een bang paard, die vervolgens door de bak gejaagd is tijdens het inrijden. Je maakt mij namelijk niet wijs dat een paard zo geboren wordt.”

Elke dag aftasten

Gelukkig ontspant Carado steeds meer en durft Pietersma ook doelen te stellen. “Zelf wil ik heel graag Z rijden. Met de paarden die ik reed ben ik altijd in de B blijven handen. Dan werden de paarden verkocht, gingen ze weg of waren ze niet goed. Ik wil ook heel graag les gaan geven. Helaas ben ik op het springen gezakt voor mijn instructeursopleiding. Met Carado hoop ik het over een paar jaar over te doen. Ik heb namelijk gemerkt dat hij springen heel erg leuk vindt. Ik wil hem opleiden tot een ontzettend veelzijdig paard. Hij kent zelfs wat onderdelen van de westernsport omdat hij daar zijn ontspanning vindt.” “Ik houd mijn doelen wel klein met hem”, geeft Pietersma ten slotte toe. “Eerder had ik altijd veel verwachtingen. Door hem heb ik geleerd dat niet te doen. Ik kijk gewoon hoe hij is, in wat voor bui hij is en wat hij wil. We gaan het gewoon van dag tot dag een beetje aftasten.” Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. Foto:  Ivanka Teunissen