Ooit heb ik veel gesprongen. Omdat het bij de basis van paardrijden hoort, vond mijn toenmalige baas. Hij stuurde mij naar een oude rot in het springvak om te lessen. Mijn toenmalige paard voerde veel Volbloed en had zodoende het gaspedaal altijd open. Zolang ik hem niet in de weg zat en niet teveel hinderde, sprong hij alles wat op zijn pad kwam. Paste zelf de afstanden af en remde of versnelde waar nodig. Jammer dat hij geen nummers kon lezen, dat was mijn enige inbreng op zijn rug. Op die manier wonnen we vaak. Soms niet. Dat had ik aan mezelf te danken. Ik vind het nog steeds een enorme prestatie van springruiters dat ze de route onthouden. Door mijn trainer gedwongen moest ik bij de parcourstekening als een klein kind met mijn vingertje de hindernissen over het papier volgen. Vervolgens liepen we meermaals het hindernispark langs en nog presteerde ik het om onderweg te verdwalen. Het is aan mijn vader of ander publiek te danken dat het toch vaak goed afliep, ‘nu naar die rode!’ bulderde het dan vanaf de tribune.
