Blog Liz Barclay: ‘Badminton, spannend, gevaarlijk en mooi’

De romantische Cotswolds, de county waar het landgoed Badminton midden in ligt was er weer klaar voor. Alle bed & breakfasts vol, ieder kampeerplaatsje bezet en een supersfeer. Dat weet ik omdat enkele van mijn pupillen daar met een klein koelkastje vol Prosecco in hun vrachtwagen op het terrein kamperen en hun foto's op Facebook zetten.

Perfect weer

Veel bezoekers komen pas voor de zaterdag en laten de dressuur voor wat het is. Ik ben bang ik ook. Het was dit jaar perfect weer. Geen regen, geen hete zon, geen vliegen. Er moest van te voren wel gesproeid worden want het is dit voorjaar ongewoon droog geweest in Engeland. Ouwe rotten in het vak, event ruiter Ian Stark (bijnaam Scotty) en de geliefde, met pensioen gaande, presentator Mike Tucker -beiden kregen in het verleden twee keer het zo gewilde Armadabordje, voor het vijf maal uitrijden van Badminton, uitgereik€“, vroegen zich af of de combinatie van sproeien en het korte gras daarom zoveel slippartijen veroorzaakte.

16 vrijwillig gestopt, 16 gediskwalificeerd

Er werd nogal wat gestruikeld, ook bij de beruchte vijver natuurlijk . Sommige paarden redden zich fenomenaal, anderen konden dat gewoon niet meer. Een heel naar voorbeeld was Elisa Wallace, die niet goed naar haar paard luisterde en ook de Engelse commentatoren gaven een behoorlijk kritisch geluid over hoe deze dame met een doodmoe paard doorjakkerde met alle gevolgen van dien. Je zag hoe dat paard van moeheid zo'n vreemde wiebelgang begon te krijgen en dat ging dus ook finaal fout over de laatste hindernis. Afschuwelijk voor een dapper en goudeerlijk paard, zo jammer voor de sport die dan weer een naar knauwtje krijgt en ook voor de eerlijke ruiters, die in de kritiek van  tegenstanders van de sport worden meegezogen. Ze heeft daar dan ook de gele kaart voor gekregen en in haar blog keurig zichzelf op de vingers getikt. Van de 49 combinaties die vol goede moed aan de start verschenen, zijn er 16  vrijwillig gestopt en 16 gediskwalificeerd.

Je adreline de baas blijven

Ruiters zoals de laconieke Ier Austin O'Connor en de nog maar 24 jaar oude Tom Jackson kunnen hun adrenaline wel de baas en blijven de hele ronde, ook als iets even niet lukt, goed voor hun paard blijven zorgen. Dat is zo'n prachtgezicht , ook al gaan ze daar misschien niet de beste tijd mee halen, het is een genot om die paarden vol zelfvertrouwen en met nog zin in het leven te zien finishen.

Alice in hunting-stijl het water in

Zo zie je het nog wel eens op de oude hunting prenten. De ruiter zittend als op een stoel aan de keukentafel, maar met een arm de lucht in, over de heg. En zo dook Alice Naber-Lozeman met Harry Belafonte het water in. Het kwam waarschijnlijk door de wat stevige aanmoediging van haar paard met zweep net ervoor. Maar goed, toch vol enthousiasme door naar de finish en, met  een weigering, op een voorlopige 39ste plaats.

De gouwen ouwen

Mark Todd, Toddy,  62, na een tijdje met pensioen te zijn geweest, met twee prachtrondes op de voorlopige vijfde en negende plaats. Fransman Jean Teulere van 63, die ook van wanten wist en samen met zijn paard naar de voorlopige 22ste plaats toestormde. Andrew Nicholson, 55, na door een nekbreuk bij een val bijna verlamd te zijn geraakt in 2015, sprak na afloop rustig over het feit dat het soms wel lastig is om zijn hoofd snel en op tijd te draaien. Hij staat nu op de voorlopige derde en 15de plaats. Die lui zijn zo keihard voor zichzelf en hebben zo ongelofelijk veel zelfdiscipline, zijn daarbij zo fit en leeftijd speelt dus bij deze kerels duidelijk geen rol. Misschien werkt het zelfs andersom; kunnen zo koel die zware cross zelfs twee keer doen. Mark op zijn tweede ronde zelfs even zwaaiend naar het publiek! Kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe hij met Bertie Blunt,  na een stijgbeugel te zijn verloren met nog tweederde te gaan, volledig in balans de hele cross uitreed.

Duitsland tweemaal bovenaan

[caption id=”attachment_73772” align=”alignnone” width=”300”] Ingrid Klimke (GER) & Horseware Hale Bob OLD - Cross Country - Mitsubishi Motors Badminton Horse Trials - Badminton, Gloucestershire, United Kingdom - 06 May 2017[/caption] Het blijft een vreemd idee, ook al zijn de tijden veranderd, om Ingrid Klimke samen met Michael Jung op de voorlopige eerste en tweede plaats te zien staan en ook nog de enige twee binnen de tijd. Het moeten voor mijn gevoel toch echt de Engelsen of de Nieuw-Zeelanders zijn. Daar waren we hier in Engeland al zo lang aan gewend met Lucinda Green, mijn heldin Mary King, Ian Stark en die Kiwis die hier in de jaren tachtig allemaal kwamen wonen. Vooral omdat Ingrid klimke de dochter van, de in mijn ogen allerbeste ooit, dressuurruiter Reiner Klimke is, vind ik het gewoon nog steeds een beetje gek om haar, in het begin behoorlijk wild en onstuimig en nog zonder een goed ritme, de cross rond te zien stormen. Ian Stark zei daarover dat ze tegenwoordig zoveel rustiger rijdt dan in het begin van haar carrière! Het was spannend toen er eerst 11 strafpunten werden gerekend die er later weer afgingen, vooral voor landgenoot Michael Jung die daardoor zijn voorlopige eerste plaats moest afstaan. Ingrid Klimke vond in haar eerste BBC interview net na de cross dat haar geliefde Bobby het helemaal verdiend had...1 seconde sneller...wauw.

De mooie rit van Christopher Burton... en toen

Presentator Mike Tucker noemde hem vanmiddag de snelste ruiter ooit. Het zag er prachtig uit. Soms is datgene wat er het rustigst uitziet het snelste. Het geheim van Christopher Burton, hij weet zo razendsnel uit een hindernis te komen, ook weer te zien bij de vijver. Helaas moest Christopher ergens een lange route nemen, waardoor die snelste tijd niet meer ging lukken, vandaag. Maar ook dat deed hij in stijl. Het was een genot om naar te kijken. Wel duur, want hij stond eerste na de dressuur.

Andrew Nicholson en de vrolijk huppelende Nereo

[caption id=”attachment_73848” align=”alignright” width=”200”] Andrew Nicholson[/caption] En toen, als laatste, de ruiter naar wie ik door de jaren heen op zoveel prachtige Engelse landgoederen watertandend heb staan kijken, Andrew Nicholson op zijn , Spaans gefokte, wat vreemd ogende vos Nereo. Het begon ietsje wild, maar, zoals Mike Tucker al zei, niemand anders dan Andrew zou met dit paard overweg kunnen. Andrew Nicholson is in staat om potentiele drama's flitsend op te lossen, geen vuiltje meer aan de lucht. Samen bogen ze soms in de lucht al over de hindernissen in de richting van het volgende obstakel, met soms een merkwaardig, maar zeer functioneel, huppelpasje tussen twee aan elkaar gerelateerde hindernissen. Alles heeft deze superman al gewonnen. Veel zelfs meerdere keren, maar nog nooit een Badminton.  Zara Phillips, inmiddels ook bij Mike Tucker aangeschoven, Ian Stark en Tucker zelf zaten zo te hopen dat hij het ging doen, maar helaas, het klokje tikte door. Hij ging door de finish onder het gejubel en gejuig van een uit hun dak gaand publiek; een voorlopige derde plaats en nog steeds een kans. Het verschil dat een paar balkjes kunnen maken...  Na zijn tweede ronde zei Andrew in een interview na een compliment van de journalist, €˜I've just got good horses.'

Pinnen en schouders

Het wordt er wel steeds ingewikkelder op. Vooral die rammelende pinnen in de Corral hindernis waar eventruiter Harry Meade trouwens nog wat kritiek op had. Vierkante balken horen niet in een cross parcours thuis, vond hij, en daar zit zeker wat in.  Die pinnen kunnen er, bij grof geweld uitrammelen en daar zijn strafpunten aan verbonden. Dit heeft op een wat ingewikkelde manier te maken met als er met teams gereden wordt. En dan dat gedoe met, zijn beide schouders over de hindernis of niet. Hoe ingewikkeld kunnen ze het maken. Er moet wat gewikt en gewogen worden door de juryleden. Het is niet meer zo klinkklaar als vroeger. Een voorbeeld hiervan is Sam Griffith die 50 strafpunten kreeg waar hij pas na de finish achter kwam en hij het niet mee eens was. Helaas, ik heb net even de scores gecheckt, ze staan er nog op.

De volgende generatie

Ik kan me Lucinda en David Green nog op Boekelo herinneren met dat gekke groene mini Landrovertje waar haar moeder in rondjakkerde. En nu stond Lucinda bij de finish op haar dochter te wachten. Nee... op het paard! Twee generaties top paardenvrouwen: een dochter die begrijpt dat haar moeder eerst moet zorgen dat het paard krijgt wat het nodig heeft na zoveel afzien. Later vertelde Lucinda hoe ongelofelijk trots ze op haar dochter was die net behoorlijk ziek was geweest, tot gisteren toe.

Beani, Jonty en Gubby

Het lijken namen voor paarden, maar nee, het zijn de voornamen van enkele ruiters.  Jonty Evans is een geval apart. Een Ier die gedurende zijn interview na de cross tot mijn grote verbazing gewoon Engels sprak zonder enige romantische Ierse zangerigheid. Wat een tegenvaller, maar toch, fijn dat hij nog zo vrolijk kon lachen na een dramatische runout, waardoor zijn goede kansen als sneeuw voor de zon waren verdwenen. Toen hij vertelde dat hij de volle verantwoording nam voor die fout, was het duidelijk dat hij zijn paard op handen draagt.. Het blijft een prachtige rit waarvan het meeste gewoon helemaal klopte. O ja, en wat vind je van Rosalind Canter? Net als de slager die Mutton heet, of de advocaat Mr. Law! Heel erg Engels.

Cross-parcoursbouwer Eric Winter: Opgelucht of niet?

Ik ben zo benieuwd hoe Eric Winter zich nu voelt. Er was best wel wat kritiek. Ruiters zoals Andrew Nicholson, die zelf geen probleem met een brush hindernis hebben, vinden ook dat dit nu niet helemaal meer past, gewoon, omdat je ze nooit ergens meer tegen komt en paarden gewend zijn over, en niet door, een hindernis te springen. De vierkante balken van de Corral hindernis zijn al genoemd. Er was ook behoorlijk wat gemompel over sommige gerelateerde afstanden en Mark Todd zei zeer beleefd at het een ok-parcours was voor Eric's eerste ontwerp van dit niveau. Het zal altijd omoestreden blijven. Dat is eigenlijk de defenitie van Badminton. Er zitten ieder jaar weer prachtige ritten tussen, maar er wordt helaas ook veel gevallen. En de allerverstandigsten, die aanvoelen dat hun paard het vertrouwen aan het verliezen is, die stoppen tijdig, meestal na een onschuldig uitziende weigering.

Vriendelijk en leergierig

Toch kunnen paardonvriendelijke gerelateerde afstanden afstanden vermeden worden en ik denk dat Eric Winter daar wel van zal, en ook graag wil, leren. Hij was vroeger, als ik hem, nog aan het prille begin van een succesvolle event carrière, op de wedstrijden tegenkwam, een van de allervriendelijkste ruiters die op een hele eerlijke manier met zijn paarden omging. Hij zal dat image ook graag zeker willen behouden als parcoursbouwer. Er zat ook veel moois tussen en de lange opties waren vaak interessant ingewikkeld. De grote jongens (en meisjes) lieten zien dat je er samen met je paard iets moois van kon maken, ook als er een allerlaatste beslissing genomen moest worden.

En Tim Lips, hoe vond die het?

Een paar weken geleden heb ik in een blog mijn waardering uitgesproken voor de beslissing van Tim Lips om niet mee te doen omdat hij het parcours niet bij zijn paard vond passen. Hij zei op zijn website dat hij wel ging kijken.  Ik ben zo benieuwd hoe hij het vond en of hij spijt had. Maar toch, beter zo spijt dan andersom...toch?

Zondag springdag

[caption id=”attachment_73852” align=”alignnone” width=”300”] Michael Jung[/caption] De zondag begint altijd weer spannend met de modeshow, oftewijl de veterinaire inspectie, waarbij dit keer twee paarden niet door de keuring heen zijn gekomen. Een daarvan is het paard van Lissa Green. Dat verbaast me trouwens niet helemaal, want die zag er niet helemaal blij uit gedurende de zo zwaar ontworpen test van oud eventruiter Eric Winter. Het is inmiddels allemaal achter de rug en vooral Sam Griffiths zal balen als een stekker. Foutloos gesprongen en nog steeds die rottige twijfelachtige 50 strafpunten van gisteren!

De spanning stijgt

Het middag programma is begonnen en de spanning stijgt. Lydia Hannon begint aan haar Badminton debuut springronde en laat zien hoe het moet. Rustig, beheerst en foutloos.  Christopher Burton, die gisteren zo'n pech had heeft weer pech met een balk. Mark Todd met Leonidas natuurlijk foutloos en binnen de tijd. Tom McEwen op, zoals er onder de insiders gemompeld wordt, het beste Engelse eventpaard van het moment, rijdt foutloos binnen de tijd, Tina Cook ook. Na een prachtige ronde van Rosalind Canter nog een mooie Todd-ronde. Vooral zoals Mark de dubbel reed aan een contactteugeltje, meer niet, was zo prachtig om te zien Tim Price op een paard wat niet om foutloos bekend staat is dit vandaag wel.

Andrew doet het!!

[caption id=”attachment_73872” align=”alignright” width=”300”] Andrew Nicholson (NZL) & Nereo - Jumping - Mitsubishi Motors Badminton Horse Trials - Badminton, Gloucestershire, United Kingdom - 07 May 2017[/caption] En dan... Andrew Nicholson...het duimen begint...de maag knijpt samen...weer zo'n gek Nereo-huppeltje ergens voor de watersprong. Ian Stark roemt Andrew zoals hij dit paard door het parcours helpt. De laatste hindernis is nauwelijks genomen of de menigte barst los. Iedereen wilde dit voor deze man, die bijna niet meer liep, laat staan reed.  Nog twee ruiters te gaan, en wel met die bekende Deutche Grundlichkeit. Michael jung eerst. Ik ben bang dat niemand het erg vond dat er een balkje viel en als Michael Jung een sportieve vent is, dan hij voor een keer ook niet. Ingrid Klimke rijdt binnen. Het gaat eigenlijk vrij snel in het parcours al fout en dat was voldoende om Andrew de felbegeerde overwinning te geven. Helaas voor Ingrid voltrok zich een klein drama toen een van de volgende hindernissen volledig aan diggelen ging. Naar, want waarschijnlijk hielp het publiek niet mee omdat het te moeilijk was voor allen om zich verder nog te beheersen. Zo snel zak je dus van eerste naar vijfde plaats.

€˜It was worth waiting for’

---

Liz Barclay blogt voor Hoefslag. Ze is naast dressuurtrainer in het Engelse Cornwall ook auteur van het boek €˜The farmer, the coal merchant, the baker'. In dit boek blikt ze terug naar haar jeugdjaren in Gelderland waar ze veel leerde van fokkers Henk Nijhof en Johan Venderbosch en trainers rli Bril en Jan Oortveld. Een echte €˜must read' voor iedere paardenliefhebber, ook als je niet uit Gelderland komt. Meer informatie over dit boek