Eva Verhoeven: “Binnen 20 minuten had ik een compleet ander paard onder mijn kont”

2 januari 2021, 00:00 Dressuur Advertisement Toen Eva Verhoeven een jaar geleden merkte dat haar Paint Horse Indian Fifty Kid het westernrijden niet meer zo leuk vond, is ze overgestapt naar de dressuursport. Ondanks de beperkte startmogelijkheden afgelopen jaar staat de teller inmiddels op L1+8. “Fifty wilde gewoon gaan, hij kon al zijn energie niet kwijt in de westernsport”, verelt ze.

Op slag verkocht

“Fifty heb ik echt als een scharminkel gekocht”, begint Verhoeven te vertellen. “Ik was voor een vriendin op zoek naar een paardje voor haar. Zelf wilde ik eigenlijk pas een jaar later een paard kopen. Tot ik de advertentie van Fifty voorbij zag komen op Marktplaats. Hij had iets in zijn ogen waardoor ik op slag verkocht was, ik moest wel gaan kijken. Fifty was destijds een 2,5-jarige hengst. Hij was graatmager, echt vel over been. Hij was de enige die bij de handelaar over was gebleven, niemand wilde hem hebben. Fifty was helemaal niet waar ik naar op zoek was en hij was ook nog best bang en groen, maar ik heb ter plekke een aanbetaling gedaan.”

Overstap

[caption id=”attachment_189675” align=”alignright” width=”300”] Eva Verhoeven en Indian Fifty Kid in westernstijl.[/caption] Toen de inmiddels geruinde Fifty bij Verhoeven was bleek dat hij diastase had. “Hij had aan zes kiezen ontstekingen van zo’n zes centimeter diep. Het was helemaal niet gek dat hij zo mager was, hij kon namelijk helemaal niet eten. Met behulp van de tandarts hebben we het onder controle gekregen en toen hij eenmaal bij was getrokken zijn we begonnen met hem beleren.” De amazone was altijd al wel geïnteresseerd in de westernsport, maar het leek haar ver buiten bereik. Nu ze haar eigen Amerikaans paard had besloot ze het gewoon te gaan doen. “De vriendin waarvoor ik oorspronkelijk op zoek was naar een paard reed al langer western. Zij heeft met me meegekeken en uiteindelijk heb ik er ook een western trainer bij gehaald.”

Wel of niet bitloos

“De eerste keer dat ik erop ging zitten dacht Fifty dat hij niet meer kon lopen”, lacht ze. “Mijn vriendin heeft hem toen aan de hand meegenomen terwijl ik erop zat en sindsdien is alles heel makkelijk gegaan. Ik wilde hem eigenlijk op een bosal beleren, dat is de enige toegestane bitloze optoming in de westernsport. Deze optoming vond Fifty echter zo eng dat hij zelfs omhoog kwam. Toen heb ik maar besloten hem op een touwhalster te beleren. Dat ging goed, maar daar mochten we niet mee starten. Toen we klaar waren voor de wedstrijden heb ik hem dus toch maar een bitje in gedaan. We zijn bij de WRAN gestart in de categorie L4. Hij kwam daarin goed mee. In de Trail werden we de eerste twee keer niet geplaatst maar daarna zaten we steeds in de top vier. Bij Ranch Riding was hij de allereerste wedstrijd gelijk vierde. Daar zijn we later ook nog een keer eerste geworden!”

Te veel teugel

De amazone merkte wel dat Fifty op wedstrijden erg druk werd. “Hij vond het niet eng, maar kwam gewoon heel hoog in zijn energie. In principe is het bij Trail en Ranch Riding de bedoeling dat hij heel ontspannen aan een lange contactteugel in een laag frame loopt. Die controle had ik bij hem wat minder, omdat hij zo enthousiast werd. De oefeningen deed hij super, maar ik had meer teugels nodig dan eigenlijk gewenst was. Ik dacht in eerste instantie dat het misschien nog weg zou zakken, maar hij bleef zo hoog in zijn energie. Ook thuis tijdens de trainingen ging hij steeds meer drammen, terwijl hij daarbij eerst altijd erg relaxed was. Daardoor merkte ik aan hem dat hij het niet zo leuk meer vond. Hij kon zijn energie er niet in kwijt.” [caption id=”attachment_189677” align=”alignright” width=”200”] De omschakeling zorgoede voor meer ontspanning.[/caption]

Ontspanning

“In december 2019 dacht ik: ‘Vriend, volgens mij hebben wij zo geen plezier meer samen’. Dat is het punt waarop ik dacht dat we wat anders moesten gaan doen en moesten zoeken naar een training die wel paste. Ik besloot eens te kijken wat een dressuurtraining met hem zou doen. Ik pakte een barebackpad, reed er meer met mijn been aan en pakte het contact meer op. Binnen 20 minuten had ik een compleet ander paard onder mijn kont. In plaats van een drammend paard dat aan mijn handen aan het trekken was, had ik een paard dat ontspannen door zijn lijf naar de hand liep. Toen dacht ik gelijk: ‘Is goed vriend, dan gaan we dit doen!’. Ik kocht een Engels zadel en hoofdstel en met een andere vriendin die instructrice in de dressuursport is ben ik aan de slag gegaan.”

Over naar bitloos

Dat ging zo goed dat Verhoeven in januari al een startpas aanschafte. Een maand nadat ze besloten om over te stappen van western naar Engels, startten ze hun eerste B-wedstrijd. “Eigenlijk reden we elke proef winst, dat was niet verkeerd. We reden drie wedstrijden en toen kwam corona. Dat was natuurlijk balen. Ik had in eerste instantie ook geen bak om de online proeven in op te nemen. Omdat ik altijd al bitloos wilde rijden besloot ik die periode te benutten om op zoek te gaan naar een fijne optoming. We kwamen bij een kingekruisd hoofdstel terecht. Fifty liep echt gelijk als een zonnetje en zo heeft hij zo min mogelijk tuig aan zijn hoofd. Aan het eind van de zomer konden we weer starten en zijn we bitloos de ring in gegaan.”

Overtuigen

“We zijn toen bitloos begonnen en we reden meteen drie winstpunten. We hadden dus nog één puntje nodig om door te mogen naar het L. De eerstvolgende wedstrijd reden we vijf winstpunten! We hadden een wat oudere man als jury. Toen ik mij ging aanmelden vroeg hij wat ik voor gek hoofdstel had. Toen ik beantwoordde dat het een bitloos hoofdstel was, vroeg de man zich af of je daar wel een goede aanleuning mee kon krijgen. Hij snapte er helemaal niets van. Ik was daardoor natuurlijk ontzettend nerveus voor de proef, maar de jury gaf me drie winstpunten en een eerste plaats. Dat was wel een heel gaaf gevoel, om met je kleine Amerikaan en een bitloos hoofdstel tussen de dressuurpaarden een jurylid van de ‘oude garde’ te kunnen overtuigen”, klinkt Verhoeven enthousiast.

Stemhulpen

In het najaar heeft de amazone nog een paar online proeven opgenomen, maar ze miste toch het echte wedstrijdgevoel. “We stoppen er nu even mee en gaan lekker veel plezier maken deze winter. Veel in het bos rijden, en we hebben ook stiekem weer wat oefeningen van de westernsport op een neckrope opgepakt. Wel is het soms nog lastig. Ik ben gewend om Fifty op zit en stemhulpen te rijden, maar ik mag in de dressuursport eigenlijk geen stemhulpen gebruiken. Toch zit het er bij Fifty zo ingebakken dat hij vaak maar blijft wachten tot hij de stemhulp krijgt. Ik doe het dus soms nog wel stiekem zachtjes, zodat het er beter uitziet”, geeft ze toe. “We gaan straks lekker door en zien wel waar we uitkomen. Ik hoop in ieder geval naar het M te rijden, en vanaf daar zien we wel of hij nog goed meekomt voor het Z.”

Toekomoest

“Ik heb ook nog een jonge merrie staan die ik volgend jaar kan inrijden. Als zij de wedstrijden leuker vindt dan Fifty, dan mag Fifty lekker boscrossen. Of wat anders doen. We hebben ook al eens een WE-clinic en aansluitend een westrijd gereden. Dat is natuurlijk een beetje een combinatie van Trail en dressuur en dat past ons wel heel goed. Wie weet dat we daar nog aan meerijden als er meer wedstrijden komen. Wat voor mij voorop staat is plezier maken met mijn maatje. Fifty en ik zijn echt een team. Anderen zeggen ook vaak dat we echt bij elkaar horen en zo voelt het ook wel. Ik denk niet dat ik Fifty ooit weg zou kunnen doen, ik krijg al tranen in mijn ogen als ik daaraan denk”, sluit ze af. Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. Foto’s: Privébezit Eva Verhoeven