Margot Hoeberichts: “Heb geduld, ook juist als het moeilijk is”

6 februari 2021, 00:00 Dressuur Advertisement Niet lang nadat Margot Hoeberichts de vliegenschimmelruin London kocht raakte hij geblesseerd. En flink ook. Hoeberichts besloot haar paard alle tijd van de wereld te geven en haar eigen belangen opzij te zetten. “Denk niet alleen aan wat je zelf nodig hebt, maar juist aan wat je paard nodig heeft”, vindt ze.

Droom opzij gezet

De amazone zit al in het zadel sinds ze kan lopen. Ze is ooit begonnen bij een manege en daarna nooit meer afgestapt. Na haar middelbare school behaalde ze haar ORUN-certificaten en heeft ze een paar jaar op verschillende stallen in zowel binnen- als buitenland gewerkt. Vanwege de financiële situatie van haar moeder heeft ze haar droom om te werken in de paarden opzij gezet en is ze gaan studeren. “Dat deed ik met de gedachte: als ik dit goed doe, kan ik een prima baan krijgen, een goed paard kopen en deze onderhouden, ook als er wat mee is.” Zo gezegd, zo gedaan.

Verder komen

De eerste jaren had Hoeberichts vooral jonge paarden of probleempaarden onder haar hoede. “Er was gewoon niet zoveel geld en op dat moment ondersteunde ik ook mijn moeder financieel. Toen mijn moeder overleed en ik steeds beter ging verdienen, wilde ik ook graag een keer verder komen door misschien toch een paard te kopen die al wat meer kent. Mijn vriendin Hester Bischot had London destijds in training staan voor de verkoop. Ik reed toen nog een merrie voor een fokker in het M2. Zij dat op dat moment een beetje aan haar top.”

Een 10 voor harmonie

“Ik kocht London via Hester. Dat vond ik wel eng, omdat ik dacht dat oudere paarden altijd wel wat hadden of wat kregen. We zijn op ons gemak een paar keer M2 gestart en reden drie winstpunten per proef. London is niet de grootste beweger, maar het ziet er heel harmonieus uit. We kregen negens en tienen voor de harmonie, dat haalde de punten echt wel op. Je ziet natuurlijk wel het verschil tussen London en een bewegingswonder, maar we wilden in ieder geval graag naar de subtop toe. We reden al vrij snel Z1 en dat ging eigenlijk best goed.”

Vermageren

Voor haar werk verhuisde Hoeberichts naar Gelderland. Ze nam London mee. “Inmiddels reden we Z2, maar na een tijdje begon hij steeds magerder te worden. Ik vond het gek, want de paarden kwamen elke dag buiten, ze werden netjes gemest en er was altijd toezicht. Alleen het voeren ging niet helemaal goed. Ik probeerde zelf bij te voeren, maar er was niet tegenaan te voeren. In november 2019 zijn we nog ZZ-licht gestart, maar in de proef voelde ik al dat hij niet vooruit kwam. Niet omdat hij niet wilde, maar het lukte hem gewoon niet. Daarna ben ik gelijk een plan gaan maken om hem te verhuizen.”

Grote gaten in pees

Sinds het moment dat ze merkte dat London geen fut meer had, stapte Hoeberichts niet meer op. Ze heeft in die tijd vooral met hem aan de hand gestapt. De ruin kreeg drie keer achter elkaar een einschuss, een forse onderhuidse ontsteking in één van de benen. Toen de combinatie begin 2020 naar een andere stal verhuisde, had hij er één aan zijn rechter voorbeen. “Maar ik had het gevoel dat er meer aan de hand was. Vanwege de einschuss was het been te dik om een echo te maken. Toen het eenmaal wat dunner was en we een echo maakten, bleek dat er grote gaten zaten in de tussenpees bij zijn kogel. Hij was echt heel heftig geblesseerd. Vanaf daar zijn we begonnen met revalideren.”

Eigen belang opzij zetten

Die tijd was voor Hoeberichts heel erg moeilijk. “Ik geloof niet in boxrust tenzij het niet anders kan. Paarden moeten gewoon naar buiten. Als je ze stilzet wordt de bespiering niet beter, worden de pezen niet beter en worden ze er zeker in hun hoofd niet beter van. Dus het plan was: hij gaat gewoon naar buiten en ik neem langer de tijd voor zijn herstel. Ruiters kijken vaak naar wat ze zelf willen. Ze willen er zo snel mogelijk weer op zitten. Ik denk dat we met zijn allen moeten leren om onze eigen belangen opzij te zetten en er voor ons paard te zijn. Ik heb vaak zat half huilend in de regen met mijn paard over het harde gestapt. Maar na iedere dag op de wei, iedere dag stappen en twee keer per week laseren, kregen we in juni het nieuws dat de pees bijna helemaal hersteld was.”

Voor het eerst weer les

Vanaf dat moment stapte Hoeberichts London twee keer per week onder het zadel en de rest van de week nog aan de hand. Toen er in september vorig jaar eindelijk groen licht kwam, begon Hoeberichts het heel langzaam weer op te bouwen. Toch was dat wel even wat anders, na een jaar niks gedaan te hebben. “We zijn inmiddels terug naar Drenthe verhuisd en hebben tussendoor nog wat kleine dingetjes gehad, maar we zijn nu echt op de goede weg. We hebben heel lang onder het zadel gestapt. Daarna draafden we alleen op de rechte stukken en nu hebben we groen licht om hem weer op te pakken. Vorige week heb ik voor het eerst sinds een hele lange tijd weer les gehad met London.”

Speciale band

Ondanks alle ellende dacht Hoeberichts nooit aan verkoop. “Ik heb veel paarden gehad en verkocht, maar met London heb ik een hele speciale band. Dat was gelijk al zo, maar dat is versterkt door mijn verhuizing destijds naar Apeldoorn en door de coronacrisis. Het enige dat ik had was mijn paard. Zijn blessuretijd doet natuurlijk wel iets met mijn sportambities. Ik durf niet te zeggen of we de subtop nog gaan halen. Hopelijk kan ik er op den duur een tweede paard bij kopen, waarmee ik misschien wel richting de Grand Prix kan. Nu kan het nog, over tien jaar ben ik een ‘ouwe doos’”, lacht ze. “Mijn reis met London is in ieder geval een mooie opstap geweest daarvoor. En London blijft gewoon, hoor. Hij hoort bij mij”, sluit ze af. Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. Foto: Celine Weerink