Mijn echtgenoot houdt van aangespannen agrarisch werk. Welke afstamming dan ook: hij beleert de paarden voor de weidesleep, eg- en ‘gewoon’ voor een wagentje. Dressuurgefokt of springgenen, hengst, ruin of merrie; hij kent geen pardon, in het tuig zullen ze. De enige waar hij misprijzend zijn wenkbrauwen bij optrekt is mijn springgefokte merrie. Leg haar een tuig om de borst en ze denkt acuut niet meer te kunnen lopen. Met ienemienie kleine, stijve pasjes schuifelt ze over het erf. Dat wist ik al lang. Zelfs met een deken op meent ze haar benen niet meer naar voren te kunnen brengen. Het is werkelijk niet om aan te zien haar op koudere dagen van de box richting land te zien strompelen. Zodra het eerste sprintje getrokken is vergeet ze gelukkig het textiel en gaat over tot de orde van de dag: grazen. Eerst een stukje hollen tijdens het beleren voor de kar is natuurlijk not done. En zo heeft Manlief hoofdschuddend maar uiteindelijk noodgedwongen eieren voor zijn geld gekozen en toegegeven aan haar vreemde nukken.
