Op naar driesterren eventing in plaats van naar de slager...

18 september 2017, 00:00 Algemeen Advertisement Emma Shackell was nog maar 16 toen ze naar Ascot Sales ging in 2010, op zoek naar een wedstrijdpaard. Bijvoorbeeld een ongeveer zesjarige volbloed van zo’n 1.70m. In plaats daarvan werd het een driejarige hengst van nog geen 1.60m. ‘Ik was samen met een kennis die verstand had van ex-renpaarden. Hij zei ‘niet bieden’ toen Alan binnengebracht werd’, vertelt Emma aan Horse&Hound. ‘Maar dat paard keek me recht aan... en ik kon het niet uitstaan dat hij rechtstreeks naar de slager zou gaan. En dus stak ik m’n hand op vlak voordat de hamer voor de derde keer viel.’

Gebroken rug

‘We vroegen zijn trainer naar hem en die zei dat hij weg moest omdat ze hem niet aan het racen krijgen en zichzelf telkens achterover liet vallen bij de start.’ Alan (stamboeknaam Bollin Alan) werd gecastreerd en kreeg een tijdje vrij, maar hij bleef moeilijk te rijden, en bokte en steigerde het liefst. ‘Hij was echt een fijn paard in de omgang, het was alleen met rijden dat hij moeilijk was.’ De amazone viel er vooral het eerst jaar dat ze hem had ontelbare keren af en belandde vaak op de Eerste Hulp. Ook brak ze een keer haar rug, op hun allereerste dressuurwedstrijdje.

‘Naar de slager ermee!’

‘Op de ponyclub zeiden ze dat hij maar afgeschoten moest worden omdat hij zo gevaarlijk was. Dat maakte me des te meer vastberaden om door te gaan met hem. Ik weet niet of ik moedig, jong, naïef was... maar ik ging door, omdat ik dacht dat hij een geweldig paard zou worden, ooit.’ De houding van Alan veranderde compleet toen ze met hem ging jagen. ‘Hij vond het geweldig. Hij was zo rustig en was er steeds vooraan bij in de meute.’ Omdat haar paard het leuk vond, ging Emma stagelopen bij eventingruiter Nick Gauntlett.

Oortjes erop en gáán

‘Ik vond het doodeng, zo’n cross-country. Maar Nick moedigoede me aan om door te gaan en ik kon terecht bij de Amerikaanse eventingamazone Tiana Coudray’, aldus Emma. Dressuur is niet zo Alan’s ding, maar in de cross en het springen speelt hij met de hindernissen. In de CIC2*-cross van Barbury ging hij foutloos rond dit jaar en in Keysoe eindigoede hij als derde in zijn laatste (nationale) wedstrijd dit seizoen. Ondanks dat hij nog altijd niet de grootste is - hij heeft een pony-hoofdstel en -deken - loopt hij 1.30m springen. Emma heeft haar zinnen gezet op een driesterren debuut in de eventing volgend seizoen. ‘Het is werkelijk ongelooflijk zoals hij de hindernissen aanvalt. Ik heb de hele tijd zoiets van “Alan, rustig nou”, maar hij doet gewoon zijn oortjes naar voren en springt alles wat hij tegenkomt. Ik denk dat we volgend jaar in Barbury meedoen aan de driesterren... als ik tenminste de moed bij elkaar kan verzamelen!’ Bron: Horse&Hound Foto: Remco Veurink   [vc_column width=”1/2”][vc_column_text][adrotate group=”37”][/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2”][vc_column_text][adrotate group=”31”][/vc_column_text][/vc_column]