Blog Sara Ouwehand: Als je paard niet in je koffer past

23 augustus 2018, 00:00 Algemeen Advertisement Ik ga op vakantie en neem nìet mee ... mijn paard. Dat is het startpunt van mijn probleem. Mijn humeur slaat om bij de eerste vakantietekenen. €˜BOEK NU!', schreeuwt het scherm tegen me. €˜Bemoei je met je eigen zaken!', denk ik. Ondertussen zet mijn man een zonnig muziekje op. Om in de stemming te komen. Oké, ik weet het, er zijn mensen die wél graag op vakantie gaan. Opvallend genoeg zijn dat meestal mensen zonder paarden. Hoe dan ook, vandaag stel ik me sportief op. Niet meteen zeuren over trainingsachterstanden, kapot geschuurde staarten en gemiste supplementen. Maar dat is natuurlijk wél de keiharde realiteit. Onder ons gezegd hè. En dan heb ik nog niet eens gezaagd over mijn persoonlijke gebrek aan Vitamine Paard. Ja, één ding is zeker€¦ Dit wordt een lange vakantie.

Alarmfase één: wie zorgt er voor mijn paardenprins?!

€˜Klik', en we hebben geboekt. Hij trekt een biertje open, ik stel een calamiteitenplan in werking. Alarmfase één: wie zorgt er voor mijn paardenprins?! Dat is toch niet zomaar een vraag. Jij weet ook, dit vraagt om een uiterst serieuze selectieprocedure. De kandidaat moet vriendelijk, begripvol, vakkundig en vooral BETROUWBAAR zijn. Ooit was dit de vacaturetekst voor een huwelijksparToener, nu voor de paardenoppas. Bijna hetzelfde.

Geschikt Bevonden Stalgenoot

Na een zorgvuldige screening blijft er één iemand over. De Geschikt Bevonden Stalgenoot. Zij wordt vakantievoogd. Een eervolle taak, wie wil die nou niet? Afgesproken dus. En of ze ook meteen de waslijst met instructies wil tekenen. Gelukkig is ze de lulligste niet. Mensen die zelf een paardenkind hebben, zitten toch wat ruimer in hun begrip. Enige geruststelling daalt in. De vertrekdatum nadert, dus de timing is goed.

Wake up call

En ach, in het beloofde vakantieparadijs valt het best mee. Gewoon je ogen afwenden als je een paard ziet. Niet te diep zuchten wanneer je op de snelweg een trailer inhaalt. Dan gaat het wel. Zo goed en zo kwaad als het kan vakantie vieren. Ik ben er maar druk mee. Maar wat denk je? Belt ineens de Geschikt Bevonden Stalgenoot. Mijn maag draait een pirouette. Één ringtone om te beslissen of ik opneem of meteen mijn koffers pak. Ik neem op. (Als in: zeg het maar meteen, snel en zonder te liegen, dan kom ik gisteren naar huis). Maar dan dat nonchalante lachje, hè. Helemaal leukig roept ze: "Niet schrikken!€ De brokken vallen klaterend in zijn bak. Moet je weten waar ze voor belt. Of ik het oké is als hij dat supplement tien minuten later krijgt? Ze zat achter een tractor op weg naar stal. €¦ Soms moeten we elkaar gewoon geen mietje noemen. Ik heb dit geheel aan mijzelf te danken. Point taken.

Welkom thuis

Ondertussen vordert de vakantie gestaag. Het went, zo kan je het ook zeggen. Maar ken je dat gezegoede over de laatste loodjes? Dus ik opper voorzichtig of het niet fijner is (voor hem) als we eerder terugrijden. Lekker slapen in ons eigen bed, ik heb de lakens nog gewassen. Hoe fijn is dat? (Lees: ik bons klokslag openingstijd op de stalpoort). Hij knikt instemmend. Ik voel me volmaakt begrepen, hij kiest de weg van de minste weerstand. Iedereen blij.

Geen dramatisch aankomen galopperen, geen Black Beauty-achtig gehinnik en geen liefdevolle snuit in mijn gezicht.

Dus daar zijn we weer. Ik scheur over de vertrouwde weg naar stal, op naar de hereniging! Terug bij mijn paardenliefde. Het missen is ongetwijfeld wederzijds. Hoewel, als ik dan ein-de-lijk in de wei sta, heb ik een stevige concurrent aan het gras. Het gaat toch wat anders dan verwacht. Geen dramatisch aankomen galopperen, geen Black Beauty-achtig gehinnik en geen liefdevolle snuit in mijn gezicht. Niks. Noppes. Hoogstens een verbaasde blik. Waarom ik zo overmatig blij om zijn nek hang? Hij snapt er niks van. Ik pak mijn koffer maar weer in. Sara Ouwehand is initiatiefneemoester van ruiterpilates.nl, start haar Haflinger ZZzwaar en loopt verwonderd rond in de paardenwereld. Foto: