Daisy van der Wees: “Door de paarden kreeg ik kracht en positiviteit”

27 juni 2020, 00:00 Algemeen

Precies op de dag van Daisy van der Wees haar laatste chemo, werd haar nieuwe Percheron paard Kiki gebracht. Zij zorgoede naast PRE Nevado, het paard dat Daisy al had, voor grote steun tijdens het proces. Op 11 juni was Daisy een jaar kankervrij en was Kiki een jaar bij haar. De 23-jarige amazone blikt terug op een heftige tijd in haar leven.

Erkenning

Daisy liep al jaren rond met haar ziekte, zonder dat ze daar vanaf wist. “Ik ging van kwaal naar kwaal. Mijn energielevel was helemaal leegezogen en ik had ernstige bloedarmoede. Toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis, kreeg ik gelijk drie zakken donorbloed. Dat is best heftig, vooral als je altijd te horen hebt gekregen dat er niets aan de hand is. Ze zeiden steeds dat ik te veel werkte en maar even rustig aan moest doen. Je gaat van ontkenning naar erkenning, dat er al die jaren wél iets aan de hand is geweest.” Er volgoede een heftige periode, waarin ze intensief behandeld werd via chemotherapie. [caption id=”attachment_181546” align=”alignright” width=”200”] Daisy en Miralda. Foto: Nikki de Kerf[/caption]

Familiepaard

Op het moment dat Daisy haar diagnose kreeg, had ze haar paard Nevado al. “Daarvoor had ik Miralda, zij was een merrie waarmee ik alles deed. Dat deed ik dan ook allemaal samen met mijn vader. Hij zei toen dat hij nooit meer een paard wilde waar hij zo bij betrokken was, omdat het te veel pijn doet om zo’n paard te verliezen. Dat heb ik altijd heel jammer gevonden. Zelf kocht ik vier jaar geleden wel Nevado. Dat was echt heel leuk, maar mijn vader ging niet zo veel meer mee als eerder. Toen ik er achter kwam dat ik ziek was begon het wel weer te kriebelen om een familiepaard te kopen. Ik vond dat ik meer tijd moest maken voor de dingen die er echt toe doen in het leven”, stelt ze.

Knuffelen, rust en troost

Ook zocht ze wel een beetje een knuffelpaard, omdat Nevado dat niet echt was. “Hij houdt niet echt van knuffelen en is meer een werkpaard. Wel heeft hij altijd rekening gehouden met mijn ziekte, hij was niet meer zo druk aan het doen en ook niet meer vervelend. Maar dat stukje knuffelen, rust en troost vond ik niet echt bij hem. Zo ben ik toch samen met mijn ouders op zoek gegaan naar een tweede paard. Het is natuurlijk wel heftig om terwijl je ziek bent proef te rijden, maar ik ben wel heel blij met Kiki als uitkomoest van onze zoektocht. Het is zo leuk dat we op deze manier weer ‘quality time’ door kunnen brengen met het gezin.”

Niets hoeven uitleggen

Daisy is tijdens haar ziekte ook altijd door blijven rijden. “Zelfs tijdens de chemo’s ben ik naar stal toe geweest”, voegt ze daaraan toe. “Het zijn je vriendjes, en stal is gewoon echt een plek waar je niet veel uit hoeft te leggen. Mensen wisten: Daisy is ziek, kaal en ze heeft af en toe hulp nodig. Ze is hier om rust te vinden en om even niet bezig te zijn met ziek zijn. Ik was gewoon lekker bezig met de paarden, die me niet veroordeelden over hoe ik eruit zag. Zij vragen niet steeds hoe het gaat en hoe ik me voel. Ik kon er gewoon zijn. Tijdens mijn laatste chemo hoorde ik dat Kiki om 2 uur ‘s middags gebracht werd. Een uur nadat ik klaar was. Vanuit het ziekenhuis ben ik door naar stal gegaan en daar stond mijn grote nieuwe vriendin.”

Per chemo slechter

Met de grote witte merrie klikte het heel goed. “Al had ik me er toch wel in vergist. Ze was jong, op een week na 4 toen ze kwam. Meestal een week na de chemo werd ik echt ziek, dus ik wist wel dat ik de klap kreeg. Per chemo word je echter slechter dus het herstel dat normaal twee weken duurde, duurde nu anderhalve maand. Ik had een nieuw paard maar ik kon haar zelf niet eens van de wei halen omdat ze te sterk was. Ze was er dus eigenlijk een beetje te vroeg. Dat was wel een beetje jammer, maar gelukkig had ik mijn ouders die me met haar hielpen. En ik had natuurlijk Nevado, die ineens heel braaf was. Het is heel bijzonder om te zien wat voor gevoelsdieren het zijn. Wat je ziet dat ze bij kinderen doen, doen ze ook als je ziek bent.” [caption id=”attachment_181548” align=”aligncenter” width=”300”] Daisy en Nevado. Foto: Nikki de Kerf[/caption]

Dierbare relaties

Tijdens het proces sprak Daisy veel af met vriendin en fotografe Nikki de Kerf. Zij legoede het hele proces van haar ziekte vast: tijdens de ziekte, na de ziekte en tijdens het herstel. “Daar zijn heel veel dierbare herinneringen en foto’s uitgekomen. Zij is niet alleen een fotograaf, maar ook een dierbare vriendin voor mij. Doordat ze ook het afscheid van mijn vorige pony had vastgelegd, maak je zo veel mee samen. Ik had er dan ook niemand liever bij willen hebben dan haar. Het schept een band. Die hadden we al, maar die band is alleen maar sterker geworden. De band met mijn ouders groeit ook weer door het ziek zijn en doordat we weer samen naar de paarden gaan. Ik besef me nu zo goed hoe waardevol de kleine dingen zijn. Die moet je koesteren”, stelt ze.

Speelpaard

Met haar inmiddels 10-jarige Andalusiër ruin Nevado rijdt Daisy dressuur. “We ontwikkelen ons steeds verder en ik zou het heel leuk vinden om hoger in de dressuur te gaan rijden met hem. Verder rijden we veel op het bos en op het strand en doen we aan vrijheidsdressuur. Kiki is voor mij echt mijn speelpaard. Zij gaat mee naar het bos, het strand en naar fotoshoots. Zij is echt een knuffelpaard, mijn maatje en mijn uithuilplek. Ondertussen zijn we een beetje bezig met Natural Horsemanship en dressuurmatig grondwerken zodat ze lekker soepel blijft.” En haar doelen? “Vooral de kleine dingen blijven waarderen”, klinkt Van der Wees standvastig. [caption id=”attachment_181550” align=”aligncenter” width=”300”] Daisy, Kiki en Daisy’s vader.[/caption]

Kracht en positiviteit

“Ik vind gezondheid heel belangrijk en ik weet hoe waardevol het leven is, het kan maar zo voorbij zijn. Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van een boek over mijn kankerproces. Ook zou ik het gaaf vinden om verder te gaan met de vrijheidsdressuur en daar ook shows in te geven op grote evenementen zoals Horse Event, Equiday of Jumping Amoesterdam. Ook zou ik het bijzonder vinden om workshops te geven over wat paarden kunnen betekenen tijdens ziekte”, aldus de amazone. “Volgens de dokters had ik er beter niet heen gekund vanwege mijn verlaagoede weerstand en de bacteriën op stal. Ik heb het wel gedaan en dat heeft me juist kracht gegeven, een reden om door te gaan”, besluit ze. “natuurlijk waren er risico’s, maar door de paarden kon ik met meer kracht en positiviteit de chemo’s in. En kwam ik er ook positiever weer uit.” https://www.instagram.com/p/CBkn3FLH2Lk/?utm_source=ig_web_copy_link Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. Foto’s: Nikki de Kerf