Jaizel Selleslaghs verhuisde twee jaar geleden naar Peru vanwege het werk van haar man. Op dat moment wist ze nog niet of haar merrie Ginger ook mee zou kunnen. Na bijna een jaar zonder elkaar te zijn geweest, kon de amazone haar paard ophalen van het vliegveld.  “Dit was echt een van de mooiste momenten uit mijn leven, de blik in haar ogen toen ze mij zag zal ik nooit vergeten”, vertelt ze blij.

Uitdaging

Het eerste weekend dat Jaizel in Lima woonde, is ze gelijk een aantal paardenclubs gaan bezoeken. “We hadden geluk want er was een springwedstrijd, dat was meteen al een erg leuke manier om kennis te maken met de ruiters en de ruitersport in Peru. Vervolgens kwam ik in contact met een Duitse instructeur die al meer dan 20 jaar paardrijles geeft in Peru. Ze vertelde dat ze op zoek was naar een instructeur die haar gevorderde ruiters verder kan helpen ontwikkelen, aangezien zij zich echt richt op de beginnende ruiters. Ze kon ook wel hulp gebruiken met het trainen van een aantal paarden. Zo is mijn avontuur met de paarden in Peru begonnen en ik ben super blij dat ik mijn kennis kan overdragen aan de Peruaanse ruiters. Het lesgeven in het Spaans was overigens wel een hele uitdaging in het begin”, lacht de amazone.

Lange reis

Na een aantal maanden in Peru kon Selleslaghs eindelijk de knoop doorhakken, ze besloot om Ginger toch naar Peru te laten komen. “We dachten dat ze het hier wel naar haar zin zou hebben. Helaas duurde het bijna een jaar voordat er nog twee andere paarden van Nederland naar Peru moesten overvliegen, zodat de container vol was. Het is namelijk beter om paarden samen zo’n lange reis te laten maken. Het was een grote stap want het is een hele verantwoordelijkheid om je paard over te laten vliegen. Het is ook best prijzig dus je moet wel echt zeker weten dat je er voor wilt gaan. Maar paarden zijn zo belangrijk in mijn leven, en dit paard al helemaal, dus het besluit was al vrij snel gemaakt. Het is ook fijn dat je in zo’n periode wat voor jezelf hebt omdat mijn man natuurlijk veel aan het werk is”.

Na een lange vliegreis arriveerde het paard op het vliegveld van Peru. “Ze stonden in een container bovenop een vrachtwagen toen ik haar ophaalde. Ik wilde haar er het liefst zo snel mogelijk uithalen, maar we moesten nog heel lang wachten op het papierwerk. We moesten de mensen daar uitleggen waar de chip zat”, lacht Selleslaghs. “In totaal heeft Ginger meer dan dertig uur op de container gestaan. Dat is ontzettend lang, zeker in zo’n krappe ruimte natuurlijk.  Door de hele reis was ze ook wel wat afgevallen. In Nederland stond Ginger 4 weken in quarantaine en in Peru nog eens 16 dagen, wat ook betekende dat ze al lange tijd niet veel meer gedaan had. Maar uiteindelijk heeft ze de reis goed doorstaan en was ik heel blij dat ik haar weer bij me had”.

Grote verschillen

Volgens de amazone zitten er grote verschillen tussen paarden houden in Nederland en paarden houden in Peru. “Vergeleken met Nederland is alles anders, denk aan bijvoorbeeld het drinkwater. In Nederland kan je uit de kraan drinken, zo zijn de paarden gewend om goed gefilterd water te drinken. Hier in Peru kan dat niet, er zit veel kalk en chloor in het kraanwater. Ginger weigerde dan ook te drinken de eerste paar dagen dat ze hier was. Gelukkig had de dierenarts hier ervaring mee en hebben we toen gefilterd water gemixt met kraanwater en haar er langzaam aan laten wennen. Het was een grote verandering voor haar maar ze heeft zich heel goed aangepast. Ook het hooi en het krachtvoer is heel anders, in Nederland heb je honderden soorten en merken voer. Ik denk dat je dat pas beseft als je in een ander land gaat wonen”.

Ze vervolgt: “In Nederland moet je veel zelf doen, in Peru is het normaal dat alles voor je gedaan wordt. Niet alleen de dingen zoals de stal uitmesten of voeren, maar ook het op- en afzadelen wordt hier voor je gedaan. Iedereen hier heeft grooms waarvan het merendeel bij de paarden woont, de grooms keken er raar van op toen ik alles zelf wilde doen, dat zijn ze gewoon niet gewend”.  Ook is de springsport hier veel populairder dan de dressuur. Maar toen ze mij en Ginger aan het werk zagen, was iedereen opeens toch wel geïnteresseerd in dressuur”, grinnikt Selleslaghs.

Wedstrijd

In Nederland ging de combinatie regelmatig op wedstrijd en waren de winstpunten voor het ZZ-licht al binnen, ze hoopte hier verder mee te kunnen gaan in Peru. “Voordat we gingen verhuizen werd er mij gezegd dat er negen tot twaalf keer per jaar een wedstrijd werd georganiseerd. Dat is een stuk minder dan in Nederland, maar wel één keer per maand dus voor ons was dat prima. Vorig jaar waren er wegens omstandigheden helaas maar twee dressuurwedstrijden, maar daarbij ben ik wel gejureerd door 6 internationale FEI juryleden. Ik heb ook al les kunnen krijgen van Bernadette Pujals, een Mexicaanse Olympische ruiter, dat was echt super gaaf”.

Lockdown

In Peru waren de coronamaatregelen een stuk strenger dan in Nederland. “We hebben bijna vier maanden in lockdown gezeten, in die vier maanden mochten we ook niet naar ons paard. In dat opzicht is het dus heel voordelig dat iedereen hier een groom heeft, ik hoefde me geen zorgen te maken over Ginger”.

Vanwege het werk van haar man moeten ze over twee jaar weer naar een ander land verhuizen. De bedoeling is dat Ginger dan weer meegaat. “Ons grootste vereiste is weer dat ons paard mee kan, het zou heel leuk zijn als Ginger samen met ons de wereld kan ontdekken”, sluit Selleslaghs af.

Tekst: Isa Wessels

Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto’s: Privébezit