Vroeger haalde ik de gekste capriolen uit. Ik was jong, zag geen angst, en reed zonder cap. Ik stuurde altijd alle foto’s trots door naar mijn ouders.
Mijn ouders waren bezorgd en elke keer ‘zeurden’ ze weer over mijn cap. Ik vond dat ze zich niet zo aan moest stellen. Mijn inzicht veranderde na een reis in Afrika.
Geen standaard
In 2017 ben ik naar Namibië gereisd om een paar maanden te werken op een private game reserve. In Namibië was een cap ook geen standaard, en ik wilde (domste argument ooit) lekker bruin worden.
Ondanks dat ik altijd zonder cap reed, voelde ik mij verantwoordelijk over gasten en nam nooit onnodig risico’s met wilde dieren. Ik was alert en had geleerd om op de lichaamstaal en sporen/uitwerpselen te letten.
Zo moest je opletten voor de gevaren van giraffen, luipaarden en of jagers die je aanzagen voor vee. (Die verhalen komen een andere keer) Ik stuurde dagelijks foto’s naar het thuisfront, ze vonden het schitterend maar ook gevaarlijk zo zonder cap.

Slangen en krokodillen
De opmerkingen over de cap negeerde ik. Ik had vooral over elke diersoort wel leuke weetjes, feitjes en mooie verhalen. Maar hoe meer ik te weten kwam, hoe meer angst ik kreeg voor voor slangen (black mamba’s) en krokodillen.
Nijlkrokodillen (6 meter lang, 700 kilo) zijn de grootste en gevaarlijkste krokdillensoort. Als ze een prooi zien, vallen ze onder het water aan. Binnen een seconde zetten ze af met hun staart en hebben de prooi bij de keel. De kans dat het overleeft is nihil. Dan trekken ze het dier het dier het water in, en i.p.v. dood bijten verdrinken ze het en laten ze het een paar dagen liggen zodat het sappig wordt voordat ze het opeten.
Veilig boven
Op een dag besloot ik te gaan zwemmen met een vriendin in de bergen. Eerst telden we beneden of de krokdillen (4) compleet waren, zodat wij veilig boven waren in het stuwmeer.
De hele middag hebben wij gezwommen met de paarden. Na afloop spraken we tijdens het diner de eigenaar van het reserve in het restaurant. Wij vertelden dat we een heerlijke dag hadden gehad boven. Geschrokken zei hij: “Grapje zeker, zijn jullie gek?” Wij knikte enthousiast en lieten de foto’s zien. Hij vertelde dat afgelopen nacht door de regen de dam was gebroken, en dat de 25 krokodillen van de buurman nu ook in zijn meer zaten.
Conclusie? De krokodillen hadden geen trek, of ze sliepen.

Foto van die middag
Ik heb die avond een foto naar mijn moeder gestuurd van die middag. Als reactie kreeg ik dat ze zonder cap rijden nu niet gevaarlijk vond, want het was in het water.
Mijn maag draaide om en kreeg te doen met haar, ze moest eens weten van de 25 krokodillen. Ik heb haar niks verteld, en wilde haar niet ongerust maken. Uit schuldgevoel heb ik die dagen erna een cap opgedaan. Twee dagen later ben ik met paard en al gevallen. Ik was blij dat ik een cap op had. Het had anders kunnen aflopen.
Gewoon dom
Dat is voor mij ook het keerpunt geweest, en sindsdien rij ik altijd met cap en geef ik ook geen les meer zonder cap. Terugkijkend op de foto’s vind ik mijzelf ook gewoon dom, ik maak nu ook geen uitzonderingen meer, dat is het risico gewoon niet waard. En mama? Die is blij dat ik sindsdien een cap draag.

Foto van de desbetreffende middag in Namibië, in het meer met de 25 krokodillen.
Noor Gierveld is ondanks haar klassieke opvoeding altijd wel een beetje ondeugend geweest. Naast dat ze haar studie bedrijfskunde/ICT heeft afgerond, ORUN gediplomeerd en KNHS jurylid is. Is ze op haar 18e gaan vliegen als flying horse groom, inmiddels heeft ze al 85 landen bezocht.
Twee keer per maand schrijft Noor over bijzondere verhalen over het reizen met paarden, het werken in het buitenland en over grappige jureer en lesgeef momenten.