BOG Auctions
BOG AuctionsBOG Auctions
Ben jij geïnteresseerd in e-learning? Een online training, waarbij je aan de hand van video-instructie, Q&A’s en artikelen leert over training, paarden en gedrag?
Laden ...Foto: Digishots
Yvonne Schoo maakte eerder al enkele instructievideo’s voor Hoefslag, maar het was een poosje stil rondom de amazone. Nu maakte ze weer een nieuwe video, waarin ze zich opnieuw voorstelt.
Dat doet ze dit keer niet alleen!
De 29-jarige Schoo is fulttime docente op een middelbare school. Ze was met haar Alwin (v Archipel) Zware Tour startgerechtigd, maar haar 23-jarige ruin is inmiddels met pensioen. Daarom is Schoo momenteel vooral bezig met het coachen en trainen van anderen.
Daarnaast heeft ze het rijden van haar 14-jarige E-pony Nigel weer opgepakt. “We trainen op M-Z-niveau en misschien ga ik met hem wel weer ‘s op wedstrijd,” vertelt ze. “Het is zo’n leuk dier, dat ik zijn beperkingen vanwege zijn afmeting voor lief neem.”
In haar nieuwe filmpjes voor Hoefslag wil Schoo meer onderwerpen aanboren dan alleen (het trainen voor) de dressuursport. “Ik wil het breder trekken dan dat. Daarom komen ook springen, eventing en de paarden- en ponysport in het algemeen aan de orde.”
In haar nieuwe video stelt Yvonne Schoo haar nichtjes en neefje voor, die samen de New Forest-pony Floxs delen. Ze rijden Bixie dressuur en Wout springt ook met hem. Vragen die in de voorstelronde aan de orde komen zijn: Ben je wel eens bang geweest, heb je wel eens paardenvoer geproefd, ben je tijdens een wedstrijd wel een verkeerd gereden en zou je met je paard willen praten?
Bron: Hoefslag
Iedere wedstrijdruiter kent van die momenten tijdens zijn of haar carrière dat je wel door de grond kan zakken. Of dit nu is tijdens een grote, belangrijke wedstrijd buitenaf of thuis aangemoedigd door je ouders en de hond.
Als je wedstrijden rijdt, dan kan je ervan uitgaan dat je ooit, op een bepaald punt, een foutje maakt. Het zijn altijd momenten dat je het bijna letterlijk besterft van schaamte. Zeker als je jezelf bedenkt dat sommige van die fouten heel erg gênant en stiekem ook best een beetje stom zijn.
Daarom (en om het leed een beetje te verzachten) tien belachelijke foutjes die iedere wedstrijdruiter wel eens een keer heeft gemaakt. Nu blijven hopen dat we er van leren voor de volgende keer.
Je zou toch zeggen dat het verschil tussen links en rechts niet heel moeilijk is. Desalniettemin is dit een foutje die iedereen wel eens in zijn leven heeft gemaakt. Gelukkig niet ‘ernstig’ genoeg voor een diskwalificatie, maar je proef nog maar eens uit te rijden zonder het schaamrood op je kaken.
En uitgebeld worden. Iets wat nog gênanter is als de proef wordt voorgelezen.
Een foutje van hetzelfde kaliber. Vooral als je na het uitbellen nog eens onverstoord het parcours probeert af te maken, in de tegengestelde richting uiteraard. Oeps!
Op het moment denkt dat jij de volgende ruiter aan start bent. Blijkt dat er werd gewezen naar de combinatie achter je. Gênant (op zijn zachtst gezegd)!
En gediskwalificeerd worden. Zuur.
Om (wederom) gediskwalificeerd te worden. Merkt iemand hier al wat van een patroon?
Met als resultaat dat het ding een eigen leven gaat lijden tijdens je proef/ parcours. Nog ‘leuker’ is het als je dit pas voor het eerst opmerkt tijdens het afgroeten en alleen maar omdat de jury je er op wees. Fijn.
Het gebeurt je nog zelden of nooit, maar tijdens je proef lijkt het plotsklaps alsof je de ‘simpele’ galophulpen niet normaal onder de knie krijgt. Bonuspunten voor wanneer je instructeur meekijkt.
En bij het subtiele gekuch van je toeschouwers alleen maar denken dat er ‘zeker een griepje heerst’. Fijn.
Je zou zeggen dat “A-C binnenkomen in arbeidsdraf” niet heel erg moeilijk is. Desondanks dachten jij en je paard daar anders over en gebeurde dit in een ‘uitgestrekte galop’ met een 180 graden ‘pirouette’ op het eind. Kan je ook een tien krijgen voor de afsprong? Ik vraag het voor een vriend
Bron: Gebaseerd op een artikel van Horse&Hound/Hoefslag / Overname zonder bronvermelding en toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan/Tekst: Denise Meijer
Foto: Foto: Jessica Pijlman/Made by Jessy
Bijna iedere eigenaar van een koudbloedpaard heeft weleens te maken gehad met een lagere jurybeoordeling. Gewoon simpelweg om het feit dat een koudbloed ‘nu net niet het ding was’ van het dienstdoende jurylid.
Iets wat dan wel niet letterlijk gezegd wordt, maar alsnog zijn er een tal van gevallen bekend waarin een koudbloed aanzienlijk in het nadeel was ten opzichte van de rankere, slankere en over het algemeen; populairdere warmbloedrassen.
Ondanks dat de opvatting dat een koudbloedpaard niet als sportpaard zou kunnen presteren zwaar achterhaald is, blijkt het nog altijd een heersend probleem voor veel koudbloed-eigenaren met wedstrijdambities. En klaarblijkelijk ook nog eens een probleem wat volgens gedupeerden zijn oorsprong vindt in de wortelen van de KNHS. Iets waar Chantal Borst-Platel sinds zondagavond over mee kan praten. Borst-Platel zag een cursist zakken voor het ORUN-examen omdat er ‘geen sportpaarden’ in de les reden, maar twee Tinkers. Ze deelde haar verhaal op Facebook en ontving binnen korte tijd veel bijval van vooral medestanders en lotgenoten.
“Het is een beetje hetzelfde als in de wedstrijdring,” begint Borst-Platel het gesprek. “Een jurylid mag niet opschrijven dat ze geen koudbloed willen zien, maar de punten zijn gewoon lager waardoor je er net niet komt. Ik kom gelukkig uit de goede regio, dus heb zelf niet vaak meegemaakt. Desondanks hoor en zie ik het heel veel in mijn omgeving. Het is alom bekend bij het KNHS, maar het komt nog altijd te vaak voor.”
Als eigen ervaring geeft de eigenaresse van Stal ’t Heideveld aan hoe ze eerder is benaderd om te rijden voor de opleiding tot jurylid van het KNHS. Echter was het niet toegestaan om dit op een Tinker te doen. “Als een koudbloed al niet mee mag rijden tijdens de cursussen, hoe leert een jurylid dan om ook dit soort rassen fatsoenlijk te kunnen beoordelen en een instructeur hoe ze elk paard kunnen lesgeven?”
Borst-Platel is er om deze reden dan ook van overtuigd dat de voorkeur en afkeer naar bepaalde paardenrassen toe al vanaf de basis wordt meegegeven, maar waar de antipathie tegenover koudbloeden vandaan komt snapt ze niet. “Natuurlijk is het voor een Tinker, met name door hun exterieur, wat lastiger om mee te komen met bepaalde oefeningen. Zo weet ik dat we voor de uitgestrekte draf meestal geen acht gaan krijgen, maar ook die mindere cijfers kan je ‘wegpoetsen’ door andere onderdelen wel supergoed te rijden. Desondanks hoor je nog te vaak dat koudbloeden beter thuis kunnen blijven of voor de wagen horen.”
Dat er op cursussen en trainingen al een stilzwijgende boycot heerst op koudbloeden is wat Borst-Platel een signaal wat anno 2019 niet meer thuishoort in de paardensport. “Zonder naam of afstamming hoor je er niet bij, terwijl er zoveel verschillende koudbloedpaarden zijn die wél meekomen op hoog dressuurniveau. Dressuur wordt op deze manier echt een elitesport en daar hoort een Tinker bijvoorbeeld, niet in thuis.”
“Bij de KNHS is kennis genomen van de berichtgeving over het niet slagen van een kandidaat voor haar instructeursexamen. Vooropgesteld betreuren we het dat een dergelijk verhaal, dat altijd vraagt om wederhoor, eenzijdig naar buiten komt. Zo is er namelijk in dit geval absoluut geen sprake van dat deze kandidaat gezakt zou zijn omdat er Tinkers in haar les meeliepen. Navraag bij de examinatoren leert dat een dergelijke opmerking richting de kandidaat helemaal niet is gemaakt. De reden voor het niet slagen was terug te voeren op iets dat, in tegenstelling tot het gesuggereerde, wel van belang is bij een dergelijk examen.
Wat betreft de inzet van koudbloeden in de sport is het mogelijk mensen ontgaan dat er voorbeelden te over zijn van koudbloeden die in de breedtesport en zelfs tot en met subtopniveau in de prijzen vallen. Het is duidelijk dat deze rassen tot prima prestaties in staat zijn en vanuit de KNHS willen we dan ook benadrukken dat koudbloeden meer dan welkom zijn in de sport.”
Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding en toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan/ Tekst: Denise Meijer
Foto: Privéfoto Chantal Borst-Platel
Paralympisch gouden medialle-winnares Sophie Wells maakt het belang van een cap duidelijk, nadat ze zelf nogal ongelukkig is gevallen tijdens een buitenrit.
Wells, die eerder zowel individueel als team goud heeft gewonnen tijdens de Paralympische spelen in Rio, was afgelopen zaterdag aan het buitenrijden op haar paard toen deze schrok en viel.
Tegen Horse&Hound zegt de amazone: “Mijn paarden zijn gewend aan ganzen en zwanen, maar laat het nu net gebeuren dat er een eend van onder mijn paard zijn benen, tegen zijn hoofd aanvloog. Hij begon te draaien, verloor zijn balans en viel om. Terwijl ik er nog op zat!”
“Geschrokken galoppeerde hij richting huis. Wat natuurlijk al eng genoeg is. Het is een van de engste dingen aan het buitenrijden, omdat je dan niet in een afgesloten ruimte rijdt. Gelukkig was dit nog nooit eerder gebeurd. Ik was alleen en kon mijn vader en groom bellen. Deze hebben mijn paard op stal weer kunnen vangen.”
De achtjarige ruin was oké, maar Wells hield aan het ongeluk een whiplash en wat kneuzingen over. “Hij landde op zijn zij en kwam op mijn been terecht. Ik heb wat blauwe plekken, maar verder heb ik vooral geluk gehad. Eenmaal thuis ben ik er gelijk weer opgeklommen om zeker te weten dat hij niet te erg geschrokken was van wat er gebeurde, maar hij was gelukkig oké.”
Wells attendeert ruiters erop dat ze veiligheid niet als iets vanzelfsprekends moeten zien. “We kwamen terecht op gras, wat dus best een zachte landing was. Maar mijn cap heeft op de linkerkant een aardige klap gekregen. Iedere keer als ik val vervang ik deze dan ook. Het is het simpelweg niet waard is om het risico te nemen,” aldus Wells.
Bron: H&H
Foto: Archiefbeeld
Een zwangerschap en bevalling is een aanslag op het vrouwelijk lichaam. Er wordt dan ook aangeraden om een bepaalde periode rust te houden, voordat je als nieuwe moeder weer begint met (intensief) te sporten. Dit is niet anders als je weer gaat paardrijden na een bevalling.
Hoewel de meeste amazones na hun bevalling ergens weer staan te popelen om weer in het zadel te klimmen, er wordt aangeraden om zeker zes tot acht weken te wachten voordat je weer met paardrijden begint. Dit heeft niet alleen met een gebrek aan conditie en eventuele hechtingen te maken, maar ook je buik- en bekkenbodemspieren hebben wat te verduren gehad tijdens de bevalling met als voorafgaand; een zwangerschap.
Desondanks lijkt zes weken voor de gemiddelde nieuwbakken moeder en amazone bijna een eeuwigheid en lang niet iedereen houdt zich netjes aan de zes weken ‘rust’ die hen wordt geadviseerd. Hoe dan ook: er komt een bepaald punt dat je weer in het zadel stapt, maar waar moet je rekening mee houden en hoe kan je jezelf het beste voorbereiden?
Ongeacht of je tot op de dag van je bevalling nog hebt gereden, twee dagen post-bevalling weer in het zadel zat of een aantal maanden ‘uit de running’ bent geweest. Je zal merken dat je niet direct op het niveau zit wat je van jezelf gewend bent. Dit kost, zoals bij elke andere sport, tijd en het is dan ook belangrijk om je lichaam die tijd te geven om zich wederom aan te passen. Wees niet te hard voor jezelf als het allemaal niet gaat zoals je wil of wanneer je een keer vroegtijdig afstapt omdat je sneller moe bent dan normaal.
Bij een baby komen heel veel nieuwe verantwoordelijkheden om de hoek kijken. Het is dan ook niet bepaald zeldzaam dat je als (nieuwe) moeder plotseling banger bent om te vallen of om jezelf te bezeren. Tenslotte heb je nu niet alleen een paard, maar ook een klein, afhankelijk mensje waar je voor moet zorgen en je nodig heeft. Deze ‘angst’ is dan ook heel logisch en zeker niet iets waar je jezelf voor hoeft te schamen, maar het is niet de bedoeling dat het je het plezier in het rijden ontneemt.
Het is namelijk na een bevalling zó belangrijk dat je lief probeert te blijven voor jezelf, dat je rust pakt wanneer het nodig is en om hulp durft te vragen als je het even niet meer lukt. Als paardrijden een paar weken na de bevalling bijvoorbeeld nog iets te intensief blijkt te zijn, schroom dan niet om hulp te vragen en de tijd te nemen die je nodig hebt. Hoe je het wendt of keert: Je hebt er niets aan als rijden voor stress, in plaats plezier zorgt. Zeker niet als je daarnaast probeert te wennen aan het leven met een jonge baby.
Zes weken kunnen tergend langzaam gaan, maar gelukkig hoef je niet bepaald stil te zitten. Zo kan je rustig aan je conditie weer opbouwen door te wandelen, kan je rustig aan je bekkenbodemspieren trainen en kan je (mits je daar lichamelijk klaar voor bent) prima opstappen voor een klein (stap)ritje. Daarentegen heeft ook niemand gezegd dat je geen tijd door kan brengen op stal. Zelfs al ben je nog herstellende van je bevalling.
Misschien wel het allerbelangrijkste punt: Luister naar je lichaam! Of je nu professioneel met de sport bezig bent, een eigen paard hebt of een keer per week in de manegeles meerijdt.
De ene amazone is tien dagen na de bevalling weer helemaal op de been, waar de ander misschien wel tien maanden nodig heeft om het rijden weer op te pakken. De ene vrouw zal na enkele weken, zonder moeite een uur fanatiek kunnen doorpakken en de ander neemt genoeg met wat korte stapritjes zo nu en dan.
Geen enkel lichaam is hetzelfde en jij kent die van jou het best en kan het beste de vroegtijdige signalen van vermoeidheid of overbelasting herkennen. Probeer daar dan ook op in te spelen. Push jezelf niet om te presteren als je daar eigenlijk nog niet klaar voor bent, maar het heeft ook geen zin om drie maanden achter de geraniums te zitten als je lichamelijk gezien het idee hebt dat je een marathon kan lopen.
Echter is de ‘zes-weken-regel’ er niet voor niets. Iets wat je wel in je achterhoofd moet houden als je jezelf vroegtijdig herenigt met de paardensport.
Tekst: Denise Meijer
Hoefslag / Overname zonder bronvermelding en toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan
Foto: Stock
Een lijst met verboden uitspraken in de hippische sector. Daar zou het op moeten komen: “Hakken uitdrukken!”
Het maakt me gek, compleet gek. Geen nuance dit keer. Het is fout, ondoordacht en catastrofaal voor je zit. Terwijl massa`s instructeurs het roepen. En jij maar zwoegen. Om te janken gewoon, dus laat me je wijzer maken.
Omdenken. Wat is er NIET fout aan het uitdrukken van je hakken? Weinig. Bedenk bijvoorbeeld dat je je beugels naar beneden drukt en daarmee de voorbenen van je paard blokkeert. Dat is funest voor de takt. Vandaar de vele taktfouten in de middendraf. Op de diagonaal worden de beugels nog wat harder aangestampt.
‘Hang je eenmaal achter het lood, dan moet je die wel vastzetten om min of meer in balans te blijven.’
Een ander dingetje is dat je bij het uitdrukken van je hakken je onderbeen naar voren steekt. Een regelrechte balanskiller. Je komt dan met je bovenlichaam achter het lood. Om nog niet te spreken over het effect op je onderrug. Hang je eenmaal achter het lood, dan moet je die wel vastzetten om min of meer in balans te blijven. Aju verende ruiterrug.
Nog een interessante. Als je je hakken actief uitdrukt, wordt de hoek in je knie te groot. Je overstrekt je been, zo kan je het ook zeggen. En dan verdwijnt de schokdempende werking van je kniegewricht. Van je enkels trouwens ook. Terwijl je die veerkracht nodig hebt om de beweging van je paard op te kunnen vangen. Andersom: wil je heel graag stuiteren, druk dan vooral je hakken uit.
Maar dan komt de bottle neck. Als je knieën en enkels hun schokdempende werking inleveren, doen je heupen dat ook. Die gewrichten spiegelen elkaar. En zonder losse heupen is er geen ontspannen ruiterzit. Daar komt bij dat geblokkeerde heupen gegarandeerd succesvol leiden tot een geblokkeerde onderrug. Alles samengenomen versmalt je bekkengebied. Simpeler: je kont heeft minder contact met het zadel. Diep zitten is er niet meer bij.
Een old school plaatje, soms mag het. Zeker als het zo duidelijk maakt wat ik bedoel. De kleine vierkantjes lichten je bekkenbodem uit, van boven af gezien.
Jij snapt ook, dit zijn twee uitersten. Maar het effect op je bekken hoeft maar duidelijk te zijn. En duidelijk mag het worden. Voor alle instructeurs die hun leerling willen helpen. Voor alle ruiters die zwoegen op hun zit en daarom een keer extra hun hakken uitdrukken. Stop daar mee! Je weet nu waarom. Het blokkeert alle beweging, zowel bij jou als bij je paard. De uitdrukking ‘hakken in het zand zetten’, waar dacht je dat die vandaan kwam?
‘Zoek de oorzaak daarvan en je voetpositie zal automatisch verbeteren, gratis en voor niks.’
Blijft er één heikel punt over. Wat dan wél als je je hakken optrekt? Dat probleem moet je anders inschieten. Weer dat omdenken. Het probleem is namelijk niet dat je je hakken optrekt. De werkelijke ellende is dat je op tenen staat. Je balanspunt ligt te ver naar voren. Zoek de oorzaak daarvan en je voetpositie zal automatisch verbeteren, gratis en voor niks. Vaak sta je op je tenen vanuit een verkorte onderrug en lieslijn. Maar dat is een nieuwe blog. Misschien zelfs een compleet nieuw boek, want we zijn nog lang niet uitgepuzzeld.
Sara Ouwehand is initiatiefneemster van www.ruiterpilates.nl, start haar Haflinger Prix St George en loopt verwonderd rond in de paardenwereld.
Foto: archief Digishots
SPONSORED CONTENT – Wie aan sport denkt, denkt ongetwijfeld aan voetbal, volleybal, basketbal, handbal en ga zo maar door. De kans is echter aanwezig dat jij ook aan Nike denkt bij het horen van het woord sport.
Nike is namelijk onherroepelijk verbonden met de sportwereld. Het sportmerk heeft een ongekende ontwikkeling meegemaakt. Niet gek ook dat de omzet de laatste jaren alleen maar is blijven groeien. Nike-producten kom je tegenwoordig dan ook in nagenoeg iedere sport wel tegen. Het merk begon ooit als hardloopschoen, maar in de loop der tijd heeft het zich ontwikkeld tot één van de grootste sportmerken ter wereld.
Het bedrijf Nike bestaat officieel sinds 1978 en is opgericht door Phil Knight en Bill Bowerman. De geschiedenis voert ons echter terug naar het jaar 1962, toen Blue Ribbon Sports werd opgericht. Dit bedrijf begon aanvankelijk met de verkoop van uit Japan geïmporteerde Tiger-schoenen in de Verenigde Staten. Dit werd een groot succes en de schoenen waren niet aan te slepen. Bestellingen werden steeds groter en de omzet verdubbelde in de beginjaren ieder jaar.
Vanwege de nodige problemen met het Japanse bedrijf waar de schoenen afgenomen werden, besloten Knight en Bowerman verder te kijken. De eerste schoenen die van het logo voorzien worden, worden Nike genoemd. Dit gebeurde in 1971. Het merk Nike bestaat dus sinds dit jaar, maar het bedrijf werd zeven jaar later opgericht.
Velen weten precies wat het logo van Nike is, maar hier houdt het echter ook wel bij op. Er zijn genoeg mensen die geen idee hebben hoe het ‘ding’ eigenlijk heet en wat de herkomst is. Het logo van Nike wordt de ‘swoosh’ genoemd. Dit logo liet Phil Knight in 1971 ontwerpen door Carolyn Davidson, een studente die Knight nog kende uit zijn tijd als professor. De kosten voor het ontwerp bedroegen destijds slechts 35 dollar.
Vaak wordt gedacht dat het vleugelvormige logo parallellen heeft met de Nike, de gevleugelde Griekse godin van de overwinning. De naam is hier weliswaar van afgeleid, maar gelijkenissen tussen het logo en de naam berusten louter op toeval. Het Nike-logo werd namelijk al gebruikt op schoenen toen het bedrijf officieel nog door het leven ging als Blue Ribbon Sports.
Nike is een merk dat wereldwijd bekendheid heeft. Niet alleen de amateursporters hullen zich in kleding en schoenen van dit merk, maar ook grote professionals. Zo dragen LeBron James en Cristiano Ronaldo schoenen van Nike.
Voor het sportmerk is het natuurlijk fantastisch om hun schoenen aan de voeten van zulke sporthelden te zien. Zij hebben vaak een voorbeeldfunctie, waardoor ook andere mensen producten van Nike gaan kopen. Uiteraard betaalt het sportmerk fors aan bekende sporters die hun kleding en schoenen dragen, maar op termijn verdienen zij dit ongetwijfeld weer terug. Anders waren ze er bij Nike immers nooit aan begonnen.
De concurrentie op de sportmarkt is groot. Naast Nike zijn Adidas en Puma een aantal grote spelers. Zij verkopen ook sportschoenen, kleding en accessoires. Twee grote concurrenten van Nike dus. Om staande te blijven in deze drukke markt, moet je als bedrijf dus blijven innoveren.
Nike heeft dit de afgelopen jaren ook gedaan. Zo zijn de schoenen door de jaren heen steeds lichter geworden en dat bevordert de prestaties van sporters natuurlijk. Daarnaast wordt er bij bijvoorbeeld voetbalschoenen gebruikgemaakt van een speciaal ontwerp en bepaalde materialen om de bal optimaal te kunnen raken.
Inmiddels heeft Nike zijn intrede gedaan in vrijwel alle sporten. Toch is er een sport waar we nog niet of nauwelijks producten van dit merk zien: paardrijden. Waarom dit het geval is? Hier kunnen we alleen maar naar gissen. Vermoedelijk vanwege het feit dat paardrijden niet tot de bekendste sporten ter wereld behoort. Mogelijk ziet het merk niet voldoende afzetmogelijkheden in deze tak van sport.
Toch is de vraag van paardrijders naar Nike-producten ongetwijfeld aanwezig. De producten van dit merk zitten immers lekker en ze zijn van goede kwaliteit. Over de prijs hoeft Nike zich in ieder geval niet druk te maken. Nike-producten zijn behoorlijk prijzig, maar dat geldt natuurlijk ook voor de benodigdheden om paard te kunnen rijden. Paardrijden is immers een sport voor de welvarende mensen onder ons. Zij kunnen zich ongetwijfeld Nike-producten veroorloven.
Doordat bekende sporters miljoenen euro’s ontvangen voor het dragen van Nike-producten, ligt de prijs van deze producten betrekkelijk hoog. Voor een schoen van Nike betaal je tegenwoordig bijna altijd wel honderd euro. Geen misselijke bedragen natuurlijk.
Wil jij ook graag Nike-producten aanschaffen, maar is het je gewoonweg te prijzig? Geen paniek, want ook op producten van dit merk wordt geregeld korting gegeven. Vaak wordt hiervoor een Nike kortingscode gebruikt. Deze vind je tegenwoordig op verschillende plekken op internet. Het is dus niet moeilijk meer om geld te besparen op de aankoop van jouw Nike-producten. Door deze kortingscodes worden Nike-producten ook voor jou toch ineens betaalbaar.
Doe er je voordeel mee!
Beginnen met paardrijden in Turkije is zo ongeveer hetzelfde proces als in Nederland. Meestal zien of horen kinderen, door vriendjes of vriendinnetjes of via internet, dat paardrijden erg leuk en bijzonder is.
Wanneer de kinderen eenmaal in aanraking komen met paarden is het virus verspreid en vervolgens moeten papa en mama weken aanhoren ‘ik wil zo graag op paardrijles!!’
Sport is een zeer belangrijk onderdeel van de opvoeding in Turkije, dus als de ouders na de nodige overwegingen, lees: de vriendenkring, internet en sociale media, hebben besloten hun kind te laten paardrijden, wordt het tijd om een aantal clubs te bezoeken. In Nederland noemen we dat manege.
‘Ik ben er geen voorstander van om in Turkije een pony te kopen.’
In alle delen van Istanbul zijn er clubs gevestigd dus er zijn genoeg mogelijkheden. Dit is belangrijk, omdat in de keuze van de club zeker rekening gehouden wordt met de reisafstand in verband met files en schooltijden. De meeste kinderen hebben in de avond ook nog een paar uur privé – bijles voor school.
Eenmaal een club gevonden is het grote verschil dat na enkele maanden ponyles (groeples), gemiddeld 4 tot 8 maanden, de lesgever tegen de ouders zegt: uw kind is klaar voor de volgende stap, als het verder wil met rijden is het een goed idee om een trainer te zoeken en een paard aan te schaffen.
Pony ’s worden zelden aangeschaft. Persoonlijk ben ik er ook geen voorstander van om in Turkije een pony te kopen. Na het lezen van mijn verhaal begrijp je dat beter.
Vervolgens wordt de zoektocht naar een goede trainer gestart, en ik moet zeggen, er zijn een behoorlijk aantal trainers in Istanbul, voornamelijk voor het springen. Dat maakt het moeilijk, want naar resultaten of successen wordt niet echt gekeken.
Vaak wordt de keuze van de trainer op advies van de vriendenkring of gevoel gemaakt. Het verhaal over het trainerssysteem in Turkije verdient een eigen blog, maar laten we beginnen bij het begin.
De trainer is gevestigd in een club, de paarden van de lesklanten staan daar gestald en eventueel zijn eigen paarden. Een club in Turkije brengt jaarlijks een membership in rekening . Dit is een behoorlijk bedrag, ook in euro’s. Hiervoor mag je op de club komen en je laten trainen door een professionele trainer.
Vervolgens wordt er een paard op advies van de trainer gekocht. Vaak kiest men ervoor om met een ouder, goedkoop leerpaard uit Turkije te beginnen. Hoewel ook een groot aantal mensen ervoor kiest om een paard afkomstig uit Europa aan te schaffen, omdat in Turkije het aanbod te beperkt is.
Dan komt daar, buiten de aankoopprijs, een behoorlijk kostenplaatje bij kijken. Onder meer het verblijf, vervoer, bijbehorende documenten, export, quarantaine etc. moeten worden betaald.
Het paard is gevonden en nu moet het gestald worden. Ook dit is weer één van de verschillen met de gang van zaken in Nederland. Op de club moet een box worden gekocht in dollars én daarbij betaal je nog een maandelijks bedrag voor het gebruik van de accommodatie.
‘In Turkije is paardrijden echt een elitesport.’
Tot slot betaal je ook maandelijks voor de groom /stalknecht, deze hoort bij de gekochte en gehuurde stal. Vanuit de club wordt het paard niet gevoerd of uit zijn stal gehaald.
De gebruikelijke kosten van een paard, zoals bijvoorbeeld de hoefsmid, dierenarts, zaagsel/stro, voer (waarbij hooi het duurste is), komen daar nog bij. En oh ja , de lessen…… Daarnaast heb ik het nog niet over het scenario als je het meer professioneel wil aanpakken, zoals voer uit Europa, een hoefsmid uit Europa etc.
Kortom een beginnerspaard aanschaffen en onderhouden is behoorlijk kostbaar. In Turkije is paardrijden dus echt een elitesport. En dat feit brengt ook weer allerlei grappige gevolgen met zich mee waar ik jullie uiteraard in de volgende blog meer over ga vertellen.
Sportieve groeten uit Istanbul!
Het Wellantcollege heeft een Eventing Simulator aangeschaft. Studenten zouden met het ‘virtual reality paard’ levensecht leren rijden in de disciplines dressuur, springen en crossen.
Volgens het Wellantcollege gebruikt geen enkele andere Nederlandse hippische opleiding een mechanisch paard in de lessen. ‘Het is niet alleen levensecht en goed voor houding en zit, maar ook ideaal om elkaar te leren lesgeven,’ denkt Paardenhouderijdocent Hester Bransen.
Op dit computer gestuurde, levensechte ‘robotpaard’ kunnen studenten werken aan hun rijvaardigheid, houding en zit en correcte hulpen. ‘Natuurlijk geven we ook les op echte paarden, maar de Eventing Simulator reageert heel exact en altijd op dezelfde manier. Dat helpt echt bij het ontwikkelen van gevoel voor hulpen en timing.’
Het geven van aanwijzingen wordt voor de instructeurs makkelijker omdat dit paard stil staat. ‘Daardoor is de Eventing Simulator ook heel geschikt voor studenten die elkaar feedback geven. Ze worden er betere instructeurs van.’
Een rit op de Eventing Simulator wordt levensecht door de drie grote beeldschermen voor het paard waarop je ziet waar je precies rijdt. Dat kan een dressuurbaan zijn, maar ook een spring- of eventingparcours. De enige andere Simulator Horse in ons land heeft alleen de dressuuroptie.
Net als op een echt paard moet je een cap op, want als je niet goed meezit op de sprong, kun je er zomaar afvallen. ‘Het is door de bewegingen van het paard en de grote schermen net of je echt paardrijdt in een virtual reality omgeving.’
Het Wellantcollege heeft rondom de simulator een Equine Simulation Centre ingericht. Daar omheen is er ruimte om te werken aan ruiterfitheid. Het Wellantcollege wil dit centrum breed inzetten, bijvoorbeeld voor hippische bedrijven of organisaties. Ook onzekere ruiters kunnen op de simulator weer opnieuw met rijden beginnen.
De officiële opening van het Equine Simulation Centre is op woensdag 31 oktober.
Bron en foto: Wellantcollege
