Negen maanden lang heb ik tussen hoop en vrees geleefd. Alles geprobeerd om Wim een pijnvrij pensioen te geven. Het heeft niet mogen baten. Enkele weken geleden heb ik mijn speciaalste paard ooit in laten slapen.
Nog steeds ben ik vol ongeloof. Verbijsterd. Maar het is de keiharde realiteit. Het is gewoon niet gelukt…. Met geen pen valt mijn verdriet te beschrijven, dus dat ga ik ook niet doen. Wel kan ik jullie een beetje vertellen over het hoe en wat.
Niets hielp nog goed genoeg
Eerder schreef ik al (zie vorige blog) over de heftige blessure aan zijn hoefgewricht, waardoor hij behoorlijk kreupel was en eigenlijk niet zonder pijnstilling kon. Allerlei behandelingen en zelfs een operatie er aan gewaagd, maar niets hielp nog goed genoeg. Wim bleef er, zoals altijd, erg vrolijk onder, dus was er nog geen directe reden om al op te geven.
Tot hij weer koliek kreeg. Weer een week op de kliniek. Niet levensbedreigend, maar ik realiseerde me dat dat het begin van het einde was. Hij kon te weinig bewegen voor zijn koliekgevoelige buik en dat zou dus altijd een probleem blijven.
Een keerpunt
Vlak daarna tijdens een les met Filia sprak mijn juf de wijze woorden: ‘Er komt een moment dat je het weet’. Dat was een keerpunt, want ze had gelijk, ik wist het eigenlijk al. Ik moest het vreselijke besluit nemen waar iedere diereneigenaar uiteindelijk mee geconfronteerd wordt. En dat jij, alleen jij, zoiets kan en moet besluiten voor een ander levend wezen is zo bikkelhard.
Zijn laatste dag was Wim gelukkig nog steeds op z’n Wims. Bokkend en piepend de wei in, binnen vijf minuten het halster van zijn buurman gesloopt en weer tien minuten later stond hij te zwaaien met de rubberen waterbak tussen zijn tanden. De clown had nou eenmaal een reputatie hoog te houden. Eenmaal op de Uithof genoot hij van alle aandacht die hij kreeg van de artsen en verzorgers die hem gedag kwamen zeggen. Hij was er totaal relaxt onder. Iets teveel kind aan huis, zullen we maar zeggen.
Het letterlijke loslaten
De arts die hem vier jaar geleden nog kon redden, en daardoor een diepgaande band had met Wim, gaf hem het spuitje. Ik vond het een hele geruststelling dat de procedure hetzelfde was als onder narcose brengen. Daar was Wim na drie operaties ervaringsdeskundige in, dus hij kende het. Het allermoeilijkste moment vond ik het letterlijke loslaten en aan de arts meegeven om hem tussen de schotten te zetten. Ik gaf het halstertouw over en ineens viel er gevoel van paniek over me heen. Deed ik hier wel goed aan? Het liefste wilde ik me vastklampen en nee roepen, zoals kinderen dat bij hun ouders doen op een eerste schooldag. Ik heb het bij rationele rust gehouden. Hopelijk was Wim het met me eens.
Altijd blij
Lieve Wim, Schwimpie, Wim Mulders (als ik hem streng toesprak), je laat een groot gat achter. Kon ook niet anders met je 1.80! Ik heb een stal vol potentiële opvolgers, maar dat is slechts sportief. Geen paard zal jouw karakter evenaren. Je was betweterig, Oost-Indisch doof, lomp, lief, rete-intelligent en prettig gestoord. Altijd blij en de grootste bikkel. Je wist iedereen om je vingers te winden, dus kwam je overal mee weg.
Ik heb er een hekel aan als paarden worden gepersonifieerd, maar verdomme wat kwam jij dichtbij mens-zijn. Jij kon mij echt recht in de ogen aankijken en je begreep het. Het waren zes zeer bijzondere jaren.
Dank je wel.
Foto’s: Sushilla Kouwen
