Senna Evers heeft bij een val van een paard haar schouder gebroken. De amazone staat minstens zes weken aan de kant.
Evers behaalde vele successen in de children-rubrieken met de pony Happy Feet (v Tuschinski). Afgelopen zomer wonnen ze, in het laatste Children-jaar van Evers, een zilveren teammedaille op het Europees Kampioenschap in het Italiaanse San Giovanni.
Daarvoor had de 14-jarige amazone de NRPS-ruin Majos Cannon (v Marchi) onder het zadel. Daarmee won ze onder meer de individuele proef en de kür op muziek van de internationale wedstrijd in Uggerhalne (Denemarken).
Nicola Philippaerts zit weer in het zadel, nadat hij acht weken geleden bij een val van zijn paard een schouderblessure opliep. De springruiter werkt samen met Chilli Willi aan hun comeback.
“Hopelijk kan ik nog echt een goed indoor seizoen hebben dit jaar,” reageert Philippaerts. “Mijn plan is om over drie weken in Lyon de wereldbeker te rijden, we zullen zien of dat gaat lukken. Ik wil toch wel een aantal wereldbekerpunten proberen te behalen voor de wereldbekerfinale.”
Operatie
Na zijn val moest Nicola Philippaerts een operatie ondergaan en stond hij wekenlang aan de kant. Ook zijn Chilli Willi moest herstellen van een blessure. “We gaan kijken hoe het loopt als we weer beginnen te springen, maken van daaruit zijn planning op.”
Begin 1980, zo’n vier jaar na mijn ongeluk. Blij weer op het paard. Een vierjarige merrie die bij buurman boer in de wei niets stond te doen. Nog te groen voor zijn niet zo heel ervaren dochter.
Vanaf m’n 17de totdat ik zo midden 20 was werd mijn leven beheerst door weer netjes recht op het paard te zitten. Ik was altijd een handige jeugdruiter die graag ook op andermans pony klom als er problemen waren.
Helaas maakte een verwarde dame in haar auto daar een bruut einde aan toen zij mij op m’n brommertje vergat voorrang te verlenen. Dokter de Boer in het streekziekenhuis van Zutphen was zeer trots dat hij de 9 stukjes van mijn linkerbovenbeen weer aan elkaar kon knutselen, en dat in een tijd dat schroeven en metalen plaatjes nog weinig gebruikt werden. Na twee jaar werd ik na de laatste controle zonder krukken de straat weer opgestuurd. Eindelijk, ik mocht alles weer!
Revalidatie, wat is dat?
Het woord revalidatie bestond toen misschien nog niet. Ik ben in ieder geval, na zo lang met een of twee krukken door het leven te zijn gegaan, heel raar gaan lopen. Erger nog, ik zat ook heel scheef op mijn paard en niemand die echt wist wat eraan te doen. Er werd altijd maar weer gezegd dat ik m’n linker hiel verder naar beneden moest drukken en rechtop moest gaan zitten, maar daar moest ik het mee doen.
Pas toen ik het niet meer hield van de rug- en hoofdpijn kreeg ik wat fysiotherapie. Dat hielp wel een beetje met lopen, maar helaas, mijn droom, de instructeursopleiding in Deurne, zat er toen al niet meer in. Ik zat scheef en voorover gebogen op het paard en kon daarbij het zware werk helemaal niet aan.
Vallen en opstaan
Maar ik wilde kost wat het kost blijven rijden. Het was vallen en opstaan. Soms zag ik het echt niet meer zitten maar toch bleef ik proberen. Ook, omdat ik ondanks alles iedere keer weer paarden kreeg aangeboden die wat problemen hadden en dan kon ik het niet laten. Ik heb in die periode veel geleerd, vooral om heel kritisch mijn eigen lichaam per stukje te leren begrijpen.
Iedere keer weer als ik op het paard zat ging ik in de eerste tien minuten stappen door m’n hele lichaam. Linkerbeen, tenen, enkel, knie, heup; rechterbeen, tenen, enkel, knie, heup; bekken, onderrug, bovenrug, schouderbladen, nek; linkerarm, hand, pols, elleboog, schouder; rechterarm, hand, pols, elleboog, schouder. Aanspannen en ontspannen. En dat met een hele rustige ademhaling zonder haast.
Doorgezakte enkel
Tot ik uiteindelijk gek genoeg bij m’n gezonde rechterbeen uitkwam. Die was leiding aan het geven, omdat ‘ie dat in de jaren na het ongeluk ook wel moest. Daardoor zat al het gewicht in m’n rechterbeugel met een volledig doorgezakte enkel. Ik heb toen een beetje geëxperimenteerd en ben korte stukjes met maar een beugel gaan rijden, namelijk mijn linker.
Iedere keer als ik op het paard zat moest ik van mezelf vijf minuten lichtrijden met die ene linkerbeugel. Het voelde belachelijk maar al heel snel voelde ik ook iets anders. Namelijk, dat ik volledig was vergeten dat ik best ietsje meer aansluiting met mijn rechterbovenbeen mocht zoeken zonder te knellen. Omdat ik met die ene beugel gedwongen werd meer steun op m’n linkerbeugel te zoeken, leerde mijn linkerbovenbeen juist meer te ontspannen.
Geen pijn meer
Een klein wonder geschiedde. Daar was m’n linkerzitbeenknobbel weer! En toen ik ‘m gevonden had wilde ik ‘m ook nooit meer kwijt! M’n linkerbeen leek opeens veel langer waardoor ik weer contact had met m’n linkerbeugel en niet meer constant bezig was om hem niet kwijt te raken. En opeens deed mijn doorgezakte rechterenkel geen pijn meer.
Na een paar weken was ik rechter dan ik ooit geweest was en reed ik met twee beugels en benen die aan beide kanten aangespannen, ontspannen en zelfverzekerd hun werk konden doen en geen enkele instructeur heeft ooit meer iets over m’n houding gezegd. En natuurlijk werden de paarden die ik reed er ook heel blij van.
Als herhalen zeuren wordt, is de les kapot
Als instructeur is er niets erger dan heel vaak hetzelfde te moeten herhalen. Een leerling vindt niets erger dan iedere keer maar weer hetzelfde te moeten horen, vooral als je toch al heel erg je best doet.
Als herhalen zeuren wordt is de les bij voorbaat kapot.
Een van mijn leerlingen, Lucy Lloyd op haar eventingpaard Tomtom. Lucy zat niet zo zeer scheef maar had aan de ene kant een prachtige beenligging terwijl ze aan de andere kant kneep.
Natuurlijk, als ik een ruiter voor het eerst zie en deze zit scheef -wat trouwens vrij vaak voorkomt-, dan kijk ik eerst eens of het een veilig paard is. Meestal wacht ik tot de tweede of derde les voordat ik dit voorstel, ook om wat vertrouwen met de ruiter op te bouwen. Het is voor de meesten een beetje vreemd en angstig idee. Zonder beugels rijden is soms al een aanslag, maar met eentje? Dat is gek!
Een aanslag op je lijf
In het begin is het inderdaad, afhankelijk van hoe scheef je bent, een aanslag op je lijf en voel je superonhandig. Dus vijf minuten, maar wel iedere keer als je in de bak rijdt. En iedere keer weer gebeurt er een klein wonder. De ruiter begint het midden weer zelf te voelen en gaat vrij snel al aan z’n zadel trekken om alles weer op z’n plek te krijgen.
Het mooie is dat ik er niet of nauwelijks iets over hoef te zeggen en het paard zelf ook door beter en gebalanceerder te gaan lopen aangeeft dat het zoveel fijner rijden is. Soms hoor je zo’n dier letterlijk een zucht van verlichting geven.
Vergeet je zadel en de fysio niet!
Vaak heeft ook het zadel door de langdurige eenzijdige druk wat werk nodig. En ook je paard moet wennen. Het is aan jouw scheefheid gewend en wil zich in het begin soms weer naar die plek terugwurmen. Maar dat gaat meestal gauw voorbij omdat je paard vrij snel zal voelen hoe lekker het voor hem is als je in het midden zit. Toch misschien geen slecht idee om er even een fysio bij te halen om te kijken of zijn rug ook wat werk nodig heeft.
Nooit zonder instructeur
Maar, begin er nooit zonder je instructeur aan! Ten eerste is scheefzitten vaak iets wat je zelf niet merkt. Ten tweede moet er, zeker de eerste keren, een vakkundig iemand bij zijn om het proces veilig te doen verlopen met het juiste resultaat.
En als laatste: een wedstrijdtrucje
Alhoewel helemaal zonder beugels rijden natuurlijk ook nooit vergeten mag worden, lost dat niet altijd alles op. Het gevoel een gelijkmatig en ontspannen contact met je beugels te hebben krijg je door ze te gebruiken, ze te leren voelen en niet bang te zijn om ze te verliezen.
Als je een beetje zenuwachtig bent op een wedstrijd kun je nog wel eens een beetje gaan klemmen met je zitbeenknobbels met als gevolg dat opeens je beugels te lang lijken. Maak ze gerust even een gaatje korter en al gauw merk je bij het losrijden dat je benen weer langer worden.
Negen maanden lang heb ik tussen hoop en vrees geleefd. Alles geprobeerd om Wim een pijnvrij pensioen te geven. Het heeft niet mogen baten. Enkele weken geleden heb ik mijn speciaalste paard ooit in laten slapen.
Nog steeds ben ik vol ongeloof. Verbijsterd. Maar het is de keiharde realiteit. Het is gewoon niet gelukt…. Met geen pen valt mijn verdriet te beschrijven, dus dat ga ik ook niet doen. Wel kan ik jullie een beetje vertellen over het hoe en wat.
Niets hielp nog goed genoeg
Eerder schreef ik al (zie vorige blog) over de heftige blessure aan zijn hoefgewricht, waardoor hij behoorlijk kreupel was en eigenlijk niet zonder pijnstilling kon. Allerlei behandelingen en zelfs een operatie er aan gewaagd, maar niets hielp nog goed genoeg. Wim bleef er, zoals altijd, erg vrolijk onder, dus was er nog geen directe reden om al op te geven.
Tot hij weer koliek kreeg. Weer een week op de kliniek. Niet levensbedreigend, maar ik realiseerde me dat dat het begin van het einde was. Hij kon te weinig bewegen voor zijn koliekgevoelige buik en dat zou dus altijd een probleem blijven.
Een keerpunt
Vlak daarna tijdens een les met Filia sprak mijn juf de wijze woorden: ‘Er komt een moment dat je het weet’. Dat was een keerpunt, want ze had gelijk, ik wist het eigenlijk al. Ik moest het vreselijke besluit nemen waar iedere diereneigenaar uiteindelijk mee geconfronteerd wordt. En dat jij, alleen jij, zoiets kan en moet besluiten voor een ander levend wezen is zo bikkelhard.
Zijn laatste dag was Wim gelukkig nog steeds op z’n Wims. Bokkend en piepend de wei in, binnen vijf minuten het halster van zijn buurman gesloopt en weer tien minuten later stond hij te zwaaien met de rubberen waterbak tussen zijn tanden. De clown had nou eenmaal een reputatie hoog te houden. Eenmaal op de Uithof genoot hij van alle aandacht die hij kreeg van de artsen en verzorgers die hem gedag kwamen zeggen. Hij was er totaal relaxt onder. Iets teveel kind aan huis, zullen we maar zeggen.
Het letterlijke loslaten
De arts die hem vier jaar geleden nog kon redden, en daardoor een diepgaande band had met Wim, gaf hem het spuitje. Ik vond het een hele geruststelling dat de procedure hetzelfde was als onder narcose brengen. Daar was Wim na drie operaties ervaringsdeskundige in, dus hij kende het. Het allermoeilijkste moment vond ik het letterlijke loslaten en aan de arts meegeven om hem tussen de schotten te zetten. Ik gaf het halstertouw over en ineens viel er gevoel van paniek over me heen. Deed ik hier wel goed aan? Het liefste wilde ik me vastklampen en nee roepen, zoals kinderen dat bij hun ouders doen op een eerste schooldag. Ik heb het bij rationele rust gehouden. Hopelijk was Wim het met me eens.
Altijd blij
Lieve Wim, Schwimpie, Wim Mulders (als ik hem streng toesprak), je laat een groot gat achter. Kon ook niet anders met je 1.80! Ik heb een stal vol potentiële opvolgers, maar dat is slechts sportief. Geen paard zal jouw karakter evenaren. Je was betweterig, Oost-Indisch doof, lomp, lief, rete-intelligent en prettig gestoord. Altijd blij en de grootste bikkel. Je wist iedereen om je vingers te winden, dus kwam je overal mee weg.
Ik heb er een hekel aan als paarden worden gepersonifieerd, maar verdomme wat kwam jij dichtbij mens-zijn. Jij kon mij echt recht in de ogen aankijken en je begreep het. Het waren zes zeer bijzondere jaren.
De Belgische springruiter Nicola Philippaerts is tijdens een trainingsrit met een jong paard ten val gekomen. De 26 jarige Philippaerts liep daarbij een schouderblessure op.
De springruiter is in Genk geopereerd en mag pas na 6 weken beginnen met revalideren.
Snel gegaan
Philippaerts zat woensdag in het zadel van een vijfjarig paard als het misgaat. De hulpdiensten brengen hem naar het Ziekenhuis Oost-Limburg. Daar wordt hij enkele uren later geopereerd. “Het is heel snel gegaan en moeilijk te omschrijven hoe het precies gebeurde,” reageert Nicola Philippaerts.
“Ik voelde meteen dat het niet goed zat en had veel pijn. Na de nodige onderzoeken in het ziekenhuis werd besloten om geen tijd te verliezen en onmiddellijk te opereren. De operatie is goed verlopen maar ik heb nog veel pijn. Ik heb deze ochtend de dokter gesproken. Die vertelde mij dat ik 6 weken moet rusten waarna ik kan beginnen revalideren. Dat is een klap, maar het had erger kunnen zijn. Ik wil de dokter en zijn team danken voor alle goede zorgen. Het komt er nu op aan om de nodige rust te nemen en dan opnieuw toe te werken naar het indoorseizoen.”
Topjaar
De springruiter was met H&M Chilli Willi bezig met een topjaar. Begin maart eindigde hij met zijn elfjarige hengst tweede in de openingswedstrijd van de Longines Global Tour in Doha. Met het oog op het Europees kampioenschap in Rotterdam gaf Nicola Philippaerts Chilli Willi de nodige rust om zo op het juiste moment te pieken.
Kort na de wedstrijd in Chantilly werd duidelijk dat H&M Chilli Willi een blessure had opgelopen en moest passen voor het EK. Na zijn val van gisteren staat ook Nicola Philippaerts enkele maanden aan de kant.
Er is een wijziging in het Belgisch springteam dat volgende week een gooi doet naar de Europese titel in Rotterdam. Niels Bruynzeels staat zijn plek af omdat zijn paard, Delux van T&L (v.Toulon), niet fit is. Voor hem verhuist Jerome Guery naar de selectie van de Belgen.
Bruynzeels
Bruynseels staat momenteel tiende op de wereldranglijst. Zijn Belgische ruin raakte geblesseerd tijdens de global Champions Tour-etappe in London. De combinatie was dit seizoen al zeer succesvol en won onder meer de Grand Prix van Basel. Bij de wereldbekerfinale in Götenborg eindigden de twee als vijfde.
Guery
Guery kan zich opmaken voor zijn tweede start op een Europees Kampioenschap. Al in 2017 behoorde de 39-jarige toto het Belgische team en werd vervolgens vierde met het team. In Rotterdam verschijnt hij aan start met de Holsteiner Quel Homme de Hus (v. Quidam de Revel). Guery heeft de hengst begin dit jaar overgenomen van de Franse Alice Trehoust en won al de Grand Prix van Mexico-Stad.
Het Belgische Team bestaat verder uit:
Pieter Devos – Claire Z (v. Clearway)
Jos Verlooy – Igor (v. Emerald)
Gregory Wathelet – Nevados (v. Calvados)
De nieuwe reserve is Olivier Philippaerts met Extra (v. Berlin)
Olivier Philippaerts en H&M Legend of Love. Foto: LGCT
Tijdens de Longines Global Champions Tour van Valkenswaard, waar Maikel van der Vleuten en Dana Blue eerste werden, eindigden Olivier Philippaerts en zijn H&M Legend of Love op de tweede plaats. In de 15e van de in totaal 18 manches bleef het duo dubbel foutloos.
Kwalificatie
De prestatie van Philippaerts en zijn 12-jarige merrie is opmerkelijk. H&M Legend of Love is namelijk pas hersteld van een blessure. “Legend stond een kleine twee maanden aan de kant. De laatste proef voor haar blessure was hier in Valkenswaard,” licht de ruiter toe. “Eind juli trad ze in Berlijn opnieuw in competitie.” De merrie toonde gelijk weer haar strijdlust en competitiviteit. In de barrage was Van der Vleuten net iets meer dan een halve seconde sneller dan de Belg.
De winnaar van deze Longines Global Tour plaatst zich direct voor de grote finale in Praag. Omdat Van der Vleuten na zijn zege in Monaco al zeker was van een plaats in de finale, schoof de rechtstreekst kwalificatie door naar de tweede plaats. Hierdoor plaatsen Phillipaerts en H&M Legend of Love zich voor de grote finale.
Bijzonder dankbaar
“Vandaag heeft ze alles gegeven,” vertelt de Philippaerts. “Legend is een paard met een exceptioneel potentieel. Als ze in vorm is doe je altijd mee voor de zege. Dat bleek nog maar eens vandaag. Ik ben haar bijzonder dankbaar. De reden dat we hier niet winnen ligt aan mezelf. We waren de eerste combinatie in de barrage met acht. Op de laatste hindernis bouwde ik wat voorbehoud in. Daar heb ik een seconde en de zege laten liggen. Maar deze prestatie maakt me bijzonder gelukkig. Een tweede plaats in een sterk bezette wedstrijd, Legend die helemaal terug is en de rechtstreekse kwalificatie voor de playoffs in Praag.”
Julia Krajewski moest ook al het CHIO in Aken laten schieten, maar nu gaat ook het Europees Kampioenschap aan de eventingamazone voorbij. Haar Samourai du Thot (v. Milor Landais) is niet fit.
Volgende week wordt bekend welke combinaties Duitsland vertegenwoordigen op het EK in Luhmühlen. Julia Krajewski en Samourai du Thot zijn daar in ieder geval niet bij. Ze moest ook al afzeggen voor een trainingswedstrijd in het Poolse Strzegom.
De blessure van Samourai du Thot, hij heeft last van een zoolkneuzing, leek onschuldig, maar het herstel duurt langer dan verwacht. “Het EK is al over drie weken en we hebben inmiddels een flinke trainingsachterstand,” laat Krajewski weten. “Ik had Duitsland graag vertegenwoordigd, maar het EK komt gewoon te vroeg.”
Haar landgenoot Michael Jung won de wedstrijd in Strzegom met zijn Highlighter.
Nicola Philippaerts en H&M Chilli Willi zullen niet deelnemen aan het EK dat volgende maand in Rotterdam georganiseerd wordt.
Lichte blessure
Nog voor de selectie bekend gemaakt werd bracht Nicola Philippaerts de bondscoach op de hoogte dat H&M Chilli Willi een lichte blessure had opgelopen en dat hij zou moeten passen voor het EK. Het is een tegenvaller voor paard en ruiter die hun zinnen op dit kampioenschap gezet hadden.
Welzijn
De Koninklijke Belgische Ruitersportfederatie maakt donderdagochtend haar selectie voor het EK bekend. Nicola Philippaerts en zijn hengst H&M Chilli Willi zullen geen deel uitmaken van die selectie. “Na afloop van de Longines Global Tour manche in Chantilly bracht onderzoek een lichte blessure bij Chilli Willi aan het licht” zegt Nicola Philippaerts. “Uiteraard is het een ontgoocheling om te moeten passen voor een kampioenschap maar het is niet anders. Chilli Willi en ik vormen een hecht team. Zijn welzijn primeert boven mijn ambities. Ik heb de federatie en de bondscoach meteen op de hoogte gebracht zodat zij ook nog konden anticiperen. Chilli Willi krijgt nu de tijd om te herstellen en zal opnieuw in competitie treden van zodra hij er klaar voor is.”
De Nederlandse dressuurruiters verschijnen met maar drie combinaties aan de start van het CHIO Aken. Expression (v Vivaldi) van Diederik van Silfhout heeft zich licht geblesseerd en is teruggetrokken.
“Het is een lichte blessure, maar ook dat duurt nu eenmaal even,” licht bondscoach Alex van Silfhout toe.
Wat pech
Het afgelopen weekend kwam een aantal Nederlandse combinaties aan de start van de Nations Cup in het Zweedse Falsterbo. Daar won het team brons. “Recent hebben we Geesteren gehad en de week na Aken staat de volgende Nations Cup in Engeland op het programma. Daarnaast hebben we ook wat pech gehad waardoor we op het moment paarden als Voice en Cennin missen. Het is vervelend, maar we hebben nu geen combinaties beschikbaar die we in Aken van start kunnen laten gaan.”
Combinaties testen
Alex van Silfhout maakte vorige maand in Geesteren al bekend met welk team hij in Aken aan de start komt. “Ik kom niet met mijn sterkste, maar wel een sterk team aan de start. Ik wil in Aken nog wel wat combinaties kunnen testen met het oog op het EK. Het is goed dat ze daar onder die omstandigheden ervaring op doen.”
Het team bestaat nu uit Marlies van Baalen met Ben Johnson (v.Johnson) en Adelinde Cornelissen met Zephyr (v.Jazz).
