De blessure van Anna Kasprzaks Fuhur lijkt mee te vallen. De Deense amazone hoopt zelfs in maart alweer haar wedstrijdrentree te maken.
Fuhur (v. Füerstenreich) raakte vlak na de Grand Prix in Lillestrøm tijdens het Norwegian Horse Festival gewond in zijn stal.
IJzer eraf
De combinatie had zojuist de Grand Prix gewonnen, maar moest zich afmelden voor de kür op muziek omdat de bruine ruin met zijn hoef tussen de tralies was blijven zitten. Daardoor had hij een ijzer verloren en liep hij een flinke schram op.
Kasprzak liet haar paard nakijken door een dierenarts. Die concludeerde dat de verwonding slechts oppervlakkig is.
Elena Sidneva
De elfjarige Fürstenreich-zoon Fuhur staat sinds december 2019 bij Kasprzak op stal. Daarvoor nam de Russische Elena Sidneva met hem deel aan de Wereldruiterspelen in 2018 en aan het Europees Kampioenschap in Rotterdam in 2019.
Lillestrøm was pas de tweede wedstrijd voor Fuhur met zijn nieuwe amazone. Kasprzak hoopt volgende week aan de strat te komen van de internationale wedstrijd in het Deense Herning.
Madeleine Witte-Vrees maakte vandaag in Utrecht na een jaar wedstrijdpauze haar wedstrijdrentree met haar toppaard Cennin (v Vivaldi). In de Grand Prix Special noteerde ze een score van 75 procent.
“De plaatsing is verder helemaal niet zo belangrijk,” reageert de amazone. “Het doel was nu om de dingen waar we het afgelopen jaar aan hebben gewerkt uit te voeren in de ring. En dat begin is er nu.”
De tijd genomen
De amazone meldde zich vorig jaar op de tweede dag van Indoor Brabant af omdat Cennin niet goed aanvoelde. “Ik had langer het gevoel dat er iets was. Ik laat mijn paarden altijd bijtijds nakijken, maar je kunt niet altijd meteen alles zien. Maar het voelde zo goed als dat hij kan. Daarom hebben we ruim de tijd genomen. Aan het einde van de zomer zat ik er wel weer op, maar ik wist dat we de wintercompetitie niet meer gingen halen. Daarom hebben we langer gewerkt aan de conditie van Cennin. Ik rijd voor de afwisseling onder meer veel op de renbaan met hem. Het is geen paard om iedere dag alle oefeningen mee te rijden.”
Witte-Vrees traint sinds de zomer bij Nicole Werner. “We hebben een goede klik en het was ontzettend fijn dat ze er vandaag in Utrecht ook bij was. Ze ziet alles en dat is heel belangrijk. In de zomer nam ik eerst steeds mijn merrie Finnländerin ( v Fidertanz) mee naar Nicole, maar uiteindelijk ben ik ook rustig Cennin mee gaan nemen. Nicole vindt het heel belangrijk dat ik zo ontspannen mogelijk blijf. Bij het ene paard is het harder werken dan bij het andere, maar moet er wel mooi uit blijven zien. Daar werken we onder meer aan.”
Allemaal achtten
In Utrecht liep de combinatie nog tegen wat foutjes aan. Zo reed Witte-Vrees mooie series, maar ging het aan het einde toch nog even mis. “Ja, dat krijg je een onvoldoende. Bij de passage linksom galoppeerde Cennin aan, omdat ik er iets teveel aan zat met mijn buitenbeen. Dat leverde ook een onvoldoende op. Het kan dus nog beter, maar de pirouettes zijn al veel beter geworden. Voor het eerst kreeg ik daar allemaal achtten voor. Daar was ik megablij om. De eerste keer weer op wedstrijd is altijd moeilijk. Alleen al de beslissing: wanneer gaan we? Daarom ben ik blij dat sommige dingen waar ik thuis aan heb gewerkt, in de ring al lukten.”
Het doel van de amazone is om weer op het allerhoogste niveau mee te doen met de 13-jarige voshengst. “Hij heeft natuurlijk al een paar jaar in het team meegelopen. Ik ga uiteraard met hem naar het NK, dat lijkt me niet meer dan logisch. Maar het doel is ook om de goede dingen nog beter te maken.”
Trainer Nicole Werner laat weten heel trots te zijn op Madeleine. “Ze heeft veel meer ontspannen gereden. Ze had super rechte eners, alleen een toegift van twee. Verder lieten ze mooie piaffe-passages zien.”
Finnländerin
Naast Cennin heeft Witte-Vrees straks nog een paard dat op het hoogste niveau mee kan draaien. Met de 10-jarige Finnländerin maakt ze over een week in Liempde haar debuut in de Inter II. “Ze is zo goed als Grand Prix klaar. Ze leert gigantisch snel, heel bijzonder. Ik ben heel blij met haar. Ze heeft alleen nog wat wedstrijdervaring nodig. Alle hengstencompetities heeft zij natuurlijk nooit gehad. Dat verschil merkte ik tijdens Jumping Amsterdam, waar het overigens op de tweede dag al veel beter was. Het is een merrie met een top-instelling. Het fijne is ook dat ze samen met Cennin op de vrachtwagen kan, met voldoende ruimte ertussen uiteraard. Ik vind het elke keer apart dat ik dan toch weer zo’n fijn paard onder het zadel krijg. Met dank aan Nico natuurlijk, die ze steeds weer opspoort. Steeds als ik denk: ‘ik krijg er nooit meer zo één, dan komt er toch weer een waarmee ik bovenin mee kan doen. Dat is echt heel bijzonder.”
Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding en toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan
Amazone Melanie Mouthaan is gebroken van verdriet. Ze moest op Nieuwjaarsdag plotseling afscheid nemen van haar Grand-Prix-paard Varnoldi (v Stravinsky XX).
“Wegens een blessure was hij aan het revalideren wat de afgelopen weken zeer goed ging en hoopvol leek!,” schrijft de amazone op haar Facebookpagina.
Acuut geblesseerd
Op nieuwjaarsochtend kon de 17-jarige Varnoldi niet meer zelfstandig opstaan. “Hij heeft ontzettend zijn best gedaan en zich goed laten helpen, maar uiteindelijk zich ook nog acuut geblesseerd. Daardoor werd opstaan onmogelijk. “We hebben hem ter plekke uit zijn lijden moeten verlossen.”
In oktober overleed Mouthaan’s Friese Grand Prix-hengst Wilke-C van de Wijdewormer (v. Fabe 348). Vlak daarvoor gunde de amazone de hengst zijn pensioen.
Senna Evers heeft bij een val van een paard haar schouder gebroken. De amazone staat minstens zes weken aan de kant.
Evers behaalde vele successen in de children-rubrieken met de pony Happy Feet (v Tuschinski). Afgelopen zomer wonnen ze, in het laatste Children-jaar van Evers, een zilveren teammedaille op het Europees Kampioenschap in het Italiaanse San Giovanni.
Daarvoor had de 14-jarige amazone de NRPS-ruin Majos Cannon (v Marchi) onder het zadel. Daarmee won ze onder meer de individuele proef en de kür op muziek van de internationale wedstrijd in Uggerhalne (Denemarken).
Nicola Philippaerts zit weer in het zadel, nadat hij acht weken geleden bij een val van zijn paard een schouderblessure opliep. De springruiter werkt samen met Chilli Willi aan hun comeback.
“Hopelijk kan ik nog echt een goed indoor seizoen hebben dit jaar,” reageert Philippaerts. “Mijn plan is om over drie weken in Lyon de wereldbeker te rijden, we zullen zien of dat gaat lukken. Ik wil toch wel een aantal wereldbekerpunten proberen te behalen voor de wereldbekerfinale.”
Operatie
Na zijn val moest Nicola Philippaerts een operatie ondergaan en stond hij wekenlang aan de kant. Ook zijn Chilli Willi moest herstellen van een blessure. “We gaan kijken hoe het loopt als we weer beginnen te springen, maken van daaruit zijn planning op.”
Begin 1980, zo’n vier jaar na mijn ongeluk. Blij weer op het paard. Een vierjarige merrie die bij buurman boer in de wei niets stond te doen. Nog te groen voor zijn niet zo heel ervaren dochter.
Vanaf m’n 17de totdat ik zo midden 20 was werd mijn leven beheerst door weer netjes recht op het paard te zitten. Ik was altijd een handige jeugdruiter die graag ook op andermans pony klom als er problemen waren.
Helaas maakte een verwarde dame in haar auto daar een bruut einde aan toen zij mij op m’n brommertje vergat voorrang te verlenen. Dokter de Boer in het streekziekenhuis van Zutphen was zeer trots dat hij de 9 stukjes van mijn linkerbovenbeen weer aan elkaar kon knutselen, en dat in een tijd dat schroeven en metalen plaatjes nog weinig gebruikt werden. Na twee jaar werd ik na de laatste controle zonder krukken de straat weer opgestuurd. Eindelijk, ik mocht alles weer!
Revalidatie, wat is dat?
Het woord revalidatie bestond toen misschien nog niet. Ik ben in ieder geval, na zo lang met een of twee krukken door het leven te zijn gegaan, heel raar gaan lopen. Erger nog, ik zat ook heel scheef op mijn paard en niemand die echt wist wat eraan te doen. Er werd altijd maar weer gezegd dat ik m’n linker hiel verder naar beneden moest drukken en rechtop moest gaan zitten, maar daar moest ik het mee doen.
Pas toen ik het niet meer hield van de rug- en hoofdpijn kreeg ik wat fysiotherapie. Dat hielp wel een beetje met lopen, maar helaas, mijn droom, de instructeursopleiding in Deurne, zat er toen al niet meer in. Ik zat scheef en voorover gebogen op het paard en kon daarbij het zware werk helemaal niet aan.
Vallen en opstaan
Maar ik wilde kost wat het kost blijven rijden. Het was vallen en opstaan. Soms zag ik het echt niet meer zitten maar toch bleef ik proberen. Ook, omdat ik ondanks alles iedere keer weer paarden kreeg aangeboden die wat problemen hadden en dan kon ik het niet laten. Ik heb in die periode veel geleerd, vooral om heel kritisch mijn eigen lichaam per stukje te leren begrijpen.
Iedere keer weer als ik op het paard zat ging ik in de eerste tien minuten stappen door m’n hele lichaam. Linkerbeen, tenen, enkel, knie, heup; rechterbeen, tenen, enkel, knie, heup; bekken, onderrug, bovenrug, schouderbladen, nek; linkerarm, hand, pols, elleboog, schouder; rechterarm, hand, pols, elleboog, schouder. Aanspannen en ontspannen. En dat met een hele rustige ademhaling zonder haast.
Doorgezakte enkel
Tot ik uiteindelijk gek genoeg bij m’n gezonde rechterbeen uitkwam. Die was leiding aan het geven, omdat ‘ie dat in de jaren na het ongeluk ook wel moest. Daardoor zat al het gewicht in m’n rechterbeugel met een volledig doorgezakte enkel. Ik heb toen een beetje geëxperimenteerd en ben korte stukjes met maar een beugel gaan rijden, namelijk mijn linker.
Iedere keer als ik op het paard zat moest ik van mezelf vijf minuten lichtrijden met die ene linkerbeugel. Het voelde belachelijk maar al heel snel voelde ik ook iets anders. Namelijk, dat ik volledig was vergeten dat ik best ietsje meer aansluiting met mijn rechterbovenbeen mocht zoeken zonder te knellen. Omdat ik met die ene beugel gedwongen werd meer steun op m’n linkerbeugel te zoeken, leerde mijn linkerbovenbeen juist meer te ontspannen.
Geen pijn meer
Een klein wonder geschiedde. Daar was m’n linkerzitbeenknobbel weer! En toen ik ‘m gevonden had wilde ik ‘m ook nooit meer kwijt! M’n linkerbeen leek opeens veel langer waardoor ik weer contact had met m’n linkerbeugel en niet meer constant bezig was om hem niet kwijt te raken. En opeens deed mijn doorgezakte rechterenkel geen pijn meer.
Na een paar weken was ik rechter dan ik ooit geweest was en reed ik met twee beugels en benen die aan beide kanten aangespannen, ontspannen en zelfverzekerd hun werk konden doen en geen enkele instructeur heeft ooit meer iets over m’n houding gezegd. En natuurlijk werden de paarden die ik reed er ook heel blij van.
Als herhalen zeuren wordt, is de les kapot
Als instructeur is er niets erger dan heel vaak hetzelfde te moeten herhalen. Een leerling vindt niets erger dan iedere keer maar weer hetzelfde te moeten horen, vooral als je toch al heel erg je best doet.
Als herhalen zeuren wordt is de les bij voorbaat kapot.
Een van mijn leerlingen, Lucy Lloyd op haar eventingpaard Tomtom. Lucy zat niet zo zeer scheef maar had aan de ene kant een prachtige beenligging terwijl ze aan de andere kant kneep.
Natuurlijk, als ik een ruiter voor het eerst zie en deze zit scheef -wat trouwens vrij vaak voorkomt-, dan kijk ik eerst eens of het een veilig paard is. Meestal wacht ik tot de tweede of derde les voordat ik dit voorstel, ook om wat vertrouwen met de ruiter op te bouwen. Het is voor de meesten een beetje vreemd en angstig idee. Zonder beugels rijden is soms al een aanslag, maar met eentje? Dat is gek!
Een aanslag op je lijf
In het begin is het inderdaad, afhankelijk van hoe scheef je bent, een aanslag op je lijf en voel je superonhandig. Dus vijf minuten, maar wel iedere keer als je in de bak rijdt. En iedere keer weer gebeurt er een klein wonder. De ruiter begint het midden weer zelf te voelen en gaat vrij snel al aan z’n zadel trekken om alles weer op z’n plek te krijgen.
Het mooie is dat ik er niet of nauwelijks iets over hoef te zeggen en het paard zelf ook door beter en gebalanceerder te gaan lopen aangeeft dat het zoveel fijner rijden is. Soms hoor je zo’n dier letterlijk een zucht van verlichting geven.
Vergeet je zadel en de fysio niet!
Vaak heeft ook het zadel door de langdurige eenzijdige druk wat werk nodig. En ook je paard moet wennen. Het is aan jouw scheefheid gewend en wil zich in het begin soms weer naar die plek terugwurmen. Maar dat gaat meestal gauw voorbij omdat je paard vrij snel zal voelen hoe lekker het voor hem is als je in het midden zit. Toch misschien geen slecht idee om er even een fysio bij te halen om te kijken of zijn rug ook wat werk nodig heeft.
Nooit zonder instructeur
Maar, begin er nooit zonder je instructeur aan! Ten eerste is scheefzitten vaak iets wat je zelf niet merkt. Ten tweede moet er, zeker de eerste keren, een vakkundig iemand bij zijn om het proces veilig te doen verlopen met het juiste resultaat.
En als laatste: een wedstrijdtrucje
Alhoewel helemaal zonder beugels rijden natuurlijk ook nooit vergeten mag worden, lost dat niet altijd alles op. Het gevoel een gelijkmatig en ontspannen contact met je beugels te hebben krijg je door ze te gebruiken, ze te leren voelen en niet bang te zijn om ze te verliezen.
Als je een beetje zenuwachtig bent op een wedstrijd kun je nog wel eens een beetje gaan klemmen met je zitbeenknobbels met als gevolg dat opeens je beugels te lang lijken. Maak ze gerust even een gaatje korter en al gauw merk je bij het losrijden dat je benen weer langer worden.
Negen maanden lang heb ik tussen hoop en vrees geleefd. Alles geprobeerd om Wim een pijnvrij pensioen te geven. Het heeft niet mogen baten. Enkele weken geleden heb ik mijn speciaalste paard ooit in laten slapen.
Nog steeds ben ik vol ongeloof. Verbijsterd. Maar het is de keiharde realiteit. Het is gewoon niet gelukt…. Met geen pen valt mijn verdriet te beschrijven, dus dat ga ik ook niet doen. Wel kan ik jullie een beetje vertellen over het hoe en wat.
Niets hielp nog goed genoeg
Eerder schreef ik al (zie vorige blog) over de heftige blessure aan zijn hoefgewricht, waardoor hij behoorlijk kreupel was en eigenlijk niet zonder pijnstilling kon. Allerlei behandelingen en zelfs een operatie er aan gewaagd, maar niets hielp nog goed genoeg. Wim bleef er, zoals altijd, erg vrolijk onder, dus was er nog geen directe reden om al op te geven.
Tot hij weer koliek kreeg. Weer een week op de kliniek. Niet levensbedreigend, maar ik realiseerde me dat dat het begin van het einde was. Hij kon te weinig bewegen voor zijn koliekgevoelige buik en dat zou dus altijd een probleem blijven.
Een keerpunt
Vlak daarna tijdens een les met Filia sprak mijn juf de wijze woorden: ‘Er komt een moment dat je het weet’. Dat was een keerpunt, want ze had gelijk, ik wist het eigenlijk al. Ik moest het vreselijke besluit nemen waar iedere diereneigenaar uiteindelijk mee geconfronteerd wordt. En dat jij, alleen jij, zoiets kan en moet besluiten voor een ander levend wezen is zo bikkelhard.
Zijn laatste dag was Wim gelukkig nog steeds op z’n Wims. Bokkend en piepend de wei in, binnen vijf minuten het halster van zijn buurman gesloopt en weer tien minuten later stond hij te zwaaien met de rubberen waterbak tussen zijn tanden. De clown had nou eenmaal een reputatie hoog te houden. Eenmaal op de Uithof genoot hij van alle aandacht die hij kreeg van de artsen en verzorgers die hem gedag kwamen zeggen. Hij was er totaal relaxt onder. Iets teveel kind aan huis, zullen we maar zeggen.
Het letterlijke loslaten
De arts die hem vier jaar geleden nog kon redden, en daardoor een diepgaande band had met Wim, gaf hem het spuitje. Ik vond het een hele geruststelling dat de procedure hetzelfde was als onder narcose brengen. Daar was Wim na drie operaties ervaringsdeskundige in, dus hij kende het. Het allermoeilijkste moment vond ik het letterlijke loslaten en aan de arts meegeven om hem tussen de schotten te zetten. Ik gaf het halstertouw over en ineens viel er gevoel van paniek over me heen. Deed ik hier wel goed aan? Het liefste wilde ik me vastklampen en nee roepen, zoals kinderen dat bij hun ouders doen op een eerste schooldag. Ik heb het bij rationele rust gehouden. Hopelijk was Wim het met me eens.
Altijd blij
Lieve Wim, Schwimpie, Wim Mulders (als ik hem streng toesprak), je laat een groot gat achter. Kon ook niet anders met je 1.80! Ik heb een stal vol potentiële opvolgers, maar dat is slechts sportief. Geen paard zal jouw karakter evenaren. Je was betweterig, Oost-Indisch doof, lomp, lief, rete-intelligent en prettig gestoord. Altijd blij en de grootste bikkel. Je wist iedereen om je vingers te winden, dus kwam je overal mee weg.
Ik heb er een hekel aan als paarden worden gepersonifieerd, maar verdomme wat kwam jij dichtbij mens-zijn. Jij kon mij echt recht in de ogen aankijken en je begreep het. Het waren zes zeer bijzondere jaren.
De Belgische springruiter Nicola Philippaerts is tijdens een trainingsrit met een jong paard ten val gekomen. De 26 jarige Philippaerts liep daarbij een schouderblessure op.
De springruiter is in Genk geopereerd en mag pas na 6 weken beginnen met revalideren.
Snel gegaan
Philippaerts zat woensdag in het zadel van een vijfjarig paard als het misgaat. De hulpdiensten brengen hem naar het Ziekenhuis Oost-Limburg. Daar wordt hij enkele uren later geopereerd. “Het is heel snel gegaan en moeilijk te omschrijven hoe het precies gebeurde,” reageert Nicola Philippaerts.
“Ik voelde meteen dat het niet goed zat en had veel pijn. Na de nodige onderzoeken in het ziekenhuis werd besloten om geen tijd te verliezen en onmiddellijk te opereren. De operatie is goed verlopen maar ik heb nog veel pijn. Ik heb deze ochtend de dokter gesproken. Die vertelde mij dat ik 6 weken moet rusten waarna ik kan beginnen revalideren. Dat is een klap, maar het had erger kunnen zijn. Ik wil de dokter en zijn team danken voor alle goede zorgen. Het komt er nu op aan om de nodige rust te nemen en dan opnieuw toe te werken naar het indoorseizoen.”
Topjaar
De springruiter was met H&M Chilli Willi bezig met een topjaar. Begin maart eindigde hij met zijn elfjarige hengst tweede in de openingswedstrijd van de Longines Global Tour in Doha. Met het oog op het Europees kampioenschap in Rotterdam gaf Nicola Philippaerts Chilli Willi de nodige rust om zo op het juiste moment te pieken.
Kort na de wedstrijd in Chantilly werd duidelijk dat H&M Chilli Willi een blessure had opgelopen en moest passen voor het EK. Na zijn val van gisteren staat ook Nicola Philippaerts enkele maanden aan de kant.
Er is een wijziging in het Belgisch springteam dat volgende week een gooi doet naar de Europese titel in Rotterdam. Niels Bruynzeels staat zijn plek af omdat zijn paard, Delux van T&L (v.Toulon), niet fit is. Voor hem verhuist Jerome Guery naar de selectie van de Belgen.
Bruynzeels
Bruynseels staat momenteel tiende op de wereldranglijst. Zijn Belgische ruin raakte geblesseerd tijdens de global Champions Tour-etappe in London. De combinatie was dit seizoen al zeer succesvol en won onder meer de Grand Prix van Basel. Bij de wereldbekerfinale in Götenborg eindigden de twee als vijfde.
Guery
Guery kan zich opmaken voor zijn tweede start op een Europees Kampioenschap. Al in 2017 behoorde de 39-jarige toto het Belgische team en werd vervolgens vierde met het team. In Rotterdam verschijnt hij aan start met de Holsteiner Quel Homme de Hus (v. Quidam de Revel). Guery heeft de hengst begin dit jaar overgenomen van de Franse Alice Trehoust en won al de Grand Prix van Mexico-Stad.
Het Belgische Team bestaat verder uit:
Pieter Devos – Claire Z (v. Clearway)
Jos Verlooy – Igor (v. Emerald)
Gregory Wathelet – Nevados (v. Calvados)
De nieuwe reserve is Olivier Philippaerts met Extra (v. Berlin)
Olivier Philippaerts en H&M Legend of Love. Foto: LGCT
Tijdens de Longines Global Champions Tour van Valkenswaard, waar Maikel van der Vleuten en Dana Blue eerste werden, eindigden Olivier Philippaerts en zijn H&M Legend of Love op de tweede plaats. In de 15e van de in totaal 18 manches bleef het duo dubbel foutloos.
Kwalificatie
De prestatie van Philippaerts en zijn 12-jarige merrie is opmerkelijk. H&M Legend of Love is namelijk pas hersteld van een blessure. “Legend stond een kleine twee maanden aan de kant. De laatste proef voor haar blessure was hier in Valkenswaard,” licht de ruiter toe. “Eind juli trad ze in Berlijn opnieuw in competitie.” De merrie toonde gelijk weer haar strijdlust en competitiviteit. In de barrage was Van der Vleuten net iets meer dan een halve seconde sneller dan de Belg.
De winnaar van deze Longines Global Tour plaatst zich direct voor de grote finale in Praag. Omdat Van der Vleuten na zijn zege in Monaco al zeker was van een plaats in de finale, schoof de rechtstreekst kwalificatie door naar de tweede plaats. Hierdoor plaatsen Phillipaerts en H&M Legend of Love zich voor de grote finale.
Bijzonder dankbaar
“Vandaag heeft ze alles gegeven,” vertelt de Philippaerts. “Legend is een paard met een exceptioneel potentieel. Als ze in vorm is doe je altijd mee voor de zege. Dat bleek nog maar eens vandaag. Ik ben haar bijzonder dankbaar. De reden dat we hier niet winnen ligt aan mezelf. We waren de eerste combinatie in de barrage met acht. Op de laatste hindernis bouwde ik wat voorbehoud in. Daar heb ik een seconde en de zege laten liggen. Maar deze prestatie maakt me bijzonder gelukkig. Een tweede plaats in een sterk bezette wedstrijd, Legend die helemaal terug is en de rechtstreekse kwalificatie voor de playoffs in Praag.”
Bron: Persbericht familie Philippaerts
Foto: LGCT
Error, group does not exist! Check your syntax! (ID: 120)
