De veelgevraagde dekhengst Escolar (v. Estobar) van Hubertus Schmidt kampt met een blessure. Hierdoor kan de hengst niet meerijden tijdens het laatste selectiemoment in Kronenberg van 24 tot 27 juni. Daarom kunnen ze zich niet meer selecteren voor deelname aan de Olympische Spelen.
Laatste keer aan start
Nadat in april bekend werd dat Ingrid Klimke’s Franziskus niet mee zou gaan naar de Olympische Spelen, moest Escolar nu ook afgemeld worden. De laatste keer dat de combinatie aan start kwam was in de Grand Prix Special in Balve, waar ze zonder grote fouten naar 76,353% reden. Hierdoor eindigden ze op de negende plaats. In de kür maakten ze een grove fout, waardoor ze elfde werden met 77,975%. Het is voor nu nog onduidelijk of de hengst wel mee kan doen aan het EK in Hagen.
Overgebleven kandidaten
Door het uitvallen van Franziskus en Escolar blijven de volgende combinaties nog in de running voor één van de drie templaatsen:
Jessica von Bredow-Werndl met Zaïre-E en TSF Dalera BB
Helen Langehanenberg met Annabelle
Sorothee Scnheider met Faustus en Showtime FRH
Carina Scholz met Tarantino
Frederic Wandres met Duke of Britain
Benjamin Werndl met Daily Mirror
Isabell Werth met Bella Rose, DSP Quintaz en Weihegold OLD
Een zware opdoffer voor Belgisch topruiter Jos Verlooy (25). Door een blessure bij zijn paard Igor kan hij niet naar de Olympische Spelen. ‘Dit komt heel hard aan. Ik had zeker op het podium kunnen staan.’
‘Plotse blessure’
Topruiter Jos Verlooy en zijn toppaard Igor gaan niét naar de Olympische Spelen in Tokio. Igor liep een plotse blessure op en het is onmogelijk hem tijdig fit te krijgen. Verlooy vertelt: ‘Dit komt heel hard aan. Alles verliep tot nu toe volgens plan. Twee weken geleden heb ik Igor voor het eerst ingezet in Sentower in Oudsbergen. Ik heb Igor daar gewoon weer de sfeer laten opsnuiven. Bedoeling was om hem elke week weer wat meer in het ritme te laten komen, zodat hij volledig klaar zou zijn voor Tokio. Maar dan dit, uit het niks. Het is niet te vatten.’
‘Had zeker op het podium kunnen staan’
‘Ik weet niet of ik ooit nog over zo’n toppaard zal beschikken, een paard waarmee ik zeker op het podium had kunnen staan’, vertelt de nog altijd maar 25-jarige Verlooy over eventuele volgende deelnames aan de Spelen. ‘Over drie jaar is Igor 16 jaar. Ik ben ervan overtuigd dat hij de Spelen van Parijs moet kunnen halen, ook al omdat het dichtbij is, maar tegen dan zal hij dus wel al 16 jaar zijn. Dat is toch wel de limiet.’
‘Ongekende weelde voor België’
Dit weekend is Verlooy in Valkenswaard aan de slag in de Global Champions Tour/League. Onder andere met Varoune, zijn ander toppaard. Met Varoune zal Verlooy over twee weken ook deelnemen aan de Nations Cup manche in het Poolse Sopot. Normaal gezien had dat een eerste serieuze test moeten zijn voor Igor. ‘Dat plan is nu dus in duigen gevallen, maar met Varoune gaan we er alles aan doen om bij te dragen tot een sterke prestatie van de Belgische ploeg. Het is heel jammer dat Tokio niet doorgaat voor ons, maar België heeft een ongekende weelde met topruiters als Devos, Bruynseels, Guéry en andere Philippaertsen. Ik wens de ruiters die wél naar Tokio gaan uiteraard alle succes toe. Ik zal hun grootste supporter zijn.’
De KNHS laat weten dat Emmelie Scholtens en Desperado N.O.P. niet naar de Olympische Spelen in Tokio gaan. De hengst heeft een lichte blessure opgelopen en komt daarom niet aan start tijdens de komende observariewedstrijden voor de Olympische Spelen.
Serieuze kanshebber
Scholtens is uiteraard teleurgesteld: “Het is heel jammer, maar geen Olympische Spelen voor ons. Desperado N.O.P. heeft zich licht geblesseerd en de observatiewedstrijden komen gewoon te vroeg. We richten ons nu op het Europees Kampioenschap. Dat geeft ons meer tijd en het is normaal gesproken wel goed haalbaar om er daar weer te staan.” Het EK Dressuur wordt van 7 tot en met 12 september verreden in Hagen. De combinatie was een serieuze kanshebber in de strijd om een van de drie teamplaatsen van TeamNL voor de Olympische Spelen deze zomer in Tokio.
Observatiewedstrijden
Het NK Dressuur is de eerste observatiewedstrijd voor bondscoach Alex van Silfhout. Deze wordt van 4 tot en met 6 juni verreden in Ermelo. Het CHIO Rotterdam, dat van 1 tot en met 4 juli in de agenda staat, is het tweede belangrijke moment. Op 5 juli moeten de definitieve paardensport selecties voor de Olympische Spelen van Tokio bekend zijn.
Na het overlijden van haar vorige Haflinger was Alice Polderman ervan overtuigd dat haar volgende paard een KWPN’er zou worden waarmee ze de sport in kon. Toch stuitte ze tijdens de zoektocht per toeval op een advertentie van de haflinger Athos van Nijbor (v. Anton oet de Broekstreek), waar ze op slag verliefd op werd. Zeven jaar en een hobbelige weg later, is de combinatie sterker dan ooit en kan Polderman niet wachten tot de wedstrijden weer beginnen.
“Nadat ik mijn vorige paard heb verloren aan koliek, wilde ik heel graag een sportpaard. Toch kreeg ik de advertentie van Athos niet uit mijn hoofd, en toen ik bij hem langsging was ik gelijk verkocht”, blikt de amazone terug. Bij zijn toenmalige eigenaren liep hij onwijs leuk op L-niveau en toen ik er zelf voor het eerst opstapte voelde het ook gelijk goed. Ik had nog nooit op een haflinger gereden die zo graag wilde werken. Ondanks dat hij heel koel in zijn hoofd was deed hij goed zijn best en was hij heel fanatiek. Het klikte gelijk tussen ons, dus ik wist dat ik hem mee zou nemen”.
Pech
Ondanks dat het niet de KWPN’er was die Poldeman graag wilde, was ze ervan overtuigd dat ze haar sportpaard gevonden had. “Athos staat heel hoog op zijn benen en is best wel slank gebouwd, daarnaast is hij heel alert tijdens het rijden. Ik hoef mijn been maar aan te leggen en hij doet het gewoon. Hij is niet lui of eigenwijs, het is een heel werkwillig paard”. De eerste tijd reed de combinatie vooral recreatief, maar naarmate ze meer aan elkaar begonnen te wennen kregen ze ook de wedstrijdsmaak te pakken. “We hadden zo veel plezier in de oefenwedstrijden dat de officiële wedstrijden ook in het vooruitzicht lagen, maar toen kregen we opeens heel veel pech”.
Na een trap in het land heeft de haflingerruin bijna een jaar uit de running gelegen. “Het was zo erg dat er een gat zat in zijn check ligament, waardoor Athos niet meer op zijn been kon staan en alleen maar aan het trillen was. Toen we op de echo een heel groot gat zagen, was het nog maar de vraag of zo’n blessure ooit zou herstellen”. In overleg met de dierenarts werd de ruin op boxrust gezet en werd er een strikt schema opgesteld. Daarnaast werd het been ingespoten met Platelet richt plasma, waardoor met lichamelijke stoffen werd geprobeerd om het herstelproces te optimaliseren. “We hebben de revalidatie heel langzaam opgebouwd en geen enkele risico’s genomen, waardoor ik na zeven maanden alweer in het zadel zat en nu niks meer te merken is van de blessure”.
Ver komen
“Het was een hele stressvolle periode”, vervolgt de amazone. “Na alle hobbels op de weg heb ik hem nu zo ver dat het beter gaat dan ooit. Athos is echt heel speciaal voor mij geworden, ik zou ook echt niet meer zonder hem kunnen. Als de wedstrijden straks weer beginnen gaan we er echt vol voor, hopelijk kunnen we samen dan ver komen”.
Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.
Na de ongelukkige blessure van zijn toppaard Dana Blue lag springruiter Maikel van der Vleuten nachtenlang wakker. Door een geslaagde operatie zijn de vooruitzichten op herstel hoopgevend schrijft het Eindhovens Dagblad.
Extra pas
“Ik was twee weken op concours in Doha”, blikt Van der Vleuten thuis in Someren terug. “Op zaterdag was de Grand Prix-wedstrijd en die ging best goed. Ik merkte wel dat Dana Blue een tijdje niet op dit hoge niveau had gesprongen. Ze maakte twee kleine foutjes, maar verder voelde ze goed aan. In de laatste lijn naar de dubbelsprong wilde ik een extra pas maken, maar Dana Blue maakte te vroeg een halve galopsprong waardoor ze over de balken struikelde”, aldus Van der Vleuten. “We vielen allebei tegen de oxer aan. Toen ze weg galoppeerde, zag ik meteen dat ze pijn had aan haar rechter voorbeen.”
Operatie
Vorige week besloot Van der Vleuten in overleg met zijn dierenarts om toch voor een operatie te kiezen. “Dan komt het bot in ieder geval weer op de juiste plek te zitten en kan ze rustig revalideren. Het alternatief – de blessure met rust laten genezen – zou risicovoller zijn. Dan is het negen maanden op goed geluk afwachten en als het botje dan niet goed zit, zou ze alsnog geopereerd moeten worden.”
Revalidatie
Dana Blue is donderdagmiddag in een specialistische kliniek in Berlijn geopereerd. “De operatie duurde ruim drie uur en is heel goed verlopen”, zei Van der Vleuten vrijdagavond. “Ze was donderdag goed wakker geworden en kon al snel zelf op haar benen staan. Sinds vrijdagavond staat ze op stal in Berlijn. Als het dit weekend goed blijft gaan, mag Dana Blue begin volgende week naar huis. Ik heb goede hoop dat ze op termijn weer op topniveau kan springen, maar haar revalidatie zal zeker een jaar duren.”
Tokio
“Eerlijk gezegd ging mijn voorkeur voor Tokio uit naar Beauville”, zegt Van der Vleuten over de Spelen. ,,Hij is zo’n sterk paard en ik heb al mooie resultaten met hem geboekt zoals in Aken, Monaco en La Coruña. Ik wil heel graag naar de Spelen maar dan moet ik wel goed voorbereid zijn. Als het te lang duurt voordat er weer wedstrijden zijn, moet je reëel zijn. Dan heeft het geen zin. De gezondheid van de paarden staat voorop.”
Springruiter Maikel van der Vleuten neemt de komende zomer niet met zijn toppaard Dana Blue deel aan de Olympische Spelen van Tokio. Dana Blue is op het concours in Doha de afgelopen week zwaar geblesseerd geraakt aan een knie. De combinatie gold als kandidaat voor een medaille in Japan.
Herstel
“De veterinairen zijn Dana Blue nu aan het onderzoeken”, zegt Van der Vleuten. “Wat is het beste, een operatie of rust. Van vergelijkbare gevallen weten we dat paarden hiervan kunnen herstellen, in de zin dat ze niet meer kreupel zijn. Of een terugkeer op topniveau mogelijk is, valt nu heel moeilijk te zeggen.”
Verdi
Het herstel van Dana Blue zal volgens de Brabantse ruiter zeker een jaar in beslag nemen. Met Dana Blue won hij het vorig seizoen meerdere wedstrijden in de zwaarste categorie. Van der Vleuten nam met Verdi deel aan de Olympische Spelen van 2012 (zilver in de landenwedstrijd) en 2016. Hij maakte met Verdi ook deel uit van de Nederlandse equipe die in 2014 de wereldtitel veroverde.
Ongelukkige val
“Het was eigenlijk een heel ongelukkige val in Doha”, kijkt Van der Vleuten terug op het incident. “Een miscommunicatie, een onbenulligheidje met grote gevolgen. Het is helemaal verkeerd uitgepakt. Tokio is nu volkomen uitgesloten voor dit paard. Nee, het zit niet mee. Eerst corona, vervolgens het paardenvirus, nu dit. Alles komt tegelijk, maar we proberen verder te kijken. Het belangrijkste is nu dat het paard de beste zorg krijgt. Daar zijn we mee bezig.”
Andere troef
Van der Vleuten hoopt zich nog wel met een andere paard voor Tokio te kwalificeren. Met Beauville Z heeft de ruiter nog een belangrijke troef. Met dat paard won hij vorig seizoen de Grote Prijs van Aken. “We zijn op de goede weg”, aldus Van der Vleuten.
Wedstrijden verboden
Vooralsnog zijn er weinig mogelijkheden voor ruiters om wedstrijden te rijden. Vanwege de uitbraak van een besmettelijk paardenvirus heeft de FEI tot eind maart in tien Europese landen internationale wedstrijden verboden. Ook het Nederlandse kampioenschap voor springruiters wat in april zou plaatsvinden, is uitgesteld.
Nadat Leonie Van Duffelen haar Lusitano Chippie drie jaar geleden onverwachts verloor, ging ze opzoek naar een mega braaf paard om mee verder te kunnen werken. Ze kwam terecht bij de PRE hengst Don Decoroso (v. Don Destacado), die op dat moment nog heel introvert tegenover mensen was. Ondanks de tegenslagen die ze samen gehad hebben, is de combinatie honderd procent naar elkaar toegegroeid en zijn ze ondertussen klaar voor hun Z2-debuut.
“Zelf ben ik een hele angstige ruiter. Ik kan aardig rijden, maar ben niet altijd even dapper”, steekt Van Duffelen van wal. Ze blikt terug naar het moment dat ze Don voor het eerst zag: Het vroor heel hard en het proefrijden werd helemaal niks. Toch besloot ik even bij hem langs te gaan, al was het alleen maar om even in de omgang kennis met hem te maken. Het voelde het gelijk goed toen ik Donnie voor het eerst zag. Hij stond al een hele tijd stil, het was superkoud en ik was zelf helemaal in kleren gepakt, maar het voelde zo goed dat ik zelfs even een rondje met hem op de dijk heb gereden. Wapperende hooizakken, tractors en springende honden kwamen we tegen, maar Don gaf geen kik. Het voelde gelijk vertrouwd, wat voor mij een heel groot pluspunt was”.
Nederlands kampioenschap
De amazone besloot om op een later moment de hengst ook nog een keer in een binnenbak in de buurt te rijden. “Ook het rijden op vreemd terrein ging heel erg goed, dus gelijk daarna heb ik hem gekocht”, vervolgt ze enthousiast. “In de eerste instantie alleen voor het recreatief rijden. Maar toen het rijden steeds beter ging besloot ik toch een keer met hem te gaan starten. Onze allereerste wedstrijd was een MCI (red. wedstrijden voor uitsluitend Iberische paarden), een concept wat in 2018 net een beetje opkwam. We hebben voor de lol een startpas aangevraagd en tijdens onze allereerste wedstrijd werden we gelijk geselecteerd voor de Nederlandse Kampioenschappen, die uiteindelijk gewonnen hebben”.
Blessure
Vlak daarna vertrok de combinatie naar Engeland om daar ook te starten. “Dit was echt een geweldige ervaring, zeker omdat ik Don helemaal niet heb gekocht om mee te starten”. Helaas kregen ze het jaar hierop een tegenslag te verduren. “We waren weer geselecteerd voor het Nederlands Kampioenschap, toen Don achter kreupel werd. Uiteindelijk bleek dat hij last had van een hoorncel waaraan hij ook geopereerd is”. De hengst was helemaal hersteld van de operatie, toen hij vlak voor zijn Z2-debuut weer een blessure opliep. “Op dit moment heeft hij een blessure aan zijn rechter sesambeen-band, wat nu eindelijk weer goed gaat. Het herstelt langzaam en over twee weken mogen we weer op controle om te kijken hoever we nu in het revalidatieproces zijn. Door alle pech hebben we samen nog geen twintig wedstrijden kunnen rijden, maar zijn we wel vanaf het L2 naar het Z2 gekomen. Don is gewoon geweldig”.
Voordat de amazone Don kocht was Van Duffelen opzoek naar een megabraaf paard, toch viel haar keuze op een hengst. “Dat zou je inderdaad niet verwachten”, lacht ze. “Ik wilde sowieso een Spanjaard of een Portugees, dus daar was ik echt naar opzoek. De Spanjaarden worden voornamelijk als hengst aangeboden. Die zie je niet zo vaak als ruin of merrie te koop staan in Nederland. Als ik ook nog daarop ging selecteren bleef er bijna niks meer over om bij te gaan kijken. In de eerste instantie was het wel de bedoeling dat ik Don zou gaan castreren, maar Donnie is echt een gevalletje Lulletje Rozenwater. Ik sta op een grote manege met meer dan honderd paarden, en ik kan Donnie gewoon poetsen terwijl hij zonder halster in het gangpad staat. Hij kijkt niet naar andere paarden en je merkt helemaal niet aan hem dat hij hengst is. Er is gewoon geen reden om hem te castreren. Hij is gewoon superlief”.
Ook op de manege waar Don gestald staat, is iedereen helemaal weg van hem. “Als we van de stal naar de bak lopen, komen we langs een picknicktafel waar altijd mensen aan zitten. Donnie moet daar standaard even stoppen om gekroeld te worden, en iedereen is ook gek op hem dus niemand vindt het ook erg om even met hem te knuffelen. Het is de lieveling van iedereen”.
Blessurevrij de toekomst in
“Ik had nooit verwacht dat we zo ver zouden komen, maar het is wel echt geweldig. Voordat ik Don kocht heb ik ooit met een ander paard Z1 gereden, maar het Z2 was echt nieuw voor mij. Ik hoop dan ook dat als Don straks weer goed is we nog een winstpunt in het Z2 kunnen gaan rijden. Al is het al superleuk dat dit allemaal gelukt is”. Ondanks dat Van Duffelen niet dacht dat haar vorige paard ooit overtroffen zou worden, is Donnie hard op weg. “Hij is echt mijn once in a life-paard. Ik had niet verwacht dat ik dat na Chippie nog zou zeggen, maar Donnie haalt dat echt dik in”, vertelt ze enthousiast. “Mijn doel voor de komende tijd is gewoon genieten. Ik kan niet wachten om, zodra het weer mag met zijn blessure, hem weer in te laden en lekker het bos in te gaan. Springen en crossen vinden we beide ook superleuk, maar het belangrijkste voor nu is dat we gewoon weer alles kunnen. Blessurevrij de toekomst in”.
Bron: Hoefslag (Overname zonder bronvermelding en schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.)
Margot Hoeberichts en London tijdens een training. Foto: Celine Weerink
Niet lang nadat Margot Hoeberichts de vliegenschimmelruin London kocht raakte hij geblesseerd. En flink ook. Hoeberichts besloot haar paard alle tijd van de wereld te geven en haar eigen belangen opzij te zetten. “Denk niet alleen aan wat je zelf nodig hebt, maar juist aan wat je paard nodig heeft”, vindt ze.
Droom opzij gezet
De amazone zit al in het zadel sinds ze kan lopen. Ze is ooit begonnen bij een manege en daarna nooit meer afgestapt. Na haar middelbare school behaalde ze haar ORUN-certificaten en heeft ze een paar jaar op verschillende stallen in zowel binnen- als buitenland gewerkt. Vanwege de financiële situatie van haar moeder heeft ze haar droom om te werken in de paarden opzij gezet en is ze gaan studeren. “Dat deed ik met de gedachte: als ik dit goed doe, kan ik een prima baan krijgen, een goed paard kopen en deze onderhouden, ook als er wat mee is.” Zo gezegd, zo gedaan.
Verder komen
De eerste jaren had Hoeberichts vooral jonge paarden of probleempaarden onder haar hoede. “Er was gewoon niet zoveel geld en op dat moment ondersteunde ik ook mijn moeder financieel. Toen mijn moeder overleed en ik steeds beter ging verdienen, wilde ik ook graag een keer verder komen door misschien toch een paard te kopen die al wat meer kent. Mijn vriendin Hester Bischot had London destijds in training staan voor de verkoop. Ik reed toen nog een merrie voor een fokker in het M2. Zij dat op dat moment een beetje aan haar top.”
Een 10 voor harmonie
“Ik kocht London via Hester. Dat vond ik wel eng, omdat ik dacht dat oudere paarden altijd wel wat hadden of wat kregen. We zijn op ons gemak een paar keer M2 gestart en reden drie winstpunten per proef. London is niet de grootste beweger, maar het ziet er heel harmonieus uit. We kregen negens en tienen voor de harmonie, dat haalde de punten echt wel op. Je ziet natuurlijk wel het verschil tussen London en een bewegingswonder, maar we wilden in ieder geval graag naar de subtop toe. We reden al vrij snel Z1 en dat ging eigenlijk best goed.”
Vermageren
Voor haar werk verhuisde Hoeberichts naar Gelderland. Ze nam London mee. “Inmiddels reden we Z2, maar na een tijdje begon hij steeds magerder te worden. Ik vond het gek, want de paarden kwamen elke dag buiten, ze werden netjes gemest en er was altijd toezicht. Alleen het voeren ging niet helemaal goed. Ik probeerde zelf bij te voeren, maar er was niet tegenaan te voeren. In november 2019 zijn we nog ZZ-licht gestart, maar in de proef voelde ik al dat hij niet vooruit kwam. Niet omdat hij niet wilde, maar het lukte hem gewoon niet. Daarna ben ik gelijk een plan gaan maken om hem te verhuizen.”
Grote gaten in pees
Sinds het moment dat ze merkte dat London geen fut meer had, stapte Hoeberichts niet meer op. Ze heeft in die tijd vooral met hem aan de hand gestapt. De ruin kreeg drie keer achter elkaar een einschuss, een forse onderhuidse ontsteking in één van de benen. Toen de combinatie begin 2020 naar een andere stal verhuisde, had hij er één aan zijn rechter voorbeen. “Maar ik had het gevoel dat er meer aan de hand was. Vanwege de einschuss was het been te dik om een echo te maken. Toen het eenmaal wat dunner was en we een echo maakten, bleek dat er grote gaten zaten in de tussenpees bij zijn kogel. Hij was echt heel heftig geblesseerd. Vanaf daar zijn we begonnen met revalideren.”
Eigen belang opzij zetten
Die tijd was voor Hoeberichts heel erg moeilijk. “Ik geloof niet in boxrust tenzij het niet anders kan. Paarden moeten gewoon naar buiten. Als je ze stilzet wordt de bespiering niet beter, worden de pezen niet beter en worden ze er zeker in hun hoofd niet beter van. Dus het plan was: hij gaat gewoon naar buiten en ik neem langer de tijd voor zijn herstel. Ruiters kijken vaak naar wat ze zelf willen. Ze willen er zo snel mogelijk weer op zitten. Ik denk dat we met zijn allen moeten leren om onze eigen belangen opzij te zetten en er voor ons paard te zijn. Ik heb vaak zat half huilend in de regen met mijn paard over het harde gestapt. Maar na iedere dag op de wei, iedere dag stappen en twee keer per week laseren, kregen we in juni het nieuws dat de pees bijna helemaal hersteld was.”
Voor het eerst weer les
Vanaf dat moment stapte Hoeberichts London twee keer per week onder het zadel en de rest van de week nog aan de hand. Toen er in september vorig jaar eindelijk groen licht kwam, begon Hoeberichts het heel langzaam weer op te bouwen. Toch was dat wel even wat anders, na een jaar niks gedaan te hebben. “We zijn inmiddels terug naar Drenthe verhuisd en hebben tussendoor nog wat kleine dingetjes gehad, maar we zijn nu echt op de goede weg. We hebben heel lang onder het zadel gestapt. Daarna draafden we alleen op de rechte stukken en nu hebben we groen licht om hem weer op te pakken. Vorige week heb ik voor het eerst sinds een hele lange tijd weer les gehad met London.”
Speciale band
Ondanks alle ellende dacht Hoeberichts nooit aan verkoop. “Ik heb veel paarden gehad en verkocht, maar met London heb ik een hele speciale band. Dat was gelijk al zo, maar dat is versterkt door mijn verhuizing destijds naar Apeldoorn en door de coronacrisis. Het enige dat ik had was mijn paard. Zijn blessuretijd doet natuurlijk wel iets met mijn sportambities. Ik durf niet te zeggen of we de subtop nog gaan halen. Hopelijk kan ik er op den duur een tweede paard bij kopen, waarmee ik misschien wel richting de Grand Prix kan. Nu kan het nog, over tien jaar ben ik een ‘ouwe doos'”, lacht ze. “Mijn reis met London is in ieder geval een mooie opstap geweest daarvoor. En London blijft gewoon, hoor. Hij hoort bij mij”, sluit ze af.
Tekst: Femke Verbeek
Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.
Een paard met pensioen doen is nooit leuk, helemaal niet als hij nog helemaal niet zo oud is. Toch moesten verzorgster Nele Osinga de eigenaresse van de pony deze moeilijke keuze maken, toen de 9-jarige palamino merrie Medena een zware blessure opliep. De amazone is dankbaar voor de tijd die ze met Medena gehad heeft en hoopt dat ze met de nieuwe Freiburger Harvey Specter net zulke mooie momenten kan beleven.
“Ik heb Medena een jaar verzorgd, waar ik genoeg tijd voor had omdat ik door de coronaomstandigheden niks anders kon doen. Dat was echt fantastisch”, blikt Osinga enthousiast terug. Via een facebookadvertentie is ze in 2020 terechtgekomen bij de merrie. “Eén van de dingen die ik nooit meer zal vergeten is het moment dat ik haar voor het eerst zag. Medena stond in de paddock net om het hoekje van een gebouw, toen ik de hoek om kwam zag ik haar heel vrolijk naar me kijken. Op dat moment wist ik gelijk dat dit mijn droompaard was”.
Pittige dame
Het was liefde op het eerste gezicht, dus de amazone besloot de merrie fulltime te gaan verzorgen. “Wat ik ook nooit meer vergeet is dat ze zich heeft losgetrokken toen ik voor de tweede keer bij haar was. Er gebeurde niks ernstigs en we hadden haar snel weer te pakken, maar ik wist gelijk waar ik aan toe was”, grinnikt ze. “Het is een pittig dametje, maar ze is zo leuk. Madena is super lief, maar je moet haar wel echt met respect behandelen en rustig met haar zijn, omdat ze heel hoog in het bloed staat. Ze is superlief, slim en we konden uren knuffelen, het is echt een fantastisch paard”.
In het begin werkte de combinatie vooral vanaf de grond, later begonnen ze ook met rijden. “We hebben zeker wel tegenslagen gekend. Het rijden ging heel lang goed, maar van de ervaringen op stal wist ik wel dat ze heel pittig kon zijn onder het zadel. Zelf ben ik een persoon die niet snel bang is en redelijk snel op onbekende paarden gaat zitten, maar als ik er vervolgens echt aan moet gaan rijden vind ik het toch best spannend met zo’n paard. Toch heeft ze nooit iets fout gedaan en was ze super lief. Op een gegeven moment voelde ze zo goed en ging ze zo fijn door haar lichaam lopen, dat iedereen verbaasd was en het helemaal fantastisch vond”.
Pensioen
Zes maanden nadat Osinga begon met het verzorgen van Medina, begon de merrie aan te geven dat er iets mis was. “Dat deed ze door te gaan steigeren, we hebben het toen even aangekeken maar al snel trokken we de conclusie dat er iets aan de hand was. De dierenarts heeft haar toen helemaal onderzocht en nagekeken en hij vertelde dat er iets niet goed zat in de rug, en dat het voor Madena het beste was om te stoppen met rijden. Toen hebben we de keuze gemaakt om haar met vervroegd pensioen te doen”.
“Het was een hele moeilijke keuze”, vervolgt ze. “Maar alles wat wij deden, en nu doen met Harvey, doen we vanuit het welzijn van het paard. Dat is voor zowel mij als de eigenaresse het allerbelangrijkste, de paarden moeten het gewoon goed hebben. Wij konden Medena geen goed leven bieden als pensioenpaard, dus hebben we besloten om haar aan een kennis te geven, waar ze nu van haar pensioen mag genieten als fokmerrie”.
Harvey Specter
De amazone mist Madena nog steeds, maar de komst van Harvey Specter helpt haar er grotendeels doorheen. “Madena was een droompaard, maar dat is Harvey natuurlijk ook”, legt ze uit. De 2,5-jarige Freiberger staat nu drie weken op stal bij zijn nieuwe eigenaresse en verzorgster. “Hij is echt super lief en doet het tot nu toe heel goed, ondanks dat hij wel heel erg moest wennen aan zijn nieuwe plekje. We zijn een beetje begonnen met grondwerk en dat pakt hij supergoed op, want hij is echt heel slim”.
Ook met Harvey was het liefde op het eerste gezicht, volgens Osinga. “Hij is heel anders dan Madena, veel rustiger en op een andere manier nieuwsgierig. Hij is wat meer in zichzelf, terwijl Madena zich veel meer uitte als er iets aan de hand was”, legt ze uit. “Ons doel is om zo veel mogelijk plezier te maken met Harvey en dingen te doen, die met Madena iets moeilijker waren, zoals buitenrijden. Lekker door het bos galopperen, maar ook een dressuurwedstrijdje rijden en af en toe een springparcourtje meepakken. We blijven gewoon lekker recreatie rijden, genieten is het allerbelangrijkst”.
Bron: Hoefslag (overname zonder bronvermelding en toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan)
Suzan Abbink op Spike met Elvis er naast. Foto: suzanabbink.nl
De tuiger van Suzan Abbink liep nét niet rad. Eenmaal in de kliniek aangekomen bleek zijn pees bijna van het bot af te zijn. Na een lang revalidatietraject kwam Elvis er wonder boven wonder weer bovenop, maar Abbink besloot hem niet meer te rijden. Ze kocht de 13-jarige Spike, die ze al een tijd bijreed. Spike werd echter aangereden door een auto toen ze op weg naar de buren waren. Ook hij kwam er weer bovenop.
Veel plezier
Suzan Abbink en Elvis tijdens een bosrit. Foto: suzanabbink.nl
“Ik heb Elvis als 4-jarige gekocht toen ik eigenlijk op zoek was naar een 12-jarig paard die alles al gezien had”, begint de amazone haar verhaal. “Hij was dus alles wat ik niet wilde, maar toen ik hem zag vond ik hem wel een super guitig jong paard. Hij is erg lang in zijn rug en ‘slechts’ 1.67m. Zelf ben ik 1.96m, dus echt wel lang. We hebben ontzettend veel plezier gehad met elkaar. We reden endurance en in het bos, maar weinig in de bak. Dat omdat hij zo slap was en moeite met het werk in de bak. Op een gegeven moment liep hij nét niet rad. Ik haalde de osteopaat erbij ben zelf lymfedrainagetherapeut dus heb dat toegepast. Na twee maanden was het nog niet over dus zijn we naar de kliniek gegaan.”
Pees bijna van bot
“Daar moest hij natuurlijk op de volte. De dierenarts zag de kreupelheid in eerste instantie niet. Pas na 20 minuten longeren werd hij moe en toen zag de dierenarts het ook. Inderdaad: nét niet rad. Vervolgens was de buigproef niet goed, maar de foto’s waren dat wel. Ik wist zeker dat er iets mis was, dus ook maar scannen. Toen bleek dat de pees van zijn achterbeen bijna van het bot was. Hij zat nog maar enkele vezels vast. Dat was op vrijdagmiddag. De dierenarts zei dat ik er het weekend maar over na moest denken, maar dat zijn advies was om hem maandag in te laten slapen. Daar sta je dan. Ik ging met een paard van ‘wat doe je hier met dit dier?’ naar ‘laat hem maandag maar inslapen’. En dat met de klacht: hij is nét niet rad.”
Intuïtie
Elvis al spelend in de sneeuw. Foto: Equine Visions
Abbink vroeg haar vriendin Fenella Doesburg, die tevens (holistisch) dierenarts en osteopaat om raad. Zij gaf aan dat er veel mogelijkheden waren nog voor Elvis. Uiteindelijk heeft zij zijn pees ingespoten met traumeel. Toen legde ze bij mij de vraag: als dit niet je eigen paard was, maar die van een klant, wat zou je dan doen? Ergens wist ik dus ook wel wat ik moest doen. Maar ja, je eigen paard is altijd moeilijk om objectief te blijven. Ik heb hem niet op boxrust gezet, maar ik heb wel voorkomen dat hij kon gaan rennen. Zo zijn we gestart met het revalidatietraject.”
Helemaal genezen
Elvis kreeg een stal met een ruime uitloop waar hij in kon vertoeven. Dat was nog wel even wennen voor de ruin, omdat hij een heel speels paard is. “Hij was altijd hele dagen druk met rennen en liep altijd met emmers en takken in zijn mond. Elvis is eigenlijk net een hond”, lacht ze. “Een jaar later zag ik hem lopen in mijn kudde en dacht ik: hij is goed! We zijn teruggegaan naar de kliniek en hebben hem daar opnieuw laten scannen. Als je dan te horen krijgt dat de arts ‘wel eens een mooiere genezing gezien heeft’ doet dat wel zeer. Vervolgens heb ik hem onder begeleiding van Fenella helemaal gerevalideerd.”
Suzan Abbink en Elvis. Foto: Equine Visions
“Wel heb ik toen gezegd dat ik er nooit meer zelf op zou gaan. Die lange rug en mijn lengte werken toch als een hefboom. Ondertussen deed hij het fantastisch voor de wagen, dus zijn we daarmee gaan genieten. Nu rijdt mijn buurmeisje van 11 met hem en dat gaat hartstikke goed. Daar kan ik enorm van genieten. Ik hoop dat ze nog lang kan blijven komen, want Elvis leeft weer helemaal op door alle aandacht.”
Topsport of verkoop
In de blessureperiode van Elvis leerde Abbink Spike kennen. Spike was het paard van de buurman. “Een grote Oldenburger reus van 1.84m. Zo groot als hij is, zo lief is hij ook. De buurman bood hem aan om te gaan rijden, als angstruiter best spannend”, zegt ze nu lachend. “Ondertussen was Spike al 13 jaar en kwam de eigenaar voor de keuze te staan: of topsport rijden, of verkopen. Het werd het laatste, maar ik reed hem ondertussen ook al een half jaar. Spike heeft mij is die periode zoveel vertrouwen gegeven en ik heb al zoveel van hem en Bert Schokkekamp mogen leren. Van zo’n paard neem je dan niet zomaar afscheid, dus ik besloot hem zelf te kopen. Bert gunde mij hem echt. Ik zit nu zo vrij als een vogel in het zadel. Het is echt een uniek paard.”
Heftige aanrijding
Suzan Abbink met Spike. Foto: suzanabbink.nl
Abbink en Spike doen van alles samen. “Van TREC tot springen en van dressuur tot clinics. Je kan het zo gek niet bedenken en we doen het. En daarbij hoort ook het fietsen met je paard. We gaan elke zondagochtend naar de buurvrouw rijden. Dan fietste ik ernaast zodat hij alvast onbelast kon warmlopen. Tot die bewuste zondagmiddag. Elke zondag komen we op de terugweg wandelaars met een wandelwagen tegen, maar ineens vond Spike er wat van. Hij maakte één schrikbeweging en kwam daardoor op straat terecht. Het was direct raak. Een oudere meneer reed hem aan met zo’n 60 km/h. Een paar honderd meter later stond hij pas stil, zijn auto was total loss. In een flits van een seconde zag ik Spike drie keer dood gaan. Je ziet hem op de motorkap klappen, op het asfalt vallen. En ten slotte op drie benen opstaan…”
In beweging gehouden
“Ik belde Fenella gelijk en zij vloog direct in de auto naar ons toe. Spike had flinke klap in zijn rug gehad. Die maakte ze weer los en toen zette Spike gewicht op zijn been. Dat was een ontzettende opluchting. Had hij dat niet gedaan, dan was het waarschijnlijk heel fout afgelopen. Onder zware pijnstilling heeft Fenella Spike aan de hand naar huis gestapt. We hebben hem wel in beweging houden. We zijn eigenlijk vrij direct begonnen met de revalidatie om verklevingen te voorkomen. We zijn begonnen met 5 minuten stappen en dat zijn we per vijf minuten gaan uitbouwen. Sinds juli heb ik hem onder begeleiding van Fenella onbelast aan de lange teugel opgetraind en nu zit ik er weer een paar keer per week op.”
Suzan Abbink met Spike. Foto: suzanabbink.nl
Pijnvrij en plezier
“Spike biedt inmiddels hele mooie dingen aan, zoals de piaffe. We zijn nu weer bezig met dingen als meer sprong krijgen in de galop. Ik had niet gedacht dat ik er ooit weer op zou zitten. Echt doelen heb ik niet meer. Wedstrijden rijden is eigenlijk niet van belang. Het was nooit echt mijn drijfveer en dat is alleen maar minder geworden. Mijn doel is om mijn paarden goed te houden en van ieder moment dat ik met ze heb te genieten. Het maakt eigenlijk niet meer uit wat we nog gaan doen. Als ze maar pijnvrij zijn en plezier hebben. Je hebt je paarden nou eenmaal niet om ze pijn te doen”, sluit ze af.
Tekst: Femke Verbeek
Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.
