"Een paard moet paard kunnen zijn, ook de
hengsten"

Tekst: Janine Verschure | Foto's: Remco Veurink

Het eerste wat opvalt als we komen aanrijden bij KN-Dressage, het bedrijf van Kim Noordijk, zijn de met hout omheinde weilanden waarin een aantal paarden tevreden staat te grazen. “Hier komen alle paarden buiten”, zegt Kim. “Ook de hengsten. Ik vind dat een paard, om in de dressuurring te kunnen presteren, buiten die ring gewoon lekker paard moet kunnen zijn. Op dat ‘paard zijn’ is ons bedrijf voor een belangrijk deel ingericht.”

Niet doorheen kijken

Een jaar of drie geleden ging Kim Noordijk (21) samen met haar ouders kijken naar een hippisch bedrijf in Galder. Kim, al sinds haar kindertijd bij de pony’s een succesvol amazone, was juist haar eigen dressuurstal begonnen en bij hun huis in Werkendam konden slechts zes paarden staan. Bij het bedrijf in Galder waren ruim twintig stallen én een binnenmanege. Als we Kim vragen wat ze dacht toen ze de locatie waar nu KN-dressage gevestigd is, voor het eerst zag, lacht ze: “Vaak, als ik bijvoorbeeld een paard voor het eerst zie, is het zo dat ik gelijk wel het gevoel heb of het ‘iets’ kan worden. Ik kijk overal doorheen. Bij deze locatie had ik dat niet. Toen ik die voor het eerst zag dacht ik: 'hoe moeten we daar ooit een dressuurstal van maken?' Gelukkig is dat heel goed gelukt!

Verliefd op de binnenbaan

De in landelijke stenen opgetrokken stallen en het woonhuis zagen er – ook drie jaar geleden al – aan de buitenkant mooi uit. De binnenkant was echter een ander verhaal. “In de stallen hebben we alles achter die karakteristieke muren en onder dat mooie pannendak eruit gebroken”, vertelt Kim. “Er zitten nu veel minder stallen in, maar wel ruimere. Toen het verlaagde plafond eruit was, zagen we onder het pannendak prachtige balken. Dat besloten we zo te laten. De kantine hebben we vernieuwd, twee stallen zijn omgebouwd tot wasplaats, we hebben een buitenpiste aangelegd en de paardenweides met hout omheind. De stapmolen moet nog vernieuwd worden en ook in ons huis moet nog best wat gebeuren, maar de stallen zijn klaar. Eigenlijk was de binnenbaan de belangrijkste reden dat we deze locatie hebben gekocht. Daar was ik direct verliefd op; die was, op wat schoonmaak- en verfwerk na, perfect!”

D’Joep

Als we haar vragen of ze een favoriet kan aanwijzen loopt ze naar de stal waarin een gitzwart glanzend Pennymeisjespaard ons vriendelijk staat aan te kijken. “Dat is D’Joep”, zegt ze. “Hij is een NRPS-goedgekeurde zoon van Desperado. Hij staat vanaf zijn derde jaar bij ons op stal, ik heb hem zelf opgeleid. Dierenarts Jürgen van de Meijden is de eigenaar. Van hem heb ik verschillende paarden in training, maar voor mij zelf is D’Joep het speciaalst. Een karakterdier, werkwillig, super lief in de omgang; hij is echt mijn maatje.”

Jonge paarden

Het opleiden van jonge paarden vormt een belangrijk deel van de werkzaamheden van Kim. “Zadelmak maken besteden we uit, dat doet Linda Leeflang of Jet van ‘t Zelfden. Jet beleert ze bij ons thuis, Linda doet dat bij haar op stal. Ik vind het leuk om met jonge paarden aan het werk te zijn en vertrouwen en een band met zo’n dier op te bouwen. Voor dat vertrouwen is het denk ik heel belangrijk om zelf een stuk rust uit te stralen, maar ook om die rust op stal te hebben. Naqueen was onlangs de beste vierjarige op de Oldenburger hengstenkeuring. Nadat hij gedekt heeft is hij super mak, maar zodra je erop gaat zitten en met het aan het werk gaat, dan wordt het een heel ander paard. Karakter is ontzettend belangrijk en dat kun je voor een deel zelf vormen. Als een paard zich goed voelt, als hij op stal de rust en ontspanning krijgt die hij nodig heeft, denk ik echt dat hij een beter sportpaard wordt dan wanneer hij geen ‘paard’ kan zijn.”

Paard zijn

Als we in de kantine aan een kopje koffie zitten, hangen daar de levensecht getekende portretten van twee paarden, gemaakt door kunstenares Femke Faasse. “Die zijn voor ons bijzonder en waardevol”, vertelt Marjolein, de moeder van Kim. “De rechter is Raoul, mijn oude dressuurpaard, en links zie je Cees; waarmee Kim bij de paarden begon, nadat ze van de pony's afkwam. Cees was ons enige ‘eigen’ paard toen we hierheen verhuisden. Hij is er helaas niet meer.” Kim vertelt dat Cees zijn kootbeen verbrijzelde tijdens het in de wei zetten. “Ik liep met hem naar buiten en klikte het halstertouw los in de wei. Cees draait zich heel rustig om – hij bokte niet eens – maakt een galopsprong en stond gelijk op drie benen. De dierenarts kon niets meer voor hem doen. Dat was echt zo verdrietig.” Kim vertelt dat het afscheid van Cees vreselijk was, maar dat het haar nooit heeft doen overwegen de paarden weidegang te ontzeggen. “Als je een paard 24/7 op stal houdt is hij niet gelukkig en hoewel we de sport heel belangrijk vinden, staat het geluk van de paarden bij ons altijd voorop.”