Afbeelding
De Hoefslag

Ivonne Lawrence: “Ieder nadeel heeft zijn voordeel”

Dressuur
Advertisement
Ivonne Lawrence stond op het punt om Inter I te starten met DGH Esina, toen ze een ongeluk kreeg. Haar been kwam daarbij onder een paard terecht. Het gevolg: haar been was op vijf plaatsen gebroken. Tijdens een intensief revalidatietraject kwam ze tot inzichten en nu is de amazone positiever dan ooit.

Balans verliezen

“De donderdag voordat we ons Inter I-debuut wilden maken, wilde ik de puntjes nog even op de ‘i’ zetten”, begint Lawrence haar verhaal. “We hadden heerlijk gereden en buiten een rondje uitgestapt. Naderhand stapten we de stal in. Mijn paard stopte wat eerder dan waar ik nogmaal afstap, dus voor het principe gaf ik been om hem een metertje naar voren te zetten. Maar hij was net op zijn been aan het jeuken. Ik voelde dat hij wat heen en weer wiebelde, net alsof hij even zijn balans verloor. Dan denk je natuurlijk niet dat hij een seconde later letterlijk omvalt.”

Hard en snel

Toch was dat laatste wel het geval. “Het ging zo hard en zo snel. Het paard is 1.78 groot en lag ineens op de grond, ik lag met mijn been onder hem. Even was ik bang dat hij door ging rollen, want ik zag hem al naar mij toe komen. In een flits probeerde ik mijn been onder hem uit te trekken, waardoor hij met zijn volle gewicht over mijn been rolde. In eerste instantie denk je: oké, been gebroken, 6 weken gips: daar komen we overheen. Maar dan zie je de artsen toch wel bedenkelijk kijken. De breuken waren zo gecompliceerd dat er meteen een operatie moest plaatsvinden. Dat vond ik wel spannend, want toen ik 18 was zijn mijn stembanden bschadigd door het intuberen tijdens een operatie. Ik wilde niet dat dit nog slechter zou worden.”

Alles aanvoelen

Na een 3,5 uur durende operatie werd Lawrence wakker met een plaat in haar been. “En een jaap van wel 35 centimeter over mijn been. Van 6 weken herstellen ging ik naar 2 maanden. Dat had ik mijzelf voorgenomen. Maar tijdens de operatie zijn er zenuwen geraakt. Ik merkte gaandeweg dat ik het allemaal wel kon willen, maar dat ik er niet op ging zolang dat been niet oké was. Paarden spiegelen alles, dus als hij voelt dat mijn been niet oké is, hoef ik niet te rijden. Na 3 maanden kon ik nog nauwelijks lopen. Ik had een klapvoet en mijn been functioneerde niet. Uiteindelijk durfde ik het, nu 5 maanden verder, aan. Het was best spannend, maar ik heb een ongelooflijk lief paard. Het enige dingetje was dat mijn voet niet in de beugel kon.” [caption id=”attachment_191797” align=”alignright” width=”161”] Ivonne en DGH Esina toen ze voor het eerst weer op stal kwam.[/caption]

Alleen maar vooruit

De eerste keer dat ze weer op haar paard zat, stapte Lawrence drie rondjes terwijl Annemarie Berends haar paard vasthield. “Ik moest zeker weten dat er niets zou gebeuren. Ik wilde niet na 5 maanden complete worsteling en pijn nog verder achteruit gaan. Vanaf nu ga ik alleen nog maar vooruit. De eerste keer dat ik er weer op zat is me goed bevallen, dus woensdag heb ik al gedraafd en gegaloppeerd. Zelfs alle wissels hebben we aan beide kanten gereden. Nu voel ik natuurlijk aan het eind van de dag wel dat het been veel gedaan heeft, dus dan leg ik hem lekker omhoog. Maar ik ben in ieder geval ongelooflijk trots.”

Win-win situatie

Het was wel even hard nadenken hoe het zou moeten met de training van de zes paarden die bij Lawrence op stal staan. “Ik had net ongelooflijk veel geïnvesteerd in DGH Esina, waarmee ik Inter I zou gaan starten. Eind vorig jaar had ik Grand Prix met haar willen rijden. Dat plan ging natuurlijk de mist in. Maar ja, dan staat je goede paard daar. Je kan haar ook niet dag in dag uit longeren. Via-via ben ik twee hele goede meiden tegengekomen. Zij houden de paarden twee dagen in de week aan de gang. Inmiddels geef ik ze ook les. Dat is leuk voor mij en voor hun. Zo blijf ik betrokken bij de paarden, en kunnen zij weer leren. Toch kan ik ook weer niet wachten om het zelf weer allemaal op te pakken.”

Bijzonder rechterbeen

Ondanks dat de amazone er natuurlijk niet op zat te wachten om haar been te breken, was het toch een waardevolle periode. “Doordat je rust krijgt ga je dieper graven. Ik ben een perfectionist en ik analyseer veel. Dan kom je er dus ook achter dat je denkt dat je goed geaard bent, met beide benen op de grond, maar dat is niet zo. Dan snapt je paard er natuurlijk helemaal niks van. Jarenlang had ik problemen met de rechter pirouettes en appuyementen. Maar blijkbaar deed het rechterbeen, het been waar ik nu een ongeluk mee heb gehad, niet zo goed mee als ik dacht dat het meedeed.”

Rijker mens

Ze kreeg ook de tijd om wat meer na te denken over hoe ze haar leven met de paarden indeelt. “Wij paardenmensen zorgen vaak niet zo goed voor onszelf. Als het met ons paard maar goed gaat, dan is het prima. We werken hard, eten onregelmatig en maken lange dagen. Nu ik verplicht rust moest nemen, merkte ik dat het me veel rijker maakte. Je kunt veel beter beslissingen nemen omdat je de tijd hebt even in een helikopter te gaan zitten en te evalueren. Wat gaat er fout? Waar gaat het goed? Wat is er echt belangrijk in mijn leven? Tijdens deze periode leerde ik dat ik soms even gas terug moet nemen en de rust erin moet brengen. Ik hoop dat dit me de komende tijd ten deel mag vallen. Ik had op een stoeltje kunnen zitten janken over hoe zielig ik ben, maar ik heb het als een geweldig leermoment ervaren. Hier kom ik weer beter uit.”

Opnieuw beleven

Het doel voor het komende jaar is het doel van het vorige jaar: eind dit jaar wil Lawrence Grand Prix starten met DGH Esina. “Als alle stukjes in elkaar vallen dan is dat een fluitje van een cent. Esina is een fantastisch paard, een hele stoere merrie. Zij gaat net als ik tot het gaatje en geeft elke dag 300%. De meiden die haar nu rijden zijn er ook helemaal verzot op. Het paard waar ik nu voor het eerst weer op stapte was DGH Corazon. Hij was degene die nooit mijn rechterbeen voelde. Nu voor het eerst, met mijn gammele poot en zonder sporen, gaf ik druk met mijn rechterbeen. En hij ging als een speer. Ik kan dus echt niet wachten tot het weer morgen is, en ik het weer opnieuw mag voelen en beleven. Ik ben hongerig naar nieuw avontuur!” Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan. Foto: DigiShots [adrotate group=”122”]
Afbeelding