Katleen Dreher met Lotje.
Katleen Dreher met Lotje. Foto: Frederik Vandeput

Katleen Dreher: “Het is niet te verklaren waarom ik bij Lotje niet meer bang ben”

Algemeen

Na een harde val waarbij ze haar pols verbrijzelde, was Katleen Dreher enorm angstig voor paarden. Toch wilde ze niet stoppen met rijden. Lotje bracht het vertrouwen weer terug, ondanks dat het best een onzekere merrie is die snel spanning heeft.

Advertisement

Pittige Arabier

Katleen reed altijd al paard. “Toen ik naar de universiteit ging is dat wat verwaterd. Maar op een bepaald ogenblik had ik weer echt wat voor mijzelf nodig, dus ben ik weer begonnen met paardrijden op een manege in de buurt. Mijn buurvrouw had een pittige Arabier waar niemand meer wat mee deed. Ze vroeg mij of ik het eens wilde proberen. Onze eerste kennismaking was een rondje door de velden. Daar voelde ik me al niet zo prettig bij.”

Gelijk geopereerd

Het paard bleef steeds omkijken naar achteren en bleef dat doen toen we gingen draven. “De eigenaresse zei dat ik hem mocht corrigeren en dat hij het kende. Maar op een gegeven moment draait hij zich 180 graden om en begint hij te rennen en te bokken. De eigenaresse riep dat ik me moest laten vallen en dat deed ik. Er is meteen een ziekenwagen gekomen. Mijn pols was volledig verbrijzeld en ondanks dat ik een cap op had, had ik een mega hematoom op mijn hoofd. Ik ben gelijk dezelfde dag geopereerd. Dit ongeval maakte enorme indruk op mij. Ik was twee maanden werkonbekwaam en kon niet voor mijn kinderen zorgen, die toen nog klein waren.”

Ineens blinde paniek

“Vroeger dacht ik altijd wat makkelijk over trauma. Kin omhoog en zet je erover, dacht ik. Maar nu snap ik dat dit niet zomaar gaat. Een tijd na het ongeluk ging ik met een vriendin mee naar de manege. Daar kwam iemand langs mij lopen met een paard en ik voelde ineens blinde paniek. Ik dacht echt dat het paard op mij zou springen, ook al was die gedachte op niets gebaseerd. Ik wilde desondanks toch weer paardrijden, want dat is het enige waar ik gewoon kan zijn. Ik ben iemand die altijd nadenkt en enkel als ik rijd ben ik in het moment. Maar op het braafste manegepaard zat ik nog in het midden van de bak te huilen.”

Leren loslaten

Op een gegeven moment had Katleen er genoeg van en besloot om een eigen paard te kopen. “Dat werd mijn eerste merrie, Valena. Zij heeft altijd goed voor mij gezorgd, maar de angst heb ik bij haar nooit echt kunnen loslaten. Helaas moest Valena met vervroegd pensioen vanwege een oude blessure en toen kwam Lotje in mijn leven. Pas bij haar heb ik echt leren loslaten. En dat is eigenlijk best gek, want Lotje is een heel groot en introvert paard. Ze kan heel erg binnenvetten en dan op een gegeven moment ontploffen. Maar ik vertrouw haar 100% en ik ben er niet bang voor.”

Niet verklaarbaar

“We zijn deze week verhuisd naar een nieuwe stal en toen we voor het eerst gingen rijden wist ik ineens hoe het voelde om een heet paard te rijden. Lotje was echt één bal energie. Bij ieder ander paard had ik zeven kleuren gescheten, maar bij Lotje denk ik: ik leid je er wel door. Geen idee waarom het bij haar wel lukt. Dat is omdat het Lotje is, ik kan het niet verklaren. Ik ben normaal gesproken een heel rationeel persoon maar bij Lotje gaat het puur op gevoel. Ik weet dat ik er echt nog wel een keer af ga vallen, maar dat maakt me niet uit. Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat ik zo zou rijden, dan had ik gezegd dat je het over iemand anders had.”

Op vier benen lopen

Lotje heeft in de tijd dat ze bij Katleen is twee blessures gehad. “Ze heeft een groot en moeilijk lichaam en daarom ben ik nu vooral bezig met haar te leren om zo goed mogelijk op vier benen te lopen. Ik neem daarvoor les bij Barbara Bos, een fantastische lesgeefster in Centered Riding. Soms doen we nog wel eens clickertraining. Grondwerk haat ze daarentegen. Wat ik ook heel leuk vind, en Lotje ook, is Working Equitation. Daar toont ze hoe intelligent ze is. Als ik een oefening één keer aan de hand doe, dan snapt ze het daarna onder het zadel meteen.”

Best mogelijke ruiter worden

Katleen en Lotje doen alles bitloos. “In het begin was ze slecht aan mijn been en ik was het beu om te vechten om haar vooruit te krijgen. Daarom ging ik voor de lol eens met een touwhalster rijden. Dat ging zo goed dat ik dacht: ‘We hebben helemaal geen bit nodig!’. Sindsdien doen we alles bitloos. Ik ben van plan daarmee verder te gaan en zou ooit haar graag enkel met een neckrope rijden. Ik wil mijzelf verder vooral ontwikkelen tot de best mogelijke ruiter die ik kan zijn. Daarbij wil ik me graag verder toeleggen op Working Equitation. Lotje vindt dat ook heel leuk en daar gaat het voor mij om: dat we het allebei leuk vinden. De samenwerking staat bij mij altijd voorop en dat is waar ik voldoening uit haal.”

Goede match

Wat zou de amazone andere ruiters die een nare val hebben meegemaakt aanraden? “Ik denk dat het heel belangrijk is om naar je gevoel te luisteren. Iedereen kan wel zeggen wat je moet doen, maar ga niet sneller dan je zelf aan kan. Daarnaast is het ook belangrijk om de juiste partner, het juiste paard, te vinden. Een paard dat je letterlijk en figuurlijk kan dragen. Sommige mensen zouden heel onzeker worden van het gespannen gedrag van Lotje, maar dat haalt bij mij leiderschap naar boven. Anderen voelen zich beter bij een paard die ze er doorheen sleept. Je voelt onmiddellijk of er een match is of niet en ik zou daarop vertrouwen.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: Frederik Vandeput