Het paard op de dag voordat hij overleed.
Het paard op de dag voordat hij overleed. Privébezit

“Het enige wat ik voor hem kon doen was hem laten gaan”

Algemeen

De vos van Wendy schrok van kamelen die op hem af kwamen rennen en ging er vandoor. Maanden later kwam ze erachter dat zijn spronggewricht gebroken was en besloot ze hem te laten gaan. “Niemand had dat verwacht. Hij zag er nog fantastisch uit en liep ook nog goed”, vertelt ze.

Advertisement

In de buurt

Wendy had haar paard sinds hij twaalf jaar was. “Hij was goed opgeleid en het plan was om lekker met hem aan de slag te gaan. Mijn paarden stonden eerder altijd bij mijn ouders, maar dat was vanwege de afstand vaak nog wel een uitdaging vanwege de afstand. Er kwam bij ons in de buurt een plek vrij op een stal en daar was ik erg blij mee. Het enige waar ik minder blij mee was is dat er op hetzelfde terrein ook lama’s, alpaca’s en kamelen stonden.”

Toch erlangs

Om naar het bos toe te rijden, moest Wendy eigenlijk langs het weiland van de kamelen. Dit zag ze echter niet zitten en daarom reed ze om. “Op een gegeven moment vertelde de stalhouder dat er klachten kwamen vanuit de buurt. Daarom vroeg hij ons toch langs de kamelen te rijden. Ik had helaas geen keus en ben daarom met mijn paard langs de kamelen gaan rijden. Ik wist van andere stalgenoten dat het regelmatig mis ging en dat paarden aan de kletter gingen. Gelukkig kwamen de kamelen bij ons nooit zo dichtbij, al bleef het gevaar wel door mijn achterhoofd spoken.”

Niet goed

“Op een dag bleven de kamelen niet op afstand, maar kwamen ze ineens op ons af. Daardoor gingen mijn paard, de pony van mijn dochter en de pony van een vriendin van haar aan de kletter. Ik voelde bij het uitstrekken meteen al dat het niet goed ging. Gelukkig waren we snel weer op stal en toen heb ik er gelijk een dierenarts bij gehaald. We zagen verder niets aan zijn been en hij liep er ook goed op, dus ik kreeg na een pauze groen licht om hem weer rustig op te pakken”, vertelt de amazone.

Minder kracht

“Je zag niets aan mijn vos. Een ziek paard komt niet in de kudde mee en eet vaak ook slecht. Maar hij was zoals hij altijd was. Na twee weken begon ik weer rustig aan met rijden en dat ging zo goed dat we alles weer zijn gaan doen. We zijn via een omweg naar het bos gereden, maar na een paar keer miste ik wel de kracht die hij eerder altijd had. De dierenarts zou sowieso al komen voor een ander paard, dus we hebben gevraagd of hij een foto wilde maken om uit te sluiten dat er iets mis was. De dierenarts keek me na het maken van de foto aan en wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon niet geloven dat hij dit paard net had zien stappen en draven.”

Gelijk besloten

Het spronggewricht bleek gebroken. De breuk was dusdanig erg dat er ook losse botfragmenten in het been zaten. “De dierenarts kon niet verklaren waarom mijn paard nog liep. Hij zei tegen mij dat ik moest beslissen wat ik ermee wilde. Op dat moment dacht ik echt: hij loopt hier al vier maanden mee en heeft alsnog alles voor ons gedaan en dat is al veel te veel. We hadden wel kunnen verongelukken. Ik ben bij hem in de wei gaan zitten en wist dat ik hem moest laten gaan. Er zijn genoeg mensen die nog duizenden euro’s in medicatie steken. Maar als ik dit eerder had geweten, dan had ik hem al eerder laten gaan. Je wil voorkomen dat hij een keer aan de grond valt. Nu was het nog een paardwaardig afscheid. Het enige dat ik nog voor hem kon doen was dat.”

Beste vriend begraven

Hoewel ze de keuze heel bewust maakte, was deze nog niet makkelijk. “Natuurlijk heb ik verdriet gehad. Het was alsof ik mijn beste vriend had begraven. Voor het eerst voelde ik me heel alleen. Dit verdriet ga ik nooit meer vergeten. We hebben negen jaar lang een ongelooflijk mooie tijd gehad samen. Ik heb heel veel van hem mogen leren en we hebben veel gave dingen meegemaakt. Gelukkig kon ik thuis goed over mijn verdriet praten. Ik heb het ook maar gewoon laten gaan en mijzelf even verdrietig laten zijn.”

Bleef knagen

Wendy is blij met alle steun die ze heeft gekregen. “Het is echt een soort rouwproces geweest. Mijn dochter stond met haar pony nog op de stal waar mijn paard ook stond. Wanneer je aan komt rijden zijn de kamelen het eerste dat je ziet. Ik kon ze niet meer zien. Die beesten kunnen er niets aan doen, maar ik was heel boos op ze. Het gevoel bleef knagen en daarom heb ik besloten om de paarden toch weer te verplaatsen naar mijn ouders. Ik ben rustig aan het rijden weer op gaan pakken op het paard van mijn dochter en er is een nieuwe merrie voor mij op stal gekomen. Weer fijn bij mijn ouders.”

Zin in de toekomst

“Vanaf klein meisje af aan heb ik altijd paarden gehad. Ik kan niet zonder ze en ze maken me zo blij. Ik merkte dat mijn merrie een leukerd was en weet dat ik er veel plezier van ga krijgen. Natuurlijk moet ik het wel tijd geven. Het is niet zo dat ik ineens geen verdriet meer heb om mijn verloren paard. Maar ik zie de toekomst wel zitten. Mijn nieuwe paard was voor haar dracht Z2. Ze is nu wat uit conditie, maar als ze aangesterkt is wil ik met haar bezig gaan. Mijn vader vindt haar bloedlijn fantastisch, dus wil ook nog graag een veulen uit haar fokken. Ik kijk er naar uit om er een hartstikke mooi paard van te maken. Maar mijn trouwe vos zal ik nog wel even blijven missen.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: Privébezit