Paulien Alberts geeft clinics en jurycursus in Iran: “Paardensport staat in zijn kinderschoenen”

Vier jaar geleden coachte Alberts een ruiter op de Asian Games in Jakarta. Daar ontmoette ze het Indonesisch team en via die weg jureerde ze vorig jaar het Indonesisch kampioenschap. Een tijdje terug werd ze gebeld, met de vraag of het haar leuk leek om in Iran te komen jureren.

Iran

“Er waren veel mensen die tegen me zeiden: ‘Je gaat toch niet naar Iran? Dan kom je nooit levend terug’, terwijl anderen bij wijze van spreken mijn koffer wilden dragen. Het land staat natuurlijk onder dictatuur en je moet er een hoofddoek dragen”, vertelt Alberts aan Hoefslag. “Maar ik had al snel door dat dat niet zoveel voorstelt. Je mag gewoon je haar laten zien en het is al goed genoeg als de hoofddoek half op je hoofd hangt. Daarnaast hebben ze meest bonte kleuren en binnen de muren van een gebouw mag het gelijk af.”

Paardensport

“De paardensport in Iran staat echt nog in de kinderschoenen. Er waren heel wat mensen die echt leuke paarden hebben gekocht, maar ze rijden bijvoorbeeld met niet passende zadels, die je hier aan de straatstenen niet kwijt zou kunnen.”

“Daarnaast dacht eigenlijk iedereen dat als het hoofd van het paard naar beneden moet, je het aan de voorkant naar beneden trekt. Tijdens het lesgeven en bij de jurycursus heb ik de nadruk gelegd op het van achter naar voren rijden en vervolgens vriendelijk van de hand af rijden.”

Grand Prix-paarden

Alberts nam plaats in het zadel van enkele paarden. “Op het begin dacht ik er niet doorheen te kunnen komen, maar na een paar minuten voelde ik al verbetering. Sommige paarden waren echt gewoon Grand Prix-paarden, met alle knopjes erop! Terwijl ik daarvoor dacht dat je er nog geen B proef mee zou kunnen rijden.”

Het verschil met de paardensport in Nederland is immens. “Als je een Prix St. Georg paard koopt, kun je in Iran Prix St. Georg starten. Een winstpunten systeem of iets dat daarop lijkt, kennen ze niet. Ik heb uitgelegd hoe we dat in Nederland doen en ze willen nu ook iets dergelijks gaan invoeren.”

Friese paarden

Verder hebben ze een aparte rubriek voor Friesen. Want: ‘het is een ander ras dus je moet het anders jureren’. Ze reden allemaal de 4-jarige IBOP-proef en regels voor welke bitten geschikt zijn voor stang en trens zijn er niet. “Ik heb de KNHS en FEI-regels erbij gepakt, om ze richtlijnen voor dergelijke regelgeving te geven.”

Protocollen

“In Iran zitten er vijf juryleden naast de piste. Ze waren ervan overtuigd dat als één jurylid een 6 geeft en de ander een 7, het verschil véél te groot is, terwijl je van verschillende hoeken natuurlijk niet altijd hetzelfde waarneemt. Als een paard bijvoorbeeld zijn tong uitsteekt, zie je dat niet altijd op de korte zijde, terwijl de kans vele malen groter is als je bij E of B zit. Je moet altijd jureren wat je ziet en aannames zijn uit ten boze. Maar natuurlijk, het verschil tussen een 5 en een 8 is te groot. Als dat gebeurt is er ergens iets goed misgegaan.”

Het viel Alberts op dat andere juryleden vaak geen commentaar op de protocollen schreven. “Ik vroeg me af waarom ze dat niet deden. Want voor een ruiter is er toch niets fijner dan weten waarom je bepaalde punten krijgt? Maar wat bleek: de ruiters krijgen de protocollen niet te zien, omdat ze bang zijn voor bezwaren. Toen ik dat hoorde zei ik: ‘Dat gaat per vandaag veranderen’. Want als je net zoals in Nederland zegt dat er tot een half uur na de prijsuitreiking bezwaar ingediend mag worden, zal dat niet voor grote problemen zorgen.”

Leergierig

“De mensen waren er super leergierig en het voelde als één grote, warme familie. Ik krijg nog bijna elke dag appjes van ruiters en juryleden, met vragen of dingen waar ze tegenaan lopen. Ik ga er snel terug om jurycursussen voor de paradressuur en kür op muziek te geven.”

Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én toestemming via webredactie@mediaprimair.nl niet toegestaan

Foto: Paulien Alberts