Lindsey de Keijzer: “Als we op de Hippiade kunnen rijden, kunnen we het overal”

Gelijk meegenomen

Nadat Lindsey haar vorige paard aan haar bijrijder had gegeven, ging ze op zoek naar een nieuw paard voor zichzelf. “Toen ik Limara op Facebook zag heb ik gelijk contact gezocht met de verkoper. Zij zei dat er de volgende dag al mensen kwamen kijken, dus heb ik gezorgd dat ik voor die mensen naar haar toe kwam. Ik wilde er eerst rustig over nadenken, maar aan het eind van de oprijlaan besloot ik dat ik haar wilde hebben. Het was liefde op het eerste gezicht.”

Korte ritjes

Limara was op dat moment nog erg jong, dus Lindsey begon vooral met grondwerk. “Ze is een heel erg fijn en meewerkend paard, dus dat ging al snel heel goed. Na een tijdje ben ik spelenderwijs met het zadel begonnen. Iemand op stal heeft mij geholpen met Limara zadelmak maken. Dat ging super goed en ze was hartstikke braaf. Ik reed twee tot drie keer in de week een kwartiertje op haar en daarnaast deed ik ook grondwerk. Het ging hartstikke goed, tot de dag kwam waarop het ineens niet meer goed ging.”

Cocktail van lastige dingen

De bewuste dag was in december. “Er werd al wat vuurwerk afgestoken in de buurt en met de kou zijn de paarden sowieso wel wat rilleriger. Daarnaast waaide het ook hard. Limara was een paar weken daarvoor geschrokken van iemand die schreeuwend langs de bak rende, dus ze was op de korte zijde al meer op haar hoede. Ook was er iemand in de bak met een zweep bezig. Er was een hele cocktail van allemaal lastige dingen. Als er zoiets gebeurt, moet je eerst de ontspanning terugkrijgen, dacht ik. Nu weet ik dat ik gewoon had moeten stoppen. Maar op dat moment deed ik mijn teugels losser en reed haar naar voren.”

De bak door gesleept

“Dat ging goed, tot er een paard langs de bak kwam die een beetje aandribbelde. Ze spoot er ineens vandoor. Na de eerste draai maakte ze snelheid. Normaal gesproken ben ik dat voor omdat ik haar laat inbuigen en stilstaan, maar daar was ik nu te laat voor omdat ik met zo’n losse teugel reed. Nadat ze snelheid maakte gaf ze een bok. In een fractie van een seconde zag ik mijzelf boven mijn paard hangen en wist ik: dit gaat niet goed. Ik viel rechts van haar schouder af, maar ik voelde dat de linkerbeugel meeging. Ik kwam alleen met mijn hoofd op de grond en Limara besloot tempo te maken. Ik hoorde een hoop gegil en Limara ging alleen maar harder. De hoeven kwamen me op me af en het laatste wat ik me herinnerde was een plotselinge stilte.”

Lindsey heeft meerdere rondes achter haar paard aan gehangen in de bak. Ook kreeg ze meermaals een hoef in haar gezicht. Uiteindelijk kwam ze met een volledig ontbloot lichaam tot stilstand. Ze had alleen haar broek en laarzen nog aan, haar bodyprotector, cap en bovenkleding lagen kapotgetrapt elders in de bak. “In eerste instantie werd er een traumahelikopter opgeroepen, maar toen ik bij zinnen was ben ik uiteindelijk met de ambulance mee gegaan. Daar kreeg ik veel medicatie, waardoor ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Maar dat viel het niet.”

Lang revalideren

Haar gezicht was helemaal opgezet, haar neus en oogkas waren gebroken en ze had een gebroken rib. Met haar schedel en haar hersenen leek alles gelukkig in orde. “Het botje bij mijn oogkas was gebroken om mijn oogbal te beschermen. Dit is een heel mooi natuurlijk mechanisme dat je moet beschermen. Daarna mag er echter een tijd geen enkele druk op je hoofd komen, omdat het oog anders kan verzakken. Ik heb heel lang rustig aan moeten doen. Mijn hele lichaam deed lange tijd zeer. Het was een gevoel alsof je bent overreden door een vrachtwagen.”

Bang geworden

“Toen het kon ben ik zelf Limara weer gaan longeren. Ik was gelukkig niet bang geworden om met haar om te gaan. Op een gegeven moment kwam de dag dat ik vond dat ik er weer op moest. Maar zodra ik daaraan dacht werd ik al bang. Ik ben er in de binnenlongeercirkel voor het eerst weer op gaan zitten. Alleen al in stilstand kreeg ik gelijk een paniekaanval. Dat had ik nog nooit gehad. Eerder zei ik altijd tegen lesklanten dat ze door moesten rijden en gewoon moesten ademen. Nu weet ik dat je dat echt niet kan op zo’n moment.”

Vertrouwen opbouwen

Omdat ze wel weer graag met haar paard bezig wilde, is Lindsey veel informatie op gaan zoeken. “Over hoe je hersenen werken en hoe angsten werken. Ik leerde allerlei technieken die ik uit ging proberen. Toen dat in stilstand goed ging ben ik gaan stappen. Op het moment dat het daarin ook goed ging, ging ik draven. Galopperen heb ik toen nog niet gedaan, omdat ze in de tussentijd af was gegaan bij de amazone die heeft geholpen met inrijden. Ik heb haar een keer laten behandelen aan haar rug na de val, en uiteindelijk ben ik ook weer in de bak gaan rijden. Met een los teugeltje. Puur voor het vertrouwen. Limara zelf moest ook weer het vertrouwen krijgen. Ze was erg argwanend naar mensen en paarden die voorbij de bak liepen. Ze schoot er dan vandoor, wat mijn vertrouwen niet ten goede kwam. Maar ik zette door.”

Als vanouds

“Op een dag dacht ik: ik galoppeer gewoon aan. En toen wist ik: als ik dit heb, dan komt het wel weer goed. En ja hoor, Limara galoppeerde als vanouds de baan door. We zijn veel buiten gaan rijden en dat ging goed. Na de zomer hebben we weer even een stap terug genomen en ben ik met muziek in gaan rijden. Ik werd namelijk vooral bang van geluiden om mij heen. Ik dacht: wat er ook gebeurt, ik rij gewoon door. Uiteindelijk reed ik een keer in de binnenbak en schoten er ineens drie paarden op hol. Limara en ik reden gewoon door omdat ik het geluid waarvan die paarden schrokken niet hoorde. Maar goed, tijd slijt, want nu kunnen we ook weer rondrijden zonder oordopjes.”

Naar de finale

Het ging steeds beter en Lindsey besloot weer een keer te starten. Het was een beetje rommelig, maar ze haalden gelijk goede punten en het smaakte naar meer. Omdat de regiokampioenschappen vanwege Corona op inschrijving waren, besloot ze mee te doen. “Het was een beetje rommelig, maar we mochten door naar de finale. Die werd in een andere bak gehouden, naast het terras. Dat was tot grote schrik van anderen. Maar wij hadden veel geoefend en daardoor liep de finaleproef onwijs lekker. We waren derde van de regio en mochten door naar de Nederlandse Kampioenschappen.”

Overwinning

Lindsey was drie dagen voor de Hippiade teruggekomen van vakantie. De voorbereiding was daardoor niet optimaal, maar ze besloot het gewoon te gaan doen. “Alles waar ik een jaar geleden compleet van in paniek zou zijn geraakt, reed ik nu gewoon tussen rond. In de proef was ik er niet bij met mijn hoofd, ik was helemaal niet in het moment. Ik wendde een paar keer te laat, sprong te vroeg aan in galop en we liepen naast de AC-lijn. Ik moest een beetje grinniken om mijzelf en besloot er maar van te genieten. Het was echt een overwinning, al was dat niet zo in het klassement. Als we daar tussen de heisa kunnen rijden, dan kunnen we het overal.”

Bron: Hoefslag, overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toegestaan.

Foto: DigiShots