Afbeelding

Blog Liz Barclay: Het gevecht om de OVP is nog maar net begonnen

Algemeen

adrotate group=”86”

Advertisement
Op 11 juli zou er een uitspraak over de Oostvaardersplassen komen. Met spanning wachtten we allemaal af. Na alle energie die zovelen, met voorop Cynthia en Annemieke, in een verandering van beleid in de OVP hadden gestoken, hoopten we dat we eindelijk weer een nachtje rustig konden slapen. Gedeputeerde Harold Hofstra noemde het besluit in de Stentor, naar aanleiding van het rapport van Van Geel, €˜een trendbreuk met het verleden'. Hmmm...

Terug naar af

Helaas, we weten nu: het hele experiment gaat weer terug naar af. Ok, er mag, na wat gezeur van enkele partijen, nagedacht worden over bijvoeren, beschutting en anticonceptie. Maar dat lost het probleem van vele jaren van overbegrazing, waardoor een heel groot deel van het gebied door schade aan de bodemoestructuur nu volstaat met dodelijk giftige planten, absoluut niet op. Dus, begrijp goed: het gevecht over de grote grazers in de Oostvaardersplassen is nog maar net begonnen!

Koppen bij elkaar

Wat ik echt niet snap; wanneer wordt er door de politiek een keer geluisterd naar de ecologen Frank Berendse en Patrick van Veen, beiden deskundigen, die heel duidelijk hebben uitgelegd dat dit gebied niet meer geschikt is voor grote grazers. Punt! Wanneer komen niet nog veel meer dierenliefhebbers, boeren, en ja, zelfs jagers, in opstand tegen de schandelijke situatie in de OVP? Waarom is het zo moeilijk voor iedereen om te begrijpen dat het echt beter zou zijn om alle koppen bij elkaar te steken en bijvoorbeeld Stichting Cynthia en Annemieke te helpen nog veel groter te worden?

Rechtszaak

Cynthia en Annemieke (van de gelijknamige stichting) zijn zelfs zover om een rechtszaak tegen de provincie Flevoland aan te spannen met de hulp van pro-deo advocaten. Ze mogen iedere dag ook de verboden stukken land van de OVP in en hebben, ondanks hun kritiek, op een beleefde manier een spreekrelatie opgebouwd met Harold Hofstra en Staatsbosbeheer. Door middel van hun foto's aan Staatsbosbeheer hebben ze de broodnodige veterinaire behandeling voor gewonde dieren bewerkstelligd. En ga maar door, niets is ze teveel.

Albert Voorn

Albert Voorn, de internationale springruiter die met zijn bruine hengst Lando op de Olympische Spelen in Sydney 2000 een zilveren plak won, is inmiddels de laatste aanwinst van de stichting, als nieuw bestuurslid juridische zaken. Hij is -net als dressuurruiters Anky van Grunsven en Hans Peter Minderhoud en illusionist Hans Klok-aangestoken door het €˜pennymeisjes virus'. Hij vertelde in een gesprekje dat hij de stichting al een tijd volgt vanwege zijn boosheid over de OVP. Hij draalde dus geen moment toen hem om zijn hulp gevraagd werd. Albert Voorn hoopt, onder meer als woordvoerder, zijn steentje aan een goede oplossing bij te dragen.

Geen blad voor de mond

Albert Voorn staat er in de paardenwereld om bekend dat hij geen blad voor de mond neemt. Hij was over de OVP ook heel duidelijk. €˜Die mensen die dit bedacht hebben en hier nu nog steeds mee willen doorgaan, die hebben iets verkeerd in hun bovenkamer.' Daarna kreeg de politiek een oorvijg. €˜Als ze echt willen, dan kan dit morgen opgelost zijn!' Zijn respect voor Cynthia en Annemieke stak hij niet onder stoelen of banken. Hij past door zijn duidelijke mening, en lef om die te uiten, heel goed bij de stichting. €˜Ik heb aan niets of niemand iets, dus ik zeg wat ik wil.' Zoals Annemieke zei: €˜Zijn krachtige uitstraling en handelen zullen hen weer een heel stuk verder helpen.'

De ogen en oren van de provincie

Toen Gerben Laagland, politicus voor 50Plus op 11 juli tegen Annemieke zei dat zij en Cynthia samen de ogen en oren voor de de provincie Flevoland waren geworden, had Annemieke zich trots moeten voelen. Helaas, zij kon alleen maar een verdrietig antwoord geven. €˜Het is toch te gek voor woorden dat €˜twee pennymeisjes' dit moeten doen omdat de politiek al jarenlang de andere kant heeft opgekeken.' Dat, terwijl niet alleen deze winter, maar ook vele winters daarvoor, de grote grazers langzaam de hongerdood stierven. Of... is er nog een ander oorzaak voor de hoge aantallen dode dieren?

Hongerdood of vergiftigd?

Door wat er zich de laatste winter heeft afgespeeld, weten we nu veel meer. Namelijk, dat ook de zomer slachtoffers eist. In mijn vorige blog vertelde Hans Peter Minderhoud al over de verkeerde balans in de kuddes met enorme gevechten onderling, met als gevolg afschuwelijke verwondingen. Tot aan deze zomer werd dat niet door het publiek gezien en door het beleid van niet ingrijpen zijn er waarschijnlijk op zijn minst tientallen dieren door onbehandelde wonden een afschuwelijke dood gestorven. Ook weten we nu dat veel van het weelderige groen dat we in het voorjaar op de foto's zagen geen gras was, want het heeft nu veelal schattige gele bloemetjes. St. Jacobskruiskruid heet dat.

Voorlichting en boetes

In Duitsland is de regering al druk bezig met publieke informatie om de verrassend snelle verspreiding van dit giftige kruid tegen te gaan. In Engeland staat er zelfs een boete op als je het spul niet weghaalt van je eigen weilanden en langs de wegen wordt het op dit moment massaal door de gemeentewerkers weggetrokken met dikke handschoenen aan. St. Jacobskruiskruid is namelijk zeer giftig, zelfs dodelijk. Een paard van een van mijn klanten is een aantal jaren geleden overleden omdat er zich hier en daar een plantje in een aangekochte partij hooi verstopt had. Het was een afschuwelijke lijdensweg.

Pure armoede

Staatsbosbeheer heeft werkelijk het lef om te schrijven dat paarden het niet lekker vinden en het in hun natuurgebieden onderdeel is van de biodiversiteit. Een bepaald vlindertje komt erop af en ook de bijtjes vinden het heerlijk. Nee, inderdaad, paarden vinden het in eerste instantie niet lekker. Maar als er niet veel anders te eten is, beginnen ze er uit pure armoede toch aan te knabbelen en begint er een soort verslavingsproces. Dit resulteert in evenwichtsproblemen met uiteindelijk de dood door leververgiftiging als gevolg. Dood en verdroogd wordt het kruid alleen nog maar heel veel giftiger. Dus, als er komende winter weer minder te eten is en zelfs als er hier en daar bijgevoerd wordt, bestaat de kans dat de grote grazers niet alleen dood gaan van de honger maar ook door vergiftiging.

Waar blijven de boeren?

St.Jacobskruiskruid verspreidt zich bijzonder makkelijk en moet een probleem worden, of al zijn, voor het agrarische land in de omgeving van de OVP. Ik vraag mij dus echt af wanneer de boeren nou eindelijk massaal de straat op gaan om tegen het beleid van de OVP te protesteren. Gewoon, uit eigenbelang. Dit wil geen boer op zijn land. Helaas wil Staatsbosbeheer nogal eens wat belerend (of ontwijkend?) antwoorden, als er vragen gesteld worden over St. Jacobskruiskruid, mosterzaad en andere giftige planten in de OVP. Realiseren zij zich dan niet dat zij met mensen in gesprek zijn die zich al voor het grootste deel van hun leven met land- en diermanagement bezighouden?

Manegepaarden

Cynthia en Annemieke, en velen met hen, willen overigens helemaal niet dat de grote grazers als manegepaarden of als beesten in een dierentuin behandeld worden, zoals zij neergezet worden door de pro-OVP-ers. Zij begrijpen dat in de natuur wel eens een beest ongezien ziek is en zelfs doodgaat. Het gaat hen om de opzet, het opzettelijk toelaten van massaal lijden. Er staat een hek om de Oostvaardersplassen. Binnen dat hek wordt massasterfte van de grote grazers als een acceptabel proces, en zelfs interessant experiment, gezien. De overheid vindt het blijkbaar ook acceptabel, want door hun financiering wordt dit hele gedoe in stand gehouden. Als Frans Vera en consorten dit buiten het hek zouden doen, zouden ze waarschijnlijk de gevangenis indraaien.
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding